Bokt.nl

luuntje schreef:

Zit met tranen in mijn ogen Wintu en maralyn.

Het is zo oneerlijk. Geeft jullie zoveel stress.
En dan geloven mensen je niet. Omdat die mensen die voor ouder moeten doorgaan mooi weer spelen.
Ik vind het zo erg.

Hele dikke knuffel.

En misschien is een mentor of curator wel beter.
Wij als kinderen zijn ook belangrijk. Wij verdienen ook geluk.

Ons verantwoordelijk voelen voor dingen waar we niet verantwoordelijk voor zijn is met de paplepel ingegoten.

luuntje schreef:

Zit met tranen in mijn ogen Wintu en maralyn.

Het is zo oneerlijk. Geeft jullie zoveel stress.
En dan geloven mensen je niet. Omdat die mensen die voor ouder moeten doorgaan mooi weer spelen.
Ik vind het zo erg.

Hele dikke knuffel.

En misschien is een mentor of curator wel beter.
Wij als kinderen zijn ook belangrijk. Wij verdienen ook geluk.

Ons verantwoordelijk voelen voor dingen waar we niet verantwoordelijk voor zijn is met de paplepel ingegoten.

maralyn schreef:

luuntje schreef:

Zit met tranen in mijn ogen Wintu en maralyn.

Het is zo oneerlijk. Geeft jullie zoveel stress.
En dan geloven mensen je niet. Omdat die mensen die voor ouder moeten doorgaan mooi weer spelen.
Ik vind het zo erg.

Hele dikke knuffel.

En misschien is een mentor of curator wel beter.
Wij als kinderen zijn ook belangrijk. Wij verdienen ook geluk.

Ons verantwoordelijk voelen voor dingen waar we niet verantwoordelijk voor zijn is met de paplepel ingegoten.

Tien jaar geleden vond ik het verschrikkelijk. Ik voelde me zo onwijs eenzaam.

Ik vond het toen zo raar, dat hij altijd ruzie had met iedereen.
Geen contact met de familie.
Altijd gezeur met de buren.
Geen vrienden en altijd ruzie er mee.
Collega's waren altijd de boosdoener.

En hij was altijd het slachtoffer.

Tot ik er een patroon in vond. Hij mist zelfreflectie.
Toen ik volwassen was en hij recht voor mijn neus op een hele agressieve toon iemand aansprak, toen kwam er een licht bolletje tevoorschijn. En toen kwam ik er achter dat vele ruzies zeker hij het slachtoffer niet was.

Nu valt steeds vaker dat doek. Ver van mij af trouwens want ik word niet betrokken.

Wat mij wel opvalt is dat hij altijd mensen de dood zwijgt als het ware, maar excuses van een ander eist.

Het erge was, dat juist door die opvoeding was ik ook zo! En juist als ik teruglees op bokt van vroeger naar nu zie ik echt dat ik veranderd ben door die bewustwording.
Ik maakte ook altijd ruzie. Ik had altijd gezeik om me heen.
Ik leefde altijd tussen problemen van een ander. En dat voelde veilig, want dat kende ik.

Nu niet meer.
Heb eigenlijk nooit meer ruzies.
Discussies zoek ik ook niet meer bewust op.
Kan heel goed mijn gemaakte fouten relativeren en excuses er voor maken.

Mijn ontzettend knappe broer zegt altijd.
"Verandering begint bij de persoon die de pijn durft te voelen. Anders is het een herhaling van zetten, die je voorganger voor jou heeft gemaakt."

PercyLeen schreef:

luuntje schreef:

Zit met tranen in mijn ogen Wintu en maralyn.

Het is zo oneerlijk. Geeft jullie zoveel stress.
En dan geloven mensen je niet. Omdat die mensen die voor ouder moeten doorgaan mooi weer spelen.
Ik vind het zo erg.

Hele dikke knuffel.

En misschien is een mentor of curator wel beter.
Wij als kinderen zijn ook belangrijk. Wij verdienen ook geluk.

Ons verantwoordelijk voelen voor dingen waar we niet verantwoordelijk voor zijn is met de paplepel ingegoten.

Dit inderdaad. Ik zie het zelf pas sindskort. Bizar eigenlijk. Ik ben 38. Jarenlang heb ik het contact met mijn vader eenzijdig gedragen na de dood van mijn moeder. Nu ben ik gestopt met geven en blijft er niks meer over. Ik kan het soms nog moeilijk bevatten dat ik het gewoon over mijn eigen vader heb. Een tijd terug stuurde ik hem dat ik hem mis en of hij tijd had voor koffie (lees mijn vader zit 24/7 thuis en heeft niemand (meer)). En dan zegt hij 'dat snap ik' (dat ik hem mis) en vervolgens laat hij me twee weken wachten. Het voelt als een leeg omhulsel. Mijn broertje is beperkt en woont nog bij mijn vader. Mocht het moment komen dat mijn vader niet meer voor zich zelf kan zorgen (en dus ook niet voor mijn broertje) dan komt ook alles op mijn schouders terecht. En mag ik dan 'nee' zeggen? Als ik dat zeg, wie doet het dan? En waar komt mijn broertje dan uiteindelijk terecht? Iemand enig idee waar ik terecht kan met deze zorgen? Zijn huisarts wellicht?

Het is misschien niet het juiste woord of de juiste omschrijving. Maar ik vind steun in het lezen van jullie verhalen

PercyLeen schreef:

Mijn broertje is beperkt en woont nog bij mijn vader. Mocht het moment komen dat mijn vader niet meer voor zich zelf kan zorgen (en dus ook niet voor mijn broertje) dan komt ook alles op mijn schouders terecht. En mag ik dan 'nee' zeggen? Als ik dat zeg, wie doet het dan? En waar komt mijn broertje dan uiteindelijk terecht? Iemand enig idee waar ik terecht kan met deze zorgen? Zijn huisarts wellicht?

Het is misschien niet het juiste woord of de juiste omschrijving. Maar ik vind steun in het lezen van jullie verhalen

luuntje schreef:

Chanicha mooi plaatje.

Je groeit op met een of meerdere ouders die slechte opvoeders zijn.
Die zichzelf slachtoffer voelen, maar eigenlijk dader zijn.

En het kost tijd en zelfreflectie en heel veel pijn en tranen om dat te zien.
En om zelf anders te zijn.

Ik belde toch mijn moeder maar. Ja verantwoordelijkheid is naar.
Ik feliciteerde haar man. Hij mij niet. De hork.
Ze vierde niet haar verjaardag. Kinderen van hem kwamen wel langs.

Dus ik maakte daar 2x een opmerking over.
Joh ik kwam niet want je zei dat je het niet aankon. En nu komen zijn kinderen wel.
Geen reactie. Geen meis je ben altijd welkom dat geldt niet voor jou.

En dat is enorm rot.
Kan altijd opdraven, allerlei ellende regelen en nu het beter gaat en ze weer mooi spelen word ik aan de kant gegooid.

Ik vind mezelf nu even zielig.

c_alsemgeest schreef:

Wintu schreef:

Zou het wel willen, maar dat gaat helaas niet. En ik zou het allemaal met liefde doen hoor, maar waardering is er amper, ze laat je met de boodschappen buiten staan, scheldt je uit, beticht je van liegen, als je een maaltijd kookt, zegt ze dat het niet te vreten is enz enz. Ze ziet je niet als kind, maar als 'hulp', ook naar de thuiszorg is ze niet vriendelijk. Wil geen medicatie slikken, trekt pleisters en verbanden er af, kan soms wel 25 keer op een dag bellen, neemt de telefoon niet op, dus dan ga je maar heen en dan maar hopen dat ze niet onwel in huis ligt, kom je daar, had ze gewoon geen zin de telefoon op te nemen en of je even sigaretten kunt halen. Ze heeft haar goede momenten, dan zie ik even mijn oude moeder terug. Maar nu is het voornamelijk, jezelf afsluiten, naar binnen lopen, doen wat je moet doen en weg weer. Maar het is enorm triest allemaal, ze is een narcist pur sang en goed in het manipuleren, dreigt veel met zelfmoord. Zelfs de begrafenis van mijn zus draaide om haar. Mijn andere zus en ik doen het met zijn tweeen, mijn zus heeft inmiddels een burn out, alleen is het niet te doen. Onze partners nemen het wel eens over, die trekken zich dat allemaal wat minder aan.

Heb je eens aan mentorschap of curatele gedacht, met daar aanvullend een ambulante wmo organisatie die andere praktische zaken over neemt?
Zo regelen wij het voor mensen die, door eigen toedoen vanuit een crimineel of psychiatrisch verleden, geen enkel contact met familie hebben maar wel zorg nodig hebben en iemand die hun belangen behartigt.

Lay_D schreef:

Wintu,

Sterkte, ik weet hoe het is om met mensen om te gaan die dementie hebben.
Het is soms loodzwaar, mijn 'geluk' is, is dat het mijn werk is en ik het een soort van 'achter' mij kan laten als ik vrij ben.

meggiemeg schreef:

Wintu dat was ook mijn situatie, geen verdere familie meer, zussen al overleden dus bleef ik als enigste over. Dus heel herkenbaar. Daarom hield ik het contact zo oppervlakkig mogelijk en zo min mogelijk om te voorkomen dat door het moeilijke karakter van mijn moeder de deur werd dicht gesmeten als iets haar niet aanstond.

chanicha schreef:

Kinderen zijn zó trouw naar hun ouders toe dat, ik heb in ieder geval, jaren niet ingezien heb hoe mijn moeder was en wat ze uitvrat. Ik wist en zag het wel maar zocht er niets achter heel raar maar het bleef wel ergens in een heel klein hoekje zitten waar het jaren later uitkwam.
Mijn zus heeft het nu nog, onze ouders zijn overleden maar nog wil ze het niet zien maar zij heeft gelukkig een heel andere jeugd gehad dan ik.
Mijn vader zei altijd andermans boeken ……. En dat is echt zo, niemand maar dan ook niemand weet wat een persoon heeft meegemaakt en mag nog minder oordelen.

PercyLeen schreef:

Dit inderdaad. Ik zie het zelf pas sindskort. Bizar eigenlijk. Ik ben 38. Jarenlang heb ik het contact met mijn vader eenzijdig gedragen na de dood van mijn moeder. Nu ben ik gestopt met geven en blijft er niks meer over. Ik kan het soms nog moeilijk bevatten dat ik het gewoon over mijn eigen vader heb. Een tijd terug stuurde ik hem dat ik hem mis en of hij tijd had voor koffie (lees mijn vader zit 24/7 thuis en heeft niemand (meer)). En dan zegt hij 'dat snap ik' (dat ik hem mis) en vervolgens laat hij me twee weken wachten. Het voelt als een leeg omhulsel. Mijn broertje is beperkt en woont nog bij mijn vader. Mocht het moment komen dat mijn vader niet meer voor zich zelf kan zorgen (en dus ook niet voor mijn broertje) dan komt ook alles op mijn schouders terecht. En mag ik dan 'nee' zeggen? Als ik dat zeg, wie doet het dan? En waar komt mijn broertje dan uiteindelijk terecht? Iemand enig idee waar ik terecht kan met deze zorgen? Zijn huisarts wellicht?

Het is misschien niet het juiste woord of de juiste omschrijving. Maar ik vind steun in het lezen van jullie verhalen

Wintu schreef:

meggiemeg schreef:

Wintu dat was ook mijn situatie, geen verdere familie meer, zussen al overleden dus bleef ik als enigste over. Dus heel herkenbaar. Daarom hield ik het contact zo oppervlakkig mogelijk en zo min mogelijk om te voorkomen dat door het moeilijke karakter van mijn moeder de deur werd dicht gesmeten als iets haar niet aanstond.

Ik heb je topic gelezen en herkende zoveel, lastige dingen zijn het. Ook omdat verstand en gevoel gewoon vaak botsen.