Bokt.nl

Jessix schreef:

Niobe schreef:

Maar ernaar vragen is toch iets heel anders dan constant er op in hakken zodat iemand zichzelf ervoor moet verdedigen? Mensen mogen me best vragen waarom ik geen kinderwens heb, al vind ik het gek dat het andersom nooit gevraagd wordt, maar zo is het leven schijnbaar.

Ik vind het interessant als mensen van gedachten veranderen over zoiets levensingrijpends, ik zou denken dat er iets drastisch veranderd is, daarom vraag ik het.

Ik werd er wel een beetje moe van, jij nooit? Helemaal omdat ze bijna tot mijn 40ste hebben gezegd: "dat veranderd nog wel"

Goof schreef:

Of zijn er wel degelijk mensen die deze keuze rationeel en bewust maken en die hun aanwezige kinderwens aan de kant schuiven?

LWDaisy schreef:

Jessix schreef:

Ik vind het interessant als mensen van gedachten veranderen over zoiets levensingrijpends, ik zou denken dat er iets drastisch veranderd is, daarom vraag ik het.

Ik werd er wel een beetje moe van, jij nooit? Helemaal omdat ze bijna tot mijn 40ste hebben gezegd: "dat veranderd nog wel"

lor1_1984 schreef:

Goof schreef:

Of zijn er wel degelijk mensen die deze keuze rationeel en bewust maken en die hun aanwezige kinderwens aan de kant schuiven?

*steekt hand op*
Ivm medisch en psychisch niet goed in elkaar steken en ook zelf meegemaakt hebben wat de medische kant doet met evt kinderen heb ik heel bewust de keuze gemaakt om geen kinderen te krijgen.
Was ik psychisch stabiel dan was het wellicht een ander verhaal geweest maar ik weet dat ik een kind geen stabiele basis kan geven en dat ik soms zó instabiel was/ben dat ik kinderen zou krijgen voor de pleegzorg.
Wilde ik een evt kind niet aandoen, ik moest imo ook of juist rekening houden met dat kind en uit liefde voor evt toekomstige kinderen heb ik dus besloten ze niet te krijgen/nemen.
Inmiddels is het fysiek ook onmogelijk en dat heeft best nog even een periode van rouw gegeven, tot die tijd heeft onbewust de deur toch nog op een kiertje gestaan en nu was hij dichtgetimmerd en voorzien van stevige sloten; onbereikbaar dus.
Maar ik heb er vrede mee, ik projecteer die liefde op mijn huisdieren en dat is goed zo.

lor1_1984 schreef:

Goof schreef:

Of zijn er wel degelijk mensen die deze keuze rationeel en bewust maken en die hun aanwezige kinderwens aan de kant schuiven?

*steekt hand op*
Ivm medisch en psychisch niet goed in elkaar steken en ook zelf meegemaakt hebben wat de medische kant doet met evt kinderen heb ik heel bewust de keuze gemaakt om geen kinderen te krijgen.
Was ik psychisch stabiel dan was het wellicht een ander verhaal geweest maar ik weet dat ik een kind geen stabiele basis kan geven en dat ik soms zó instabiel was/ben dat ik kinderen zou krijgen voor de pleegzorg.
Wilde ik een evt kind niet aandoen, ik moest imo ook of juist rekening houden met dat kind en uit liefde voor evt toekomstige kinderen heb ik dus besloten ze niet te krijgen/nemen.
Inmiddels is het fysiek ook onmogelijk en dat heeft best nog even een periode van rouw gegeven, tot die tijd heeft onbewust de deur toch nog op een kiertje gestaan en nu was hij dichtgetimmerd en voorzien van stevige sloten; onbereikbaar dus.
Maar ik heb er vrede mee, ik projecteer die liefde op mijn huisdieren en dat is goed zo.

Sclimpre schreef:

Ik zeg toch ook nergens dat die kinderen later geen goede ouders gaan worden? En ook niet dat de moeder haar kind niet goed zou opvoeden?
Wel vind ik het heel raar dat je een kind op de wereld zou zetten in een constructie waarvan je zelf vindt dat het voor het kind geheim moet gehouden worden.
Ofwel vind je de constructie ok en vertel je het zo aan je kind. Ofwel vind je de constructie niet ok en dan begin je er niet aan.
Een kind, hoe jong ook, heeft recht op de waarheid. Als je een kind niet de waarheid vertelt, en hij/zij komt het op een knullige manier te weten geeft dat een knauw in de geloofwaardigheid van de ouder(s).
Afhankelijk van het karakter van het kind, het moment en de omstandigheden komt dat harder of minder hard aan.

Citaat:

Rond de dertig lijkt het wel permanent spitsuur in je hoofd. Grote beslissingen moeten worden genomen op het gebied van carrière, relaties, kinderen en huis.
De meeste dertigers hebben het ogenschijnlijk prima voor elkaar. En toch knaagt er iets. Het dertigersdilemma, of de quarterlife crisis. Het zoveelste modeverschijnsel, of een serieus probleem?
Nienke Wijnants deed onderzoek naar het fenomeen en ontdekte dat maar liefst drie kwart van de hoger opgeleiden tussen de 25 en 35 jaar in meerdere of mindere mate kampt met zogenaamde dertigersdilemma’s.
Dertigers van nu zien zich geconfronteerd met een schier oneindige hoeveelheid keuzemogelijkheden in vrijwel elk aspect van het leven. Samenwonen, trouwen, of toch maar niet? Wel of geen kinderen en wanneer? Carrière maken, voor jezelf beginnen, vrijwilligerswerk in Afrika, of toch eerst die wereldreis?
Daarnaast heerst het beeld dat het ideale leven maakbaar is en ervaren dertigers op steeds jongere leeftijd al de druk van de grote, existentiële vragen. Zit ik wel op het juiste spoor? Wat is het nut van mijn leven eigenlijk? Is dit het nu?

Annet_Dottie schreef:

__Robijn__ schreef:

Ik had vroeger nooit een kinderwens. Ik riep keihard ik wil nooooit kinderen... naar mate ik ouder werd draaide die bij. En met mijn huidige partner hebben wij inderdaad op dates het erover gehad omdat ik al snel wilde weten hoe iemand hier in staat. Gelukkig wilde hij ook nog kinderen dus dat was fijn.
En nu zit er inmiddels een klein babytje in mijn buik en heel eerlijk, ik ben helemaal gelukkig

Ahh wat mooi nieuws! Gefeliciteerd met je zwangerschap
Misschien een gekke vraag maar rond welke leeftijd/op welk punt in jou leven draaide jou wens bij naar ik wil wel kinderen? Was dat net als mij dat het een beetje uit de lucht kwam vallen of heel iets anders?

VogeltjeM schreef:

Misschien moet je je visualiseren: als je later 85 bent en terugkijkt op je leven, zie je jezelf dan omringd door een jongere generatie, zal je spijt hebben als je geen kinderen hebt?

Moestuin schreef:

En toch is hij dat, buiten het kind gedeelte. Nu de schapen aan het bevallen zijn is niets hem te veel gevraagd. Hij staat evenveel op, controleert evenveel als ik. Ook met de andere dieren toont hij evenveel inzet. Hij staat als een rots achter mij ivm het ontwikkelen van mijn eigen zaak. Op mijn verjaardag ben ik flink verwend. Wil ik een opleiding etc doen dan houd hij mij zeker niet tegen. Nou ja, ik kan blijven doorgaan. Maar de zorg rond ons kind evenredig verdelen krijg ik er niet in. Hij is een goede vader naar haar toe, maar hij snapt niet dat hij (veel) meer aanwezig moet zijn.

Vergeet niet dat ik in een paar zinnen mijn relatie niet volledig uit de doeken kan doen. Maar ik kan niet ontkennen dat hij qua vader en tijdsbesteding daaraan de plank volledig mis slaat. Zeker omdat de wens vanuit hem kwam zou je verwachtten dat hij een extra tandje zou bijsteken.

Sizzle: Oh dat heeft het zeker een tijd gedaan. Maar ik heb er voor gekozen om het mij niet meer te laten opvreten want ik werd er enkel ongelukkiger van. Het is nu wat het is en ik maak er het beste van.

Paardenfan25: Dat is een flinke aanname dat daarover ruzie wordt gemaakt met onze dochter erbij. Want dat gebeurt zeer zeker niet.

Goof schreef:

Het is helemaal geen vast gegeven dat, als je kinderen hebt, je op 85-jarige leeftijd nog omringd bent door je kinderen.
Ze verhuizen naar de andere kant van het land, emigreren, willen geen contact meer, zijn te druk met eigen leven of overlijden vroegtijdig.

Mijn oma, die 3 jaar geleden op 97 jaar overleden, zag haar dochter en zoon zeer zelden. Mijn vader en ik kwamen meerdere keren per week langs, maar mijn tante had er serieus geen zin in (die had het te druk met haar eigen leven) en mijn oom woonde ver weg en was fysiek niet meer in staat langs te komen. Haar andere kleinkinderen kwamen ook zelden.

Gelukkig had ze altijd een groot sociaal leven en ik denk dat je, ongeacht of je kinderen hebt of niet, altijd zelf moet zorgen voor je contacten.

Kinderen krijgen omdat je dan later omringd bent met mensen lijkt me echt de slechtste reden om kinderen te krijgen.

Shivatjuh01 schreef:

Hier een soortgelijke situatie.

Partner heeft 2 kinderen uit vorig huwelijk. Het klikt goed en ik geniet van het feit dat hier twee pubers rondlopen. Ik denk dat ik heel veel geluk heb met hoe welkom ik ben.

Bij begin van de relatie dit onderwerp wel besproken, maar nooit een harde nee gekregen. Mezelf ook de ruimte gegeven om te kijken of de kinderen van hem genoeg voldoening gaven.

Maar helaas nu op het punt dat ik toch niets liever wil dan zelf echt mama worden, maar m'n partner voelt er niks meer voor (mede door verleden, babytijd en ik durf bijna te zeggen traumatische ervaringen hierin).

Maar dan sta je op een pijnlijk kruispunt. Dit alles opgeven, deze geweldige relatie verbreken. Zijn kinderen en hem enorm veel verdriet doen. Of zelf steeds weer op dit punt terecht komen. En hoe lang hou je zoiets vol...

Misschien had ik er achteraf duidelijker of harder in moeten zijn. Maar dat is achteraf altijd makkelijk gezegd..

Ik weet diep van binnen dat deze wens nooit over gaat. Ik weet alleen ook echt niet hoe ik hier nu in verder moet..