Cil schreef:Goed zeg!

Ik heb ook een eet-stoornis gehad, gelukkig niet zo heel erg en kon ik met de hulp van mijn ouders en dokter er vanaf komen.. Maar het blijft lastig, ik kan soms wel door de grond zakken als iemand een grapje maakt . ( 'Ga eens opzij met je dikke kont') etc.. En daar moet ik nog wat beter mee om leren gaan..
Ik houd wel mijn eten binnen hoor, en ik eet gezond en regelmatig, en sport hierbij ook vaak. Maar nu om m'n conditie op pijl te houden. Dus dat is al een heel verschil met vroeger!
Iedereen doet het ook vaak om een verschillende reden is me opgevallen.. maar goed is het nooit!
Van jou is het net zo knap, hoor!!
En trek je niets aan van anderen met hun lage opmerkingen. Niemand is perfect en dat hoeft ook niet. Er gaat niets boven je gezondheid. Ik vind het heeeeel knap van je!!
Ik had het niet, omdat ik 'te dik' was (ben ik nooit geweest), maar omdat ik me met mijn emoties (door mijn verleden) geen raad meer wist. Veel eten, kotsen, laxeren, sporten, uithongeren, het verdoofde mijn ware gevoelens en het is er heel langzaam ingeslopen. Daarbij heb ik borderline, al wist ik dat toen nog helemaal niet. Fijne combinatie.
Ik kon nog geen dag, geen maaltijd normaal eten of ik hing al boven de wc, echt erg. Ik heb het 5 jaar verborgen weten te houden en op een dag vroeg een vriendin door en toen kwam de aap uit de mouw. Ik wilde er zo graag vanaf en heb alles, maar dan ook alles gedaan. Het lukte me niet. Het was zo'n houvast voor me, zonder die verdoving werd ik gek. Ik heb wel altijd gezegd dat als ik ooit een kind zou krijgen, ik zou stoppen. Juist omdat je dit je kind niet mee wilt geven, zo'n moeder. Ik heb ze gezien, hoor, in de klinieken. Moeder die kinderen thuis hadden, die op 7-jarige leeftijd al over hun lijn begonnen. Ziek vond ik dat. Een kind hoort daar niet mee bezig te zijn.
Toen ik zwanger werd, hadden sommige vrienden commentaar. Dat snapte ik wel, maar was wel pijnlijk. Want mijn vriend en ik hadden het heel goed besproken, voordat we 'aan de slag gingen'

.
Gelukkig zijn ze nu allemaal heel trots op me en ik neig totaal niet meer naar mijn oude manier van doen. Het cynische was dat ik tijdens mijn zwangerschap 9 maanden kotsmisselijk geweest ben. Grapje van boven, dat weet ik zeker

. Dat en de intense liefde voor mijn kindje, hebben me er voor eens en altijd afgeholpen. Moet er nu niet meer aan denken om mijn vinger in mijn keel te steken. Joh, ik hoefde mijn hoofd maar in een bepaalde houding te doen en het kwam er al uit. Vies verhaal, sorry, maar zo gaat dat na jarenlange boulimia en anorexia. Het is dan een peuleschilletje, maar het maakt je wel kapot. En zo'n moeder wilde ik echt niet zijn voor mijn dochtertje.
