Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-11-22 23:58

Geplaatst: 13-11-22 23:58

Inderdaad Ruitje. Ouderschap is, los van de financiële/regel kant, vooral heel veel emotie (welke alle kanten uit kan schieten en elke minuut anders kan voelen). Zonder emotie en gevoel kan je geen kind opvoeden want rationeel geeft je er meer voor op dan je terug krijgt. Dat maakt het denk ik heel moeilijk te begrijpen en ervaren als je het niet meemaakt en precies een struikelblok in begrip en discussie over dit onderwerp.

Laatst bijgewerkt door XladyX op 14-11-22 00:01, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-11-22 00:00

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 00:00

Dat denk ik ook en dat is ook het moeilijke eraan denk ik, beide 'kanten' zullen elkaar nooit helemaal kunnen begrijpen of in elkaars schoenen staan. Dat is lastig, zeker omdat er inderdaad veel emotie bij komt kijken.

**Geplaatst**: 14-11-22 00:09

Geplaatst: 14-11-22 00:09

XladyX schreef:
Inderdaad Ruitje. Ouderschap is, los van de financiële/regel kant, vooral heel veel emotie (welke alle kanten uit kan schieten en elke minuut anders kan voelen). Zonder emotie en gevoel kan je geen kind opvoeden want rationeel geeft je er meer voor op dan je terug krijgt. Dat maakt het denk ik heel moeilijk te begrijpen en ervaren als je het niet meemaakt en precies een struikelblok in begrip en discussie over dit onderwerp.

Hormonen zijn zulke leuke dingen

Want laten we dan ook hier gewoon man en paard noemen, het zijn de sturende hormonen die maken dat je zo naar je kind kijkt.
Dat heeft de natuur toch wel mooi bedacht en op zich is dat ook goed. Alleen zo jammer dat het niet als zodanig erkend wordt in de huidige tijd....

**Geplaatst**: 14-11-22 00:19

Geplaatst: 14-11-22 00:19

Tiquira_Jill schreef:
Ik wil alleen maar even zeggen als jongvolwassene (puber) dat je ook voorbij het punt van kinderen moet kijken en ook naar het punt van als je kind 12 jaar en ouder is. Want de wereld is gewoon niet zo leuk meer als je niet in de perfecte situatie zit.

En dat betekent dat je kind daarmee moet gaan dealen. Ook moet je bedenken dat kinderen misschien "onvoorwaardelijke liefde" betekenen voor jou maar heel veel ouders maken misbruik van hun kind en nemen te snel aan dat het wederzijds is.
Ook zie ik bij mijn leeftijdsgenoten vaak veel haat naar ouders en niet alleen om "puberale" redenen (zoals op tijd thuis zijn ofzo) en vaak wordt er ook erg neergekeken op pubers terwijl dat helemaal niet hoeft, alleen je moet je kind ook kunnen loslaten om de persoon te worden wie zij zijn en niet de persoon die jij als ouder wilt dat ze worden en daar gaat het heel vaak mis bij ouders van jongvolwassenen.

En natuurlijk zoals de mensen voor mij al hebben aangegeven vind ik dat je alleen kinderen moet nemen als je ook een kind met een mentale of fysieke handicap of beperking wilt en aankunt, en ook daar 100% voor wilt gaan

Ik hoop dat je een goede keuze voor jezelf hierin kan maken ongeacht welke dat is

Ik wil deze post nog even onder de aandacht brengen. Want deze puber zegt iets heel erg waars: je moet als ouder wel je kind de persoon kunnen laten worden die ze zijn en niet die iij wilt dat ze zijn. Misschien Off Topic, maar wel waar én mooi. Dus bedankt Tiquira Jill!

**Geplaatst**: 14-11-22 00:46

Geplaatst: 14-11-22 00:46

jillaroo schreef:
Tiquira_Jill schreef:
Ik wil alleen maar even zeggen als jongvolwassene (puber) dat je ook voorbij het punt van kinderen moet kijken en ook naar het punt van als je kind 12 jaar en ouder is. Want de wereld is gewoon niet zo leuk meer als je niet in de perfecte situatie zit.

En dat betekent dat je kind daarmee moet gaan dealen. Ook moet je bedenken dat kinderen misschien "onvoorwaardelijke liefde" betekenen voor jou maar heel veel ouders maken misbruik van hun kind en nemen te snel aan dat het wederzijds is.
Ook zie ik bij mijn leeftijdsgenoten vaak veel haat naar ouders en niet alleen om "puberale" redenen (zoals op tijd thuis zijn ofzo) en vaak wordt er ook erg neergekeken op pubers terwijl dat helemaal niet hoeft, alleen je moet je kind ook kunnen loslaten om de persoon te worden wie zij zijn en niet de persoon die jij als ouder wilt dat ze worden en daar gaat het heel vaak mis bij ouders van jongvolwassenen.

En natuurlijk zoals de mensen voor mij al hebben aangegeven vind ik dat je alleen kinderen moet nemen als je ook een kind met een mentale of fysieke handicap of beperking wilt en aankunt, en ook daar 100% voor wilt gaan

Ik hoop dat je een goede keuze voor jezelf hierin kan maken ongeacht welke dat is

Ik wil deze post nog even onder de aandacht brengen. Want deze puber zegt iets heel erg waars: je moet als ouder wel je kind de persoon kunnen laten worden die ze zijn en niet die iij wilt dat ze zijn. Misschien Off Topic, maar wel waar én mooi. Dus bedankt Tiquira Jill!

Volmondig mee eens

Zoals ik al eerder schreef: je zet de volgende generatie wereldburger op deze planeet, niet "jouw kind" (lees er de bezitterige ondertoon bij).

**Geplaatst**: 14-11-22 01:15

Geplaatst: 14-11-22 01:15

Kanzi schreef:
Lees je nog mee TS?

Een bijzondere kant van moeder worden vond ik toch wel dat er bij mij een soort oer-instinct wakker werd, een enorme behoefte om te beschermen of zo, de kip met het kuiken onder de vleugels.

Wat ik altijd heel naar heb gevonden is het klem zitten tussen werk en gezin.
Met een ziek kind in de spagaat om alles geregeld te krijgen.

Yess, en met grote interesse

Ik had een bijleesreactie in de maak en toen ging ik uit eten en waren er ineens 9 pagina’s inclusief diverse relletjes :))

.

Ik heb er best wat inzicht uit opgemaakt, maar ik reageer morgen even inhoudelijk :))

.

**Geplaatst**: 14-11-22 07:06

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 07:06

Maar het leven is toch ook gewoon met vlagen k*t? Ik denk dat hier niemand is die geen baal momenten heeft. Of dat nou over je leven, je kinderen of weet ik wat gaat. Oa je mentale flexibiliteit bepaalt hoe groot die momenten zijn/worden. Dus als jij al een druk leven, meer stress en daarbij dus (kleine) kinderen hebt zal je lontje eerder op zijn. Zoals hier iemand al zegt: bv de spagaat tussen werk en zieke kids. Ik ben eigen baas, dus ik zeg gewoon jongens, jammer maar kind is ziek. Dat is even zonde van de inkomsten, maar ik heb daar verder geen stress van. Ook ben ik wat ouder ( ik was 38 dat ik moeder werd) dus mijn relativeringsvermogen is denk ik wat groter. Wel ben ik eerder moe, dus ik duik geregeld samen met kind te bed. En ik denk dat ik een betere moeder ben omdat ik ook nog mijn eigen werk ernaast heb. Dus ik ben niet alleen maar mama, dat lijkt me wel een stuk zwaarder. Soms heb je gewoon even een break nodig, en als dat niet mogelijk is dan zal dat je visie denk ik wel veranderen. Het is gewoon niet zwart/wit het is van zo veel factoren afhankelijk hoe je het beleeft, en ik denk dat iedereen daarvoor in zijn waarde gelaten mag worden. Zelf heb ik met kinderen met een uitdaging gewerkt, en dan had ik echt wel respect voor die ouders zeg. Ik had ze een dagje en dan was ik al fysiek en mentaal zo moe.

**Geplaatst**: 14-11-22 07:46

Geplaatst: 14-11-22 07:46

jillaroo schreef:
Tiquira_Jill schreef:
Ik wil alleen maar even zeggen als jongvolwassene (puber) dat je ook voorbij het punt van kinderen moet kijken en ook naar het punt van als je kind 12 jaar en ouder is. Want de wereld is gewoon niet zo leuk meer als je niet in de perfecte situatie zit.

En dat betekent dat je kind daarmee moet gaan dealen. Ook moet je bedenken dat kinderen misschien "onvoorwaardelijke liefde" betekenen voor jou maar heel veel ouders maken misbruik van hun kind en nemen te snel aan dat het wederzijds is.
Ook zie ik bij mijn leeftijdsgenoten vaak veel haat naar ouders en niet alleen om "puberale" redenen (zoals op tijd thuis zijn ofzo) en vaak wordt er ook erg neergekeken op pubers terwijl dat helemaal niet hoeft, alleen je moet je kind ook kunnen loslaten om de persoon te worden wie zij zijn en niet de persoon die jij als ouder wilt dat ze worden en daar gaat het heel vaak mis bij ouders van jongvolwassenen.

En natuurlijk zoals de mensen voor mij al hebben aangegeven vind ik dat je alleen kinderen moet nemen als je ook een kind met een mentale of fysieke handicap of beperking wilt en aankunt, en ook daar 100% voor wilt gaan

Ik hoop dat je een goede keuze voor jezelf hierin kan maken ongeacht welke dat is

Ik wil deze post nog even onder de aandacht brengen. Want deze puber zegt iets heel erg waars: je moet als ouder wel je kind de persoon kunnen laten worden die ze zijn en niet die iij wilt dat ze zijn. Misschien Off Topic, maar wel waar én mooi. Dus bedankt Tiquira Jill!

Goedenmorgen.
Dankjewel dat je dat vind.

Ik denk dat je gewoon ipv jezelf te vragen of je een kind wil, jezelf meer moet afvragen of je een persoon minimaal 18 jaar wilt begleiden en sturen in zijn of haar leven en als je daar niet volmondig "ja" op zegt dan weet je het antwoord al voor jezelf

Want een kind neem je voor een kind en niet voor jezelf (of voor het perfecte plaatje in het leven)

En bedenk ook of je ook je kind alleenstaand wil en kan opvoeden want dat kan ook gebeuren helaas.

Ik denk dat je deze keuze rationeel moet maken en niet vanuit emoties al is dat natuurlijk erg lastig.
ik wens je veel succes iig

maar bedenk dat het beter is om geen kind te hebben en spijt te krijgen dan wél een kind te hebben en spijt te krijgen.

**Geplaatst**: 14-11-22 08:00

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 08:00

Wijze woorden Tiquira Jill. Dank voor je waardevolle bijdrage. Ik neem het mee in ieder geval. Ik heb soms moeite om mijn puber wat vrijer te laten. Maar het valt niet mee om te weten wanneer je wel moet sturen en wanneer niet.

**Geplaatst**: 14-11-22 08:18

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 08:18

Wij hebben 3 kinderen in 3,5 jaar (11-14jaar). Ik kon geen neefjes en nichtjes en uurtje bezig houden, maar mijn eigen kinderen ben ik in gegroeid.

Gelukkig heb ik ook een man met net zo'n groot aandeel in de opvoeding. Ik heb veel behoefte gehad om af en toe weg te kunnen, dus paardrijden of af en toe een weekend met vriendinnen weg werd door mijn man opgevangen. Kinderopvang, je werkt de eerste jaren voor je eigen carrière en de kinderopvang, maar daardoor blijf je je eigen leven houden. Mijn hoofd gaat op het werk op 'mijzelf' en zodra ik in de auto zit weer op 'mama'.

Ja, het is intensief, maar als je je kinderen waardeert om wat ze zijn en kan begeleiden naar het ouder worden (mooi gezegd Tiquilla) heb je een geweldige aanvulling op je leven. Zoals mijn schoonvader zegt, je kan je kinderen alleen voorleven. Geef het goede voorbeeld en help ze met keuzes maken in het leven.

Leuk, nee niet altijd. Een kind met Autisme, dyslexie kosten veel energie en tijd. Helaas zijn er maar weinig gemiddelde kinderen die overal tussendoor fluiten en zijn er ook veel kinderen die extra aandacht/ begeleiding nodig hebben. Daar is hulp voor, maar vraagt veel van de ouders. Heel cliche, maar alle planning-uitdagingen, discussies en gezelligheid maken ons gezin wel compleet.

Nu krijgen we alweer uurtjes vrij en gaan samen op pad, op buitenrit of even lunchen. Het echte handenbinden is alweer voorbij

**Geplaatst**: 14-11-22 08:23

Geplaatst: 14-11-22 08:23

Hier een dochter van 14

vanaf de geboorte alleen opgevoed en sinds 5 jaar een leuke relatie, getrouwd en die inmiddels ook juridisch vader is geworden.

Het eerste jaar was zwaar en eenzaam en ik heb werken en zorgen gecombineerd (3 dagen werken, 4 dagen zorgen), in de avond nog een post hbo opleiding en dan ook nog vrienden opzoeken als het even kon. Ik had een kind dat niet doorsliep tot 2 jaar dus veel slaapgebrek. Ook helaas was de reguliere kinderopvang voor haar geen succes en ben ik overgestapt naar een iets duurdere gastouder. Maar toch heb ik die tijd ontzettend veel genoten van het moederschap en het leven en ondanks ik mijn eigen wensen vaak opzij moest zetten was het het wel allemaal waard. Stappen concerten etc....dan kan wel maar niet zo vaak. Ik had mazzel als dit 1/2 keer per jaar kon. Met zijn 2 zal dit makkelijker zijn want dan kun je om de beurt weg. Dat zie ik vaak bij mensen die het samen doen. Wel samen met mijn dochter zoveel leuke dingen gedaan en ook deze dingen hoeven niet duur te zijn want ook picknicken in het bos, keukenkasten schoonmaken of gewoon een speeltuintje is al een hele belevenis.

Wat betreft de financiën. Check even of jullie in aanmerking komen voor combinatiekorting van de belasting en ook hoeveel kindgebonden budget je eventueel krijgt. Misschien is dit ook een geruststelling om hier even een berekening van te maken. De babytijd is het duurste met luiers, melkpoeder en dat soort dingen en een kind die hard groeit en telkens nieuwe kleren nodig heeft. Ook dit kun je zo duur maken als je zelf wilt. Wij hebben nooit merkkleding gekocht en ook het melkpoeder heb ik naar de goedkoopste gekeken (er moet wettelijk toch hetzelfde inzitten qua vitamines etc) Qua kinderopvang zijn er geloof ik op dit moment lange wachtlijsten dus check ook eens extra ouderschapsverlof en wat dit dan financieel betekend mocht je hier gebruik van maken.

Ik weet dat het een beslissing is die je leven kan veranderen en je ervaart een andere soort liefde als voor je partner. Een echte onvoorwaardelijke liefde en je zult ook nooit ervoor terug krijgen wat je erin stopt qua investering geld of tijd of energie maar het is zo geweldig om iemand die ontzettend veel op je lijkt te zien opgroeien tot volwassen. Ik heb toevallig het mooiste en liefste kind

maar dat zeggen heel veel moeders.

**Geplaatst**: 14-11-22 08:26

Geplaatst: 14-11-22 08:26

Suzanne F. schreef:
Wijze woorden Tiquira Jill. Dank voor je waardevolle bijdrage. Ik neem het mee in ieder geval. Ik heb soms moeite om mijn puber wat vrijer te laten. Maar het valt niet mee om te weten wanneer je wel moet sturen en wanneer niet.

Dat snap ik, ik denk dat elke ouder dat lastig vindt.

Probeer gewoon dingen uit te leggen vanuit jouw gevoel en emoties en met feiten (zoals "ik vind het lastig als je thuiskomt na *dit tijdstip* omdat ik mij dan zorgen maak en omdat er tijdens dit tijdstip er een grotere kans is als dit en dit gebeurt" en kijk dan samen naar een middenweg

) alleen veel ouders willen regels afdwingen en dat geeft alleen maar averechts effect of baseren hun regels op "omdat ik het zeg".

En fouten maken is juist goed voor pubers en jongvolwassenen, dan kunnen ze zelf hun grenzen opzoeken en uitvinden.

En als het echt iets ernstigs betreft, ga dan gewoon even rustig zitten met je kind en bespreek het met hem of haar op een rustige manier, zonder boos of geïrriteerd te worden. En laat hierbij ook weer je emoties zien, en geef ze de tijd om over dingen na te denken. Want soms is dat het beste, om ze de juiste informatie te geven en de tijd om die informatie te verwerken. :(:)

En het belangrijkste is om je kinderen sirieus te nemen, dan voelen ze zich gehoord en gezien en durfen ze sneller met problemen bij jou aan te kloppen.

En kijk gewoon naar het gedrag van hem of haar, of er iets veranderd is. En als dat zo is praat er over. Ook al is het misschien iets kleins kan het toch heel belangrijk zijn dat je kind weet dat je haar of hem ziet.

*sorry ts, ga heel even off topic.
Zal nu weer on topic gaan

**Geplaatst**: 14-11-22 09:48

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 09:48

Je kan niet echt de weloverwogen keuze maken om kinderen te krijgen. Je weet niet hoe het gaat lopen. Het is zo'n verschil of je bijvoorbeeld een "makkelijk" of een "moeilijk" kind krijgt. Of je zelf gezond blijft, of niet. Je kunt diep van binnen voelen of je het wil (of niet) en zorgen dat je je startsituatie op orde hebt. Maar vanaf daar wordt het toch één groot avontuur ;-)

Menino schreef:
Aangezien er veel mama's op bokt zitten ben ik dus ontzettend benieuwd wat jullie echt tegen vonden vallen t.o.v. jullie verwachting en vice versa. En of er momenten waren dat je zou willen dat je gewacht zou hebben bv. Mijn hormoontjes vertrouw ik niet zo Toch is de wens heel groot. Ik ben zelf opgegroeid in een situatie waarbij het vrij duidelijk was dat het allemaal wat tegenviel Dus dat was geen topjeugd en wil ik ten alle tijdens voorkomen.

Bij mij was het andersom. Ik zag vooraf veel risico's en dingen waar ik rekening mee wilde houden, maar ik vind het vanaf het begin zó leuk

Onze zoon is echt een toevoeging aan het gezin. Het is ontzettend gezellig en liefdevol. Natuurlijk heb je te maken met uitdagingen (agenda wise, me-time, slaap), maar dat is me niet tegengevallen.

Ik denk wel dat je er iets aan kan doen om te voorkomen dat jouw kind dezelfde jeugd krijgt als jij. Door aan je situatie te werken (zorgen dat je er financieel goed voor staat en hulp in kan roepen om het makkelijker te maken(bijv schoonmaakster, boodschappenservice, oppas)), door aan jezelf te werken (persoonlijke groei) en door te investeren in jezelf als ouder (lezen, luisteren, hulp vragen als je met vragen zit).

**Geplaatst**: 14-11-22 10:02

Geplaatst: 14-11-22 10:02

ikke schreef:
Zoals ik al eerder schreef: je zet de volgende generatie wereldburger op deze planeet, niet "jouw kind" (lees er de bezitterige ondertoon bij).

Mwah.
De volgende generatie loopt al in overvloed rond.
Verder is het imo als je er zó, dus met verantwoordelijkheid voor wat jij aan opvolging op de planeet zet, WEL jouw kind. Zo lang het kind is en daarna ben je nog steeds verantwoordelijk voor dat gegeven.

Ik heb met heel veel plezier heel veel tijd doorgebracht met het enige kroost wat mij gegeven is. Zoveel mogelijk van wat ik geleerd heb meegegeven; zo goed mogelijk voorbereid op uitvliegen. Wat hij er vervolgens mee doet/gaat doen is zíjn keuze. Ben supertrots op zijn zelfstandigheid en onafhankelijkheid.

Overigens kunnen hormomen knap ingrijpend zijn en.... blíjven -O-

De moeder van mijn zoon is tijdens de zwangerschap al veranderd en dat is na de geboorte nog een stap verder gegaan. Niets minder scherp van geest als daarvoor maar absoluut niet dezelfde persoon.
Nu, na de overgang, is dat zeg maar in steen gebeiteld. Een topmens daar niet van, maar niet degene waar ik verliefd op ben geworden en een kind mee wilde proberen op de wereld te zetten/ op te voeden.
Zoon is +:)+

en dus $_/-\o_$ voor haar en geen ´spijt´ van de keuze destijds maar ze heeft feitelijk met het kind ook de relatie die we hadden uitgepoept. Ook dát kan een gevolg zijn van zwagerschap en dat moet imo niet te licht ingeschat worden.

**Geplaatst**: 14-11-22 10:08

Geplaatst: 14-11-22 10:08

Mjetterd schreef:
Lichamelijk gezien trouwens: op een trampoline springen en niezen zal nooit meer hetzelfde zijn.

Ik heb hier dus echt geen last van en velen met mij dus dit hoeft niet zo te zijn... Het is wel een mogelijkheid natuurlijk.

Verder heb ik nog 'n puntje: opvoeding doet ook een hoop, is mijn ervaring.. Sommige moeders rennen zich rot om het hun Kids naar de zin te maken.. (ik denk nu even aan de moeders die hebben opgebeld naar het sinterklaasjournaal omdat hun kinderen er overstuur door waren geraakt :')

)
Je kan het jezelf er moeilijk mee maken is mijn mening.

Laatst bijgewerkt door Summerdreams op 14-11-22 10:11, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-11-22 10:11

Geplaatst: 14-11-22 10:11

Summerdreams schreef:
Mjetterd schreef:
Lichamelijk gezien trouwens: op een trampoline springen en niezen zal nooit meer hetzelfde zijn.

Ik heb hier dus echt geen last van en velen met mij dus dit hoeft niet zo te zijn... Het is wel een mogelijkheid natuurlijk.

Hier ook geen last van zulke dingen. Ik heb sowieso een superzwangerschap en -bevalling gehad. Niet 1x gespuugd, geen zwangerschapskwaaltjes en bijna lachend bevallen.

**Geplaatst**: 14-11-22 10:16

Geplaatst: 14-11-22 10:16

ik bij de eerste ook niks, ik stond met 34weken nog in de sportschool en ben onder druk van anderen maar gestopt toen. Rotbevalling gehad wel, maar na de bevalling was mijn vraag bij de evaluatie bij de gyn wanneer ik weer mocht sporten.

Bij nummer 2 vanaf 6 weken ellende, ik heb me echt 9maanden rot gevoeld met haar....

Maar nog steeds geen last van problemen op de trampoline of met hoesten

**Geplaatst**: 14-11-22 10:19

Geplaatst: 14-11-22 10:19

Over de post een paar pagina's terug, over dat als je het opnieuw mocht doen je geen kinderen zou kiezen... Ik snap dat wel. Ik wéét dat mijn liefde niet onvoorwaardelijk is. Als blijkt dat mijn kind een actief handelende pedofiel is, of een seriemoordenaar... Dan verwacht ik wel dat die liefde bekoelt. Het klinkt mooi, maar ik vraag me af hoe de moeders van Marc Dutroux of Jeffrey Dahmer bijv daarover denken.

Laatst bijgewerkt door Doubtless op 14-11-22 10:20, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-11-22 10:19

Geplaatst: 14-11-22 10:19

Ik denk dat een bekkenbodem fysio je ook een heel eind zou kunnen helpen met trampoline en nies problemen

**Geplaatst**: 14-11-22 10:20

Geplaatst: 14-11-22 10:20

Mijn moeder is bij bevalling 2 en 3 bijna dood gegaan door fouten van de verloskundige/het ziekenhuis. Achteraf vertelde de gynacoloog dat ze nooit natuurlijk had mogen bevallen.

Dat is natuurlijk ook wel weer een extreme.

**Geplaatst**: 14-11-22 10:28

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 14-11-22 10:28

Paardrijden heeft mijn bekkenbodem grotendeels weer hersteld. Vlak na de bevalling kon ik idd niet niezen dan ziekte ik alles onder en vielen mijn ingewanden eruit ongeveer .

Nu moet ik echt een volle blaas hebben wil het misgaan. Ik ben nog niet 100% maar dat komt wel weer.Ik kan ook gewoon trampoline springen.

**Geplaatst**: 14-11-22 10:33

Geplaatst: 14-11-22 10:33

Ik heb twee heerlijke zwangerschappen gehad, nooit gespuugd of misselijk.
De eerste bevalling was zacht gezegd niet makkelijk maar de tweede was appeltje eitje en had geen kwalen erna.
Met opvoeden vind ik dat je duidelijk moet zijn wat wel en niet mag en dat je doet wat je zegt en ja, je moet er energie insteken want ik heb ook weleens een periode gehad dat ik dacht dat ik politieagent was

**Geplaatst**: 14-11-22 10:44

Geplaatst: 14-11-22 10:44

Hier 3 kinderen van 3,5 7 en 8.
Ja het is het mooiste wat er is maar ook ja het is het zwaarste wat er is.

Is het leuk om 6 schooljaren bezig te zijn met knokken voor de juiste uitdaging op school? Is het leuk dat je elke dag 1 of 2 kinderen hebt die je huilend van je af moet trekken omdat ze niet naar school willen? Is het leuk dat je dochter om alles, maar dan ook echt alles in discussie wil? Is het leuk dat je middelste zoon na een zware dag de meest heftige uitbarstingen heeft, je uitscheld en soms slaat of schopt? Is het leuk dat de jongste zich thuis begint te vervelen en daardoor het huis op de kop zet? Dat ook hij met zijn 3 jaar al heel goed weet wat hij wel en vooral niet wil en ook al goed in discussie kan? Is het leuk dat ik nog minstens 1x per nacht wakker wordt gemaakt door 1 van de kinderen? Is het leuk dat je soms de controle verliest over jezelf als ze alle drie al de hele dag niet luisteren en extreem druk zijn en het even niet lukt om je geduld te bewaren? Zijn de discussie met je partner over opvoeding leuk? Etc etc.

Ik vind: je krijgt er zoveel voor terug best een dooddoener als je naar bovenstaande kijkt. Maar zou ik ze willen missen? Absoluut niet. Zou ik het over doen nu ik dit allemaal weet?
Ja zeker.

Want toch zijn er ook zoveel mooie momenten.
De lieve knuffels als er 1 in bed kruipt in de ochtend. De grapjes die ze gaan maken. De bijzondere redenering door de bijzondere koppies op onze kinderen. Het nog intens van dingen kunnen genieten (een mooie lucht, een langs rijdende trein, een lekker geurtje, het 1e schoencadeau van het jaar...). Dat ze zeggen dat je lief bent, dat ze van je houden. De vooruitgang zien die ze doormaken. Hoe lief ze met elkaar kunnen zijn, dat ze er altijd voor elkaar staan als het nodig is. De jongste die met een knuffeltje aan komt als één van de anderen intens verdrietig is. De gezelligheid in huis. Het om zien gaan met vriendjes. Genieten van je partner als hij lol maakt met de kinderen. De onvoorwaardelijke liefde die je krijgt van de kinderen. Zien hoe ze na een vermoeiende dag in slaap vallen als je even tijd neemt om lekker op de ruggetjes te kriebelen.

Aan beide kanten kan ik nog zoveel meer opnoemen...
En elk kind is anders, elk kind ontwikkeld zich op zijn eigen manier.
Dus tja het is het mooiste maar tegelijkertijd het zwaarste wat er bestaat. Weegt het leuke op tegen het minder leuke? Sommige dagen zijn zo perfect. Sommige dagen vraag je je af waarom je ooit dacht dat het leuk was om kinderen te krijgen... en meestal is de balans gewoon goed...

**Geplaatst**: 14-11-22 10:51

Geplaatst: 14-11-22 10:51

Barbabientje schreef:
200€ voor opvang?! Dat wil ik ook

Wij zijn 500€ in de maand kwijt voor 1 dagje in de week..

Ouder zijn is zwaar, maar leuk.
Mijn dochtertje is nu 1,5 en nu pas kan ik er echt van genieten, ook omdat ik mijzelf veel te veel druk op heb gelegd tot nu.

500? dat wil ik ook!
3 dagen BSO + 3 dagen KDV per week is net geen €2000 per maand.

Maar de onvertelde waarheid:
slapen? forget it.
Door mijn 4 jarige slaap ik niet door. Die gaat snachts huilen, moet een aai over dr bol en slaapt weer verder. Maar ik ben dan wel mn bed uit geweest.

Uitslapen? Forget it. Mijn beide dames zijn rond 6-en wakker
Opgeruimd huis? forget it. Je draait je om en er ligt weer overal speelgoed
schoon huis? euhhmmm, ze maken troep. En al die handen./vingers op de ruiten. Blegghh

Energie over? hahahahha. Opvoeden is hard werken. Maar, je krijgt er wel knetter veel voor terug.
Mijn 2 jarige is zo eenkennig als het maar kan. Maar ik kan mijn beide kinderen overal mee naartoe nemen. Ze gedragen zich, zijn beleefd en luisteren goed.
Ouders van vriendjes/vriendinnetjes van mijn 4 jarige zijn erg over haar te spreken en ik durf haar dus ook gewoon bij mensen te laten spelen zonder dat ik erbij ben.

Maar heel eerlijk: ik ben blij dat ik werk. Ik zelf ben een veel leukere moeder als ik overdag iets anders ben. En daar profiteren mijn kinderen ook weer van.

Maar nog een stukje onvertelde waarheid, maar dan over het KRIJGEN van kinderen, in plaats van het HEBBEN van kinderen:
De hormonen bij jezelf, de hele wereld om je heen die alles beter weet, de adviezen waarvan je voelt (door je hormonen) dat ze aan je worden opgedrongen.
De bevallingen, de nevenschade (Jippie!! jongste is 2,5 en ik sta nu op de wachtlijst voor een operatie om de door haar aangebrachte schade te herstellen... verzakkingen, zenuwen kapot, incontinentie (en niet alleen bij rennen en trampoline springen en niezen, maar ook gewoon bij opstaan van een stoel)), de vermoeidheid, de gebroken nachten, de euro's die eruit vliegen.

Maar ik zou mijn meiden niet meer willen missen. Ookal kan ik ze echt wel regelmatig achter het behang plakken

**Geplaatst**: 14-11-22 10:52

Geplaatst: 14-11-22 10:52

Dan even de kant van iemand die juist regelmatig de 'biecht' hoort van dat taboe,

Heel kort, ik ben 42, bewust kinderloos, en mede daarom nu een levenstijl die met kinderen nagenoeg onmogelijk is (niet volledig onmogelijk, ik kén mensen die het doen, maar wel zéér ongebruikelijk)
Ik reis. Volledig momenteel, huis verhuurd, oude camper gekocht, en ik woon reizend.

Nu gaat dit niet om mij, maar bovenstaand even waarom ik wellicht redelijk regelmatig wel spijtverhalen hoor.

Zelden echt spijt van de kinderen zélf. Als in 'ik heb spijt van het bestaan van mijn kinderen'. Die hoor ik persoonlijk eigenlijk niet. (Zullen vast ook bestaan, dat taboe is echter nóg groter denk ik)
Zowel de mannen als vrouwen waar dit thema in gesprekken met mij aan de orde komt, zijn gek op hun eigen kinderen.
Houden van ze, en zijn er voor ze.

Maar een aantal heeft toch soms spijt, nogmaals doorgaans níet van de kinderen zélf, maar wel van dingen die niet of moeilijker kunnen.

Er zijn best veel mensen die mij vertellen soms tussen neus en lippen en soms in echt best diepe gesprekken, dat ze het wel jammer vinden dat ze terecht zijn gekomen in
'Het leven loopt zoals het loopt '.
Mensen die het gevoel hebben niet volledig in vrijheid te kunnen kiezen hoe ze willen leven, omdat er -uiteraard - rekening gehouden moet worden met de kinderen.
Mensen die me toefluisteren dat ze wat ik doe toch wel héél gaaf vinden, en dan besmuikt er achteraan 'maar dat zit er voor mij niet meer in'. Als ik dan -voorzichtig- een wenkbrouw optrek of gewoon vraag 'hoezo?' (afhankelijk van de persoon uiteraard) dan komt daar soms de verzuchting, met soms zelfs opgehaalde schouders en handpalmen omhoog 'Tsja, kinderen hè'.
De een zegt dat half grappend, de ander toch meer serieus als je doorvraagt.

Dus spijt, als in niet de ruimte meer hebben om je leven volledig eigen in te richten maar altijd rekening te moeten houden met de kinderen, die hoor ik écht best vaak.

En de een zegt dan ook echt dat hij/zij achteraf liever een andere keus gemaakt zou hebben, en de ander vindt het jammer maar is wél blij met de keus voor kinderen achteraf.

Nogmaals, alle mensen die ik bedoel hier (en dat zijn er echt best een hoop), zijn stuk voor stuk dol op hun kinderen.
Dát is het probleem niet.

Maar een deel zou achteraf gezien dus toch anders kiezen, als ze dat konden.

Ik vind dat legitiem.
Dat mág je vinden.
Geen van de mensen die ik bedoel doet hun kinderen tekort. Eerder het tegendeel eerlijk gezegd, er zitten echt mensen bij die de wereld over hebben voor hun kinderen.

Edit/toevoeging, voordat we dat krijgen,
Ik heb dus geen echte hekel aan kinderen, wil ze alleen zelf absoluut niet, om tig redenen.
Bewust kinderloos betekent niet altijd dat je kinderen haat.

Laatst bijgewerkt door Femke_Tweety op 14-11-22 10:57, in het totaal 2 keer bewerkt