Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-04-13 11:02

Geplaatst door de TopicStarter : 01-04-13 11:02

lieveli schreef:
Pssst Greetje, ik heb niet de tijd om het hele stuk te lezen, maar weet dat ik jou 1 van de meest sociale personen van bokt vind.

Lee

dankje!

**Geplaatst**: 01-04-13 11:04

Geplaatst: 01-04-13 11:04

Urielle schreef:
mariska32 schreef:
je weet nu dat het niet persoonlijk is maar echt zijn denkwereld wat het iets makkelijker maakt maar het gemis om veel dingen blijft.
je staat gevoelsmatig vaak alleen....

Dat kan ik begrijpen, andersom, voel ik mij bijna altijd alleen.
Behalve bij mijn baas, daar voelde ik mij eindelijk eens begrepen.

Overigens, zoals jullie het omschrijven, dat zou ik ook niet trekken hoor.
Als ik aardappels schil ruim ik het ook gewoon op etcetera en ik zou gek worden als ik een partner heb die dat niet (direct) doet.

**Geplaatst**: 02-04-13 06:40

Geplaatst: 02-04-13 06:40

milou123 schreef:
Overigens, zoals jullie het omschrijven, dat zou ik ook niet trekken hoor.
Als ik aardappels schil ruim ik het ook gewoon op etcetera en ik zou gek worden als ik een partner heb die dat niet (direct) doet

en dat is nou net iets waar ik me het minst druk om maak.

**Geplaatst**: 02-04-13 10:34

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 02-04-13 10:34

Ja dat snap ik.

Het was een voorbeeld van een van de vele dingen.

**Geplaatst**: 02-04-13 12:29

Geplaatst: 02-04-13 12:29

Ik heb een beetje bij zitten lezen, en herken me ook in heel veel dingen. Ik heb ook Asperger. Al weet ik dit pas een jaar of 2 (ben 26) Gelukkig weet ik er redelijk mee om te gaan en heb ik mijn eigen grenzen leren kennen.

Gisteren vierde we de 60ste verjaardag van mijn vader met veel sociale interacties, veel geroezemoes, herrie etc. Dan ben ik gewoon echt he-le-maal kapot daarna doordat ik alles mee krijg.

Nu ben ik net afgestudeerd en vind ik het heel moeilijk om te besluiten of ik aan toekomstige werkgevers zal vertellen van mijn asperger of niet. Aan de ene kant is het fijn als er begrip is dat ik soms bijvoorbeeld een wat rustigere werkplek opzoek, of dat het bijvoorbeeld geregeld kan worden dat ik soms vanuit huis zou kunnen werken. Ook vind ik dat mijn Asperger me veel kwaliteiten geeft. Vindingrijkheid, oplossingsgericht, zelf onderwijzend, doorzettingsvermogen, oog voor detail, alles goed willen doen.

Wat dat betreft hoop ik voor nu eigenlijk bij de eigen vakgroep (waar ik nu ben afgestudeerd) aan de slag te kunnen, daar zijn ze er al van op de hoogte en zien ze ook de kwaliteiten die erbij horen.

Ik zag dat Aspergirls al voorbij was gekomen. Persoonlijk vind ik dat een iets minder sterk boek sommige dingen herken ik wel, maar anderen weer totaal niet. Wat ik zelf een heel nuttig boek vond was "Niet ongevoelig" van Henny Struik. Daar herkende ik zoveel in!

Verder is het heel lastig te horen als mensen over mensen met autisme zeggen "ze verwachten altijd dat we helemaal naar hun doen en laten aanpassen". Dan vraag ik me af of diegene doorhebben hoeveel mensen met autisme de HE-LE DAG bezig zijn met zich aan te passen naar het sociaal wenselijke. Ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om met iemand met autisme samen te leven. Ik zie het vooral bij mijn ouders, waar mijn moeder ook Asperger heeft. Maar ik denk echt dat bij zo'n uitspraak mensen zwaar onderschatten hoeveel aanpassing er van mensen met autisme gevraagd wordt en hoe weinig begrip er is! Ik denk dan... is het dan zoveel gevraagd om ook eens een stapje onze kant op te doen?

**Geplaatst**: 02-04-13 17:31

Geplaatst: 02-04-13 17:31

Shiloh schreef:
Verder is het heel lastig te horen als mensen over mensen met autisme zeggen "ze verwachten altijd dat we helemaal naar hun doen en laten aanpassen". Dan vraag ik me af of diegene doorhebben hoeveel mensen met autisme de HE-LE DAG bezig zijn met zich aan te passen naar het sociaal wenselijke. Ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om met iemand met autisme samen te leven. Ik zie het vooral bij mijn ouders, waar mijn moeder ook Asperger heeft. Maar ik denk echt dat bij zo'n uitspraak mensen zwaar onderschatten hoeveel aanpassing er van mensen met autisme gevraagd wordt en hoe weinig begrip er is! Ik denk dan... is het dan zoveel gevraagd om ook eens een stapje onze kant op te doen?

Eerlijk? Ik vind dit dus een heel kwetsend stukje, met name je laatste stuk.
Ik denk dat je er geen flauw idee van hebt, hoe het is om altijd alleen te staan in je relatie, geen enkele wederkerigheid te hebben op emotioneel en fysiek vlak (op het forum varieert het van vrouwen die praktisch verkracht worden door hun eigen man tot mannen die hun vrouw nog geen kus geven (dat laatste geldt voor ons)), altijd alles moeten regelen, de kar moeten trekken, je moeten excuseren voor een ander, blunders goed moeten maken, je niet ergeren aan welk gedrag dan ook 'want hij kan niet anders' en je eigen behoeften, emoties en wensen permanent opzij zetten in het belang van je relatie en dan nog van je partner op je flikker krijgen voor alles wat je doet. Ik heb in praktijk vier kinderen in huis en de ene is meer dan een recalcitrante puber. En dan mag ik nog blij zijn dat hij in aard wel lief, vriendelijk en goedaardig is want het forum staat vol met vrouwen die uitgescholden, geslagen en vernederd worden omdat hun man autistisch is en overprikkeld raakt.
Als partner van doe je heel wat meer dan een stapje naar de kant van de autist, je leeft je hele leven naar iemand anders behoeften.
En het is niet MIJN stoornis he! Het is alsof je je leven moet doorbrengen in eenzame opsluiting omdat je partner agorafobie heeft.

**Geplaatst**: 02-04-13 17:35

Geplaatst: 02-04-13 17:35

amen urielle,ik kan het niet beter verwoorden.

**Geplaatst**: 02-04-13 17:36

Geplaatst: 02-04-13 17:36

Waarom blijven die vrouwen dan bij hun man Urielle?
Ik vind, zoals ik het van jou oppak, dat jij je zeker heel erg aanpast. Echt petje af, en dat meen ik uit de grond van mijn hart.
Ik zou het echt niet trekken als ik met jouw man samen zou moeten leven, eerlijk is eerlijk.

Ik probeer mij als asperger juist zoveel mogelijk aan te passen, want ik ben niet 'normaal'.
Zou het soms fijn zijn als er meer begrip komt? Ja.
Maar ik moet zeggen dat ik sinds mijn diagnose pas merk hoezeer ik echt anders ben dan anders. Zoals dat stukje van de trein naar de bus lopen, ik dacht werkelijk altijd dat dat normaal was.

Wat mij steekt is dat er mensen nu de stempel 'ze spoort niet' opplakken zonder dat ze kijken naar waar mijn gedrag vandaan komt. Ik functioneer opzich prima hoor, maar ik zie nu dat dingen die ik simpelweg gewoon doe (alles checken en overzien) bij anderen mensen ervoor zorgde dat ze onzeker werden omdat het hun taak was bijv.

Echt Urielle, respect voor jou! $_/-\o_$

**Geplaatst**: 02-04-13 18:04

Geplaatst: 02-04-13 18:04

Ik vraag me dan echt af, waarom blijf je dan?

Waar ik last van heb is de generalisatie. Alsof we allemaal zo zijn. Ik vond jou uitspraak dan weer heel kwetsend Urielle. Ik vind het vervelend dat je het zo moeilijk thuis hebt, echt. Maar houdt het bij jou situatie en jou verhaal. Ik kan niet anders dan zeggen dat ik dat moeilijk vind om te horen, dat dat mij weer kwetst. Want die mening komt niet alleen af van mensen zoals jij. Die mening komt van een hele grote groep mensen die je alsmaar niet begrijpen.

Overigens weet ik goed hoe het is om je alleen te voelen. Om er alleen voor te staan en onbegrepen te zijn. Elke dag.

**Geplaatst**: 02-04-13 18:12

Geplaatst: 02-04-13 18:12

Urielle schreef:
Shiloh schreef:
Verder is het heel lastig te horen als mensen over mensen met autisme zeggen "ze verwachten altijd dat we helemaal naar hun doen en laten aanpassen". Dan vraag ik me af of diegene doorhebben hoeveel mensen met autisme de HE-LE DAG bezig zijn met zich aan te passen naar het sociaal wenselijke. Ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om met iemand met autisme samen te leven. Ik zie het vooral bij mijn ouders, waar mijn moeder ook Asperger heeft. Maar ik denk echt dat bij zo'n uitspraak mensen zwaar onderschatten hoeveel aanpassing er van mensen met autisme gevraagd wordt en hoe weinig begrip er is! Ik denk dan... is het dan zoveel gevraagd om ook eens een stapje onze kant op te doen?

Eerlijk? Ik vind dit dus een heel kwetsend stukje, met name je laatste stuk.
Ik denk dat je er geen flauw idee van hebt, hoe het is om altijd alleen te staan in je relatie, geen enkele wederkerigheid te hebben op emotioneel en fysiek vlak (op het forum varieert het van vrouwen die praktisch verkracht worden door hun eigen man tot mannen die hun vrouw nog geen kus geven (dat laatste geldt voor ons)), altijd alles moeten regelen, de kar moeten trekken, je moeten excuseren voor een ander, blunders goed moeten maken, je niet ergeren aan welk gedrag dan ook 'want hij kan niet anders' en je eigen behoeften, emoties en wensen permanent opzij zetten in het belang van je relatie en dan nog van je partner op je flikker krijgen voor alles wat je doet. Ik heb in praktijk vier kinderen in huis en de ene is meer dan een recalcitrante puber. En dan mag ik nog blij zijn dat hij in aard wel lief, vriendelijk en goedaardig is want het forum staat vol met vrouwen die uitgescholden, geslagen en vernederd worden omdat hun man autistisch is en overprikkeld raakt.
Als partner van doe je heel wat meer dan een stapje naar de kant van de autist, je leeft je hele leven naar iemand anders behoeften.
En het is niet MIJN stoornis he! Het is alsof je je leven moet doorbrengen in eenzame opsluiting omdat je partner agorafobie heeft.

Ik herken het stuk van Urielle heel erg in het huwelijk van mijn ouders. Mijn moeder laat mij ook erg vaak weten dat ze het er heel erg moeilijk mee heeft, wat ik erg logisch vind natuurlijk. Ze zijn nu zo´n 40 jaar bij elkaar, en we zijn er pas achter gekomen dat mijn vader een Asperger was toen het bij mij gediagnostiseerd werd. Maar goed, dan heb je al zo´n lang leven samen en mijn moeder is ook zo´n persoon die daar niet voor wegloopt, al had ze dat denk ik graag willen doen. Ik heb het vaak genoeg gehoord: ik heb nooit steun gehad van je vader, voelde me net een 1-oudergezin met 3 kinderen die ik moest opvoeden. Vroeger gingen ze vaak op reis, de laatste 20 jaar echt niet meer. Mijn vader wil nl nooit op vakantie of andere sociale dingen doen. Mijn moeder leeft daarvoor...

**Geplaatst**: 02-04-13 18:19

Geplaatst: 02-04-13 18:19

Shiloh schreef:
Overigens weet ik goed hoe het is om je alleen te voelen. Om er alleen voor te staan en onbegrepen te zijn. Elke dag.

Daar sluit ik mij volledig bij aan, helaas.. -O-

**Geplaatst**: 02-04-13 18:20

Geplaatst: 02-04-13 18:20

Shiloh schreef:
Ik vraag me dan echt af, waarom blijf je dan?

Waar ik last van heb is de generalisatie. Alsof we allemaal zo zijn. Ik vond jou uitspraak dan weer heel kwetsend Urielle. Ik vind het vervelend dat je het zo moeilijk thuis hebt, echt. Maar houdt het bij jou situatie en jou verhaal. Ik kan niet anders dan zeggen dat ik dat moeilijk vind om te horen, dat dat mij weer kwetst. Want die mening komt niet alleen af van mensen zoals jij. Die mening komt van een hele grote groep mensen die je alsmaar niet begrijpen.

Overigens weet ik goed hoe het is om je alleen te voelen. Om er alleen voor te staan en onbegrepen te zijn. Elke dag.

Hier kon ik mijzelf dan juist weer heel erg in vinden...het is natuurlijk moeilijk voor beide kanten. Beiden moeten zich 'een beetje' aanpassen aan elkaar (in hoeverre ligt dat dan aan de personen zelf...de een kan dat meer dan de ander...), maar je moet elkaar voornamelijk accepteren zoals je bent en je kiest er toch voor, ook of je dan uiteindelijk blijft...Zo heb ik ook een vriendinnetje met een vriend die wss een Borderliner is. Samen hebben ze 3 kinderen. Hij kan haar zo de grond instampen (mentaal), maar ook zoo lief voor haar zijn. Omdat ze toch 3 kinderen samen hebben en het feit dat hij ook zn geweldig lieve momenten heeft, blijft ze bij hem...

**Geplaatst**: 02-04-13 18:22

Geplaatst: 02-04-13 18:22

Op de basisschool, stond ik er ook alleen voor.
Nu ben ik zo blij op de middelbare.. Heb een meisje ontmoet, Bi, ADHD, PDD-nos en weet ik veel nog meer, zit ernstig aan de medicijnen en soms een beetje getikt, maar voel me wel veilig bij haar en zij volges mij ook bij mij.. Dat is dus echt voor het eerst dat ik iemand een ''BFF'' kan noemen..

Ik heb er alleen wel moeite mee om, als er word gezegd dat ik geen vrienden hem, te zeggen dat ik die wel heb. Niet alleen op school die ene, nog 2/3 andere, ligt eraan hoe de stemming is, maar ook op de manege.. Heb tot nu toe mezelf overgehaald om 1x te zeggen van wel, maar ik kreeg een sneer in mn gezicht en werd vierkant uitgelachen..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-04-13 18:35

Geplaatst door de TopicStarter : 02-04-13 18:35

Urielle schreef:
Shiloh schreef:
Verder is het heel lastig te horen als mensen over mensen met autisme zeggen "ze verwachten altijd dat we helemaal naar hun doen en laten aanpassen". Dan vraag ik me af of diegene doorhebben hoeveel mensen met autisme de HE-LE DAG bezig zijn met zich aan te passen naar het sociaal wenselijke. Ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is om met iemand met autisme samen te leven. Ik zie het vooral bij mijn ouders, waar mijn moeder ook Asperger heeft. Maar ik denk echt dat bij zo'n uitspraak mensen zwaar onderschatten hoeveel aanpassing er van mensen met autisme gevraagd wordt en hoe weinig begrip er is! Ik denk dan... is het dan zoveel gevraagd om ook eens een stapje onze kant op te doen?

Eerlijk? Ik vind dit dus een heel kwetsend stukje, met name je laatste stuk.
Ik denk dat je er geen flauw idee van hebt, hoe het is om altijd alleen te staan in je relatie, geen enkele wederkerigheid te hebben op emotioneel en fysiek vlak (op het forum varieert het van vrouwen die praktisch verkracht worden door hun eigen man tot mannen die hun vrouw nog geen kus geven (dat laatste geldt voor ons)), altijd alles moeten regelen, de kar moeten trekken, je moeten excuseren voor een ander, blunders goed moeten maken, je niet ergeren aan welk gedrag dan ook 'want hij kan niet anders' en je eigen behoeften, emoties en wensen permanent opzij zetten in het belang van je relatie en dan nog van je partner op je flikker krijgen voor alles wat je doet. Ik heb in praktijk vier kinderen in huis en de ene is meer dan een recalcitrante puber. En dan mag ik nog blij zijn dat hij in aard wel lief, vriendelijk en goedaardig is want het forum staat vol met vrouwen die uitgescholden, geslagen en vernederd worden omdat hun man autistisch is en overprikkeld raakt.
Als partner van doe je heel wat meer dan een stapje naar de kant van de autist, je leeft je hele leven naar iemand anders behoeften.
En het is niet MIJN stoornis he! Het is alsof je je leven moet doorbrengen in eenzame opsluiting omdat je partner agorafobie heeft.

Ik vind het jammer dat het stukje wat Shiloh kwetsend naar jou over komt.

Ik ben het ook niet helemaal eens met Shiloh. Ik denk namelijk dat mensen met Autisme (ik dus ook) niet (altijd) in de gaten hebben hoeveel mensen zonder autisme ons tegemoet komen. Daar in tegen denk ik ook dat mensen zonder Autisme niet (altijd) in de gaten hebben hoeveel mensen met autisme bezig zijn zich aan te passen.

Ik denk ook dat de groep mensen die niet in de gaten hebben dat mensen met Autisme zich de hele dag bezig aan te passen voornamelijk de groep is die Mij, of andere mensen met Autisme, maar ik denk meer echt specifiek Mij, niet door en door kennen. mensen als, Leerkrachten, collega's, kennissen enzo.
Van echte vriendinnen, familieleden en mn moeder bijv weet ik dat ze weten hoeveel strijd, en aanpassingen moet leveren om de wereld aan te kunnen.

Wat mij wel pijn doet Urielle is dat je heel duidelijk zegt, het is niet MIJN stoornis. Dat klopt wel, het is ook niet jou stoornis. maar mijn god, wat wou ik graag dat het ook niet de mijne was.. Als ik iets van mezelf weg kon gooien was het als eerste men Autisme.
Ik snap jou woorden wel, maar toch zit het me niet fijn.. en beter onderbouwen kan ik het ook niet geloof ik..
Des ondanks wil ik wel even zeggen dat ik onwijs veel respect heb voor je! Ongelovelijk hoe jij er mee om gaat!

Milou123, ik probeer me met mijn PDD-nos/ADHD ook zoveel aan iederene aan te passen. maar beter als mijn best kan ik niet doen. en als er danop dat moment zijn er mensen die dan zeggen, ze verwachten dat wij het doen en laten aan hun aanpassen, doet dat wel veel pijn.. Omdat ik zo gruwelijk mn best doe.

**Geplaatst**: 02-04-13 18:42

Geplaatst: 02-04-13 18:42

Shiloh schreef:
Ik vraag me dan echt af, waarom blijf je dan?

Waar ik last van heb is de generalisatie. Alsof we allemaal zo zijn. Ik vond jou uitspraak dan weer heel kwetsend Urielle. Ik vind het vervelend dat je het zo moeilijk thuis hebt, echt. Maar houdt het bij jou situatie en jou verhaal. Ik kan niet anders dan zeggen dat ik dat moeilijk vind om te horen, dat dat mij weer kwetst. Want die mening komt niet alleen af van mensen zoals jij. Die mening komt van een hele grote groep mensen die je alsmaar niet begrijpen.

Overigens weet ik goed hoe het is om je alleen te voelen. Om er alleen voor te staan en onbegrepen te zijn. Elke dag.

Eerlijk? Omdat we drie kinderen samen hebben die hun vader adoreren. Omdat we een geschiedenis van 10 jaar samen hebben. Omdat het heel banketstaaf is om iemand te dumpen voor een aangeboren probleem. Omdat ik, misschien tegen beter weten in, hoop dat het met een coachingtraject ooit weer beter wordt. Omdat ik het niet zie zitten als alleenstaande ongediplomeerde moeder zonder eigen kapitaal met drie nog hele kleine kinderen die ik dezelfde levensstandaard wil kunnen blijven bieden. Omdat ik ondanks de stoornis nog wel gevoelens heb voor de man waar ik ooit verliefd op ben geworden, dus op het beeld wat hij ooit voor me creëerde, ook al ben ik die man gaandeweg kwijt geraakt, ik hoop dat ik hem nog terug kan vinden.

En mijn verhaal is niet alleen mijn verhaal. Ik krijg een soortgelijk verhaal terug van iedereen die een relatie heeft met een autist, het verschilt op nuances maar de gevoelens zijn hetzelfde.

En ik begrijp heel goed dat het moeilijk is om te leven met een stoornis, zeker omdat ik het van nabij zie en me er dus erg in verdiep. Ik kan het niet doormaken, maar ik kan me wel proberen in te leven. Maar I'm so sorry, jullie alleenzijn wordt veroorzaakt door je stoornis, dat is heel erg. Mijn alleenzijn had niet gehoeven als ik maar eerder had geweten wat er mis was. Want het is eigenlijk niet mijn probleem. Ik heb er mijn probleem van gemaakt door foute keuzes, keuzes die ik nooit meer terug kan draaien.

**Geplaatst**: 02-04-13 18:44

Geplaatst: 02-04-13 18:44

Ladybird schreef:
Dat klopt wel, het is ook niet jou stoornis. maar mijn god, wat wou ik graag dat het ook niet de mijne was.. Als ik iets van mezelf weg kon gooien was het als eerste men Autisme.

Snap ik vrouwke, dat snap ik echt wel :(:)

En ik zou oprecht willen dat ik de nadelen van het autisme weg kon nemen.

**Geplaatst**: 02-04-13 18:51

Geplaatst: 02-04-13 18:51

Noon schreef:
Vroeger gingen ze vaak op reis, de laatste 20 jaar echt niet meer. Mijn vader wil nl nooit op vakantie of andere sociale dingen doen. Mijn moeder leeft daarvoor...

Dat is ook iets wat ik jammer vind

Nu met Pasen had ik zo graag erop uit gewild, zo in dat eerste voorjaarszonnetje begint het te kriebelen om naar buiten te gaan. Hij wil dat dus niet. Natuurlijk kan ik alleen, of met de kinderen, maar ik wil ook zo graag eens met het gezinnetje dingen doen. Maar als we iets doen, verzandt het in ik die probeer de sfeer goed te houden, en hij die klaagt over het geld dat het kost, geruzie over wat er al dan niet gekocht mag worden aan drinken of ijsjes en loopt hij met een lang gezicht zwijgend mee. Dat is dan ook niet wat ik voor ogen had

Ik heb vroeger een gewone vriend gehad (dus geen liefdesrelatie) die gewoon opperde om na het werk zomaar op een doordeweekse dag 'even' naar Scheveningen te rijden (vanuit Brabant he

), dan aten we daar, wandelden wat over de pier, en reden weer terug. Dat soort gekke dingen past helemaal in mijn straatje. Ik zou heel graag nog eens zo'n vriendschap vinden, dat zou mij emotioneel heel erg goed doen.

**Geplaatst**: 02-04-13 18:56

Geplaatst: 02-04-13 18:56

Ladybird schreef:
Milou123, ik probeer me met mijn PDD-nos/ADHD ook zoveel aan iederene aan te passen. maar beter als mijn best kan ik niet doen. en als er danop dat moment zijn er mensen die dan zeggen, ze verwachten dat wij het doen en laten aan hun aanpassen, doet dat wel veel pijn.. Omdat ik zo gruwelijk mn best doe.

O, zo herkenbaar.
Ik wist tot een paar maanden geleden niet dat ik asperger had.
En je wilt niet weten hoe vaak ik te horen heb gekregen dat ik mezelf buiten of boven een groep plaatsen.
Dat ik in een training alle details overzag, ook of er ergens een pluisje op de vloer lag, of iedere deelnemer een stuk papier voor zich had etc.
De teamleider heeft een keer de opmerking gemaakt dat als ik geen teamleider was (want dat was ik soms wel) ik mij daar niet mee bezig mocht houden, dat was haar taak. Nu zie ik dat zij totaal onzeker werd van mij omdat ze dacht dat ik haar controleerde, wat echt niet zo was. Ik kan er niets aan doen, het gebeurd gewoon of ik het wil of niet.

Dat was zoo frustrerend.
Ik heb de laatste maanden zoveel oliebol over mij heen gekregen en dat er mensen echt gezegd hebben dat ik gek ben, en alles wat zij stellen is terug te lijden naar mijn asperger. Alles.
Echt, ik voelde mij zooo gefrustreerd en zo alleen, ik deed echt mijn best maar ik wist ook niet wat ik fout deed. Nu weet ik dat ik gewoon anders BEN, anders DENK. Jeetje wat vielen er veel puzzelstukjes op z'n plek.
Maar wat ben ik er kapot van geweest en nog, van alle opmerkingen.
Ik ben zoveel kwijt geraakt daardoor, en in plaats van dat zij nu gaan kijken 'oh, misschien komt het daardoor' blijven ze koppig volhouden dat het niet daardoor komt maar dat ik gewoon gek ben. Dat is echt niet zo, echt niet.
Jeetje wat is dat frustrerend en wat doet dat veel pijn, ik voel mij alleen, in de steek gelaten.
En ik weet dat ik niet gek ben, ik weet hoe mooi en liefdevol ik ben, maar toch.. Au.

Mijn familie wil er overigens niets van weten, dat ik asperger heb.
Maar zij hebben heel erg ''wij mankeren niets, want als dat wel is doe je niet meer mee, dan zijn we slecht etc.''

Au. -O-

Ik heb gewoon de tranen in mijn ogen als ik dit typ, als ik eraan denk.
Als er steeds meer helder wordt waarom bepaalde dingen gebeurd zijn, als mensen zeggen dat ik gek ben en ik totaal gefrustreerd ben en wil gillen en krijsen dat het niet zo is, echt niet zo is.

Ik heb mij altijd moeten aanpassen, en ik doe mijn uiterste best, maar soms gaat het gewoon niet of weet ik niet hoe.
Maar leer mij dat dan, neem mij aan het handje mee, ik zou het zo graag willen.
Jezus wat zou ik graag normaal zijn. $:\$

**Geplaatst**: 02-04-13 19:00

Geplaatst: 02-04-13 19:00

Urielle schreef:
Noon schreef:
Vroeger gingen ze vaak op reis, de laatste 20 jaar echt niet meer. Mijn vader wil nl nooit op vakantie of andere sociale dingen doen. Mijn moeder leeft daarvoor...

Dat is ook iets wat ik jammer vind
Nu met Pasen had ik zo graag erop uit gewild, zo in dat eerste voorjaarszonnetje begint het te kriebelen om naar buiten te gaan. Hij wil dat dus niet. Natuurlijk kan ik alleen, of met de kinderen, maar ik wil ook zo graag eens met het gezinnetje dingen doen. Maar als we iets doen, verzandt het in ik die probeer de sfeer goed te houden, en hij die klaagt over het geld dat het kost, geruzie over wat er al dan niet gekocht mag worden aan drinken of ijsjes en loopt hij met een lang gezicht zwijgend mee. Dat is dan ook niet wat ik voor ogen had

Ik heb vroeger een gewone vriend gehad (dus geen liefdesrelatie) die gewoon opperde om na het werk zomaar op een doordeweekse dag 'even' naar Scheveningen te rijden (vanuit Brabant he ), dan aten we daar, wandelden wat over de pier, en reden weer terug. Dat soort gekke dingen past helemaal in mijn straatje. Ik zou heel graag nog eens zo'n vriendschap vinden, dat zou mij emotioneel heel erg goed doen.

Maar het is niet zo dat geen 1 autist dat niet kan.
Ik ben heel spontaan en ik kan zo in de auto stappen om ergens een ijsje te gaan eten. Zonder plan.
De afgelopen 2 jaar slaap ik overal en nergens en weet ik nooit wanneer ik weer op mijn kamer ben omdat ik ergens blijf slapen.
Dat kan ook gewoon.

Ik snap je punt, maar ik vraag mij altijd af als mensen zeggen bij hun partner te blijven voor de kinderen in hoeverre dat werkelijk voor de kinderen is.
Mijn vader zei dat ook altijd, dat hij dat voor ons deed.
Ik had niets liever gewild, als kind al, dan dat hij weg was gegaan. Als kind heb je zoveel door waarvan je ouders denken dat je het niet merkt.

**Geplaatst**: 02-04-13 19:16

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 02-04-13 19:16

Als ik wegga is het heel simpel, dan moeten we minstens een jaar of drie hier nog samenleven tot er een sociale huurwoning vrij komt. Ik moet fulltime gaan werken (ben nu huismoeder voor de kinderen en de dieren) tegen een vrij laag salaris, terwijl we nu (muv de situatie met ziektengeld nu) een riant salaris hebben, ik heb geen idee hoe we het moeten doen met een omgangsregeling want hij wil eigenlijk het liefst alleen funpapa zijn als hij daar zin in heeft en dat is over my dead body (de kinderen moeten weten waar ze aan toe zijn, geen onzekerheid en gebroken beloftes) maar hij is niet capabel om ze alleen te hebben voor langere tijd imo en dat wil hij zelf ook niet (paniekaanval van mijn naaicursus 3 uurtjes in de avonduren als ze op bed lagen zegt wel genoeg zeker), geen geld meer voor uitstapjes of extraatjes voor de kinderen, uiteraard ook niet voor paarden of andere hobby's van mijzelf, en ik zet iedereens leven totaal op losse schroeven.
Wat win ik erbij: minder ergernissen, minder valse verwachtingen.
Beide kanten is imo een verliessituatie, en bij weggaan maak ik ook nog eens drie kindjes ongelukkig.

Milou, ik vind dat heel knap dat je dat kunt, die zekerheid loslaten en gewoon maar iets doen. Ik denk dat het voor de meerderheid niet opgaat en dat er ook vele NT'ers zijn die dat niet kunnen.
Ik vind de opstelling van je familie dieptriest, echt waar. Misschien een troost dat ze vermoedelijk hetzelfde zouden reageren als je op een ander vlak af zou wijken van het gemiddelde.
Om die controledingen moeten wij samen nog wel hard lachen. Hoewel ik afgelopen winter toen hij 4 keer had gebeld en 6 SMSjes had gestuurd op 1 avond voor de al dan niet bevroren waterleidingen op stal (was/is hij door geobsedeerd) wel even op de rem heb getrapt. Maar nu kunnen we er dan ook weer grapjes over maken. Maar ik weet dat hij 's avonds een rondje doet langs de gaspitten en alle stopcontacten en ik kan er ook zeker van zijn dat alle lichten overal uit zijn. Wel zo handig

**Geplaatst**: 02-04-13 19:18

Geplaatst: 02-04-13 19:18

Ik houdt ervan om spontaan wat te doen , heerlijk struuntochten maken op mijn fiets met mooi weer. Gewoon even uit de sleur , hoofd leeg en lekker genieten van de kleine dingen. Ben wel smetvrezig , bestek en bord gaan eerst door mijn mouw , elk iets een ander deel.. Was super vaak mijn handen , maar kan gerust poepscheppen zonder er vies van te zijn :')

. Heb geen vrienden en dat steekt soms , maar het lukt gewoon niet.. Ik maak veel grapjes opdat ik dan emoties niet hoef te gebruiken , ben altijd de lolbroek maar dat is mijn masker...

Mijn zussen hebben elk ook wat , de oudste bordeline dan nog 1 met adhd en de andere zus is normaal net als mijn broer... Leven met mijn oudste is niet makkelijk al is het iets heel anders..

**Geplaatst**: 02-04-13 19:33

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 02-04-13 19:33

Je ouders hebben het dan ook wel getroffen TM.
Lolbroek is ook mijn masker, maar dat heeft meerdere redenen (o.a. dat het de enige manier was om als kind aandacht te krijgen en idd mijn emoties/verdriet niet te hoeven laten zien). Gelukkig is dat veeel minder en ben ik ook vaak grappig gewoon omdat ik dat ben, niet om iets te verbergen.

Urielle, dat is het grootste feest. Ik wijk op meerdere punten af. :')

Ook qua mega,mega,mega gevoeligheid (nja dat weten mijn ouders een beetje maar ze hebben geen weet hoe erg het werkelijk is) en van mijn intelligentie hebben ze ook geen weet (mijn vader krijgt nu pas door dat ik misschien toch niet zo dom ben

Toen ik klein was heeft hij dat altijd weggestopt (ik wist altijd te veel, te goed en had meer door dan zij zelf door hadden en ik vroeg of zei dus heel vaak iets wat taboe was en waar ze zelf niet aan wilde denken

)
Maargoed, ze weten de rest dus eigenlijk niet eens. Ik hou d'r maar m'n mond over.

Pfoe, ik vind het toch wel echt wel heftig Urielle, dat je vriend in paniek raakt bij een naaiavondje.
Wel meer dingen, ik zou het echt niet trekken, dus ik vind het echt knap.

**Geplaatst**: 02-04-13 19:57

Geplaatst: 02-04-13 19:57

Ik vraag me dan echt af, waarom blijf je dan?

qouten ging niet goed dus maar even zo.
ik heb het jaren bij mijzelf gezocht,niet begrepen wat er was en geprobeerd er het beste van te maken.
let wel mijn man [ja het gaat om mijn man] is iemand met een erg goed karakter en non agresief.
in de loop der jaren heb ik een paar keer op het punt gestaan te vertrekken waardoor hij extra extra zijn best deed in ik weer hoopte op betere tijden....
ik wist niet wat er was...
sinds kort zijn wij achter zijn autisme en word mij heel erg veel duidelijk.
daardoor ben ik niet boos meer [dus er is wel begrip!]
helaas heeft het mij ook duidelijkheid gegeven over de toekomst,een toekomst die ik zo niet wil.
ik sta wel op het punt te vertrekken.
en hij doet zijn best,zijn stinkende best maar ik verlang naar meer....

**Geplaatst**: 02-04-13 21:23

Geplaatst: 02-04-13 21:23

Wow, TM, dat moet heftig zijn. Voor jou en je ouders...

Ik houd ook wel van spontane dingen juist

. Maar zal het zelf minder snel 'doen' , maar vind het heerlijk als andere mensen me spontaan last-minute meevragen :Y)

. Zelf heb ik alleen wel de neiging om alles van te voren uit te denken. Hoewel ik ook roekeloos kan zijn

Ik ben wel altijd degene die alle dingen qua OV nacheckt en een week van te voren uitdenkt ed.
Maar ik ben bv. wel in mijn eentje naar Australië gegaan om daar een half jaar rond te reizen. Heel leerzaam. Strookt niet helemaal met het idee van 'niet tegen verandering kunnen' .

Ik vind het vaak wel 'spannend' , soms zie ik er ook wel tegen op om spontaan iets te gaan doen (zo van 'ik zou het niet erg vinden als iemand over 5 minuten weer afbelt O:)

) , maar juist daarom vind ik het wel belangrijk om zulke dingen te blijven doen (ik wil niet mijn leven in mijn eentje op een stoffie zolderkamer doorbrengen), en vaak zijn het ook echt de allerleukste momenten. Heerlijk, mensen die niet denken in beperkingen maar gewoon doen waar ze zin in hebben +:)+

Wou dat ik wat meer zo was (en ik probeer het ook echt wel door te voeren in mijn leven.... Maargoed. De theorie is makkelijker dan de praktijk

) Spanning heeft ook wel te maken met het feit dat ik wel hele erge sociale angst heb... Dus dat maakt veel dingen 'spannend'

.

**Geplaatst**: 02-04-13 21:44

Geplaatst: 02-04-13 21:44

Moet jullie toch even allemaal een hart onder de riem steken, vind het heel dapper dat jullie jullie verhalen zo op kunnen schrijven en op een respectvolle manier erover kunnen discusieren.
Wat een moeilijke situaties komen er soms voorbij zeg. Respect voor jullie allemaal!!