Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-08-17 12:02

Geplaatst: 14-08-17 12:02

Even iets anders ivm slapen en uitrusten.
Google eens op cd's die je brein helpen om alfagolven te maken.
Hetgaat om het zgn binaural effect: je hebt 2 (bi) oren (audio) - als je ene oor een klein beetje andere klank krijgt via de koptelefoon dan je andere oor "hoor jijzelf het niet", maar je hersenen kunnen er op reageren.
Alfagolven helpen ontspannen.(Zoektermen: brainsync, monroe institute, hemisync - voor 15 dollar kun je iets fatsoenlijks downloaden op mp3).

Soms slaap ik beter op een thetagolf.cd, maar dat is uitproberen.

**Geplaatst**: 14-08-17 12:30

Geplaatst: 14-08-17 12:30

Ok Vala, kan je dan indetdaad niet vragen naar een consult? En dan eventueel ook aangeven dat je je niet serieus genomen voelt?
Helaas zijn er nog heel wat artsen die minder tijd in je (willen) steken wanneer je psychische moeilijkheden hebt (gehad). Anderzijds begrijp ik jou HA ergens ook wel wbt de opm dat je eigenlijk beter afbouwt. Lorazepam kan verslavend zijn en zeker bij regelmatig gebruik lost het je eigenlijke probleem niet op, maar kan het op termijn net gaan bijdragen aan je klachten ('zonder die pillen kan ik niet rustig zijn', 'enkel met die pillen raak ik uit een paniekaanval').
Echter idd jammer dat de HA dan niet een gesprek met je inplant in plaats van extra medicatie voor te schrijven en dan toch de boodschap te geven dat je moet afbouwen. Kan je aan je HA mss aangeven dat je wel wil afbouwen, maar daar wel begeleiding bij nodig hebt? Dat je tools mist om zonder medicatie om te gaan met de angst en paniek?
Heb je al eens gebruik gemaakt van mindfulness? Op internet zijn vast oefeningen te vinden die jou mss kunnen helpen. Ook kan je vast ontspanningsoefeningen vinden op internet. Een fijne mindfulness / ontspanningsoefening is die van de veilige plek. Kan je vast wel iets va' vinden als je googlet.

Edit: als je ontspanningsoefeningen wil gaan toepassen is het het handigst als je dit de eerste keren doet wanneer je niet al te hoog in stress / spanning / angst zit. Toepassing ervan is niet altijd even gemakkelijk, zeker niet wanneer je erg hoog in stress / spanning / angst zit. Om ze effectief toe te kunnen in die situaties waarin je ze nodig hebt, is het handig dat je ze eerst al in een iets neutralere situatie hebt kunnen / leren toepassen.
Ook de 'oefening van de vijf zintuigen' die Janneke hier wellicht al beschreven heeft, kan je misschien wel helpen om wat rust te vinden.

**Geplaatst**: 14-08-17 14:21

Geplaatst: 14-08-17 14:21

Ik heb morgen een afspraak met de psychosomatisch therapeut cesar/mensendieck. Vorige week de intake gehad en morgen hopelijk echt aan de slag. Ook heb ik de mindfullness apparaat van VGZ. Maar idd als de stress hoog is lukt dat allemaal niet zo.
Ik denk dat de huisarts denkt ze zingt het maar even uit tot 21 augustus tot de psycholoog er weer is. De huisarts waar ik 2 fijne gesprekken mee heb gehad is er deze week niet dus ik snap ook wel dat weer een ander ook geen fijne keuze is. De ochtend was vreselijk, nu gaat het iets beter, ik lig buiten op de loungebank en voel me rustiger. Het is heel erg aftasten nog wat mij nu helpt.
Morgenochtend komt mijn vader langs, daar kijk ik naar uit. En dan in de middag naar die therapie, ik ben benieuwd.

**Geplaatst**: 15-08-17 17:26

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-08-17 17:26

I voel me poedersuiker. Ronduit slecht.
Het houdt maar niet op, die pijn. Krijg van de begeleiders en therapeuten telkens te horen 'zoek maar wat afleiding, je gaat t uiteindelijk zelf moeten doen, we kunnen je een klein beetje helpen maar je moet t zelf oplossen'.

Het is zo demotiverend. Met de dag voel ik mijn pijn, wantrouwen groter worden. Het lichtje dooft steeds verder. Hoe hou ik dit vol? Waar vind ik motivatie om te vechten?

**Geplaatst**: 15-08-17 17:55

Geplaatst: 15-08-17 17:55

JoskaH schreef:
I voel me poedersuiker. Ronduit slecht.
Het houdt maar niet op, die pijn. Krijg van de begeleiders en therapeuten telkens te horen 'zoek maar wat afleiding, je gaat t uiteindelijk zelf moeten doen, we kunnen je een klein beetje helpen maar je moet t zelf oplossen'.

Idd erg demotiverend.
In de beste groep waar ik ooit inzat, werddit taalgebruik ook botweg niet geaccepteerd.
Zijn er afspraken gemaakt over waar jij aan gaat werken...?
Zijn er afspraken over hoe de staf daaro jou daarbij (God betere het "een klein beetje") helpt?
Wat moet jij, klaarblijkelijk in je eentje, van hen oplossen...?
Of is de hele therapie dat je om de haverklap te horen krijgt 'zoek maar afleiding'? (Dat laatste lijkt me stug, maar i saw it been done...)
Is er ook duidelijkheid over dat idiote zinnetje "dat je het zelf moet doen"? (Uiteraard is jouw leven aan jou om te leven - maar dat is altijd al zo en doet dus niet ter zake.)
Aan de orde is therapie. Dat jij sommige zaken zelf "moet" doen moge waar zijn, maar zij krijgen hun salaris niet van de zorgverzekeraar om wollige taal uit te slaan. In therapie hoort duidelijk te zijn "cliënt werkt aan doelen 1, 2 en 3. De middelen die we gebruiken zijn zus, zo en alle andere daartoe strekkende professionele en therapeutische methoden."

(Er is een kreet die zoiets luidt als de niet-specifieke therapeutische factoren. Zoals 'ik krijg aandacht voor mijn problemen', 'ik mag mij uitspreken', 'ik voel mij gesteund', 'ik voel me welkom en geaccepteerd'. Binnen bepaalde grenzen hoort dit altijd zo te zijn, zelfs al is de afspraak dat de therapieinhoud gaat over confrontatie, jou uit je comfort zone halen, geen ellenlange verhalen maar aan de slag met nieuw gedrag. Dan nog horen deze factoren aanwezig te zijn. Zonder werkt geen enkele therapie.)

Citaat:
Met de dag voel ik mijn pijn, wantrouwen groter worden. Het lichtje dooft steeds verder. Hoe hou ik dit vol? Waar vind ik motivatie om te vechten?

Valt dit te bespreken...? Vakantie of niet, "het is toch van de zotte!"
En als het niet werkt, hoe triest het verder ook is: een therapie waar je slechter van wordt: dan is benen maken en elders steun zoeken de beter optie.

**Geplaatst**: 15-08-17 17:56

Geplaatst: 15-08-17 17:56

Ach Joskah, wat klinkt dat rot zeg. Ik wou dat ik je kon helpen maar ik weet nog niet eens hoe ik mezelf moet helpen.
Ik hoop dat je snel weer wat meer licht ziet.
Houd moed! :(:)

**Geplaatst**: 16-08-17 05:04

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-08-17 05:04

He wat rot Joska! Mijn laatste opname was ook zo. Daar was automutilatie verboden en als je het wel deed werd je naar huis gestuurd om na te denken wat je eigenlijk wilt met de therapie en daarna kon je terugkomen. Deed je het dan nog eens kon je vertrekken... Ondanks dat het een besloten afdeling was kon ik daar weg wanneer ik wilde omdat ik vrijwillig opgenomen was. Ik heb er nog geen week gezeten en ben toen weer naar huis gegaan want voelde me daar zo onveilig... Ik ben heel gevoelig voor ellende van anderen en voelde me alleen maar slechter worden dus toen heb ik mijn koffer gepakt en ben ik weg gegaan.

Hoelang nog tot je gesloten opname?

Ik voel me echt zo... vreemd... aan de ene kant wil ik dood maar aan de andere kant ook niet. Passieve doodswens volgens mijn psych. Ik zou niet snel meer een suicidepoging doen maar zou blij zijn als ik in een verkeerdongeluk om het leven zou komen. Ik doe alles fout en kan niets goed doen en voel me een gigantische mislukking... Veel ruzie met mijn vriend (door dingen die ik doe 9 vd 10 keer) en haat mezelf er echt grondig door. Vanavond deed ik hem per ongeluk heel erg pijn en dat net waar zijn moeder bij was... het klikt heel goed met zijn familie maar ik durf ze vanaf nu echt niet meer onder ogen te komen... Dat is zo'n moment dat ik mezelf het liefst voor een trein gooi omdat ik vind dat ik het niet verdien om te leven en mijn vriend gewoon veeeeel beter af is zonder mij...
Zo denk ik dus steeds als er ook maar iets kleins gebeurt, met wie dan ook....
Helaas nog geen dronken automobilist tegen gekomen die zo lief wil zijn mij per ongeluk dood te rijden....

**Geplaatst**: 16-08-17 11:21

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-08-17 11:21

Klinkt bijna precies als mijn opname. Idd ook dat naarheid sturen bij automutilatie, ik heb vrijheid 3 en mag gewoon gaan shoppen 4 uur lang bij wijze van spreken. Het voelt alsof er niet zoveel gebeurt. Vrijdag heb ik gezinsgesprek, mijn vader is van plan om maar te gana hufteren als ze niet reageren op mij(zeggen dat ie me eruit haalt als er niets wordt gedaan aan het slapen en de pijn, het lijkt verdorie also ze niks doen tenzij je aso gedraagt!)

Heb niet zo'n zin om heel uitgebreid te reageren, DynamiteS het is iig wel zo veilig dat je het nu toch niet zo snel zelf zou doen. Hopelijk lukt het je met de tijd zover te komen dat je echt motivatie hebt om te leven. (I ben neit zo goed als Janneke2 in inspirerende berichten, hulde aan jou daarvoor! Je bent echt een fijne motivatie als ik er even doorheen zit!

)

**Geplaatst**: 16-08-17 11:24

Geplaatst: 16-08-17 11:24

DynamiteS schreef:
He wat rot Joska! Mijn laatste opname was ook zo. Daar was automutilatie verboden en als je het wel deed werd je naar huis gestuurd om na te denken wat je eigenlijk wilt met de therapie en daarna kon je terugkomen. Deed je het dan nog eens kon je vertrekken...

Als ex snijster gesproken: de duidelijkheid heeft charme. "Wat ik wil met 'een' therapie": goede vraag! Mijn antwoord: de ellende 'achter', 'onder' het snijden graag weg en svp geen nieuwe (loeizware) eisen erbij...
(Zij het dat sommigen de vraag 'wat of je wil' stellen op de manier van 'of je wel gemotiveerd bent' - nou, dat is iets heeeeel anders.)

Citaat:
Ondanks dat het een besloten afdeling was kon ik daar weg wanneer ik wilde omdat ik vrijwillig opgenomen was. Ik heb er nog geen week gezeten en ben toen weer naar huis gegaan want voelde me daar zo onveilig... Ik ben heel gevoelig voor ellende van anderen en voelde me alleen maar slechter worden dus toen heb ik mijn koffer gepakt en ben ik weg gegaan.

Ja, dit begrijp ik ten voeten uit.
(En juist het onveilige gevoel kan maken dat "je huid nog dunner wordt" - benen maken voorkomt dan veel ellende.)

Citaat:
Ik voel me echt zo... vreemd... aan de ene kant wil ik dood maar aan de andere kant ook niet. Passieve doodswens volgens mijn psych. Ik zou niet snel meer een suicidepoging doen maar zou blij zijn als ik in een verkeerdongeluk om het leven zou komen. Ik doe alles fout en kan niets goed doen en voel me een gigantische mislukking...

Cognitive gedragstherapie is niet mijn favoriete therapie tegen depressie, maar bedenk dat de ziekte idd zo spreekt.
Of dat de ziekte dit jou laat denken/ voelen.
Het is niet waar.
...maar zo voelt het wel en dat is heel rot!!!

Citaat:
Veel ruzie met mijn vriend (door dingen die ik doe 9 vd 10 keer) en haat mezelf er echt grondig door. Vanavond deed ik hem per ongeluk heel erg pijn en dat net waar zijn moeder bij was... het klikt heel goed met zijn familie maar ik durf ze vanaf nu echt niet meer onder ogen te komen... Dat is zo'n moment dat ik mezelf het liefst voor een trein gooi omdat ik vind dat ik het niet verdien om te leven en mijn vriend gewoon veeeeel beter af is zonder mij...
Zo denk ik dus steeds als er ook maar iets kleins gebeurt, met wie dan ook....
Helaas nog geen dronken automobilist tegen gekomen die zo lief wil zijn mij per ongeluk dood te rijden....

....wat mijn lief het pijnlijkste vond, was juist het feit dat de dood zo verlokte. "Ik wil jou niet kwijt!"
Ik weet totaal niet wat jij mis-deed, maar ik hou het voor mogelijk dat jij er 100x meer last van hebt dan je vriend en zijn familie.
Depressie is een soort vergrootglas - voor de negatieve dingen. De positieve dingen worden juist klein gemaakt.
:(:)

@ Joska: dank voor je lieve woorden!
...en op zijn Haags gezegd: het lijkt me een strak plan van je vader!
Zou het zo zijn dat ze alleen iets doen bij gedonderjaag - kan het goed zijn om te gaan hufteren. Of om jou alsnog mee te nemen, als er geen fatsoenlijke afspraken etc komen.
Nog 2 dagen wachten dus.
Houd je haaks!

**Geplaatst**: 16-08-17 12:25

Geplaatst: 16-08-17 12:25

Hier blijft het allemaal wat sudderen. Ontzettend moe en uitgeput. Ik weet niet of ik nou goed doe aan wat ondernemen of om maar te gaan liggen. Maar liggen betekent piekeren en rot voelen dus toch maar wat doen. Maar jeetje wat moeizaam allemaal. De dip van het weekend is alweer wat rustiger, overdag wederom niet aan de Lorazepam meer maar neem wat Valeriaan ter geruststelling. Voor de nacht nog wel 0.5 mg Lorazepam. Slaap de afgelopen 2 nachten iets beter, kan nu in totaal een uur of 6 slapen met tussenpozen. Maar nu word ik dus vroeg in de ochtend weer kotsmisselijk wakker. Gisteren ook gespuugd en weer bar weinig gegeten. De eetlust die vorige week weer terug was is weer foetsie. Dus weer 1,5 kg eraf. Vanochtend flink met mezelf geworsteld en toch naar mijn paard gegaan uiteindelijk. Maar ben tot bijna niks in staat. Tril op mijn benen. Ik kijk naar mijn paard en denk hoe moet dit ooit goed komen? Ik mis hem vreselijk en voel me ook schuldig dat ik hem bijna geen aandacht kan geven. Hij staat bij mijn beste vrienden volpension maar toch. Hoe deden jullie dat, degenen die zelf een paard hebben? Gisterenmiddag kreeg ik griepverschijnselen en toen ben ik dus helemaal niet naar mijn paard geweest. Heb er soms een hard hoofd in of ik ooit weer alles kan.
Ben zo dom geweest om te googlen op burnout ervaringen, nou dan schrik je je dood, mensen die er al een half jaar of zelfs 2 jaar inzitten. Ik weet niet of ik dat volhoudt. En dan denk ik mijn paard is 22, ik ga het niet redden voordat hij dood gaat. En ik weet tegelijkertijd ook dat ik dat niet moet denken.
Mijn vriendin zegt vanochtend: ga vanmiddag mee naar Den Bosch, even naar de Hema. Ik zeg dat gaat niet, ik ben veel te moe. Nu denk ik moet ik het toch proberen? Maar als ik weer te moe wordt krijg ik misschien wel weer een terugval. Het is zo zoeken wat nu goed is voor mij, echt moeilijk.

Ik heb een 4 dimensionele lijst ingevuld. Ik scoor erg hoog op distress, matig verhoogd op angst en depressie.

**Geplaatst**: 16-08-17 13:13

Geplaatst: 16-08-17 13:13

Vala schreef:
Hoe deden jullie dat, degenen die zelf een paard hebben?

Ik heb een periode gehad dat ik heel weinig naar mijn pony ging met de idee dat hij beter af was zonder mij en omdat ik ook niet altijd de energie had om erheen te gaan of wat dan ook. Een vriendin van mij had haar paardje toen op dezelfde stal staan en stuurde dan regelmatig een berichtje hoe het ging als ik al langere tijd niet geweest was en wanneer ik terug zou komen. Dat hielp mij dan wel. Rijden ging mij toen niet altijd af en dan ging ik met die vriendin en haar paard regelmatig een buitenrit maken, lekker op het gemak in stap... Mooie herinneringen daaraan...

Omdat het ook niet altijd goed ging in de relatie tussen mij en mijn pony owv mijn problematiek, heb ik heel wat bijgeleerd: gaande van centered riding tot horse agility tot NH volgens o.a. McLean, Dorrance, ... en dat doe ik nu nog steeds, dingen bijleren, boeken lezen, ... Het heeft mij geholpen om te kijken vanuit een ander perspectief, meer rust te vinden,...
En ik heb de lat voor mezelf ook lager gelegd. Hij 'moest' vroeger goed lopen of ik was niet tevreden, boos en gespannen. Nu heb ik dat meer losgelaten en kijk ik meer naar waar we beiden plezier aan beleven. Heb ik nu geen zin om dressuur te rijden, gaan we gewoon lekker een buitenrit maken...

En ik ga ook niet elke dag. Soms als ik echt te moe ben, ga ik niet. En zoiezo zijn er dagen dat ik niet kan gaan omdat ik dan bv te laat thuis ben van mijn werk.

**Geplaatst**: 16-08-17 13:24

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-08-17 13:24

Vala, ik ging helemaal niet meer naar mijn paard. Heb momenten gehad dat ik wel naar hem ging en dan even ging rijden en meer niet. Soms ging ik en dan haalde ik hem uit de weide, haalde hem naar voren om te poetsen maar uiteindelijk gooide ik hem weer terug de weide op.

Mijn paard heb ik uiteindelijk gratis weggegeven aan een vriendin. Hij is 20 en gedraagd zich nog super jong (ziet er uit als een 4 jarige en heeft de energie van een jong veulen). Ik ben blij en opgelucht dat ik nu die last niet meer hoef te dragen, mede omdat mijn paard een hele grote rol speelde in mijn depressie. Hij was eerst een toevlucht, iemand bij wie ik terecht kon wanneer ik het niet meer zag zitten, later (door omstandigheden en omdat hij meegetrokken werd in wat er allemaal is gebeurd, wil er verder niet echt op ingaan maar hij is vergiftigd en losgelaten door een zeker persoon die overal mee weg is gekomen) kon ik hem amper onder ogen komen en voelde ik mij enorm schuldig als ik niet was geweest, trouwens ook als ik wel was geweest en even een stukje ging rijden. Het was zelfs erger als ik naar hem toe was geweest en daarna weer naar huis ging, dan kwam de klap dat ik hem niet kon geven wat hij nodig had en dat ik al mijn beloftes heb verbroken.

**Geplaatst**: 17-08-17 12:42

Geplaatst: 17-08-17 12:42

Ik wil mijn paard absoluut niet kwijt, is ook geen optie gezien zijn leeftijd en gebreken. En als hij er niet zou zijn heb ik nog minder om beter voor te willen worden.
Ik heb vannacht geslapen zonder de Lorazepam omdat ik bij het opstaan steeds zo beroerd ben en moet spugen of kokhalzen. Maar dat was vanochtend ook zo dus dat heeft daar niets mee te maken. Weer zo'n rotstart van de dag, hartstikke onrustig, ellendig voelen, geen raad meer weten met mezelf. Pfff ik ben bijna bang om naar bed te gaan vanwege dat rotte opstaan.
Ik hoop dat volgende week de hulp op gang komt als de psycholoog er weer is. Trek het bijna niet meer.

**Geplaatst**: 17-08-17 14:00

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 17-08-17 14:00

Vala, probeer eens rustig op de bank te gaan zitten en niet te gaan denken wat je wil of moet of wel of niet kunt, maar ga eens voelen wat je wilt en kunt. Hardop jezelf vragen 'zal ik naar de stad gaan?' en dan voelen wat er in je lijf gebeurt. Verhoogde hartslag, onaangenaam gevoel in je buik, misselijk, tranen die je in de ogen springen, ik noem maar wat. Of positief natuurlijk, een glimlach op je lippen, 'binnentrekkende' energie in je lijf, ik noem maar iets! Niet teveel denken, maar voelen.
En daarnaast, niet teveel van jezelf verwachten, en probeer niet teveel te vechten tegen de situatie. Want dat maakt je allern maar ellendiger. Ik zeg wel eens, leun maar eens achterover in dat klotegevoel, hoe gek ook. Laat dat ellendige er maar zijn, waar voel je dat? Hoe voelt het? Hoe is je ademhaling? Je hartslag? Heb je ergens spanning in je lijf?
Je mag je poedersuiker voelen, echt. Nu nog accepteren dat het zo is.

**Geplaatst**: 17-08-17 14:29

Geplaatst: 17-08-17 14:29

Ja dat accepteren is echt een punt. Ik weet niet hoe ik dat moet doen. Schiet iedere ochtend in de stress als ik zo wakker word. Huil heel veel en hardop. Verder zit ik maar op de bank en moet mezelf eraf slepen om wat te gaan doen zoals boodschappen of eten en drinken pakken.
Als ik erin achterover leun voel ik een rotgevoel in mijn buik en maag en heel veel onrust. Mijn beenspieren spannen zich aan en mijn hart stampt als een stoomtrein. Vanochtend bij het wakker worden ook weer zo'n hoge bonkende hartslag. Als ik op mijn linkerzij ga liggen krijg ik pijn op mijn borst.

**Geplaatst**: 17-08-17 16:12

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 17-08-17 16:12

Maar dan ga je toch geen boodschappen doen??

Wat zou voor jou nu helend zijn?
Wat vragen je gespannen benen. Helpt een geleide meditatie op YouTube? Of hartcoherentie/adem haling? Etc.

Vecht niet tegen jezelf!

**Geplaatst**: 18-08-17 08:47

Geplaatst: 18-08-17 08:47

Je hebt gelijk Hannenas.
Ik heb gisteren toen mijn man thuis kwam een hele heftige paniekaanval gehad, ik werd echt raar in mijn hoofd en ging verschrikkelijk tekeer. Liet mezelf compleet gaan. Doodeng maar mijn man blijft rustig en blijft zeggen op zachte toon dat ik moet kalmeren en rustig moet worden en houdt me dan vast. Dat hielp. Ik schreeuwde dat hij de dokter moest bellen maar dat deed hij niet. En ook maar goed want ik kalmeerde en toen ik uitgetrild was, man man wat een verloren energie, werd ik heel rustig en normaal.
We hebben even goed gepraat erover.
Ik heb besloten mezelf eraan over te geven, tenminste dat is het doel want dat doe je niet even. Ik bid regelmatig tot God om hulp en heb ook gezegd: ik geef me over, laat me maar zien wat de bedoeling is.
Ik ga proberen wat Jolien en Hannenas zeggen, voelen wat ik nodig heb. Me niet meer verzetten tegen ontspanningsoefeningen en meditatie maar het proberen.
Verder hadden ik dinsdag de natuur arts aan de telefoon ivm uitslagen van onderzoeken, ik heb haar het verhaal gedaan en zij is er van overtuigd dat ik Lyme heb. Moet nog wel getest maar naar haar idee is dit lichamelijk en niet psychisch wat ik doormaak. Nu ben ik daar wat terughoudend in want ze kent me amper en ik weet dat er wel degelijk een psychisch component meespeelt maar geloof ook wel dat er lichamelijk ook iets niet goed zit. Voor mijn gevoel heb ik geen Lyme maar voor de zekerheid laat ik het testen. Mocht ik het inderdaad niet hebben is de natuur arts nog steeds de aangewezen persoon me te helpen met natuurlijke middelen. Door de fibromyalgie kun je ook een te laag serotonine krijgen.
Ik ben volgens het bloedonderzoek voor een aantal dingen voedselintolerant, viel erg mee maar daar ga ik me zeker aan houden. Het onderzoek van de ontlasting wees een matige disbalans aan in mijn darmflora, gelukkig geen schimmels of gisten.
De supplementen zijn terug gebracht naar het volgens haar noodzakelijke en die ben ik nu langzaam aan het herintroduceren.
Wat de Lorazepam betreft, dat gevecht stop ik ook, als ik dingen meemaak zoals gisterenavond heb ik die pil gewoon nodig. Jammer dat dat al ruim 2 weken zo is maar het is niet anders. Ik ben terughoudend in de dosering maar nodig is nodig. Mocht ik er afhankelijk van worden dan zien wel dat dan wel weer.
Verder hoop ik op een goed plan volgende week voor structurele hulp. Heb alle vertrouwen in mijn psycholoog, ik voel me heel vertrouwd bij haar. En ook bij de huisarts.

**Geplaatst**: 18-08-17 12:46

Geplaatst: 18-08-17 12:46

Hoi Vala,
fijn dat de absentie periode bijna voorbij is...!
En het is heel sterk om jezelf over te geven, maar idd: doe het! Voel wat je nodig hebt en uit je emoties!

Mijn ervaring was dar Klaas het in zijn soort wel prettig vond als ik gilde. (Even een kleine mededeling vooraf: "Lief, ik voel me zo rot, houd me vast, ik moet brullen...!)
Hij hield me vast, vond het prettig dat hij iets kon doen - en het gaf mij ook rust en vertrouwen. (Nu ja - die eoorden klinken nu groter dan zoals het toen voelde, maar het ging wel een beetje de goede kant op.)

En op Lyme zit niemand te wachten, maar heel fijn dat je ook lichamelijk in de gaten wordt gehouden!

**Geplaatst**: 18-08-17 16:32

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-08-17 16:32

Mijn vriend wil ook wat doen als ik me rot voel, hij vraagt altijd wat hij moet doen, maar vasthouden en steun bieden is voor mij al heel fijn. er gewoon zijn. Soms kan hij letterlijk mijn onrust wegnemen, als ik alleen al bij hem ga liggen. Zo fijn is dat, hij is echt mijn veilige haven, mijn stabiele punt in mijn roerige leven. En dat is zo waardevol.

Ook die paniekaanval is goed Vala, hoe raar dat ook klinkt. Soms moet je eerst breken voor je jezelf weer kunt helen. En dat gaat niet in 1 keer, maar talloze keren dat je in 1000 scherven uit elkaar valt, van pijn, verdriet en ellende. Maar uiteindelijk zul je de stukjes oprapen, en langzaamaan weer aan elkaar gaan plakken. Ook dat zal niet in 1 keer lukken, je zal nog wel eens kapot gaan. Maar uiteindelijk ben je waterdicht, en sterker dan ooit.

**Geplaatst**: 19-08-17 02:03

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-08-17 02:03

Ik ben even heel erg chagrijnig... Wil zo graag als EHBO-er op evenementen werken maar dat zal niet gaan door mijn epilepsie. Alles lijkt ook te zijn met opleiding maar vriend van mij werkt ook zo en is 17 en dus geen opleiding... Helemaal niks lukt me, gewoon door die stomme epilepsie. Ik kan niet werken, paardrijden, autorijden of gewoon fatsoenlijk iets alleen doen... Ik word er zo boos van... Die rotmedicijnen maken het alleen maar erger dus daar ben ik mee gestopt. Val wel minder maar nog steeds veel duizelig en licht in mijn hoofd, sporten kan ik gewoon helemaal niet...

Zit er even helemaal doorheen...

**Geplaatst**: 19-08-17 02:11

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-08-17 02:11

Zo ik ben hier even niet geweest in de hoop weer een beetje op te krabbelen, is een klein beetje gelukt.. ik mag zondag weer een keer bij Mn ouders komen. Maar het geluk staat nog niet helemaal aan mijn zijde want ik moet weer geopereerd worden aan mijn enkel want die staat nog steeds niet goed... jeej net iets waar ik op zat te wachten.. ik heb hier in dit dorp al niks te doen, maar straks kan ik weer even helemaal niks na de operatie.... volgende week vrijdag begint ook mijn emotie regulatie training, ik ben benieuwd

**Geplaatst**: 19-08-17 08:57

Geplaatst: 19-08-17 08:57

Al mijn goede voornemens ten spijt blijft het tobben. Ik zie echt geen licht. Gisterenavond bij mijn paard brak ik ook, ik mis wat ik had en nu niet meer heb. Dat zal heus wel weer komen maar wanneer. Ik dacht misschien kan ik beter niet gaan voorlopig maar daar word ik niet beter van. Mijn vriendin was ook niet thuis dus ik liep daar helemaal alleen. Misschien moet ik afspreken dat als ze eris we samen poetsen. Maar wat is dat moeilijk, toegeven dat je echt ziek bent.
Ik heb ook steeds opvlammende griepverschijnselen, opgezette klieren en keelpijn of oorpijn.
Gisteren ook geprobeerd te wandelen, ging op zich goed, wel erg moe. Rondje in de buurt met een briefje in mijn zak met mijn naam en adres en wie er gebeld kan worden. Leek me beter maar wel confronterend. Ik doe en kan steeds minder. Slik ook meer Lorazepam nu, nog steeds geen knetterhoge dosis, 2x een halve van 1 mg en vormen de nacht een hele.
Mijn acceptatie van donderdagavond is weer even zoek.
Vannacht 3 uur geslapen op 1 mg Lorazepam. Om 4.00 nog een halve genomen. Zo brak iedere ochtend uit bed maar ik sleep mezelf eruit. Kokhalzend en wel. Ik verlang naar de maandag maar ben bang te hard te hopen en ook maandag nog geen concrete hulp te krijgen. Ik laat me bij de huisarts, zeg ik nu, niet afpoeieren. Wachten op vrijdag pas voor een afspraak duurt me te lang.
Respect dat jullie dit lezen en reageren, dat doet me veel goed. Ik weet dat als je er zelf in zit of in gezeten hebt het heel moeilijk kan zijn om te lezen dat iemand zich zo voelt. Dank jullie wel.

Mossel en Dynamite ook veel sterkte hoor, ik ben even niet de aangewezen persoon voor de tips voor jullie maar lees jullie posts ook en leef ook met jullie mee.

**Geplaatst**: 19-08-17 09:43

Geplaatst: 19-08-17 09:43

DynamiteS schreef:
Ik ben even heel erg chagrijnig... Wil zo graag als EHBO-er op evenementen werken maar dat zal niet gaan door mijn epilepsie. Alles lijkt ook te zijn met opleiding maar vriend van mij werkt ook zo en is 17 en dus geen opleiding... Helemaal niks lukt me, gewoon door die stomme epilepsie. Ik kan niet werken, paardrijden, autorijden of gewoon fatsoenlijk iets alleen doen... Ik word er zo boos van... Die rotmedicijnen maken het alleen maar erger dus daar ben ik mee gestopt. Val wel minder maar nog steeds veel duizelig en licht in mijn hoofd, sporten kan ik gewoon helemaal niet...

Zit er even helemaal doorheen...

En bij sportwedstrijden? Ik ben zelf bij het EK vrouwenvoetbal EHBO er geweest. Zou zo iets ook geen optie zijn?

**Geplaatst**: 19-08-17 09:58

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 19-08-17 09:58

Dynamite, dat is begrijpelijk dat met epilepsie je niet voldoende veilig bent om hulp te bieden in alle omstandigheden.
Bij het Rode Kruis zijn er echter altijd heel veel leuke werkzaamheden. Meer dan hulpverlener bij evenementen. Ik zou als ik jou was gewoon een afspraak maken met de vrijwilligers coördinator van het RK in jouw woonplaats / regio.

**Geplaatst**: 19-08-17 10:09

Geplaatst: 19-08-17 10:09

Vala Knuf!
Je bent zo intens hard voor jezelf.
Zoveel afkeuring en oordelen. Waarom zou je er niet beter op worden als je niet gaat?

En als je wel gaat:
Is het alleen al bij je paard zitten terwijl hij/zij een heerlijke slobber wegkaant of een bult hooi weg hapt niet al genoeg? Gewoon ff zijn, samen zijn, klets of huil terwijl hij/zij als steun bij jou staat of zit gewoon stil: net wat jij wilt.
Je hoeft niets!!

Je kunt je ook zo beroerd voelen in de ochtend door de lorazepam denk ik (zelf geen ervaring mee). Koppel dat los! Weet van jezelf dat het eerste uurtje in de ochtend poedersuiker is.

Sterkte bij de huisarts, ik hoop dat je snel hulp krijgt!