Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-10-25 09:43

Geplaatst: 23-10-25 09:43

Dat bedoelde ik ook niet, dat een pgb toereikend zou zijn. Ik bedoel t als bijdrage aan de kosten.

Omdat je zegt 'gaat niet werken ' dacht ik dat je doelt op de situatie van ts. Omdat we daar niks van weten (van financiën en dat hoeft ook helemaal niet) vond ik niet werken een vrij stellige uitspraak.

**Geplaatst**: 23-10-25 09:45

Geplaatst: 23-10-25 09:45

Ir111 schreef:
Dat bedoelde ik ook niet, dat een pgb toereikend zou zijn. Ik bedoel t als bijdrage aan de kosten.

Omdat je zegt 'gaat niet werken ' dacht ik dat je doelt op de situatie van ts. Omdat we daar niks van weten (van financiën en dat hoeft ook helemaal niet) vond ik niet werken een vrij stellige uitspraak.

Het werkt niet in de zin als bijdrage in de kosten.
Er wordt een maximum tarief gesteld dat een zorgaanbieder per uur mag rekenen.
Is het tarief hoger? Dan moet je op zoek naar een andere aanbieder.

**Geplaatst**: 23-10-25 11:07

Re: Hoe demente ouder helpen die geen hulp wil?

Geplaatst: 23-10-25 11:07

Wat je omschrijft is voor mij een enigzins herkenbare situatie, hier een moeder met dementie en een vader die voor haar zorgt. (vader is 82, moeder nu 80). In de beginfase ging dit allemaal best goed, echter mijn moeder ging snel achteruit. Wij hebben werkelijk alles aangedragen, maar mijn vader wou niets, ze waren immers als bijna 60jr bij elkaar en hij zou voor haar blijven zorgen. Vele ruzies en frustraties maar dit zorgde alleen maar voor meer onrust (voor ons als kinderen -we zijn met 3- maar ook voor mijn moeder di e de onrust wel meekreeg). Afgelopen jaar ging mijn moeder best hard achteruit en we zagen dat mijn vader het steeds zwaarder kreeg, CM dementie was betrokken en iedereen had zorgen maar omdat de hakken in het zand bleven kwam er geen oplossing. Uiteindelijk heb ik, achter de rug van mijn ouders om, namens de kinderen contact gezocht met de huisarts en ouderenarts en uitgelegd wat wij zagen gebeuren en het gevaar van dit alles. Zij gingen praten met mijn vader maar in eerste instantie veranderde ook dit zijn standpunt niet. Ondertussen was mijn vader zo aan het eind van zijn latijn dat hij alleen maar ruzie zocht en wij, ondanks het begrip wat we probeerden op te brengen, het ook niet goed meer trokken. Uiteindelijk een maand of 3 geleden begon mijn moeder snachts te dwalen en viel ze uit bed. Mijn vader kon haar niet meer overeind krijgen en moest ons bellen om 3u snachts om hem te helpen. Hierdoor kwam er bij hem iets op gang en een paar weken later is mijn moeder opgenomen in een dementie tehuis. Ondanks dat dit uiteraard heel verdrietig is, is het echt de juiste beslissing geweest. Eindelijk is er weer rust maar ook mijn moeder is goed verzorgd en veilig. Mijn vader is nu oprecht blij dat ze daar zit en heeft weer ruimte om leuke dingen te doen en zijn sociale contacten te onderhouden, ik heb echt een hele andere vader terug gekregen.

Wat is er wel van geleerd heb is het volgende, met dit soort diagnoses is het onwijs moeilijk om in te gaan tegen de wensen van moeder/ partner. Immers vaak (zeker in begin fase) kunnen ze nog zelf goed dingen inbrengen en duidelijk maken. Het is echt goed om dingen tijdig op papier te zetten zolang het nog kan. Verder is het inschakelen van de dementie CM en ook evt betrokken artsen/hulpverleners echt goed. Wij hadden de wens dat mijn moeder 1 of 2 dagen naar de dagbesteding was gegaan, helaas is dit niet gelukt omdat tegen de tijd dat mijn vader hieraan toe was, mijn moeder er al zo slecht aan toe was dat ze zich niet kon gedragen tijdens dit soort dagen. Dus als de kans er is, vroegtijdig er mee beginnen onder het mom van wat goed is voor moeder en ontlasten partner.

Heel veel sterkte gewenst, ik kan me levendig voorstellen dat de situatie voor jullie uitzichtloos en gevaarlijk lijkt nu.

**Geplaatst**: 23-10-25 11:48

Geplaatst: 23-10-25 11:48

Imre schreef:
Petpa"
[quote="Imre schreef:
Ik zou het fijn vinden als hij bijvoorbeeld 2 of 3 dagen in de week thuiszorg zou accepteren. Dus niet helemaal terug naar niks, maar ook niet elke dag.

Je spreekt over hem...
Maar wat zou je moeder hiervan vinden?
Zou zij het niet plezierig vinden om een paar keer per week lekker te douchen enzo?

Voor het glijden tijdens douchen zouden van die zwemsokken niet werken ( zwem.in een therapie bad en daar lopen er meerdere oude mensen op (of op sandalen voor zwemmen) en die blijven aan tot gewone schoeisel weer aan gaat
Mijn moeder is het besef van tijd kwijt en denkt dat ze elk weekend onder de douche gaat, maar dat is in werkelijkheid al maanden geleden. Partner vindt douchen onveilig en is bang dat ze uitglijdt op de natte vloer. En dat risico is inderdaad groot. Ze wast zich dagelijks bij de kraan en dat kan ze prima zelf, de thuiszorg is er voor begeleiding en om te zorgen dat ze niet omvalt in de badkamer.

Zelf vindt ze de thuiszorg heel gezellig - hoewel niet iedereen even aardig. Mijn moeder is veel socialer dan haar partner en die vindt het leuk om iedereen over de (klein)kinderen te vertellen en allerlei foto's te laten zien. Zij ziet het echt anders dan hij. Maar ze vindt ook dat ze niet slecht ter been is (

) en dat ze alles prima zelf kan. Dus de noodzaak van zorg ziet ze niet. Dat soort beslissingen kan je niet bij haar neerleggen.[/quote]

**Geplaatst**: 24-10-25 17:49

Geplaatst: 24-10-25 17:49

Petpa schreef:
Ir111 schreef:
Ik weet niet hoe je dit zo stellig kunt zeggen? We weten toch niks van de financiële situatie van deze mensen? TS schreef ergens dat de financiële zaken goed lopen meen ik me te herinneren?

Waar ik op duid is als jouw reactie op PGB.
De PGB tarieven zijn niet toereikend voor instellingen als Zorgmies of Saar aan huis.
Dat staat dus helemaal los van de financiële situatie van meneer en mevrouw.

Waarom zou het pgb niet toereikend zijn? Mw. lijkt in aanmerking te komen voor een WLZ. Daarvan kan prima een zorgmies worden bekostigd.

**Geplaatst**: 24-10-25 18:57

Geplaatst: 24-10-25 18:57

Mijn ervaring is dat er ook bij de thuiszorg zeer veel mogelijk is en er maatwerk wordt toegepast.
Mijn moeder heeft VPT en hierbij komt er niet iemand binnenvallen en binnen een kwartier weer weg, ze zijn er vaak een uur en dat meerdere keren per dag. Een particuliere dienst zoals Saar aan huis is niet altijd nodig. Mijn moeder krijgt ondersteuning met uit bed komen en douchen, maar ook gezelschap tijdens avond eten en 3x per week welzijnsmomenten waarbij ze een stukje wandelen, boodschappen doen of ergens een kopje koffie gaan drinken. Het is een klein team dus veelal dezelfde gezichten.

Ook hier de nodige moeite gehad in het begin maar inmiddels erg blij met het gezelschap. Ik ook want er is elke dag toezicht dus mocht er wat gebeuren zijn we er snel bij omdat ze alleen woont en de noodknop niet begrijpt. Daar waren we helaas te laat voor.

Ik hoop echt voor TS dat er een manier gevonden wordt waarbij partner hulp gaat accepteren.

**Geplaatst**: 24-10-25 19:50

Re: Hoe demente ouder helpen die geen hulp wil?

Geplaatst: 24-10-25 19:50

Jeetje wat een heftig verhaal zeg, Imre... Ik zit hier echt op bokt voor paardenzaken, niet dit soort dingen, maar op basis van je verhaal wil ik toch echt even reageren....

Als eerste: Enorm respect voor alles wat je doet, vooral in relatie tot hoe je moeder is veranderd na haar ongeluk!!! Je bent enorm nuchter en proactief, ondanks alles, het siert je.

Dat gezegd hebbende: Waar zit jij zelf in dit proces? Ik vraag het mij af omdat ik zelf net zo zorgzaam ben. Ik heb niet te maken met een vergelijkbare situatie, maar wel met twee zelf-destructieve ouders, vooral op mentaal gebied, deels ook op fysiek gebied. Daarnaast heb ik een oma die met diabetes type demensie, net zoals jouw moeder en partner, een mobiele telefoon weigert. Ze is inmiddels al meerdere keren bijna het hoekje om gegaan omdat ze niemand kon bereiken (specifiek: De vaste telefoon niet kon bereiken).

Ik herken jouw situatie dus tot op zekere hoogte. Het is ook algemeen bekend dat organisaties die gezondheid- en zeker ouderen moeten ondersteunen, het gewoon financieel niet redden. Enorm triest, maar toch de realiteit. Dat verklaart een hoop van wat jij ervaart en hoe hulpeloos je je voelt.

Ik krijg heel erg sterk de indruk dat zowel jouw moeder als haar partner een algemeen gevoel hebben van 'we redden het wel'. Het is duidelijk een onrealistisch gevoeld. Ik krijg bijna een 'prepper' idee, maar dan voor senioren. Van jouw moeder begrijp ik het volkomen, van haar partner vraag ik mij af; Wat is er in vredesnaam mis met hem? Heeft hij een probleem met controle? Een mentale beperking? Hij is kennelijk bereid om zelf dood te gaan door haar te helpen. Gezien de argumenten en loop van zaken vraag ik mij af of hij capabel genoeg is om voor haar te zorgen, of er niet ook wat mis is met hem.

Dit alles in acht genomen kan ik eigenlijk alleen maar concluderen: Waar staan we in vredesnaam als maatschappij? Vooruitgang is belangrijker dan ooit tevoren, waarom kunnen ouderen daar niet van profiteren? Waarom gaat de zorg zo snel weer achteruit naar middeleeuwse praktijken?
Hoe graag we ook willen dat dingen anders zouden zijn: Het is gewoon niet zo. We wonen in een elitaire maatschappij waar de rijken over het algemeen steeds rijker lijken te worden en de armen steeds armer. Zorg en educatie heeft het daar enorm onder te lijden.

Welke conclusie kan je daaruit trekken? Dat zijn er denk ik veel en wat dat is is afhankelijk van jouzelf.

Ik heb te maken met weerstand van mentaal vrij gezonde ouders en een dementerende (diabetes) oma. Ik ben daarin heel erg hard geweest, in beide gevallen. Ik heb heel veel empathie en help mensen heel erg graag tot een punt dat ik er zelf aan onder ga (in het verleden). Dit maakte mij compleet kapot. Ik heb op een gegeven moment een grens getrokken:

- Willen ze het zelf en zijn ze goed bij hun verstand? So be it, je kan trekken aan een dood paard, maar als het in een moeras ligt dan kan je alleen maar mee zinken.
- Gaat het om mensen met een zekere vorm van dimensie, dan ben je afhankelijk van wat de zorg kan bieden (of je eigen financiële situatie, want je moet praktisch millionaire zijn om iemand met dimensie 24/7 te kunnen onderhouden)

In het eerste geval: Laat ze in hun sop gaar koken. Dit is iets dat ik zou zeggen, na heel veel ellende, vallen en opstaan, als het om verder gezonde mensen gaat. Dat zou misschien om de partner van jouw moeder kunnen zijn. Er is een zekere geloofsovertuiging (het komt toch niet meer goed, ik kan het zelf wel, er is niks aan de hand) whatever. Ga daar maar eens tegenin.

Dan is er jouw moeder, met haar partner als filter. Iemand die juridisch gezien het meeste zeggenschap heeft. Zonder enige twijfel op basis van jouw verhaal zit hij FOUT! Hij heeft een verkeerde overtuiging, verkeerde intenties of een onterechte hoop op verbetering.

Wat de situatie ook precies is, jij eindigt met een casus die, ondanks je waanzinnige inzet, mijn respect daarvoor! niet op te lossen lijkt te zijn.

Als ik het vanaf mijn ervaring, inmiddels nuchtere instelling én de politieke/zorginstellingkant bekijk vraag ik me af: Hoeveel winst kan jij nog behalen in deze situatie? Is de winst die jij kan verkrijgen met jouw inzet de moeite waard? Of is het misschien beter als je dit los gaat laten, ze hun leven laat leiden en de regering laat falen zoals het doet...

Het is een waanzinnig poedersuiker keuze, maar ik denk toch echt dat je in dit verhaal, na alles wat je hebt geprobeerd -en dat is vele malen meer dan duizenden anderen zouden doen, zeker na zo veel tijd sinds jouw moeder zo veranderde- het meer dan normaal is op een menselijk niveau dat je een stapje terug doet en laat gebeuren wat er gebeurt. Het kan heel slecht aflopen, maar aan de andere kant kan het juist ook zo escaleren dat de juiste instanties wel actie ondernemen, want jij en jouw broer zijn nu een waanzinnig goede (en voor jullie onmogelijke) buffer. Het kan maar zo zijn dat de instanties niet goed inzien hoe ernstig de situatie is, juist hierdoor.

Dat gezegd hebbende: Er is geen goed antwoord, er is geen goede oplossing in de huidige maatschappij, maar JIJ en jouw broer staan voor een duidelijke tweesprong: Zelf de zorg afdwingen (wat juridisch gezien waarschijnlijk niet gaat lukken) of loslaten en hopen dat de juiste instanties het licht gaan zien, wat jouw moeder en haar partner gaan dat duidelijk niet...

Misschien niet wat je wilde horen, maar ik wil dit bericht toch afsluiten op een positieve noot: Vergeet niet dat jullie vele malen meer doen dan het gemiddelde gezinslid in een soortgelijke situatie, enorm veel mensen kunnen hier een heel goed voorbeeld aannemen. Tegelijkertijd bevinden wij ons in een wereld dat de kosten zo enorm hoog oplopen dat er geen tijd overblijft voor dagelijkse hulp voor geliefden. Dat is niet jouw fout of dat van je broer, dat is de fout van de maatschappij. Er is maar zoveel dat je kan doen en onthoud alsjeblieft dat,w at je kan doen, meer dan genoeg is en dat als je besluit je handen hiervan terug te trekken, dat niemand je dit kwalijk zou moeten (mogen) nemen!