Bokt.nl

Mama3 schreef:

Ik ben inmiddels een jaar ziek thuis en heb aangegeven dat ik het niet zie zitten om terug te keren naar mijn eigen afdeling. Daar is de afgelopen paar jaar zoveel gebeurd dat ik alle vertrouwen in mijn leidinggevende ben verloren.

Mijn LG zei dat ze het zich wel voor kon stellen.

Nu heb ik deze week een afspraak voor inzetbaarheidsprofiel en volgt een afspraak met een arbeidsdeskundige.

Ter voorbereiding moet ik mijn cv naar mijn LG sturen zodat zij het kan doorsturen naar de arbeidsdeskundige.

En hier val ik op uit .. Ik verdoof, verstop, probeer vanalles om maar niet te beginnen aan het maken van mijn cv. Ik ben van zover gekomen en het gaat nu best goed met mij dat ik niet wil/durf terug te kijken naar mijn werkzaamheden de afgelopen paar jaar. Ik wild die pijn niet meer naar boven halen.


Ik snap het ook niet goed. Mijn LG zou toch prima in staat moeten zijn om mijn takenpakket door te geven. Stuur desnoods het takenpakket vanuit een vacature door ..

Is dit herkenbaar voor iemand? Moet je ter voorbereiding je cv opmaken en doorsturen?

Ik ben best wantrouwend naar mijn manager nml.

bloemm schreef:

Hey, ik heb even een vraag.
3 weken geleden had ik veel angst en paniekaanvallen en voelde me somber . Dit komt omdat ik in overleg met de huisarts probeerde antidepressiva af te bouwen, dit is waarschijnlijk te snel gegaan. Dit was vlak voor mijn vakantie en omdat ik merkte dat werken echt slechter ging heb ik mijn baas dit laten weten (het hele verhaal). Zij is nog niet zo lang mijn baas, de vorige liet mij heel vrij. Ik heb 2 dagen eerder vakantie genomen, overlegd met huisarts en we zijn terug gegaan naar de helft van mijn oorspronkelijke dosering, hiermee gaat het nu gelukkig weer een stuk beter. Verder en langzamer afbouwen gaan we volgend jaar weer eens naar kijken.

Mijn baas heeft echter in mijn vakantie met HR afgesproken dat ik 50% ga werken tot ik de bedrijfsarts heb gesproken,terwijl ik zelf aangaf dat ik met aangepast werk (achtergrond projecten die nog aamdacht vragen)komende week gewoon even wil kijken hoe het weer gaat. De afspraak is donderdag met de bedrijfsarts. Ik wilde echter gewoon 100% gaan werken deze week maar m'n baas is bang dat ik dan te "hard" ga en heeft dit dus voor mij besloten.

Ik ben in 2019 7 maanden (inclusief opbouw naar 100%) thuis geweest ivm burn out en in 2021 ook 8 maanden (inclusief opbouw naar 100%). Dit allemaal bij dezelfde werkgever. Ik ben bang dat ze het een keer zat zijn met m'n mentale gedoe .. en nu ze me verplicht 50% af te melden tot aan dat ik de bedrijfsarts heb gesproken weet ik ook niet zo goed, ik ben bang dat ze me echt kwijt willen. De oorzaak van dit alles is ook niet het werk maar een trauma. Waarbij het mij steeds beter lukt om ermee om te gaan.
Iemand ervaring hier met meerdere keren wat langere periodes ziekgemeld staan bij dezelfde werkgever?

Ik werk er nu 7.5 jaar

Soepblik schreef:

Mag ik me hier melden?

Begin juli is "de bom" bij mij gebarsten. Ik heb een redelijk drukke baan waar de prestatiedruk hoog ligt en er veel verwacht wordt. Ik werkte mee aan een nationale campagne voor tijdens de feestdagen en deed "mijn" deel ervan samen met een ander. Helaas ging het tijdelijk minder lekker met het bedrijf en vond er een grote ontslagronde plaats. De gene met wie ik samenwerkte werd ontslagen, en de persoon wie normaal iets van mij oppakte wanneer ik het te druk had, ook. Kortom; ik moest plotseling het werk van drie man oppakken. Tijdelijk niet erg, maar er waren zo weinig uren ingepland voor hetgeen wat ik moest doen dat dit eigenlijk niet ging. Ik wilde het toch graag goed doen aangezien het erg mooi werk werd, dus ik heb wekenlang tot 11 uur 's avonds doorgewerkt.

Met als klap op de vuurpijl dat ze me eigenlijk geen twee weken (erg nodige) vakantie wilden geven ivm eventuele opnames waar ik bij moest zijn. Ik ging drie weken remote; 1 week daadwerkelijk, de tweede week op standby en de laatste vakantie.

Begin eerste week was ik alleen nog maar aan het huilen dat het niet ging, en halverwege jankend m'n baas en de bedrijfsarts opgebeld dat de koek op was. Gelukkig hebben ze me toen toch die tweede week ook vakantie gegeven. Ik kan heel goed met paniekaanvallen om gaan vanwege die vorige periode (ze aan voelen komen en goed kunnen rationaliseren "je gaat niet dood"), maar er lagen er wel heel veel op de loer. Dat is voor mij een enorme stressfactor. Ik ga voor hele rare en onzinnige dingen irrationeel bang zijn.

De maandag na de vakantie heb ik een gesprek gehad met de bedrijfsarts, die ook coach is. Wat een topvent. Samen kwamen we erachter dat dit al veel langer speelt. Ik heb twee jaar geleden in de zomer een paniekperiode gehad (ik had nog nooit een paniekaanval gehad en had opeens drie weken lang het gevoel dat ik ging sterven), maar deze redelijk snel weggestopt aangezien ik ging afstuderen en daarnaast drie dagen in de week ging werken (mijn vak is er eentje waarvoor je tijdens je studie al zoveel mogelijk ervaring op wil doen, wil je er iets in bereiken - hiervoor had ik tijdens mijn tussenjaar ook al een half jaar gewerkt). Tijdens dat eerste half jaar afstuderen (in oktober) kwam ik erachter dat ik geopereerd moest worden; dat is uiteindelijk door de lange covidwachttijden in maart 2022 gebeurd. Ik had echter geen tijd om te herstellen want ik moest weer verder met afstuderen, lees: het opzetten van een organisatie waar ik dag en nacht voor bezig was. Eenmaal afgestudeerd ging ik meteen fulltime aan de slag bij mijn huidige werk. Kortom, 2,5 jaar lang gerend zonder adempauze.

Ook constateerde hij dat ik erg veel van mezelf moet. Mijn werk goed doen (dat betekent in ons vak prijzen winnen), een boek schrijven, een organisatie opzetten, een modecollectie naaien, een carriere binnen de mode opzetten, een blog beginnen, meedoen aan heel holland bakt, etcetera. Zodra ik iets leuk vindt wil ik er meteen in uitblinken. Dat gaat niet, dus dan doe ik het maar helemaal niet, wat voor heel veel frustratie zorgt want "niets gedaan". Het is bij mij niet "ik ga leuk even schilderen" maar "dit moet in een galerij komen te hangen. Doodvermoeiend, vooral in combinatie met mijn gebrek aan concentratie; dat was al zo op de middelbare school. Het is geen onwil of domheid, het is niet kunnen. Ik ga tevens getest worden op adhd.

Ik werk sinds het allemaal fout ging twee dagen per week. Over twee weken gaan we kijken of ik naar drie dagen kan, maar ik zie hier best tegen op. Ook sta ik op de wachtlijst voor psychotherapie; eens kijken wat er allemaal achter zit. Ik heb het heel lang moeilijk gehad met schudlgevoelens: "maar ik heb toch geen echte burnout" en "ik heb toch nog geen hartkloppingen en orgaanuitval" (zoals een goede vriend van me) en "waar heb ik het nou zo druk mee". Inmiddels heeft men me weten te overtuigen dat ik vooral blij moet zijn dat het niet zo ver heeft moeten komen.

Ik heb voor mezelf besloten dat ik dit wil zien als een kans die me gegeven is, om even te kijken wat ik echt wil in plaats van alles wat ik van mezelf moet. Waar ligt de prioriteit? Hoe gaan we dit anders indelen?

Sorry voor dit lange bericht. even luchten bij lotgenoten.

fjordjes schreef:

Ik heb mijn burnout achter de rug en ben nu net twee weken na mijn vakantie weer volledig aan het werk. Maar het valt me zwaar, ik ben snel moe heb ik het idee en nergens zin in. Hoort dat erbij of is er meer aan de hand?

Soepblik schreef:

Ook iets om aan te denken: is het wel werk waar je voldoening uit haalt? Stel je hebt echt een hekel aan je baan, kan dat ook iets zijn om mee te nemen in het proces.