Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-01-16 09:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-01-16 09:56

Ik ben sinds donderdag begonnen met magnesium te gebruiken. Op advies. Heel veel mensen hebben magnesiumtekort, stress vergroot dit verkort, waardoor je moe wordt. Dan kan je weer nog minder hebben, kevert nog meer stress, etc etc. Cirkeltje.
ze vertelde dat ik na een dag of drie al verschil zou kunnen gaan merken en ik heb echt het idee dat ik inderdaad al wat verschil merk. Slaap weer beter, ben minder moe en daardoor kan ik beter bijtanken.
Wellicht voor jullie ook een tip? Je geneest er niet van, maar als t zo doorzet, blijft dat stukje van m'n lijf op niveau, wat hopelijk de andere stukjes van m'n lijf en leden kan ondersteunen bij het proces.

Vorige week als ik terugkwam van het melken (we hebben een melkveebedrijf, als ik in de ochtend melkbeker heb sta ik om 5u op, ben dan rond 9u weer in huis) wilde ik alleen maar direct terug naar bed. Hond uitlaten en paarden voeren was echt een drempel geworden.
Nu net terug van melken en ja, ben moe en ja, ga straks nog even terug, maar ik zie er nu niet tegenop om met m'n hond te gaan wandelen en de paarden te voeren e.d.

**Geplaatst**: 11-01-16 10:34

Geplaatst: 11-01-16 10:34

amoj schreef:
Pff weer even wat kwijt hoor...

Ben echt weer op zo'n punt dat alles weer constant tegen zit. School loopt niet lekker, op het werk niet, thuis niet, bij mn pony niet...
Ik moet in februari ook weer stage gaan lopen maar zie er als een berg tegen op, heb dan nog minder vrije tijd want dat zijn dagen van 6 tot 4 of 8 tot 7... En moet ook mn rijlessen (auto) weer oppakken en mijn therapie gaat ook gewoon nog door...
Als ik kon kiezen stopte ik per direct met die opleiding, maar ja, dan heb ik een dikke studieschuld...
Pft wordt zo moe van alles. Ik slaap weer slecht de laatste tijd. Zie er gewoon tegen op om morgen naar school te gaan, ben bang dat ik me verslaap omdat ik weet dat ik zo toch niet in slaap val als ik op bed ga liggen.
Weet echt niet wat ik moet

Hier inderdaad beetje in zelfde schuitje. Alhoewel ik wel graag weer aan het werk wil. Werk nu 2 ochtendkrant zwart op n manege, en ws binnenkort op n andere stal meer uren aan de slag. Daarnaast doe ik mijn eigen paardjes, soms kost het me moeite om te gaan. Maar als ik er eenmaal ben vind ik het heerlijk, dus push mezelf dan ook wel te gaan. Huis is n chaos en onopgeruimd. Daar laatst wel weer een begin mee gemaakt, en voelt dan wel fijn als ik weer wat nuttigs gedaan heb en iets meer orde in mijn omgeving heb gecreëerd.
Hier vooral met de feestdagen veel stress gehad door verplicht familie gedoe, en mensen die dan gingen zeuren over studie en werk en of ik al een deadline had gesteld voor mezelf. Maar deadline geeft me dusdanig veel stress dat ik juist niks meer doe en vast loop. Ook hier zou ik het liefste per direct stoppen, maar dan heb ik andere problemen: 1) dikke studieschuld 2) binnen half jaar geen huis meer, want moet dan deze woning uit 3) gezeik met familie dat ik gestopt ben 4) nog geen fulltime baan en dan dus te weinig inkomsten voor paardlief die ik dan helemaal zelf moet bekostigen. (Niet noodzakelijk in die volgorde de problemen). Daardoor sluimert het nu nog steeds, en ben ik nog niet gestopt. Ook is er ergens nog steeds dat doorzettingsvermogen en beetje kracht die soms zegt: komop je gaat dit halen.
Sessies bij psych schieten voor mijn idee ook niet echt op. Veel waar ik toch al bewust over na denk, en de stress die ik dus nog steeds niet kan handelen. Heb ook weinig energie en kan gerust van 22-15 in mijn bed liggen en beetje internetten of series kijken.

Het is wel fijn om hier te lezen dat er zoveel anderen zijn die ook tegen dingen aan lopen en dat hier ook durven delen...

**Geplaatst**: 11-01-16 10:48

Geplaatst: 11-01-16 10:48

Ik heb sinds mijn zwangerschap 4 jaar geleden een angststoornis. Ruim een jaar na de bavalling met behulp van anti depressiva en diazepam ging het beter. Ik had weer een baan en als single moeder combineerde ik dat met kind en opleiding. Nu had ik weer zware klachten in het najaar van 2015. Huilen, haartkloppingen, rusteloos, opgejaagd gevoel etc. Nu zit ik op een ophoging van anti depressiva en probeer langzaam mijn werk weer op te pakken. Alleen de klachten zijn er nog en de moeheid heel herkenbaar. Soms ben ik ook bang dat ik niet meer beter word, maar ik moet door voor mijn kind. Ik weet hoe heftig het is en hoe t alle vlakken van je leven beheerst. Ik hoop dat de ophoging mij gaat helpen. T liefst zouik een jaar time out krijgen mbt werk, maar dat zit er niet in denk ik. Dus ik moet toch een weg uit deze ellende zien te vinden. Makkelijk is het zeker niet.

Sterkte.

**Geplaatst**: 11-01-16 10:52

Geplaatst: 11-01-16 10:52

Veel overeenkomsten inderdaad.
Als ik nu stop met mijn studie heb ik ook een dikke studieschuld, krijg ik geen stufi meer en moet ik ook opzoek naar een baan om mijn eigen huis te bekostigen. En ook familie speelt een grote rol, toen ik vorig jaar gestopt ben door mijn burn out kreeg ik opmerkingen van hoe kan een meid van 19 nou een burn out hebben?

Niet echt fijn, alsof je dat gaat spelen dat je een burn out hebt.
Zit vandaag weer thuis en ben druk bezig allerlei excusesen te verzinnen waarom ik er niet ben om aan mijn zorgcoordinator te vertellen. Ik heb laatst al gezeik gehad met de schoolarts, ik mag me alleen nog ziekmelden als ik koorts heb. Sorry hoor, ziek is ziek. Voel me nu ook ziek, hoofdpijn en dat maandelijkse gedoe als je vrouw bent. Maar goed, dat is blijkbaar niet ziek genoeg.
Ik zit wel echt op het randje want ze hebben al gezegd dat als het niet verbeterd ze mij van school aftrappen.

Ik werk verder nog wel wat ik graag doe, alleen was het deze week minder en kan ik veel minder hebben. Wordt heel snel boos. Pony staat op werk dus dat is 2 vliegen in 1 klap, en mijn pony is oud en kan ik verder niet meer mee rijden, alleen verzorgen.

Er is nu zelfs bij mij in de klas een andere jongen die overspannen is. Klasgenoten vinden hem een aansteller, en hoe raak je nou overspannen...
Sterkte iedereen hier, het is fijn dat je niet de enigste bent met zulke problemen.

**Geplaatst**: 11-01-16 10:53

Geplaatst: 11-01-16 10:53

Ik kom even binnenvallen... zijn er mensen hier die ervaring hebben met Oxazepam en Escitalopram?

**Geplaatst**: 11-01-16 11:02

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-01-16 11:02

ozazepam heb ik vroeger geslikt. Wat wil je weten?

**Geplaatst**: 11-01-16 11:42

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-01-16 11:42

Ik gebruik Escitalopram, Cynn. Vraag maar

Mag ook via PB..

Zojuist de huisarts gebeld ivm een afspraak bij de GGZ medewerker. Helaas kan ik pas 1 februari terecht.. -O-

Weet niet zo goed wat ik met de hele situatie aan moet..

**Geplaatst**: 11-01-16 11:45

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-01-16 11:45

Ik heb ook ox geslikt, dat was voor als ik een paniekaanval of huilbui kreeg, maar ik ging er altijd dwars doorheen.

**Geplaatst**: 11-01-16 12:04

Geplaatst: 11-01-16 12:04

Ik heb ook ox gekregen een tijdje.
Maar ook ik ging er dwars doorheen

En verder nooit medicijnen gebruikt. Omdat ik vond dat ik niet 'ziek' genoeg was

Ik dacht zaterdag wel een wedstrijdje met mijn paard te kunnen rijden. Alles verliep echt goed en mag ook trots op mijzelf zijn. Maar begon zo te piekeren over wat ij fout deed dat ik weer helemaal depri werd. En was door al mijn energie heen.
Gisteren ook bekaf en depri, gelukkig ben ik vandaag weer beter. Nog steeds bekaf maar niet meer dat depri gevoel.

Kan het bij jullie soms ook zo omslaan? Sommige dagen voel ik me wel goed en ben soms zelfs vrolijk, en dan zo boem... Is het weer helemaal mis.

**Geplaatst**: 11-01-16 13:15

Geplaatst: 11-01-16 13:15

kevinsky schreef:
Ik heb ook ox gekregen een tijdje.
Maar ook ik ging er dwars doorheen
En verder nooit medicijnen gebruikt. Omdat ik vond dat ik niet 'ziek' genoeg was

Ik dacht zaterdag wel een wedstrijdje met mijn paard te kunnen rijden. Alles verliep echt goed en mag ook trots op mijzelf zijn. Maar begon zo te piekeren over wat ij fout deed dat ik weer helemaal depri werd. En was door al mijn energie heen.
Gisteren ook bekaf en depri, gelukkig ben ik vandaag weer beter. Nog steeds bekaf maar niet meer dat depri gevoel.

Kan het bij jullie soms ook zo omslaan? Sommige dagen voel ik me wel goed en ben soms zelfs vrolijk, en dan zo boem... Is het weer helemaal mis.

Jep, ik vind mezelf soms echt vreselijk bipolair, omdat ik echt van een 4 naar een 8 naar een 5 kan schieten in een paar uur. Ik had dat zaterdag nog, ook best wel vermoeiend is dat.

**Geplaatst**: 11-01-16 13:36

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-01-16 13:36

Helaas gaat het met mij ook weer wat slechter.. nu ook zit ik in de klas en niks komt bij me binnen, ik ben dood moe en heb echt totaal geen concentratie. De dokter had me door gestuurd naar een vrouw om daar mee te praten , woensdag ga ik daar voor de 2e keer heen .. ik hoop dat het gaat helpen..

**Geplaatst**: 11-01-16 14:07

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-01-16 14:07

Dan is de dosis oxa te laag. Verder is diazapam of lorazepam ook nog wel een aanrader. Althans het is zeer verslavend en moeilijk om eraf te komen en verder werkt t kalmerend, maar niet verder tegen depressie of paniek klachten. Behalve dan dat het je paniek tijdelijk kan onderdrukken.

**Geplaatst**: 11-01-16 16:31

Geplaatst: 11-01-16 16:31

kevinsky schreef:
Kan het bij jullie soms ook zo omslaan? Sommige dagen voel ik me wel goed en ben soms zelfs vrolijk, en dan zo boem... Is het weer helemaal mis.

Jup bij mij ook... er hoeft maar iets tegen te zitten en ik zit gelijk op een 2, maar net zo makkelijk zit ik dezelfde middag weer op een 7 ofzo. Ik merk 'smorgens altijd wel wat voor dag het gaat worden maar ook tijdens zo'n dag kan ik enorm schommelen.
Therapie gaat bij mij niet lekker, krijg voornamelijk te horen dat ik echt zelf er iets aan moet doen en het niet vanzelf gaat. Goh, waarom denk je anders dat ik elke week naar m'n gesprek ga? Met mn medicijnen lukt het ook allemaal niet. Ben nu in 3 maanden van paroxetine naar venlafaxine naar citalopram geswitched maar nergens voel ik me beter door.
Is Escitalopram gewoon hetzelfde als citalopram? Ben ook wel benieuwd naar de ervaringen hiermee.

**Geplaatst**: 11-01-16 16:51

Geplaatst: 11-01-16 16:51

Agile schreef:
kevinsky schreef:
Kan het bij jullie soms ook zo omslaan? Sommige dagen voel ik me wel goed en ben soms zelfs vrolijk, en dan zo boem... Is het weer helemaal mis.

Jup bij mij ook... er hoeft maar iets tegen te zitten en ik zit gelijk op een 2, maar net zo makkelijk zit ik dezelfde middag weer op een 7 ofzo. Ik merk 'smorgens altijd wel wat voor dag het gaat worden maar ook tijdens zo'n dag kan ik enorm schommelen.
Therapie gaat bij mij niet lekker, krijg voornamelijk te horen dat ik echt zelf er iets aan moet doen en het niet vanzelf gaat. Goh, waarom denk je anders dat ik elke week naar m'n gesprek ga? Met mn medicijnen lukt het ook allemaal niet. Ben nu in 3 maanden van paroxetine naar venlafaxine naar citalopram geswitched maar nergens voel ik me beter door.
Is Escitalopram gewoon hetzelfde als citalopram? Ben ook wel benieuwd naar de ervaringen hiermee.

De gemiddelde duur dat een middel gaat werken is 6-8 weken en anders kun je nog ophogen. Dus dat een arts jou binnen 3 mnd laat switchen met AD vind ik heftig en buiten dat brengt dat alleen maar meer instabiliteit in je hersen functie. Ik zou dat is even aan ze voorleggen.

**Geplaatst**: 11-01-16 17:35

Geplaatst: 11-01-16 17:35

Soraya10 schreef:
Agile schreef:
Jup bij mij ook... er hoeft maar iets tegen te zitten en ik zit gelijk op een 2, maar net zo makkelijk zit ik dezelfde middag weer op een 7 ofzo. Ik merk 'smorgens altijd wel wat voor dag het gaat worden maar ook tijdens zo'n dag kan ik enorm schommelen.
Therapie gaat bij mij niet lekker, krijg voornamelijk te horen dat ik echt zelf er iets aan moet doen en het niet vanzelf gaat. Goh, waarom denk je anders dat ik elke week naar m'n gesprek ga? Met mn medicijnen lukt het ook allemaal niet. Ben nu in 3 maanden van paroxetine naar venlafaxine naar citalopram geswitched maar nergens voel ik me beter door.
Is Escitalopram gewoon hetzelfde als citalopram? Ben ook wel benieuwd naar de ervaringen hiermee.

De gemiddelde duur dat een middel gaat werken is 6-8 weken en anders kun je nog ophogen. Dus dat een arts jou binnen 3 mnd laat switchen met AD vind ik heftig en buiten dat brengt dat alleen maar meer instabiliteit in je hersen functie. Ik zou dat is even aan ze voorleggen.

Ik wilde ook het liefst met de huidige gewoon nog even doorgaan of ophogen, maar met name mijn psycholoog is erg stellig in de werking van AD. Je moet na 4 weken 'iets' merken, hoe klein het ook is, anders gaat het niks voor je doen. Heb paroxetine en venlafaxine beide een kleine 7 weken gebruikt, sinds deze week over naar citalopram. Wat je ook zegt over die instabiliteit in de hersenen door zo snel switchen Soraya zit me ook niet zo lekker, dus wil hierna niet weer iets anders.

**Geplaatst**: 11-01-16 18:01

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-01-16 18:01

Voor de mensen met een paard hier, halen jullie daar nog ontspanning uit of hebben jullie ook wel dat je geen zin hebt om te gaan?

Echt, ik ben ontzettend blij met mijn paard en als ik er eenmaal ben is het ook echt heerlijk! Maar ik kan gewoon nergens meer de "zin" voor opbrengen.. Moet mezelf echt overal naar toe dwingen om toch te gaan. Als ik er eenmaal ben is het goed maar mén, ik voel me er wel schuldig over.

**Geplaatst**: 11-01-16 18:14

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-01-16 18:14

@rianne_ ik heb dat sommige dagen absoluut ook. Soms gewoon echt totaal geen energie. Enkele keer zelfs zo erg dat een stalgenootje ze dan even voorziet van voer en eruit haalt, maar voel me daar ook altijd rot over...

**Geplaatst**: 11-01-16 18:17

Geplaatst: 11-01-16 18:17

Rianne_ schreef:
Voor de mensen met een paard hier, halen jullie daar nog ontspanning uit of hebben jullie ook wel dat je geen zin hebt om te gaan?

Echt, ik ben ontzettend blij met mijn paard en als ik er eenmaal ben is het ook echt heerlijk! Maar ik kan gewoon nergens meer de "zin" voor opbrengen.. Moet mezelf echt overal naar toe dwingen om toch te gaan. Als ik er eenmaal ben is het goed maar mén, ik voel me er wel schuldig over.

Ik heb het vaak juist echt even nodig. Heb dan erg kort lontje (en paard spiegeltj natuurlijk heerlijk), dus de start is vaak belabberd, maar kom er altijd stuk beter vanaf dan ik erop of iig ermee weg ging

**Geplaatst**: 11-01-16 18:18

Geplaatst: 11-01-16 18:18

Rianne hier ook!
Daarom heb ik ook mijn eigen planning met dat ik op maandag en vrijdag ochtend ga rijden. En op woensdagavond hebben we clubles.
En de andere ga ik alleen heem om uit te mesten en te knuffelen.

Sommige dagen moet ik me er echt heen sleuren en als ik er ben is het vaak weer goed. En sommige dagen dan sta ik op en heb ik er wel veel zin in

Vaak voel ik me wel mentaal beter als ik klaar ben. Maar fysieke vaak wel vermoeid.

**Geplaatst**: 11-01-16 18:20

Geplaatst: 11-01-16 18:20

Dat heb ik ook wel Jaan81, dat ik me achteraf beter voel. Maar de drempel om naar haar toe te gaan is echt enorm..

O ja, goed dat je je verder niet voor onnodige verplichtingen stelt Kevinsky

Ik wil toch wel minimaal 5 dagen in de week trainen omdat ik ook nog wedstrijden rijd. Ik moet mezelf gewoon echt even pushen omdat het daarna ook weer prima is. Maar het voelt zo rot om met tegenzin naar haar toe te gaan, dat verdient ze gewoon niet. Naderhand ben ik inderdaad fysiek vaak ook moe!

**Geplaatst**: 11-01-16 18:21

Geplaatst: 11-01-16 18:21

Cynn schreef:
Ik kom even binnenvallen... zijn er mensen hier die ervaring hebben met Oxazepam en Escitalopram?

Ja.
Ik heb herhaaldelijk oxazepam voorgeschreven gekregen. Het versuft, maakt dat je langer in je trauma's blijft zitten, gaat je REMslaap tegen (= de slaapfase waarin je je hoofd 'opruimt' en zaken verwerkt) - en als je autonome zenuwstelsel vindt, dat er gevaar is, 'ga je er dwars doorheen'.
Maar om net iets rustiger bij de tandarts te komen is het redelijk geschikt.

Er zijn bij de drogist middelen te krijgen die vele malen beter werken, van GABA tot L-Glutamine tot salie, vrouwenmantel en valeriaanwortel.

Escitalopram hoort bij de ssri groep, de gebruikelijkste vorm van anti depressiva. Er is een uiterst miniem, subtiel verschillen tov citalopram. Als het te weinig werkt kun je bij de tuinen bcaapoeder proberen, of vitamine B complex.

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 11-01-16 18:30, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 11-01-16 18:23

Geplaatst: 11-01-16 18:23

Ik heb ze aan huis staan, dat scheelt een hoop denk ik.
Maar herken dat wel hoor, kan dat ook enorm hebben met het uitlaten van m'n hond. Dan denk ik echt wel eens van "Waarom heb ik ooit een hond genomen?", terwijl ik ook dondersgoed weet, dat juist die hond me enorm heeft geholpen! Ik móest naar buiten, structuur, knuffels en rust.

**Geplaatst**: 11-01-16 18:24

Geplaatst: 11-01-16 18:24

Soraya10 schreef:
Ik heb sinds mijn zwangerschap 4 jaar geleden een angststoornis. Ruim een jaar na de bavalling met behulp van anti depressiva en diazepam ging het beter. Ik had weer een baan en als single moeder combineerde ik dat met kind en opleiding. Nu had ik weer zware klachten in het najaar van 2015. Huilen, haartkloppingen, rusteloos, opgejaagd gevoel etc. Nu zit ik op een ophoging van anti depressiva en probeer langzaam mijn werk weer op te pakken. Alleen de klachten zijn er nog en de moeheid heel herkenbaar. Soms ben ik ook bang dat ik niet meer beter word, maar ik moet door voor mijn kind. Ik weet hoe heftig het is en hoe t alle vlakken van je leven beheerst. Ik hoop dat de ophoging mij gaat helpen. T liefst zouik een jaar time out krijgen mbt werk, maar dat zit er niet in denk ik. Dus ik moet toch een weg uit deze ellende zien te vinden. Makkelijk is het zeker niet.

Sterkte.

...er is idd een gok verbonden aan ophogen van AD als je zo moe bent, soms werkt het om begrijpelijke redenen niet.
Kijk het even aan: gaat het beter: prachtig, gaat het niet beter: ook daar zijn wel kruiden tegen gewassen.

**Geplaatst**: 11-01-16 18:25

Geplaatst: 11-01-16 18:25

Ik kom me hier voorzichtig melden, vooral om mee te lezen maar ik vind het ergens ook wel prettig om mijn verhaal even te doen.

Ik heb al mijn hele leven last van enorme ups en downs, maar echt een depressie heb ik het nooit genoemd. Later ben ik erachter gekomen dat het 'gevoelige' door ADHD kwam. Ik raak snel in een neerwaartse spiraal, en blijf die ook voeden tot ik op een dag besluit om er weer uit te stappen en weer mijn oude zelf te zijn. Nou ben ik vorig jaar verkracht in december (een jaar en een maand geleden dus), en dat heeft toch wel heel wat bij me losgemaakt. Destijds dacht ik dat het wel ging, maar ik begon langzaam steeds minder te kunnen, steeds minder energie te hebben voor alles. Ik voelde eigenlijk niks. Ik lag de hele dag in bed, series en films te kijken, maar ik kon niet eens lachen als er iets grappigs gebeurde. Ik voelde me nergens verantwoordelijk over, ik voelde me niet verdrietig, ik voelde me gewoon ontzettend leeg.

Nu ben ik langzaam weer aan beterende hand. Ik ben in behandeling voor ADHD wat betekent dat ik ook medicatie slik, en hoewel ik weet dat dit op langere termijn juist voedend kan werken voor een depressie geeft het me op dit moment enorm veel rust in mijn hoofd, die ik hard nodig heb om het gepruts van het afgelopen jaar op school weer in te halen.

Toch merk ik op veel momenten dat het niet zo lekker gaat als ik denk. Ik ben erg onzeker, weet niet wat ik wil, ik kan geen affectie tonen maar ik heb wel een grote behoefte aan affectie, ga zo maar door. Het uit bed komen en dingen ondernemen lukt ondertussen, maar ik ga nu in volledige zombie-modus op hoog tempo door op school, waarbij ik mijn mentale gezondheid ook weer laat varen.

**Geplaatst**: 11-01-16 18:25

Geplaatst: 11-01-16 18:25

Ja dat scheelt wel misschien, al heb ik dat ook bijna. Mijn paard staat 400m verderop, bij m'n "overburen". Alles wordt gedaan, ik hoef haar echt alleen maar te trainen en aandacht te geven. Het is gewoon wel echt in het extreme, als ik bijvoorbeeld een vrije dag heb dan stel ik het echt uit tot het allerlaatste en ben ik pas 's avonds op stal. Snap niks van mezelf.

Met hond ook wel herkenbaar inderdaad! Maar zonder m'n honden kwam ik het bed denk ik niet eens uit. Nu moet ik wel omdat zij naar buiten moeten. En een wandeling in de frisse lucht doet me toch ook altijd weer goed. En precies, die knuffels...

Doen wonderen!