Ik vind de weerzin van sommigen wel heel opvallend trouwens. Wat mij betreft maken kinderen deel uit van de wereld, en dat mag ook

Kinderen in de bus: dat mag toch?
Overigens maak ik meestal meer grappige en leuke dingen mee dan irritante situaties. Of misschien stel ik me daar meer voor open, ik weet het niet. Maar wat me vooral opvalt is dat sommigen hun eigen beleving zo laten pesten door anderen. Alsof anderen een grote ruime rustige cirkel om die persoon heen te houden waarin geen stukje overlast mag komen van anderen. Tsja, ik vind dat knap onrealistisch en ook helemaal niet nodig. In redelijkheid veroorzaken we allemaal overlast - want andere mensen hebben niet dezelfde wensen en behoeften. Dat geeft helemaal niks, dat is een deel van de samenleving. Het is een beetje balanceren maar wat mij betreft slaat die balans in sommige van de reacties hier nogal door.
Bij de laatste bruiloft was ik trouwens ingedeeld als kinderoppas, wat mij wel een prima deal leek, stukken leuker dan de hele tijd bij de receptie zitten waar ik de meeste mensen niet ken

Alet74: ik weet niet of ik het met die spanningsboog eens ben. Veel kleintjes kunnen zich juist enorm concentreren.
Sparta: dat werkt twee kanten op. Juist doordat kinderen overal buitengehouden 'moeten' worden volgens sommige, hebben ze ook niet altijd de kans om dat te leren. Dat geldt ook voor de ouders: je moet leren hoe je dat soort situaties aanpakt, en soms maak je fouten. (Ik snap wel dat de mensen in dit topic nooit fouten maken, maar anderen zijn minder perfect.) Jullie zaten elke zondag in de kerk - en jullie hebben dus onthouden dat het 45 van de 52 weken prima ging. Maar in werkelijkheid zijn er echt wel situaties geweest waarin ook jij overlast hebt veroorzaakt op ontactische momenten. Dat gebeurt.