Bokt.nl

Primavera schreef:

Succes iedereen! Hier vandaag ongesteld geworden zoals verwacht. Op 'aar de 9e ronde.

Primavera schreef:

Spannend taartje! Ik duim. Nu moet ik ongesteld worden op onze skivakantie. Timing is niet mijn sterkste punt

Jolien87 schreef:

Mag ik hier ook meepraten?

Ik lees al een tijd mee vanaf de achtergrond en had de hoop dat ik uiteindelijk geen reden zou hebben om hier mee te kletsen maar helaas. Vanavond bleek dat die er toch wel is.

Sinds augustus proberen mijn vriend en ik onze kinderwens in vervulling te laten gaan.
Slechts een paar mensen weten dit omdat we het graag een verrassing willen houden. Maar het leuke van de verrassing is er zo langzamerhand wel vanaf en ik heb nu vooral behoefte om er met anderen over te praten, in plaats van altijd maar als een boer met kiespijn rond te lopen als het over kinderen gaat.

We hadden aan het begin goede hoop dat het gauw zou lukken, uitgaande van het gegeven dat het bij onze beide ouders ook heel gemakkelijk ging. Maar toch zat er in mijn achterhoofd altijd een stemmetje dat zei dat het lang niet zo vanzelfsprekend is dat het in één keer lukt.
Maar nee, daar wilde ik niet vanuit gaan. En dus begonnen we vol goede moed aan ons nieuwe avontuur.

Maar hoe hard we ons best ook deden: telkens weer was daar een negatieve test en een week lang hormonale ellende op de koop toe. En iedere keer weer werd de teleurstelling groter.
Ook voel ik wat tijdsdruk, aangezien ik net 2 maanden geleden 35 ben geworden dus het is nu ook niet zo dat we nog zeeën van tijd hebben.

Toevallig mocht ik vorige maand voor een uitstrijkje naar de huisarts en daar heb ik direct mijn zorgen gedeeld. Ik ben er namelijk een ster in om dingen op mezelf te betrekken en vooral ook mijzelf dingen kwalijk te nemen, ook al liggen ze buiten mijn macht. Er is toch íets wat ik kan doen?
De huisarts kon zo op het eerste oog niks geks voelen maar stelde voor om in februari een nieuwe afspraak te maken voor een echo, mocht het dan nog niet gelukt zijn om zwanger te raken.
Gelukkig bleek het uitstrijkje schoon te zijn, dat was dus al een zorg minder.
Ik ging dan ook met een nieuwe dosis hoop de afgelopen maand in, en mocht het niet lukken dan was februari ook niet zo lang meer van ons weg.

Ik besef mij heel goed dat er nog lang geen reden tot paniek is maar ik vind het erg ingewikkeld om mijn hoofd koel te houden.
Afgelopen maand leek dat beter te gaan en tot vanavond had ik echt goede hoop.

Sinds afgelopen zaterdag waren mijn borsten opvallend gevoelig.
Ook kreeg ik gisterochtend een beetje roze afscheiding terwijl ik volgens mij ovulatietest pas komende zondag ongesteld zou moeten worden. Normaal gesproken zet mijn ongesteldheid wel door als er eenmaal bloedverlies is, maar dit keer bleef het alleen bij gisterochtend.
Zou het dan toch een innestelingsbloeding zijn geweest?
Vanmorgen had ik weer hetzelfde, echt maar een kleine beetje en dit keer was het meer bruin.
Ik voelde de hoop in mij in rap tempo toenemen en ik had het gevoel nog niet eerder zover te zijn gekomen.
Tot vanavond ineens de boel in alle hevigheid losbarstte. Ik wist niet wat ik zag op het toilet. Ik schrok er gewoon van maar het was me ook meteen wel duidelijk: áls er al iets aan het innestelen was geweest in mijn buik, dan zou dat nu zijn losgekomen.

Ik voel zoveel verdriet en teleurstelling. Weer niet gelukt. Weer een maand verder.
Ondanks dat ik weet dat het statistisch gezien allemaal nog prima kan, blijft de teleurstelling zo groot.
Zo gek hoe je, je in je hoofd al zo snel kan hechten aan iets wat mogelijk überhaupt nooit bestaan heeft.

Mijn vriend doet zijn best om er voor mij te zijn maar staat er net wat anders in dan ik. Telkens zegt hij dat het wel goed komt. Ik daarentegen kan het niet zo goed hebben als hij dat zegt, want we weten het gewoon niet. Dit zorgt nog weleens voor irritatie tussen ons. En ik vind het dan ook lastig om mijn gevoelens en gedachten hierover met hem te delen, op momenten dat ik het moeilijk heb.

En wat het extra lastig maakt: alles en iedereen lijkt momenteel zwanger te raken of net bevallen te zijn. Op mijn zijn er 2 zwanger en 1 mannelijke collega wiens vrouw zwanger is. Dan is er nog een collega die komende week een terugplaatsing heeft en eentje die eerder dit jaar is bevalling. Werkelijk het hele team ademt baby's en ik kies er dan ook regelmatig voor om in mijn eentje mijn lunch te eten.
In onze vriendengroep is het niet heel anders: alle stellen hebben inmiddels kinderen waarvan er 2 dames afgelopen maand zijn bevallen en eentje is er weer in verwachting. Uiteraard horen wij dan ook regelmatig de vraag of we al nieuws hebben en of we niet iets geheim houden. Ook is de opmerking: 'En nu jullie nog, he?' ons niet vreemd.
Allemaal met de beste bedoelingen natuurlijk, maar van binnen jank ik het uit.
Maar, we houden onze mond dicht 'want het moet een verrassing blijven'.

Ik besef mij heel goed dat ik wellicht nog geen enkele reden heb om mij zorgen te maken. Maar nog nooit eerder is deze wens zo groot geweest.
Jarenlang heb ik erover getwijfeld of ik überhaupt wel kinderen wilde, tot mijn huidige relatie. Nu weet ik het 100% zeker: ik wil kinderen met deze man.
Des te groter is nu het verdriet en de teleurstelling dat het niet zo makkelijk gaat als dat we hadden gehoopt.