Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-01-23 10:10

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 29-01-23 10:10

Bij mij was mijn werkgever best nauw betrokken met het hele proces (wat eigenlijk helemaal niet de bedoeling is achteraf gezien). Heb me ziekgemeld met de mededeling dat dat op verzoek van de huisarts was en ik niet wist wanneer ik beter was. Ze waren op de hoogte van de burnout, maar heb het inderdaad niet officieel hoeven benoemen. Pas als je langere tijd ziekgemeld staat trekken ze aan de bel.

**Geplaatst**: 31-01-23 11:05

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 31-01-23 11:05

Ik heb mij ziekgemeld gisteren, was wel een gedoe want blijkbaar gaat mijn leidinggevende daar niet meer over en moest ik de clustermanager daarvoor hebben.

En sinds vanmorgen spierpijn in m'n schouder, lijkt net of nu alles eruit komt, alsof ik mij al die tijd groot heb gehouden. Net de hond uitgelaten, en nu al kapot moe. Echt zo vervelend, wil vooruit kunnen

**Geplaatst**: 31-01-23 11:08

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 31-01-23 11:08

Je moet het eerst accepteren en dan kun je pas aan je herstel werken
Sterkte

**Geplaatst**: 31-01-23 11:09

Geplaatst: 31-01-23 11:09

Fjordjes, ik kan alleen maar de tip geven om echt even naar je lichaam te luisteren. Meestal ga je de eerste tijd namelijk juist nog vermoeider worden als je de noodrem intrapt. Luister hiernaar en neem de rust die je lichaam aangeeft. Zo heb ik wekenlang elke middag een dutje moeten doen de eerste tijd. Voelde heel naar, maar als je het accepteert dat je gewoon nu even minder kunt dan gaat je herstel zoveel sneller. Veel sterkte, het is super goed dat je voor jezelf kiest! :(:)

**Geplaatst**: 31-01-23 11:58

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 31-01-23 11:58

Dat teruggefloten worden is heel herkenbaar.. hier ook. Lijkt slechter te gaan dan voor ik me ziek heb gemeld. Maar de po vind dat ik het wel goed doe, dat ik het wel in ga zien wat ik wel en niet kan..
Het accepteren is zo lastig. En het niet te veel doen ook. Ook al is het leuk, ik werd in een restaurant keihard teruggezet door mn lichaam. Tot hier en niet verder.
Zo raar, zo stom en nog zoveel meer..

Maar nuu weet ik wel dat het gewoon zo is. Ik moet gewoon beter verdelen en 1 activiteit per dag is nu gewoon de max helaas.. ook al wil ik soms best meer, het gaat gewoon niet.

Dus ik zit aan de kleurplaten thuis. Lekker hoofd leeg en toch beetje bezig zijn.

**Geplaatst**: 31-01-23 14:12

Geplaatst: 31-01-23 14:12

Dag lieve mensen. Ik zou hier graag mee willen praten.
Ik zit sinds oktober vanwege overspannenheid thuis. Het moeite hebben met rustig aan doen herken ik heel erg. Ik moet mijzelf terug fluiten, omdat ik anders last van mijn lijf krijg.
Vorige week ben ik begonnen met 2x 2 uurtjes werken. Bij de eerste dag leek het redelijk te gaan. De tweede dag was ronduit k*t. De hele week extra klachten gehad. Buikpijn (die eigenlijk zo goed als weg was), meer vermoeidheid, flinke spierspanning in de rug, geen zin meer om andere dingen te doen.
Deze week maar weer opnieuw proberen en kijken hoe het gaat.
Ik heb overigens een maatschappelijk werkcoach die mij helpt en via haar volg ik nu ook een training. Ook heb ik gelukkig een man die zeer begripvol is, dus dat helpt wel.

wendy1987: Dat is super vervelend. Heb je wel het idee dat je gehoord wordt door je PO?

**Geplaatst**: 31-01-23 14:22

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 31-01-23 14:22

Hoi annepaardoes, wat vervelend dat je met deze klachten kampt. Mocht deze week weer zo zwaar vallen, dan kun je misschien 2x 1 uurtje gaan werken? En dan wellicht een maandag en donderdag, zodat er voldoende rust tussen zit? Misschien dat 2 uurtjes dan ook beter vallen als er meer tijd tussen zit, maar ik weet niet hoe het nu voor je ingedeeld is natuurlijk.

**Geplaatst**: 31-01-23 14:28

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 31-01-23 14:28

Ja mijn po is echt heel fijn! Gelukkig wel

Vervelend dat vorige week zo is gegaan zeg.. hopelijk nu iets beter!

**Geplaatst**: 31-01-23 14:31

Geplaatst: 31-01-23 14:31

Celebi schreef:
Hoi annepaardoes, wat vervelend dat je met deze klachten kampt. Mocht deze week weer zo zwaar vallen, dan kun je misschien 2x 1 uurtje gaan werken? En dan wellicht een maandag en donderdag, zodat er voldoende rust tussen zit? Misschien dat 2 uurtjes dan ook beter vallen als er meer tijd tussen zit, maar ik weet niet hoe het nu voor je ingedeeld is natuurlijk.

Ik heb de uren nu op woensdag en vrijdag ingedeeld. Dat komt ook een beetje omdat maandag, om de week, een chaotische dag is op het werk, dus deze wilde ik vermijden. En op dinsdag heb ik om de week de training. Dus het is vooral een praktische keuze. Misschien dat dat wel een idee is als de training voorbij is. Dat ik de dinsdag en vrijdag werk.
Niet 2 maar 1 uur vind ik dan ook weer lastig. Het is toch toegeven en aanvaarden dat het eigenlijk nog helemaal niet zo lekker gaat. Terwijl je dat wel graag wil. Maar misschien is het wel beter.

**Geplaatst**: 31-01-23 14:32

Geplaatst: 31-01-23 14:32

wendy1987 schreef:
Ja mijn po is echt heel fijn! Gelukkig wel
Vervelend dat vorige week zo is gegaan zeg.. hopelijk nu iets beter!

Oh gelukkig maar. Dat is dan wel fijn.

**Geplaatst**: 17-05-23 19:55

Geplaatst: 17-05-23 19:55

Hoii, even een vraagje aan de ex-burnout lotgenoten. (Dus diegenen die al "hersteld" zijn).

Merken jullie ook, dat ondanks dat je geen burnout meer hebt, dat je grenzen van wat je kunt hebben qua prikkels/verwachtingen/afspraken nog steeds lager liggen dan daarvoor?

Ik heb het 2 jaar geleden gehad, op mijn ergste punt toen. Daarna wel met hulp etc langzaam hersteld en ik ben nu grotendeels zonder klachten. Maar ik merk nog steeds dat ik bang ben om te veel afspraken in te plannen, ook met leuke/gezellige dingen bijvoorbeeld. Ik krijg dan weer een angstig gevoel of ik kan niet goed ervan slapen.

Soms zie ik mensen om mij heen die op een dag 5 verschillende afspraken hebben of plekken waar ze moeten zijn, ik zou echt spontaan een paniek aanval krijgen als mijn agenda er zo uit zag.

Ik kan best een hele dag weg/bezig zijn, maar dan liever gefocust op één ding of maximaal twee. Maar ik kan echt lang niet zoveel als anderen. Ik denk ook niet dat dit nog gaat veranderen, ik moet gewoon voorzichtig zijn met wat wel lukt en wat niet zodat ik in balans blijf..

Maar ik was benieuwd of jullie dat ook merken..

**Geplaatst**: 17-05-23 20:03

Geplaatst: 17-05-23 20:03

Ja, hier precies zo... Ik merk echt nog steeds dat ik minder kan hebben, of ik leer nu eindelijk naar m'n grenzen te luisteren

Blijkbaar kon ik al die dingen eerder ook niet, maar deed ik het wel en dat ging dus ook niet

**Geplaatst**: 18-05-23 08:16

Geplaatst: 18-05-23 08:16

Ja dat is wel herkenbaar voor de meesten die zijn hersteld, mijn burn out heeft geduurd van juli 2020 tot mei? 2021 en daarna nog een kleine terugval van december tot mei 2022.

Ben nu pas echt weer lekker bezig met dingen doen buiten mijn werk om. Heb beide keren gelukkig goede hulp gehad vanuit mijn werk dmv een heel traject met een psycholoog. Verder probeer ik wel regelmatig een dagje of avond voor mezelf in te plannen waarin ik niks doe of hoef.
Maar al met al heeft dat ook echt wel een tijd geduurd en soms moet je gewoon keuzes maken..

Je wordt nooit meer helemaal hetzelfde als daarvoor maar dat is ook niet de bedoeling. Anders zit je binnen de kortste keren weer thuis met dezelfde klachten. (Of erger) Als je lijf heel duidelijk aangeeft dat je er nog niet aan toe bent dmv extra klachten, dan is het beste om naar je lijf te luisteren..

Veel sterkte! Het is moeilijk en zwaar! Maar je leert er wel een hoop van..

**Geplaatst**: 18-05-23 11:44

Geplaatst: 18-05-23 11:44

Ik herken echt alles wat je schrijft Fearn.

Sandyislief schreef:
Je wordt nooit meer helemaal hetzelfde als daarvoor maar dat is ook niet de bedoeling. Anders zit je binnen de kortste keren weer thuis met dezelfde klachten. (Of erger)

Precies dit inderdaad.

Wellicht dat sommige mensen het aan kunnen hoor. Maar ik heb dichtbij best veel mensen die gerust 60 a 80 uur per week werken, en daarnaast nog tientallen afspraken, hobby's, klusjes hebben. Dan denk ik alleen maar doe alsjeblieft rustig aan (wat die mensen dan vervolgens overdreven vinden). Maar wellicht omdat ik ooit zelf zo was en het bij mij dus niet goed af liep. Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik daar nooit meer terug naar toe wil en daar waak ik (en mensen om mij heen) ook zeker voor. Die burn out was echt enorm vervelend, maar ik heb er ook zoveel van geleerd, en dan met name over mijzelf. Daar ben ik super dankbaar voor, want ik denk niet dat ik snel terug zou vallen naar het leven om te werken principe.

**Geplaatst**: 18-05-23 21:22

Geplaatst: 18-05-23 21:22

Ja precies het is natuurlijk ook een leerproces geweest, al dan niet op een leuke manier maar wel noodzakelijk. Misschien zijn er wel echt mensen die heel veel kunnen doen/hebben maar niet iedereen kan dat. En na zo'n klap moet je toch wat extra voorzichtig zijn.

Bij mij lag het niet alleen aan werk hoor maar ook privé omstandigheden (of eigenlijk combi van die twee), waardoor eigenlijk haast alles niet meer lukte. Ik werd zelfs angstig van afspreken met vrienden op den duur (bang dat dit teveel zou zijn). Nu lukt dat wel weer, maar ook niet teveel op één dag.

Maar ik vind nu persoonlijk tijd voor mezelf en rustig aan kunnen doen ook echt belangrijker dan de hele dag volgepland hebben

of in elk geval de balans tussen afspraken maken en bijkomen.

**Geplaatst**: 12-06-23 20:31

Geplaatst: 12-06-23 20:31

Ik weet niet of ik een burn-out heb, of dat ik overspannen ben. De huisarts heeft hier ook geen uitspraak over gedaan, dus een echte term heb ik niet. Maar ik denk dat we allemaal wel kunnen gokken wat het is.

Al sinds januari roep ik dat mijn werk mij meer energie kost dan dat het mij geeft. Sinds dien ook opzoek naar een andere baan/functie binnen het bedrijf. Er kwam wat voorbij, en nog iets. Maar ik moest wel eventjes wachten, twee weken later meeloopdag, een week later gesprek, nog wat weken later, en nog wat dagen en nog wat weken etc etc. Tot dit punt. Omdat het er zo positief uitzag elke keer toch maar doorgegaan. ‘Oeh dat ene weekje red ik nog wel’, ‘die paar dagen tot de afspraak ik maak me wel sterk’ etc. En dat terwijl ik binnen mijn huidige functie steeds meer verantwoordelijkheid kreeg en steeds minder dingen goed deed. Want wie verantwoordelijk is, krijgt ook de volle laag leek de norm te worden.

Half maart/april had ik vooral in het weekend last van angst aanvallen. Ik voelde me gespannen, bang om ziek te worden. Ik wilde niet meer werken, wat zouden collega’s van mij vinden etc. Elke keer in het weekend of in de avond. Die angst die ebde weg na een paar werken. Maar ik kon nog altijd heel erg emotioneel worden om het feit dat we over een x-aantal dagen vakantie hebben. Ik wilde rust, rust is alles wat ik wilde. Ik kon er als een klein kind om huilen, zoals die kunnen huilen om een snoepje. Ik wilde zo wanhopig rust. Maar ook de dommige dingen… niet meer weten hoelang je de aardappelen moet koken. Als een kip zonder kop rondlopen en niets voor elkaar krijgen, of heel erg inefficiënt. Simpele linkjes niet meer leggen.

Tot drie weken geleden. Toen kreeg ik migraine aanvallen met zicht uitval. En toch koppig doorwerken tijdens de eerste aanval, het werk moet immers af… Bij de tweede aanval moest ik van mijn vriend toch maar de huisarts bellen. Ik brak aan de telefoon, ik wist dondersgoed wat er was ‘te veel stress, ik trek het niet meer’. Volgende dag ziek gemeld, dag daarna huisarts. ‘Liever nu te lang thuis, dan te kort! En contact opnemen met de bedrijfsarts’.

Ik moest thuis blijven tot ik de bedrijfsarts had gesproken van vriendlief. De eerste week thuis voelde ik me normaal. Lekker veel naar mijn paard, huishouden op en top in orde. Eindelijk iets meer tijd voor de dingen die ik graag wilde doen, zoals een boek lezen, foto’s maken met de camera, conditie opbouwen met mijn paard. Ja nou leuk… die eerste week ging prima, daarna kwam de klap. En achteraf gezien zo veel signalen dat er iets niet klopte. Ik wilde niet meer paardrijden, alleen rondjes van 3,1 km wandelen lukte mij. Ik was op een moment zelfs onzeker om te rijden, ik wilde niet meer, ik heb huilend in het zadel gezeten, ik wilde terug naar stal. Op de fiets naar stal, ik trok het amper. Hoofdpijn bij autorijden.

Na een week de klap. Nachtelijke angst/paniek aanvallen, van trillen, tot hartkloppingen, emotioneel, bloedheet en zweten. Hierbij kwam steeds minder slaap. Van 8 naar 6 naar 4 en toen nog maar 1uur licht slapen. En zelfs een nacht zonder slaap. Hoe minder slaap, hoe heftiger en langer de angst aanvallen.
Vorige week mijn slechtste dag voor alsnog gehad

constant in de spanning en in de paniek, alleen maar huilen, ik verdroeg geen geurtjes en kreeg geen hap door mijn keel. Drinken wilde ik ook niet eens, terwijl mijn lichaam uitdroogde door mijn darmen en alle tranen. Constant hartkloppingen. Schoonmoeder geweest tot vriendlief terug was van werk om even te wandelen en afleiding te geven. Huisarts en praktijk ondersteuner gebeld, en hiervan Temazepam gekregen. S’avonds genomen en mijn hoofd werd rustig, alleen mijn lichaam zat nog vol spanning. Ondanks dat 4 uur weten te slapen.

Volgende dag, rust… nou ja rust, duizend keer beter dan de dag ervoor. Boodschapjes gedaan, gekocht waar ik trek in had en dat maar gegeten, nog bijster weinig, maar heey meer dan gisteren was het motto…
12 minuutjes auto rijden was een drama, ik voelde me onzeker. Ik was zo snel afgeleid, ik vertrouwde mijzelf niet.

Afgelopen dagen ging ‘oke’, doordat mijn slaap is toegenomen en ik mij nu weerbaarder voel tegen mijn eigen hoofd en gedachtes. Ik kan nu tegen ze vechten want ik heb slaap gehad. Maar wanneer mijn pilletjes Temazepam op zijn, hoe zal het dan gaan met mijn slaap, is wel een beetje waar ik bang voor ben.

Maar, zo kan ik ineens breken, uit het niets is mijn maat vol, voel ik een steek mentaal. Geen pijn steek, maar een emotie steek en breek ik in huilen uit. Ontroostbaar.
Ik voel mij uitgedroogd qua vocht, ik drink zo veel als mij lukt, maar ik zit gewoon vol!
Ik ben 5 kilo in 3 weken tijd afgevallen (en ik zat al aan de onderkant van de bmi schaal voor mijn lengte…).
Ik kan nog maar een paar dingen per dag, anders voel ik een klap van mega vermoeidheid. Wordt ik beroerd, wordt ik gespannen, voel ik paniek, ga ik doemdenken, wordt ik emotioneel ontroostbaar en is mijn eetlust weer weg.
Autorijden wil ik nu niet, ik vertrouw mijzelf nu niet in het verkeer. Maar fietsen kosten tonnen met energie. Energie die nu al zo spaarzaam is.
Als de avond nadert voel ik de spanning weer opkomen. Mijn hart voel ik zo nu ook weer aanweziger kloppen. En ik begin lichte spanning te voelen. Na 5uur in de ochtend voel ik mij weer meer op mijn gemak, want dan wordt het licht. Dan voel ik mij ‘veilig’. Vanaf 5uur slaap ik dan ook het diepste.
En op de bank slapen kan ik beter dan op bed. Ik ontspan beter op de bank. Want de bank is niet een plek om te slapen, maar om te rusten en ontspannen. In bed moet ik slapen, waar daar is een bed voor in de slaapkamer. En als ik dan niet kan slapen vreet ik me helemaal op daarover. Want mijn vriend slaapt, maar ik niet :roll:

Vorige week met de bedrijfsarts gezeten, over 1,5 week ga ik vliegen naar Madeira, bij terugkomst van vakantie mag ik weer gaan werken. 4 dagen - 4uur per dag.
Deze week afspraak met de praktijk begeleider doordat afgelopen week zo slecht ging is de afspraak naar voren gehaald ipv na mijn vakantie.

Ik weet niet wat ik kan verwachten. Ik ben bang dat na mijn vakantie werken er nog niet in zit. (in overigens een nieuwe functie, want na 6 maanden bezig zijn is dat gelukt).

Ik vond dit topic wel interessant en heb een aantal pagina’s gelezen van jullie ervaringen en verhalen. Ik wilde mijn ei ook eventjes kwijt. Ik weet niet of het een burn out is, maar ik ben tijdelijk eventjes buiten werking.

**Geplaatst**: 12-06-23 21:40

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 12-06-23 21:40

Dit is allemaal zo herkenbaar, echt gun jezelf alle tijd die je nodig hebt.. Want dit is, denk ik, niet over na je vakantie, het werd bij mij eerst ook veel slechter voordat het met hele, kleine stapjes soms wat beter ging. Het is een lang proces waarbij je regelmatig jezelf zal gaan tegenkomen maar je hebt maar 1 lijf dus wees er zuinig mee.. Veel sterkte en een dikke knuffel!

**Geplaatst**: 12-06-23 22:54

Geplaatst: 12-06-23 22:54

Heel herkenbaar wat je zegt. Ik had exact hetzelfde 6 maand geleden. Ik dacht ook na mn vakantie lukt t wel weer. Maar ook de vakantie gaf spanning. Je moet jezelf de tijd gunnen, je lichaam moet echt de stress en spanning eerst kwijt raken en daar gaat echt wel een hele tijd overheen. Ik werk nu nog steeds 50%. Zoals ik je verhaal nu lees moet je echt langere tijd terug naar 0.

Sterkte en beterschap!

Laatst bijgewerkt door Sita_xx op 12-06-23 22:59, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-06-23 22:57

Geplaatst: 12-06-23 22:57

Sterkte en beterschap Montgri. Een burnout of overspannen kan de poh bepalen. Ik schrik eerlijk gezegd wel van je BA. 4x4 werken na je vakantie .. Ik kreeg het voorstel van 2x2 maar na een paar weken 2x2u huilend op kantoor zitten heb ik geen vooruitgang geboekt maar achteruitgang.

Ik hoop dat het je meevalt, maar probeer zo goed mogelijk je grenzen aan te geven en te bewaken. Beter een stapje terug doen dan volhouden en opnieuw en voor langere tijd uitgeschakeld zijn.

Pas goed op jezelf

**Geplaatst**: 13-06-23 08:34

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 13-06-23 08:34

Dank jullie wel voor de reacties.

Er werd eerste gezegd 4x 1uur werken. Maar ik zit enkele reis al 35 minuten in de auto. Dus dan zit ik langer in de auto dan op kantoor. En merkende dat auto rijden mij nu al helemaal leegzuigd wilde ik dat niet, dus hij vroeg wat ik dan voor ogen had. Ik dacht dat halve dagen werken wel kon, hopende op dan 2 dagen in de week. Maar durfde dat niet uit te spreken. En de afspraak met de BA was vóór mijn slechtste dag, dus ik was optimistisch. Sinds die slechte dag merk ik ook dat het lichamelijk niet gaat. Ik voel me nu nog kwetsbaarder dan vorige week.

En mag ik wat vragen aan jullie? Ik ben een jonge meid (25) en heb er nooit last van gehad. Maar ik merk sinds 2 maanden dat ik met sommige bewegingen, lang niet altijd de zelfde bewegingen, maar vaak bij spieren in mijn buik aanspannen, dat ik soms kleine beetjes urine verlies. Is dit een stress symptoom en bekent bij jullie?
Ik ga dit sowieso ook meenemen in de afspraak bij de poh en kan dan eventueel ook direct een dokters afspraak maken mocht dat nodig zijn.

**Geplaatst**: 13-06-23 08:54

Geplaatst: 13-06-23 08:54

Welkom Montgri,
fijn dat er voor nu even 'pauze' is, en dan vakantie.
Er zijn geen echt harde criteria voor termen als overspannenheid en burn out - maar zo te lezen is dit zeer beslist aan de orde. :(:)

Je hebt te lang te veel op adrenaline geleefd 'en daar is dat systeem niet voor', en dat merk je.

Goed voor jezelf zorgen is nu het parool. Ieder 'grensje' serieus nemen (vaak voelt een grens als iets erg kleins), en een grens staat niet ter discussie.
En 'losjes proberen' om te ontspannen. (Dat is raar om te doen na al die tijd 'lopen op adrenaline'.)

Vwb je urine verlies: taal is een beetje ingewikkeld soms.
In artsentaal bestaat er 'stress incontinentie', maar dat gaat niet over psychische druk of overspannenheid,
maar over te veel druk 'bovenin' je buikholte versus te weinig tegendruk van je bekkenbodemspieren.
... en ik kan me voorstellen (maar het is een beetje luchtfietsen) dat je mogelijk veel lichamelijke spanning hebt 'opgeslagen' in je bekkenbodemspieren.
Ieder mens spant die aan bij angst, gevaar, etc. - net zoals je je schouders optrekt bij angst, schrik, etc.
En mogelijk dat je bekkenbodemspieren nu wat doorschieten qua ontspanning.
Maar het kan geen kwaad om het even bij de huisarts te melden.

**Geplaatst**: 13-06-23 12:09

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 13-06-23 12:09

Dankjewel voor je uitleg Janneke2. Ik heb het dus al 2 maanden, ook in de tijd toen ik nog volop in de stress zat. Maar nu dus ook nu ik al 3 weken thuis zit. Daar zit geen verschil in. Het is er gewoon. Ik zal het inderdaad eventjes aankaarten bij de huisarts. Bedankt voor je uitleg!

Ik moet vooral ook de grenzen leren voelen, ik heb echt geen idee waar die zijn en hoe ik die voel. Laatst voelde ik wel een kantelpunt tussen ‘dit is nog leuk’ en ‘ik ben het zat’. Dat zal zo’n grens geweest zijn denk ik. Maar veelal voel ik achteraf pas wanneer ik te veel heb gedaan.

**Geplaatst**: 13-06-23 12:19

Geplaatst: 13-06-23 12:19

Jeetje wat een heftig verhaal weer. Zo herkenbaar ook. :knuffel:

Ikzelf moest ook weer starten met 4 halve dagen. Eerlijk.. het was vreselijk. Ik kreeg evenveel werk wat af moest in halve dagen. Het gaf me alleen maar meer stress, zeker in combinatie dat mijn werkplek echt de reden was van de burnout (vreselijk hoge werkdruk, ongepast gedrag van een mannelijke collega die tevens de functie boven me had, management dat niets deed behalve hem uiteindelijk benoemen tot management waardoor het alleen maar erger werd, onderbetaald en ook totaal geen waardering). Uiteindelijk weer volledig ziekgemeld en toen inderdaad begonnen met 1 dag 1 uur.. Dat was wel te doen en dat was ook hetgeen wat nodig was. Hele, hele kleine stapjes. Uiteindelijk ben ik zo per uur en per dag beetje bij beetje opgebouwd, maar nooit verder gekomen dan 3 volle dagen. Ik haatte mijn werkplek zo. Uiteindelijk contract terug laten zetten naar 3 dagen, waardoor ik weer 'volledig belastbaar was' binnen mijn huidige functie en toen hop van baan gewisseld en daar (helaas) wel weer 4 dagen begonnen.

Anyhow, het is nu echt het moment om voor jezelf te kiezen en rust te pakken. Zoveel mogelijk. Niet tot nauwelijks werken en vooral zorgen dat je daar oké mee bent. De acceptatie dat dingen nu even niet gaan lukken geeft vaak veel rust. Ook dus niet opeens op je vrije dagen wel je hele huis gaan schoonmaken of meerdere activiteiten op een dag doen, want het kost allemaal energie, hoe leuk de dingen die je doet ook zijn. Eerst gewoon een paar weken helemaal niks moeten. Ik geef zelf altijd de tip aan mensen om zoveel mogelijk van je dag wat 'moet' weg te schrappen zover dat kan. Mocht je partner dingen kunnen overnemen zoals koken, schoonmaken, al is het maar tijdelijk, dan helpt dat enorm. Of gewoon een paar dagen eten bestellen als dat financieel haalbaar is en je boodschappen thuis laten bezorgen. Even zoveel mogelijk dingen die 'moeten' weglaten. Alleen maar rust en me time. Dat betekend inderdaad wel leuke dingen doen waar je energie van krijgt, maar zeker met mate en 1 ding per keer. Dan ga je er langzaamaan weer bovenop komen.

Ik wil je op het hart drukken om jezelf zo min mogelijk extra stress te geven. Je zegt dat je op de bank beter slaapt. Dan doe je dat toch lekker?

Of als je niet in slaap kunt komen in bed, dat je dan gewoon weer naar de bank verhuist en een film op zet. Als je in slaap valt is dat mooi meegenomen, en zo niet, dan slaap je wel weer als de zon opkomt. Ik deed het ook elke middag een middagdutje. Dan was ik 's ochtends na een uurtje werk en even naar stal al zo bekaf dat ik slaap nodig had. Echt wekenlang. Uiteindelijk werd dat minder. Door die uren 's middags te slapen ging ik ook beter slapen 's nachts, hoe gek dat ook klinkt. Ik had gewoon enorm veel slaap nodig en door de rust te pakken wanneer mijn lichaam het nodig had kwam ik 's nachts ook beter tot rust.

Zoeken wat voor jouw lichaam nu werkt is het belangrijkste. Veel sterkte de komende tijd. Het feit dat je die enorme klap hebt gehad is wel het teken dat je nu rustiger aan doet. Die klap moet je even doorheen. Eerst wordt het altijd veel erger, en daarna neemt het langzaam af tot je je weer redelijk oké voelt en later hopelijk ook weer zoals voorheen. :knuffel:

**Geplaatst**: 06-07-23 12:57

Geplaatst: 06-07-23 12:57

Hoi, kan iemand even meedenken met mijn situatie?

(ik geef liever niet teveel details maar probeer t zo goed mogelijk uit te leggen)

Ik heb dus een tijdje niet gewerkt omdat ik ging reizen, vanaf maart dit jaar weer opzoek gegaan naar nieuw werk in mijn functie, echter bleek die werkplek het niet te zijn voor mij waardoor ik heel veel stress kreeg, weer opnieuw paniekaanvallen, weer aan slaap medicatie (wat ik sinds mijn burnout 2j geleden niet meer had gebruikt) en na een maand was ik helemaal op..

Toen ben ik daar in de proefmaand gestopt en besloot ik werk te zoeken wat me echt leuk leek. Echter liep het met t vinden van een nieuwe baan toch allemaal niet zo snel/gemakkelijk als ik had gedacht en uiteindelijk zit ik 1,5 maand later nog thuis. Door het thuis zitten is de paniek en mijn mentale gezondheid nog verder achteruit gegaan en ik ben ook telkens erg moe. Ik kan heel weinig prikkels verdragen.

Inmiddels heb ik een uitkering toegewezen gekregen omdat ik natuurlijk geen inkomen heb. Maar ik zit te denken.. wat is nu goed voor mij.. om me weer helemaal te storten in een soortgelijke baan (waar ik voor ben opgeleid, maar wel met bepaalde werkdruk/lange dagen) of tijdelijk even wat anders doen en weer (mentaal gezien) tot rust komen..

Ik heb nu inmiddels namelijk wel wat sollicitatiegesprekken aankomen, 1 bij een winkel (dus niet in mijn functie), 1 in mijn functie (maar wel maar 1 dag p/w) en 1 als participatiebaan wat soortvan in mijn functie is. Maar met de participatiebaan behoud ik dus mijn uitkering en hoef ik minder bang te zijn als het niet lukt, omdat de financiën dan niet weer ineens wegvallen.

Ik twijfel dus wat ik zou doen.. betaald werk proberen buiten mijn functie, toch wel weer in mijn functie iets doen of de participatiebaan wat overeenkomsten heeft met mijn functie .. ik ben bang dat een participatiebaan niet goed op mijn CV staat dus dat ik in de toekomst niks anders meer kan krijgen. Maar mentaal gezien geeft deze wel het meest rust.

Maar hoe dan ook gaat t nu echt niet goed met me en kan ik niet veel verwachtingen/druk aan.. echt een soort terugval van de burnout lijkt het..

Wat zouden jullie doen in mijn positie?

**Geplaatst**: 06-07-23 14:44

Geplaatst: 06-07-23 14:44

Ik ben niet zo thuis in wat een participatiebaan precies is, maar dat klinkt wel de meest gezonde oplossing. 1 dag per week betaald werk lijkt me namelijk niet zo haalbaar op financieel gebied. In een ander werkveld werken om te kijken hoe dat bevalt is natuurlijk altijd een optie die je uit kunt testen. Vooral naar je lichaam luisteren en kijken wat je aan kunt en waar je het meeste plezier en energie uithaalt.