manubres schreef:Sorry, heb niet alles gelezen maar ik wilde zeggen dat ik je verhaal snap.
Een baan als huismoeder wordt volgens mij enorm onderschat.
Ik had in die "tropenjaren" echt het gevoel dat ik op mijn werk even kon bijkomen, terwijl ik toch pittig werk had. Maar zo heerlijk om even uit de sleur van thuis te komen. Na een paar dagen werken kon ik het gedrag van mijn kinderen weer meer relativeren en beter handelen.
Heerlijke post en dat geeft een herinnering terug. Ik werkte in een artsenpraktijk samen met een collega H die bewust kinderloos was. Het artsen stel deed de kinderen en de praktijk fifty - fifty.
7.45 uur kom ik binnen en verzucht tegen H. : "ik ben zo blij dat ik kan werken→ ik ben helemaal kapot. Mijn God wat een nacht". 10 minuten later komt de huisarts binnen, diep zuchtend want hij had 2 dagen de kinderen gedaan en dat was inclusief de nachten en hij verzucht: "Ik ben zo blij dat ik weer kan werken, jezus nog aan toe, ik hou zielsveel van mijn kinderen maar wat is dat een zware baan, daar valt deze praktijk helemaal bij i n het niet"
. Waarop mijn collega schaterend zegt→ "als jullie eens even in de praktijk gaan zitten→ dan breng ik even 2 kopjes koffie, zodat jullie over 5 minuten fris en fruitig kunnen beginnen. Ik let wel op de winkel'.
Dat hebben we gedaan en toen hebben we zo gelachen. Heel fijntjes opgemerkt van die collega en ontzettend sympathiek
en niets over "beter geen kinderen krijgen", dat maakte het zo grappig, lief en ontzettend leuk empathisch.
Ik weet nog heel erg goed, dat we vaak blij waren als we gingen werken. Mijn man werkte ook onregelmatig, dus hij was ook vaak verantwoordelijk voor de kinderen en dat scheelt echt wel→ maar dan nog. Kinderen opvoeden, op de echte talentjes en uitzondering na
is gewoon heel erg pittig en zwaar en heuse tropenjaren. Het is het gaafste wat ik ooit heb mogen doen, maar ook het allerzwaarste.
Daantjuh