Geplaatst Allereerst ben ik best geïnteresseerd geraakt in de documentaire 'Une Petite Fille' dankzij jullie verhalen, maar als ik de uitgebreide uitleg van Pien lees mag ik de tissues al wel klaar leggen denk ik. Dat soort verhalen raken mij altijd in 0,01 seconde. Ik kan donderdag alleen niet kijken op NPO (ik ga ein-de-lijk één van mijn favoriete bands zien die een reünieconcert hebben in Denemarken
)Maar goed... het verhaal dat ik wilde delen kan als beste de naam 'De Pet Shop Boys openbaring' kunnen krijgen.
In mijn persoonlijke ervaring als zowel homo als transman, voelde ik me altijd niet per se thuis in de 'gay scene' om het zo te noemen. Ik merk dat mijn persoonlijke genderidentiteit vooral richting het traditioneel masculiene noemt, en dat ik in zelfpresentatie ook graag zoveel mogelijk deze richting op leun. Mijn pinterestbord staat vol met mannen die, als we heel stereotypisch gaan zijn, eerder in een bruine stamkroeg een peuk wegwerken dan rondlopen in een typische gay bar. Daarbij zeg ik zelf ook wel vaak dat ik 'straight passing' wil zijn en altijd lijk te vallen op heteroseksuele mannen. Ik beloof dat dit straks wat minder hokjesdenken wordt, maar dit is even essentieel om mijn emoties uit te leggen.
Cue dus het laatste nummer van de hoofdset van de Pet Shop Boys in AFAS Live afgelopen week: 'It's A Sin'. Ik kende het nummer natuurlijk al - ook de prachtige versie van Elton John en Years & Years, en ik had er dus zeker al een LGBT context aan gekoppeld. Maar dan, alsof er een grote schijnwerper vanuit voorbij het dak van AFAS Live komt, word ik ineens geconfronteerd met een 'alle puzzlestukjes vallen samen'-moment. Vanaf het moment dat Neil Tennant 'For everything I long to do. No matter when or where or who....' zong (en voor de kenners, dat is al in het eerste couplet
) kwamen allerlei gevoelens er ineens uit. Alsof ik in een film zat kreeg ik flashbacks naar momenten uit de afgelopen maanden waarin ik geconfronteerd werd met een dieper gevoel van begrip vanuit dezelfde community waar ik jarenlang juist afstand van heb gehouden. Moment één is het ABBA museum in Stockholm, waarbij ik met tranen in mijn ogen langs kitscherige museumstukken loop terwijl 'Dancing Queen' vrolijk door de speakers schalt. Het gevoel dat dit een bijzondere plek en een soort Mekka is voor de mannen om me heen, raakt mij meer dan ik had durven verwachten. Daarna een gesprek met één van mijn moeders jeugdvrienden, die toevallig ABBA fan is (ik had een paar dingen meegenomen voor zijn 'museum'
). Hierbij raakten we aan de praat over hoe groot de steun van muziek kan zijn en we herkenden elkaars gevoel om soms de werkelijkheid even te willen ontsnappen. Daarbij hadden we het veel over het ontdekken van wie je nou eigenlijk bent - en hoewel zijn verhaal veel moeilijker was dan dat van mij, was er veel herkenning. Als laatste nog de karaoke in de gay bar van Reykjavik met onze studiereis. Het samen vals blèren op de usual suspects in een dergelijke playlist én de IJslandse one night stand die daarop volgde...Al deze momenten kwamen fuseerden ineens met de tekst van 'It's A Sin' en de parmantige manier hoe Neil Tennant over het podium paradeert. Dezelfde gemeenschap waar ik mijn rug naartoe keerde, omdat ik mezelf niet 'gezien' voelde door alle feminiene Ru Paul's Drag Race en 'hey girllll' stereotypes, bood nu een diep begrip en herkenning die ik nooit zo heb gevoeld. Ik voelde de tranen prikken achter mijn ogen toen ik, omringd door toch aardig wat 50 plussers met een regenboograndje, de tekst van 'It's A Sin' in me opnam. Vooral het refrein, waar ik op dat moment de betekenis uit haalde dat het niet uitmaakt wat je doet, omdat bepaalde groeperingen je toch automatisch beoordelen, raakte me even meer dan doorgaans als dit nummer voorbij kwam. Dat gevoel dat je zelfs als perfecte huisvader die altijd binnen de lijntjes kleurt zwaar beoordeeld kan worden op puur je seksualiteit of genderidentiteit, was een gevoel dat ik ineens voelde als een collectief met de mensen om me heen.
Ik heb door de tijd heen heel veel hokjes opgebouwd om de wereld aan mezelf uit te leggen en om een identiteit op te bouwen. Bepaalde hokjes geven mij nog steeds comfort en die wil ik ook zeker voor mezelf behouden. Mezelf masculien presenteren geeft mij een enorme boost en voor nu ben ik daar tevreden mee. Echter heb ik vooral geleerd tijdens de Pet Shop Boys openbaring dat ik niet dankzij deze hokjes de mensen moet 'wegdrukken' die juist zoveel overeenkomsten met me hebben.
Al met al verheug ik me op het verder uitzoeken van hoe mijn seksualiteit en gender met elkaar om gaan. Pride in Amsterdam is eigenlijk al jaren mijn grootste nachtmerrie geweest, maar ik snap na mijn openbaring eindelijk waarom mensen daar zoveel steun en plezier uit kunnen halen. Ik denk dat ik dit jaar dus toch maar even een blik ga werpen.
Hopelijk klink ik trouwens niet als een conservatieve banketstaaf die functioneert op stereotypes. Ik probeer met de tekst hierboven een beeld te schetsen van hoe gecompliceerd het soms voor mij persoonlijk is om mannelijkheid een plek te geven die werkt voor mijzelf. En soms horen daar momenten bij dat je jezelf wel voor de kop kan stoten, omdat je misschien toch dus de muren van een hokje te massief hebt gemaakt.
Dan even als noodzakelijk tussenkopje:
(Overigens moet en zou ik nu een tattoo nemen die hier mee te maken heeft.
)--
En voor de mensen die even een korte storm update willen...
Ik ben inderdaad met Jolien (die overigens één van de allerbelangrijkste mensen is in mijn leven, ik hou zoveel van dat gekke mens
) en een paar andere vrienden op pad geweest. De weersituatie was zo bijzonder, dat ik het er voor over had om mijn bijbaantje te verliezen 
). Het ging namelijk om een situatie waarin de tornadopotentie erg schappelijk was en waar Estofex (een Europese waarschuwingsdienst vanuit diverse meteorologen in het continent) de hoogste waarschuwingsgraad voor gaf. Uiteindelijk hebben we 'helaas' meerdere tornado's gemist. De tornado die in Paderborn heeft gezorgd voor meer dan 40 gewonden en heel veel schade zat gehuld in een buienlijn, waardoor het voor ons als storm chasers niet een fotogeniek beeld zou geven. Daarbij gingen de buien heel hard, waardoor het gebrek aan zicht door de regen er omheen zou zorgen voor een gevaarlijke situatie voor ons als liefhebbers. De bui was op de radar wel echt bizar. Eén van mijn vrienden zei al dat er 100% een tornado op de grond moest zijn in het centrum van de stad. Dat je dat met Europese radars zo stellig kunt zeggen, gebeurt eigenlijk nooit. Wij waren op dat moment op een parkeerplaats aan het nadenken over een positie van een supercell, die op dat moment met dezelfde invoer een tornado op de grond zette. Deze supercell was helaas stervende toen hij richting ons trok, dus zijn we zuid gereden richting Fulda (wat een naam. 
). Daar kwamen we bij een zogenaamde 'Tail end Charlie' situatie aan. De hekkensluiter van een reeks buien heeft in dit geval vaak de potentie om nog flink wat schone lucht naar binnen te trekken, waardoor er voor zo'n twintig minuten een prachtige LP supercell voor onze neus z'n ding deed. De LP staat voor Low precipation / weinig neerslag, wat in Europa niet heel vaak voorkomt. Vaak zit er juist zo'n hagel/regenbom in dat wij keihard wegrijden als de bui te dichtbij komt. Je ziet in de foto duidelijk de sterke opwaardse beweging van de wolken, die dankzij het roteren van de bui helemaal schuin naar boven loopt. Je ziet ook tussen de eerste en tweede foto dat de toren steeds schuiner wordt. Uiteindelijk had deze bui zich losgewerkt van zijn 'updraft' en viel de supercell uit elkaar. De poging die daarop volgde roteerde wel, maar zat zeg maar niet aan de grond gekoppeld en had een hogere wolkenbasis. Die bui ging dus vervolgens als de tierelier aan ons voorbij.
En ondanks dat ik op IJsland tijdens de studiereis de fotograaf was, stond ik toch verrassend vaak op de foto. Mijn studiegenoten wilden namelijk per se dat ik óók op wat foto's stond. Dus als bonus nog een foto van Gilles in vakantiemodus.
En als laatste puntje: ik had mijn zwembroek wel mee naar IJsland, maar uiteindelijk dus niet de kans gehad om te badderen.
Maar nu denk ik dat ik 'm meeneem naar Denemarken deze week. Ik kan me namelijk geen beter eerste-keer-blote-bast-moment-locatie bedenken dan in mijn #1 liefde. Hoewel ik echt een grote hekel heb aan zeewater en bij het eerste stukje zeewier aan mijn grote teen al wil sterven. 
) dat je wel sjans zult hebben van zowel mannen als vrouwen. Je bent mannelijk genoeg om ook voor vrouwen aantrekkelijk te zijn. En volgens mij zijn er wel meer mannen die op mannelijke mannen vallen. Dus dat komt dan ook goed uit. 
Ze gaan dan even wat van de huidige 'foutjes' weghalen. Ik heb links bijvoorbeeld nog een stukje overtollig vel en op m'n borst nog een paar flupsjes. Hopelijk kan ik dan ten minste nog een beetje genieten op m'n verjaardag (15 juli 
Ik weet niet eens waarom, maar dan gaan ze voor mijn gevoel echt 'in' je lichaam wroeten in plaats van alleen met de kettingzaag er bij langs. 