Geplaatst mika11 schreef:Dat begrijp ik allemaal heel goed, jouw laatste bericht.
Ik reageer niet zoveel, lees wel mee.
Maar ik ben ook vorig jaar verhuisd , toen ik al wist dat ik ziek was.
Eerst twijfelde ik nog of ik het wel moest doen, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad. Ben heel blij met m'n huisje
Ook mijn haar begint alweer sinds een tijdje terug te groeien herl fijn, ik krijg wel krulhaar terug haha
Mijn chemo behandelingen zijn klaar, heb nog wel immuuntherapie om de 6 weken.
En in april ook een spannende scan weer, om te zien hoe het er voor staat.
Wandelen met vriendin met de honden doe ik ook een paar keer in de week, en af en toe gaan we dan nog ergens lunchen als er honden binnen mogen.
Meestal probeer ik er niet zoveel aan te denken, leef met de dag en voel me ook niet ziek.
Ik werk nu 3x3 uur op AT op mijn werk en vanaf volgende week ga ik dat uitbouwen, vanaf maart word ik voor de helft beter gemeld en vanaf mei volledig beter gemeld.
Wel neem ik dan elke week een vakantie dag op zodat ik geen volle weken werk.
En dat allemaal wel in de hoop dat de behandeling aanslaat en de scans goed zijn.
Jij bent nog jong, ik ben maar iets ouder.
Dan wil je niet dat je leven stilstaat.
Dan wil je ook gewoon door met je leven.
Dus dat probeer ik dan ook te doen, en tussen de scans door probeer ik niet te veel stil te staan bij ziekenhuis en ziek zijn.
Ik hoop dat bij jou de behandelingen goed aanslaan en dat de scan binnenkort positief is!
Ja je moet ook gewoon door met je leven.
Ik moet ook nieuw werk gaan zoeken. Dat wil ik gaan doen als ik gesetteld ben. Desnoods eerst vrijwilligers werk want je wil niet dat je leven stil komt te staan. Daarvoor ben ik echt te jong. Maar ik heb hierna wel tijd om het huisje voor mezelf aan kant te maken enzo dat is toch wel prettig. En ik hoop nog te kunnen gaan kamperen even eruit. En dan kan ik fris ergens beginnen (als ik wordt aangenomen ergens met status palliatief) maar daar ga ik me pas druk over maken als het niet lukt.
Ik moet verder ook overeind blijven want mijn hemel wat is er veel gebeurd. Ik besef me dat nu pas en wat heb ik in mijn uppie veel moeten doorstaan. En dan nu kan ik weer wat meer en dat voelt bevrijdend maar ook beangstigend tegelijk want ik wil ook gelijk van alles en dan ga ik twijfelen doe ik niet snel teveel? Enzo.
Het is een beetje alsof er een deur een beetje open gaat waar je doorheen mag kijken maar nog niet doorheen mag lopen ofzo kan het niet omschrijven.
En dan hopelijk op naar een goede scan uitslag. 
lekker genieten BeFunny! 
