

Pijn, stress en verdriet doet gekke dingen met een mens.
Ik zie en en kan erkennen dat het bij mijn man geknapt is. Ik probeer zijn gedrag los te zien van de situatie. Ik probeer de dingen die hij zei los te koppelen van mijn gevoel. Kost wat moeite.
Wat nu belangrijk is dat hij het zal gaan erkennen. Hij weigert nog steeds iedere vorm van praten.
Het mooiste zou zijn als we beide zouden erkennen dat het ons teveel geworden is zonder met de vinger naar elkaar te wijzen en elkaar van vanalles en nog wat te beschuldigen.
Het zou mooi zijn als we een gesprek met elkaar aan zouden kunnen gaan met een neutrale derde. Ik geef eerlijk toe dat ik in emotie ook wel eens onredelijk kan zijn.
We zullen hard ons best moeten doen om alles weer op de rit te krijgen. Het enige wat ik niet zal accepteren is dat als hij mij vraagt te kiezen tussen hem en mijn ouders.
Even rust en adempauze is niet slecht. Ik houd het neutraal en meld me alleen mbt Vince. Verder moeten we even kijken hoe we verder gaan.
Vince heeft gelukkig een goede nacht gehad en ik begin alweer aan de nachtvoeding te wennen. Alleen de pijn in mijn lijf neemt niet af, heb liggen bibberen in bed... Vreselijk!
Straks overleg met de Wijkcoach over hoe nu verder als ik weer terug naar Enschede ga.