Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-04-10 11:26

Geplaatst: 29-04-10 11:26

ladypaard schreef:
bij mn moeder is t nu bijna 2 jaar terug (burn-out) en is dit jaar met een studie begonnen, maar ook zij heeft nog wel last ervan.

toch veel plezier gewenst morgen, (vanwege al die stress ga ik liever niet meer op vakantie )

oja nog iets. ik ben gek op smilies. viel me altijd al op, maar denk nu dat ik de reden weet, want zo weet ik hoe ik mijn teks moet laten overkomen

Zo'n burn out duurt lang, veel te lang! Mijn vader heeft het ook gehad en ook dat heeft lang geduurd.

Met die vakantie komt het wel goed, alleen de stress van tevoren is gestoord.
Zolang we met de caravan gaan, eigen dingen om mij heen en een bekende omgeving gaat het wel.
Maar owee als we een huisje huren of op een vreemde camping komen, dan ben ik de eerste 2 dagen over de zeik.

Deze camping komen we al drie jaar, en de camping van de zomervakantie al 6 jaar achter elkaar dus dat is gelukkig wel bekend terrein.

22 mei ga ik een week op vakantie naar frankrijk, verder als net over de grens van belgie ben ik nog nooit geweest met schoolkampen. Verder ben ik ook nooit alleen weggeweest.
Nu word het dus frankrijk.

Ik ben benieuwd.

Een voordeel is dat het in clubverband is, dat er mensen zijn die weten hoe het zit en dat je eigenlijk alles samen doet.
Zo hoef ik bijvoorbeeld al niet te koken ed.
En dan ga ik daar mijn eerste bergvluchten maken.

Ik weet niet zo goed wat ik verwachten moet, maar ik kan niet wachten tot ik voor het eerst van die berg af mag met mijn stukkie nylon.

**Geplaatst**: 29-04-10 11:34

Geplaatst: 29-04-10 11:34

veel plezier

jij liever dan ik,
vind het al eng als ik op een vreemd paard moet }:0

mij zie je niet van zo'n berg afspringen

o wacht even, heb al eens gesprongen, heb in oostenrijk een tandemflug gemaakt, dus wel met iemand achter mij dat was wel leuk

Wij gaan ook altijd met de caravan, maar elk jaar naar een andere camping. vind het hardstikke leuk om dingen te bekijken, maar stress van te voren, stress wanneer ik dingen niet weet te vinden, stress na een week want dan zie ik rampscenario's thuis, Het liefst zit ik dan zo'n vakantie lekker bij de caravan te lezen of samen met m'n ouders dingen bezoeken (die plannen dan alles zodat ik weet waar ik aan toe ben).
maar voor de rest niet echt.

Mijn ouders weten niet eens dat ik bij een psycholoog loop, laat staan dat ik de diagnose asperger heb gekregen. Dus dat ze soms iets goed plannen is best bijzonder, omdat ze het dus verder nooit doen.

**Geplaatst**: 29-04-10 11:42

Geplaatst: 29-04-10 11:42

Met vliegen heb ik het niet zo, en alles er omheen word afwachten.

Stiekem wil ik ook naar India dus dan zal ik er even aan moeten wennen.

Ik heb wel meerdere tandemvluchten gemaakt afgelopen zomer in frankrijk.
Sinds september ofzo vlieg ik solo, ik vind het juist wel relaxt, helemaal alleen en geen gezeur.

En verder word het afwachten, het is wel heel rustig en nuchter volk dus dat scheelt al heel erg veel.
Iedereen neemt mij zoals ik ben, ik moet alleen nog even goed duidelijk maken dat ze mij niet met 18 man in een VW transporter moeten proppen.

**Geplaatst**: 29-04-10 12:31

Geplaatst: 29-04-10 12:31

Ik ga binnenkort naar het GGZ. Toen ik jong was hadden mijn leraren een vermoeden, maar mijn ouders vonden het niet nodig en in dagtherapie hadden zo ook een vermoeden, maar daar werd niet aan diagnostiseren gedaan.
Het gaat bij mij waarschijnlijk om Asperger in combinatie met hoogsensitiviteit.

Ik ben het type 'wandelende enyclopedie', verder zijn m'n enige interesses paarden en voeding

Daar ben ik obsessief mee bezig, al vanaf m'n 5e. Ik word over het algemeen wel als erg aardig bestempeld, maar ik zeg vaak dingen die gewoon niet kunnen en waarvan ik dan denk dat er geen probleem is. Maar omdat ik aardig word gevonden moeten mensen dan toch wel lachen. Verder weet ik niet zo goed wat ik over mezelf zou moeten vertellen, zie mezelf als een collectie van feiten, maar het is soms een beetje moeilijk om die op te sommen.
Oh ja, verbaal gezien ben ik niet sterk, maar juist wel weer met tekst. Ik heb veel acteer werk gedaan en had volgens mijn regiseuse makkelijk naar de toneelschool kunnen gaan. Het was niet dat ik me echt kon inleven, maar ik snapte wat er met de tekst gedaan moest worden.
Ik heb vrij vlakke expressies en de mensen die het dichtst bij me staan (op het moment eigenlijk alleen m'n man) kunnen er niet tegen dat ik ze wel aankijk maar altijd het gevoel hebben dat ik niet echt 'kijk', ik snap dat zelf niet, want ik kijk ze toch gewoon aan? Ze omschrijven het als een lege blik, of 'door' ze heen kijken. Ze denken dan ook dat ik ze niet hoor, maar ik hoor ze juist wel.

In m'n hoofd ben ik altijd bezig met reeksen van cijfers logisch maken, dit doe ik vooral wanneer ik gestressed raak, bijvoorbeeld als het druk is, of als ik in de tram zit of als er veel lawaai/muziek is. Ik ben geen ster in algebra, maar kan makkelijk de logica zien van een reeks willekeurige cijfers, in een oogopslag.
Kwa talen kon ik op m'n 6e al vloeiend Engels praten en het was me niet eens aangeleerd, heb het gewoon geleerd van de ondertiteling van Engelstalige programma's. Ik heb nu ook een Amerikaanse man, en kan ik zo veel mogelijk m'n lievelingstaal spreken. Als ik lang nadenk over een woord uit een taal die ik niet ken, kan ik het woord uitleggen en 9 van de 10 keer is die definitie juist.

In m'n hoofd zit een recorder. Ik kan alle dagen van m'n leven in m'n hoofd afspelen, tot in het meest saaie detail. Voor m'n 3e is het een beetje gefragmenteerd, omdat ik nog niet goed naar de dingen keek.
Tot ik m'n man leerde kennen wilde ik niet aangeraakt worden, m'n ouders deden het wel, maar het meeste werd door mij als hardhandig gevoeld, ook al was het dat waarschijnlijk niet. Met m'n man knuffel ik juist wel erg graag

Ik heb op dit moment geen vrienden en in het verleden had ik dan altijd 1 vriendin tegelijkertijd. Ik ben nu op een punt aangekomen waar ik nieteens vrienden meer wil. Niet omdat ik er nare ervaringen meeheb, maar ik vind vrienden de lastigste mensen op aarde

Ik kan heel erg goed gezichtsexpressies begrijpen, maar heb verder vrij weinig empathie en voel bijna niks als iemand wat ergs heeft meegemaakt. Ik kan dan wel gestructureerd advies geven hoe diegene daar mee om moet gaan.

Vroeger kreeg ik een woede uitbarsting om het minste of geringste en ging dan vaak heel hard huilen, terwijl niemand snapte waar ik nou zo overstuur van raakte.

Mensen vinden dat ik veel humor heb, maar soms ga ik te ver in hun ogen en wordt het als kleinerend gezien of iets dergelijks. Daar heb ik op bokt ook wel vaker last mee gehad.

Dat is wel zo'n beetje wat me nu te binnen schiet. Wat denken jullie?

**Geplaatst**: 29-04-10 20:01

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 29-04-10 20:01

wow ben blij, dat ik het in een mindere mate heb,

maar denk dat een diagnose krijgen bij jou niet heel moeilijk wordt,
herken wel dingen in je verhaal, maar heb dat in een mindere mate, (behalve dat ik dus geen talen kan, cijfers vind ik verschikkelijk

, en feiten weet ik niet meer zodra je er naar vraagt, of als ik het niet meer interessant vind

)

**Geplaatst**: 29-04-10 22:06

Geplaatst: 29-04-10 22:06

Bzoem schreef:
overigens vind ik mezelf geen autist. ik ben gewoon raar. ik weet sinds afgelopen november dat ik adhd heb en een sociale angststoornis, waarbij dat laatste het hyperactieve heel erg onderdrukt.

Je zal niet de eerste vrouw zijn die geen etiket autisme krijgt, omdat de psych geen specialisatie heeft en denkt dat vrouwen geen autist kunnen zijn.
Wie heeft die diagnose gesteld? Een autismeteam of een "gewone" psychiater/psycholoog?

"ik ben gewoon raar"
Waarom ben jij de rare en niet de andere mensen? Iedereen is uniek, sommigen vallen binnen het verwachtingspatroon van volgens de maatschappij normale mensen en anderen niet. Maar wat is eigenlijk normaal? Ik kom zogn. normale mensen tegen die meer moeite hebben met veranderingen en onvoorspelbare dingen dan veel autisten.
Favoriete uitspraak hierover van mijn moeder : "onze lieve heer heeft vreemde kostgangers".

**Geplaatst**: 30-04-10 01:48

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 30-04-10 01:48

@ Phormicola, prachtig, heel herkenbaar. Ik ben heel anders en toch is je verhaal héél herkenbaar. Ik denk zéker Asperger op basis van je verhaal. HSP kan ik er met deze gegevens niet direct uithalen omdat je m.i. weinig noemt wat daarmee te maken heeft.

**Geplaatst**: 30-04-10 16:54

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 30-04-10 16:54

de HSP zit 'm dan vooral in het heel erg schrikken door en niet kunnen verdragen van plotselinge/harde geluiden, sterke geuren, felle kleuren, veel licht, veel emoties om me heen, drukte. De enige stoffen die ik aan m'n handen kan verdragen zijn leer en zijde en soms satijn

Bijvoorbeeld badstof is echt een gruwel in m'n handen, evenals katoen.
Ik heb mezelf nu een beetje getrained om 1 kopje koffie per dag te drinken omdat ik het toch wel erg lekker vond, vroeger ging ik dan onwijs zitten trillen en spastisch doen

Honger zorgt ervoor dat ik compleet door het lint ga, sta te trillen en te shaken en word pis en pis nijdig

Leuk als je probeerd af te vallen... Er zijn nog wel meer dingen, maar ik kan d'r even niet bij.

Dus jullie denken ook Asperger? M'n man vind het een beetje onzin en denkt dat iedereen door een fase gaat waarbij ze denken dat ze aan Asperger lijden.

Ik heb nog een vraagje, is het mogelijk om te testen zonder dat ze met je ouders praten? Ik heb al een aantal jaren slecht contact met ze door omstandigheden en heb niet veel zin om ze erbij te betrekken. En moet je partner meewerken? Ik denk dat ik 'm wel zo ver zou kunnen krijgen, maar vind het niet prettig dat ie het onzin vind. Hij denkt dat als je een beetje analytisch bent ingesteld en sociaal niet zo handig dat je dan meteen een stempeltje Asperger krijgt. Ik heb er ook niet zo erg last van, maar het zou zoveel uitleggen...Ik zou het gewoon voor mezelf prettig vinden. Ik ben een persoon die zich graag ontwikkeld en sommige dingen gaan gewoon niet zo soepeltjes als ik zou willen. Zou graag tegen mezelf willen zeggen dat het of gewoon wat langer gaat duren en als het nooit komt, dat er dan een goede reden voor is. Wat vinden jullie?

**Geplaatst**: 30-04-10 17:13

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 30-04-10 17:13

@phormicola:(ik heb trouwens je vorige posten niet gelezen, even geen energie voor

) Wat jij als HSP omschrijft is "typisch" autisme.

Of het "onzin" is of niet hangt IMO af van de belemmering in het dagelijks leven, wordt je (zeer) ernstig belemmerd, dan zou ik zeker gaan "zoeken", heb je nauwelijks "klachten" dan is het IMO onzin.

Iedereen heeft zijn autistische trekjes/zijn autistische gedragingen enz.
Wil je écht autisme hebben dan moet je op 3 punten "scoren": problemen in de sociale contacten/omgang, problemen met communicatie en problemen met "rigiditeit"(daarin vallen dingen als dagritme, omgaan met prikkels, veranderingen enz. enz.)

Je kan wel zonder ouders/vriend gaan, maar het is dan wel moeilijker om een diagnose te krijgen.

**Geplaatst**: 30-04-10 17:58

Geplaatst: 30-04-10 17:58

ladypaard schreef:
kom me ook maar officieel melden,
heb vorige week donderdag officiele diagnose asperger gehad,

Ben momenteel 22, altijd al wel problemen gehad met andere mensen, maar niet duidelijk autist. ben juist erg mens-georienteerd, en ben ook een sociale studie gaan doen. Ik observeer veel, en kan me in vele situaties dan ook vaak wel enigszins normaal gedragen. Zo ben ik in mijn lesgeven op de manege heel extravert, terwijl ik in mijn studie heel stil ben.
Ik noem mezelf ook maar een sociale kameleon, ik doe wat anderen verwachten.
Maar de grote vraag is, wie ben ik dan?

In mijn studie leer ik veel over theorie of mind, en de invloed daarvan op het zelfbeeld, en uit onderzoek komt naar voren dat autisten mogelijk minder gevoel van zelf hebben. (even kort gezegd)

Op de vorige bladzijden las ik al dat sommigen van jullie ook redelijk sociaal zijn (en soms TE), dat herken ik dus sterk maar dan is mijn vraag:

Hoe ervaren jullie dat (je Zelf)?

bedoel je daarmee over je zelf, of vanzelf?

Want dat laatste omschrijft echt heel goed wat ik bedoel

Ik heb het idee dat een normaal mens bv. merkt dat hij gespannen is, en dan automatisch (onbewust) zijn gedrag er op aan past.. Ik heb het niet door, pas me er ook niet op aan, ga gewoon verder tot ik dan bv. last krijg van m'n schouders is dat iets concreets en dan denk ik 'hee, ik heb last van mijn schouders, dus ik ben gespannen, nou dan moet ik maar even iets anders gaan doen' ....

Maargoed, dat stukje concreet maken is dus eigenlijk soort van compensatiemiddel geworden, want ik zit echt de hele dag van 'hee, die wrijft aan z'n neus, hij is vast zenuwachtig. En die zit de hele tijd aan z'n haar als hij zenuwachtig is' dat soort dingetjes (in dat opzicht denk ik ook heel erg duidelijk in patronen

) Terwijl een normaal mens het wel 'gewoon' merkt als iemand zenuwachtig is...
Heb soms een beetje het gevoel alsof mijn onderbewust zijn onderontwikkeld is, en dat ik me juist altijd heel concreet hyperbewust van alles ben....

Door dat analyseren heb ik voor mijn eigen gevoel wel een boven gemiddeld sociaal inzicht, maar heb ooit eens zo'n testje gedaan op internet waarbij je moest aankruisen wie er écht lachte en wie nep, en dat soort dingen. Naja ik had alles fout en scoorde zwaar beneden gemiddeld

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 30-04-10 18:05, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-04-10 18:02

Geplaatst: 30-04-10 18:02

ik heb altijd al veel respect gehad voor mensen die ermee leven, of die voor iemand moet zorgen die authisme heeft, ik heb laatst een mooie film gezien over authisme (Rain Man)

**Geplaatst**: 30-04-10 18:52

Geplaatst: 30-04-10 18:52

Hallo allemaal,

Na hier een tijdlang af en toe een kijkje gewaagd te hebben kom ik me toch maar even melden, voornamelijk om even te reageren op jou phormicola

Waarom ik hier al een tijd af en toe spiek: een paar jaar geleden is bij mijn jongere zusje de diagnose manisch-depressiviteit gesteld. Onder andere naar aanleiding hiervan is bij mijn moeder een belletje gaan rinkelen en bij haar is enkele maanden geleden autisme vastgesteld (moet jullie de vormen even schuldig blijven... Zo even uit het hoofd zat er sowieso Asperger bij maar ook van andere typen had ze kenmerken) en volgende week wordt mijn jongere broertje op autisme getest.

Voor mij was dit alles aanleiding om er informatie over op te zoeken (voor zover ik niet bedolven werd onder de diagnoses en foldertjes) en tot mijn verbijstering las ik mezelf in al die informatie. In de zomer hoop ik dan ook meer duidelijkheid over mezelf te krijgen.

phormicola schreef:
M'n man vind het een beetje onzin en denkt dat iedereen door een fase gaat waarbij ze denken dat ze aan Asperger lijden.

Ik heb nog een vraagje, is het mogelijk om te testen zonder dat ze met je ouders praten? Ik heb al een aantal jaren slecht contact met ze door omstandigheden en heb niet veel zin om ze erbij te betrekken. En moet je partner meewerken? Ik denk dat ik 'm wel zo ver zou kunnen krijgen, maar vind het niet prettig dat ie het onzin vind. Hij denkt dat als je een beetje analytisch bent ingesteld en sociaal niet zo handig dat je dan meteen een stempeltje Asperger krijgt.

Om je een hart onder de riem te steken: dit stukje herken ik heel erg van mijn ouders. Er zijn hier thuis heel wat gesprekken over autisme gevoerd voordat mijn moeder zich liet testen, mijn vader was er nogal sceptisch over -zacht uitgedrukt-. Hij was ook de mening toegedaan dat IEDEREEN in meer of mindere mate wel autistische trekken vertoont en heeft dus ook niet echt medewerking verleend. Toch is bij mijn moeder de diagnose vastgesteld.

Wat betreft ouders: testen zonder ouders is lastig maar wel mogelijk. Mijn moeders vader is al lang geleden overleden en mijn moeders moeder was dement in die periode (inmiddels ook overleden). In principe is een beschrijving van de jeugd nodig voor de diagnose, tenzij uit andere dingen duidelijk blijkt dat het inderdaad om autisme gaat. In de diagnose staat bij de jeugd van mijn moeder iets als: niet mogelijk om na te trekken... Waardoor er wel wat vragen open zijn blijven staan. Maar een diagnose stellen is dus alsnog mogelijk, zij het een stuk lastiger

**Geplaatst**: 30-04-10 20:08

Geplaatst: 30-04-10 20:08

Hmm, ik kan ze zelf ook wel vertellen hoe ik was toen ik klein was, heb een recorder in m'n hoofd

M'n leraren zagen mij eigenlijk als vrij 'normaal', het schijnt dat ik behulpzaam was, begon ook op normale leeftijd te spreken, was wel wat laat met leren lopen, maar niet om ongerust over te worden volgens m'n ouders.
Het grootste verschil was dat ik liever een lekkere dikke encyclopedie ging lezen, of het nederlandse woordenboek (serieus!) dan dat ik ging spelen. Ook was ik obsessief bezig met paardenrassen en kon ik over elk ras precies beschrijven wat de karakters waren, de stokmaten, kleuren, land van herkomst, geschiedenis, gebruik en ga zo maar door, al op m'n 5e.
Ook begon ik heel erg 'geleerd' te spreken op m'n 10e, met hele grote moeilijke woorden (dankzij het woordenboek lezen) en kon ik tot m'n 16e niet met m'n klasgenoten communiceren omdat ze me niet snapten, toen ben ik maar gestopt.

Ik denk ook zeker wel dat veel mensen autistische trekjes vertonen, maar dat het grote plaatje dan gewoon normaal is. Ik heb het gevoel dat dat bij mij even wat anders is

**Geplaatst**: 30-04-10 20:10

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 30-04-10 20:10

En op andere vlakken dan Phormicola?
Dit is alleen op "inteligentie/interesse" niveau namelijk.

**Geplaatst**: 30-04-10 20:14

Geplaatst: 30-04-10 20:14

@ ladypaard en Menino:

Ik kan juist wel weer heel goed scoren op de echte en nep lach, maar het is wel echt een analyse, niet wat ik erbij voel. Ik heb een zelfstudie naar lichaamstaal gedaan, vandaar.

Over het 'zelf'. Ik heb daar erg veel moeite mee. Ik heb niet het idee dat ik weet wie ik ben, op je 25ste zou je dat denk ik wel moeten hebben. Ik zie mezelf als een collectie van feiten en gebeurtenissen uit het verleden, dingen waar ik goed in ben en dingen waar ik slecht in ben, wat ik leuk en interessant vind en de dingen die me gestolen kunnen worden. Maar een algeheel idee van wie ik ben...geen idee, vind het raar om te bedenken dat veel andere mensen dit wel hebben. Dat is echt buitenaards voor mij.

Iets anders waar ik echt m'n hoofd kan over breken: Dat ik niet kan zien wat iemand precies ziet, als ik diegene goed ken. Klinkt vreemd, maar bijvoorbeeld dat als hun in hun eigen huis zitten en ik zelf ook thuis ben, dat ik dan niet kan meemaken wat hun zien en meemaken. Kan ik uren over nadenken en ontiegelijk frusti over raken

**Geplaatst**: 30-04-10 20:19

Geplaatst: 30-04-10 20:19

@siskeh. Bedoel je m'n emoties of omgang met anderen? Ik weet niet zo goed wat ik daarover zou moeten vertellen eigenlijk, dat ik erg hyper werd in de klas door alle indrukken en dingen die er gezegd werden. Ik had altijd maar 1 vriendje of vriendinnetje tegelijk en ging daar dan 24/7 mee om, bleef daar thuis eten, speelde ook met ze enz.
Ik kan me goed herinneren dat ik ook hierin heel erg obsessief was, als ik diegene dan had uitgeplozen was het tijd voor een nieuwe

Later toen ik wat ouder werd vonden mensen dat pitbull achtige heel erg vervelend of benauwend, dus had ik niet veel kans om iemand compleet uit te pluizen, toch is me dat wel een paar keer gelukt.
Verder praatte ik weinig, dat doe ik nog steeds, ben echt geen prater, het moet ook altijd ergens over gaan, beetje 'chatten' kan ik niet, probeer het weleens, maar het komt heel erg ongeloofwaardig over, over het algemeen interesseren andere mensen me ook geen zier

**Geplaatst**: 30-04-10 20:30

Geplaatst: 30-04-10 20:30

Hmmm dat vind ik toch niet heel erg "autisme-achtig" maar mogelijk dat ik daar heel sterk in was

Ik had op de basisschool bijvoorbeeld alleen maar "paardenvriendinnen"(enige "overeenkomst" die we hadden was de interesse in paarden)
Na de basisschool heb ik ze ook nooit meer gesproken, als ik iemand niet meer zie op school is de vriendschap vaak over.

Wat ik wel een beetje/meer herken is AD(H)D, heeft ook een overlapping met ASS trouwens.

Hoe zit het trouwens met angsten e.d.?(ook voor de andere mensen in het topic vind ik dit wel een interessante vraag trouwens)

Zal proberen nog wat "typische" Autismedingen te noemen, weet niet of andere die ook herkennen:
Ik heb met veel dingen een buitenboordmotor nodig, het is erg moeilijk om zelf iets op te starten(en af te maken trouwens ook)
Ik raak snel "verdwaald" als er veel informatie op me afkomt, bijvoorbeeld qua boekhouding.
Ik kan niet "zien" wat de hele boodschap is die iemand me probeerd te vertellen, soms zie ik alleen de "tekst" soms zie ik alleen dat iemand "boos" is, waarvan ik denk dat het op mij is terwijl het ook "gewoon" hoofdpijn zou kunnen zijn.

Hmmm dat waren een paar dingetjes, geloof dat mn post al weer lang genoeg is

**Geplaatst**: 30-04-10 20:45

Geplaatst: 30-04-10 20:45

@ Phormicola, ik heb even niet alle posts gelezen, geen concentratie voor, maar wilde even zeggen dat het heel goed mogelijk is een diagnose te krijgen zonder dat je ouders of je partner meewerken.

Mijn partner is sowieso niks gevraagd, mijn ouders hebben op mijn verzoek een stukje vragenlijst ingevuld maar ik had metéén al gezegd dat ik niet wil dat ze mee op gesprek komen (omdat zij ook een beetje houding hadden van 'je overdrijft' en ik niet wilde dat de psych daardoor misleid werd. ) en dat was verder niet echt een probleem hoor

Laatst bijgewerkt door Alwiene op 30-04-10 21:05, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-04-10 20:57

Geplaatst: 30-04-10 20:57

siskeh schreef:
Hmmm dat vind ik toch niet heel erg "autisme-achtig" maar mogelijk dat ik daar heel sterk in was
Ik had op de basisschool bijvoorbeeld alleen maar "paardenvriendinnen"(enige "overeenkomst" die we hadden was de interesse in paarden)
Na de basisschool heb ik ze ook nooit meer gesproken, als ik iemand niet meer zie op school is de vriendschap vaak over.

Wat ik wel een beetje/meer herken is AD(H)D, heeft ook een overlapping met ASS trouwens.

Hoe zit het trouwens met angsten e.d.?(ook voor de andere mensen in het topic vind ik dit wel een interessante vraag trouwens)

Zal proberen nog wat "typische" Autismedingen te noemen, weet niet of andere die ook herkennen:
Ik heb met veel dingen een buitenboordmotor nodig, het is erg moeilijk om zelf iets op te starten(en af te maken trouwens ook)
Ik raak snel "verdwaald" als er veel informatie op me afkomt, bijvoorbeeld qua boekhouding.
Ik kan niet "zien" wat de hele boodschap is die iemand me probeerd te vertellen, soms zie ik alleen de "tekst" soms zie ik alleen dat iemand "boos" is, waarvan ik denk dat het op mij is terwijl het ook "gewoon" hoofdpijn zou kunnen zijn.

Hmmm dat waren een paar dingetjes, geloof dat mn post al weer lang genoeg is

Ik kreeg 4 jaar geleden spontaan angstaanvallen uit het niets. Weet nu nog steeds waarom ik ze krijg, ik heb hier alprazolam voor. Ik heb bijvoorbeeld geen 'enge' gedachten.
Vriendschappen onderhouden heb ik geen verstand van, ik vind het voornamelijk lastig en als ik iemand niet elke dag zie bestaat diegene voor mij niet. Waarschijnlijk de reden dat ik geen vrienden heb momenteel

Iets afmaken staat niet in m'n woordenboek.
Formulieren invullen bedoel je? Dat kan ik juist erg goed, daar word m'n hoofd rustig van. Maar als het heel erg veel is, dan laat ik het vaak liggen, met alle gevolgen van dien. Kan er dan gewoon niet mee omgaan.
Ik zie idd ook alleen de tekst, of boos, heel herkenbaar. Tussen de regels lezen kan ik geen bal van

Neem alles uber letterlijk.

Ik heb gelezen dat mensen met autisme/asperger lang niet allemaal hetzelfde zijn, maar kan heel goed hoor dat ik niet autistisch ben

Laatst bijgewerkt door Grapjasjes12 op 30-04-10 20:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-04-10 20:57

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 30-04-10 20:57

@alwiene: thanks! Dat zou een stuk makkelijker zijn.

**Geplaatst**: 01-05-10 08:42

Geplaatst: 01-05-10 08:42

Menino schreef:
ladypaard schreef:
kom me ook maar officieel melden,
heb vorige week donderdag officiele diagnose asperger gehad,

Ben momenteel 22, altijd al wel problemen gehad met andere mensen, maar niet duidelijk autist. ben juist erg mens-georienteerd, en ben ook een sociale studie gaan doen. Ik observeer veel, en kan me in vele situaties dan ook vaak wel enigszins normaal gedragen. Zo ben ik in mijn lesgeven op de manege heel extravert, terwijl ik in mijn studie heel stil ben.
Ik noem mezelf ook maar een sociale kameleon, ik doe wat anderen verwachten.
Maar de grote vraag is, wie ben ik dan?

In mijn studie leer ik veel over theorie of mind, en de invloed daarvan op het zelfbeeld, en uit onderzoek komt naar voren dat autisten mogelijk minder gevoel van zelf hebben. (even kort gezegd)

Op de vorige bladzijden las ik al dat sommigen van jullie ook redelijk sociaal zijn (en soms TE), dat herken ik dus sterk maar dan is mijn vraag:

Hoe ervaren jullie dat (je Zelf)?

bedoel je daarmee over je zelf, of vanzelf?

Want dat laatste omschrijft echt heel goed wat ik bedoel Ik heb het idee dat een normaal mens bv. merkt dat hij gespannen is, en dan automatisch (onbewust) zijn gedrag er op aan past.. Ik heb het niet door, pas me er ook niet op aan, ga gewoon verder tot ik dan bv. last krijg van m'n schouders is dat iets concreets en dan denk ik 'hee, ik heb last van mijn schouders, dus ik ben gespannen, nou dan moet ik maar even iets anders gaan doen' ....

Maargoed, dat stukje concreet maken is dus eigenlijk soort van compensatiemiddel geworden, want ik zit echt de hele dag van 'hee, die wrijft aan z'n neus, hij is vast zenuwachtig. En die zit de hele tijd aan z'n haar als hij zenuwachtig is' dat soort dingetjes (in dat opzicht denk ik ook heel erg duidelijk in patronen ) Terwijl een normaal mens het wel 'gewoon' merkt als iemand zenuwachtig is...
Heb soms een beetje het gevoel alsof mijn onderbewust zijn onderontwikkeld is, en dat ik me juist altijd heel concreet hyperbewust van alles ben....

Door dat analyseren heb ik voor mijn eigen gevoel wel een boven gemiddeld sociaal inzicht, maar heb ooit eens zo'n testje gedaan op internet waarbij je moest aankruisen wie er écht lachte en wie nep, en dat soort dingen. Naja ik had alles fout en scoorde zwaar beneden gemiddeld

Ik bedoel dus de eerste Zelf,
het zelfbeeld

(even voor de duidelijkheid ik studeer psychologie

)
Ik kan me dus op vele manieren gedragen, van heel angstig tot heel extravert, vaak lukt mij die rollen aan te nemen als ik weet wat er van mij verwacht wordt, ook betrap ik me vaak erop dat ik volgens mij alleen maar sociaal wenselijk antwoord, en niet weet wat ik eigenlijk zou willen antwoorden. De enige gedachte is: hoe zou ik moeten antwoorden.

Diagnose zonder ouders kan dus wel, ik ben ook zonder ouders gediagnosticeerd, omdat ik bang was dat mijn ouders heeeeeel boos zouden worden.

Nu eerst maar weer lesgeven

,
vond mijn dagje gister vrij wel lekker, hele avond thuiszitten.
Nu maar weer hard aan de slag, heb een druk weekend

**Geplaatst**: 01-05-10 11:03

Geplaatst: 01-05-10 11:03

phormicola schreef:
@ ladypaard en Menino:

Ik kan juist wel weer heel goed scoren op de echte en nep lach, maar het is wel echt een analyse, niet wat ik erbij voel. Ik heb een zelfstudie naar lichaamstaal gedaan, vandaar.

ja dat heb ik dus ook, pluis iedereens zijn lichaamstaal tot in de details uit....

Maar als iemand een emotie echt goed nadoet, komt het echt aan op microexpressies die niet altijd heel goed zichtbaar zijn (bv. iemand die neplacht schijnt zijn lip minder hoog op te tillen, maar dat zijn geen dingen die nou direct in m'n oog springen, want ' hoger' is vrij relatief), en bij normale mensen werkt dat denk ik op het gevoel in... Ik zie het verschil dus gewoon niet...

**Geplaatst**: 02-05-10 00:12

Geplaatst: 02-05-10 00:12

tamary schreef:
Bzoem schreef:
overigens vind ik mezelf geen autist. ik ben gewoon raar. ik weet sinds afgelopen november dat ik adhd heb en een sociale angststoornis, waarbij dat laatste het hyperactieve heel erg onderdrukt.

Je zal niet de eerste vrouw zijn die geen etiket autisme krijgt, omdat de psych geen specialisatie heeft en denkt dat vrouwen geen autist kunnen zijn.
Wie heeft die diagnose gesteld? Een autismeteam of een "gewone" psychiater/psycholoog?

"ik ben gewoon raar"
Waarom ben jij de rare en niet de andere mensen? Iedereen is uniek, sommigen vallen binnen het verwachtingspatroon van volgens de maatschappij normale mensen en anderen niet. Maar wat is eigenlijk normaal? Ik kom zogn. normale mensen tegen die meer moeite hebben met veranderingen en onvoorspelbare dingen dan veel autisten.
Favoriete uitspraak hierover van mijn moeder : "onze lieve heer heeft vreemde kostgangers".

Nou ik ben bij PsyQ onder behandeling en daar zien ze ADHD niet als een autisme verwante stoornis.
En ik vind mijzelf altijd al raar, niet perse slechter dan een ander, maar wel anders.

Overigens ging het rijden op me verzorgpony wel goed, het is heeel erg wennen hij dribbelt enorm en is niet zo groot (welshje van 1.35/1.40) en er was op gegeven moment ook een spring(prive)les bezig en toen ben ik maar gestopt. Die avond moest ik op een 5 jarig paardje van 1.80, dus wel even een overgang

Maar ook daar was ik heeel onzeker of het wel goed ging.

**Geplaatst**: 02-05-10 09:28

Geplaatst: 02-05-10 09:28

ik weet wel dat autisme vaak ook adhd hebben, maar niet dat het een aanverwante stoornis is. maar er zijn redelijk wat raakvlakken, maar dat zie je met alle stoornissen.

heeft iemand hier tekst over de aanverwantheid van adhd aan autisme?

ben wel nieuwschierig.

ik zie het bij 2 kennissen die beide add hebben en ook hypersensitief zijn voor geluid.
zelf nog meer dan ik. (of ik los het gewoon anders op, ik kruip in mezelf als het geluid te hard wordt, zij gaan er over lopen zeuren

)

**Geplaatst**: 02-05-10 19:40

Re: Leven met Autisme

Geplaatst: 02-05-10 19:40

Mijn lichaam gaat gewoon in overdrive, m'n hart gaat heel snel slaan, word misselijk, ga zweten, trillen en heel erg snel wegwezen

Was gister even in de stad en ik liep langs winkels en uit 5 verschillende winkels kwam verschillende keiharde muziek, het was ook nog 's stervensdruk. Ik wist niet meer hoe ik 't had...
Ben toen even op een rustig plekje in de schaduw gaan staan, maar daar stonk het naar pis, dus dat trok ik ook niet. Toen maar gauw weer naar m'n man toegegaan

Over echte glimlachtjes: Bij een echte glimlach gaan de wenkbrauwen naar beneden, rimpeld de huid rondom de ogen, etc etc. Bij een nep glimlach wordt er ook vaak maar 1 mondhoek opgetrokken, of zit de ene mondhoek een stukje hoger dan de andere.