Je rook het chloor niet eens, het prikte niet aan je ogen niks.
Suuuperfijn!
Als je inspiratie zoekt voor oefeningen geef maar een gil.

Ik duim voor je dat het morgen beter gaat!
Zelf kom ik ook echt van ver, het is hier ook absoluut niet vanzelf gegaan.
Ca 2 jaar geleden was 1x per week naar mijn verzorgpaard al praktisch onmogelijk.
Dan wilde ik eigenlijk 3 dagen later ook, maar hoe ik dat in godsnaam moest doen was elke keer weer de vraag.
De rest speelde zich af in huis.. Meer apatisch staren en worstelen met mezelf dan dat je het nog leven kon noemen.
En de pijn.. Nou daar begin ik niet eens over.
En ik ben er nog lang niet maar ik heb weer een soort van een leven.
Het begint er naartoe te gaan dat ik mezelf niet meer 24/7 zwaar beperkt voel.
Maar dat is ook door aanpassingen die ik ongemerkt gedaan heb en omdat ik een goed pijnmanagement heb nu.
Kijk nu voel ik me ook but, en wederom pijn en sjaggo.
Maar daar ga ik zo wat aan doen en dan weet ik dat ik rust heb straks.
Weten dat je er zonodig wat aan kunt doen geeft ook minder zorgen.
Ik beknibbel ook absoluut niet meer op pijnstillers, als ik morfine moet eten dan is dat maar zo, als ik dan maar niet meer lijd.
En ik kan nog steeds weinig, maar ok ik ben heel dankbaar dat ik vooruit ga..