Wendy schreef:. Mijn moeder is sindsdien alleenstaande ouder geworden, ongewenst. Maar ze had wel dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Ze heeft zichzelf de jaren daarna compleet weggecijferd voor mij en mijn zusje. Ze heeft héél hard gewerkt om ons de kansen te geven waar wij, in haar ogen, recht op hadden. Wij moesten vooral niet lijden onder het verlies van mijn vader, vond ze.
Mijn moeder is een fantastisch mens. Maar ze is wel vroeg oud. Of dat te maken heeft met het feit dat ze zichzelf compleet weggecijferd heeft na het overlijden van mijn vader? Geen idee.
Feit is wel, dat ze veel te hard gewerkt heeft. Voor ons.
En heel eerlijk: ik snap niet dat iemand daar bewust voor zou kiezen.
heb je hier wel eens letterlijk naar gevraagd bij je moeder? ik wel, al ligt het in mijn situatie anders omdat mijn vader van haar scheidde en niets meer met haar of zijn kinderen te maken wilde hebben.
mijn moeder heeft altijd alles op alles gezet voor ons. Zich letterlijk kapot gewerkt om ons aan alles mee te kunnen laten doen, te voorkomen dat we buiten de boot zouden vallen. En dat al vanaf mijn 1e (mijn broer was net 6).. Ook zij is snel oud geworden, zowel lichamelijk als geestelijk. het heeft allemaal heel veel van haar gevergd.
En toch zegt ze; ik zou het zo weer doen. Ze heeft er bewust voor gekozen geen nieuwe partner toe te laten, maar altijd alles zelf te doen. En toen er wel een nieuwe partner kwam, deed zij de opvoeding en alles nog steeds alleen. zij vond dat haar plicht en haar taak, maar bovenal was het haar wil. Ze WILDE niets anders dan ons grootbrengen en gelukkig maken. Ze wilde haar liefde delen en ons laten zien hoe mooi het leven is. Niets qua verbittering of verdriet, maar steeds kenbaar maken door het te zeggen maar het vooral te laten voelen, dat ze ons zo graag wilde en er altijd voor ons zou zijn.