Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-07-17 12:33

Geplaatst: 08-07-17 12:33

Jibbel schreef:
Ik heb bloed en urine af laten nemen. Volgens arts is er niet zo op hormonen te testen. Hij zei dat t al genoeg bewijs was als t zo samenhing met mn cyclus. Ja leuk vriend, maar wat gaan we eraan doen?
Krijg iig uiterlijk dinsdag de uitslag en woensdag afspraak met psych, hopelijk kan die meer over evt. Supplemeten vertellen.
Heb wel alvast teunisbloemolie gehaald, eens kijken of dat wat doet voor me.

Rare jongens, die huisartsen...
Hormonen zitten per definitie in het bloed - en worden na verloop van tijd afgebroken en dan kun je de afbraakproducten deels in de urine vinden.

Maar ik kan uit de voeten met iemand die niet moeilijk doet en zegt:"Depressie die samenhangt met de vrouwelijke cyclus, dat kan en dat is te verhelpen." (In dat geval lijkt mij dat de testen vooral zijn om op voorhand bepaalde akelige zaken uit te sluiten. Op zich niet fout en dan krijg je dinsdag de adviezen tegen PMSS.)

Luca03 schreef:
Misschien een rare vraag, maar is er hier iemand die vegetarisch is? Heeft dat invloed op jullie gemoedstoestand/ medicatie? (Gezien eventuele tekorten van ijzer, ...)

IJzer is geen probleem - zo mag ik bijvoorbeeld graag thee van brandnetelblad drinken. Ook appels en een boel andere groenten en fruit zijn ijzerhoudend - een koe maakt het spul tenslotte ook niet zelf.

Eiwit ook niet: spirulina, gierst, cacao, goyi bessen, linzen (en het momenteel hippe spelt, dus peperduur) - barsten van het eiwit. (...het wit van ei ook, trouwens;) ).
En er zijn hormonen die je moet maken uit gezonde, dwz plantaardige vetten: lekker amandelen peuzelen!

**Geplaatst**: 08-07-17 19:33

Geplaatst: 08-07-17 19:33

Joolien schreef:
Zo, ik meld me hier ook weer eens. De afgelopen weken waren erg zwaar, ik voelde me erg depressief. Gisteren eindelijk weer eens goed kunnen huilen, dat was heftig, maar wel even goed. Ik voel me nu echt bevrijd, voor eventjes. Lichamelijk ben ik wel helemaal kapot.
Ik had er echt geen zin meer in, geen toekomst, geen morgen. En dat maakt het leven wel heel zwaar. Al weiger ik om te beginnen met nieuwe ad, het afbouwen is me zo zwaar bevallen van de huidige(waar ik nog steeds niet vanaf ben), dat ik er niet meer zo in geloof. Dus ik ga ook eens kijken voor die natuurlijke ad, proberen kan altijd.

Moedig dat je die keuze durft te maken dat je het op eigen kracht gaat doen.
You can do this

Ik snap heel goed dat je na deze ervaringen met het afbouwen van AD er niet meer aan wilt beginnen. Ik ook liever niet. Mij gaf het wel een stabiele factor maar het gaf me ook energie waarmee ik mezelf overschreeuwde en niet echt in touch was met mijn werkelijke emoties en gevoelens. Heeft voor en tegens. Voor sommige werkt het, voor andere niet.
Hoe gaat het inmiddels?

**Geplaatst**: 08-07-17 19:35

Geplaatst: 08-07-17 19:35

Luca03 schreef:
Misschien een rare vraag, maar is er hier iemand die vegetarisch is? Heeft dat invloed op jullie gemoedstoestand/ medicatie? (Gezien eventuele tekorten van ijzer, ...)

Ik ben een tijdje vegetarisch geweest en ik werd er niet blij van. Raar soort moeheid kreeg ik ervan en een zeurend geïrriteerd gevoel. Ging me aanzienlijk beter voelen toen ik stopte met de soya producten en weer vlees ging eten, te laag HB kan veel doen met je gemoedstoestand.

**Geplaatst**: 09-07-17 14:35

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-07-17 14:35

Ik heb besloten vanmorgen toch te beginnen met sertraline. En ik weet niet hoe snel het werkt, maar ik voel me opvallend beter al...

**Geplaatst**: 09-07-17 18:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 09-07-17 18:40

Kan je meteen al voelen hoor.
Ik heb in het verleden ook sertraline geslikt. Na de eerste pil kreeg ik onwijze lachkicks.
Hoop dat je dat geluk ook hebt

**Geplaatst**: 09-07-17 18:44

Geplaatst: 09-07-17 18:44

Phoya schreef:
Kan je meteen al voelen hoor.
Ik heb in het verleden ook sertraline geslikt. Na de eerste pil kreeg ik onwijze lachkicks.
Hoop dat je dat geluk ook hebt

Haha nou ik ben benieuwd. Met welke dosering ben jij gestart dan? Ik ben met 25 mg begonnen. Bn met de paroxetine bijna klaar met afbouwen.

**Geplaatst**: 09-07-17 23:38

Geplaatst: 09-07-17 23:38

Luca03 schreef:
Misschien een rare vraag, maar is er hier iemand die vegetarisch is? Heeft dat invloed op jullie gemoedstoestand/ medicatie? (Gezien eventuele tekorten van ijzer, ...)

Hierzo, niet volledig vegetarisch, wel lang geweest. Ik eet dus nog steeds heel zelden vlees, soms 2-3 weken niet en dan opeens een week 3x. Hangt er een beetje van af, bij ons thuis eet niemand vlees. Het gaat er dus niet echt om of je vlees eet, het gaat er om of je voldoende vitamine binnen krijgt, vlees is echt perfect vervangbaar door bijvoorbeeld noten en groene groenten. Het is echt niet moeilijk, althans denken veel mensen van wel. Ik ben helaas allergisch aan veel notensoorten waardoor het voor mij toch al wat beperkter wordt maar je hebt echt genoeg lekkere vegi burgers, nuggets, gehakt,... Een mens kan perfect zonder vlees. Als je de voldoende vitamine binnenkrijgt, eventueel via B12 pilletjes, doe ik ook en doe je niemand kwaad mee. Maar zou eigenlijk als je het goed doet geen effect kunnen hebben op je gemoedstoestand en medicatie. Je krijgt dezelfde voedingstoffen binnen, gewoon via andere voeding.

**Geplaatst**: 10-07-17 00:18

Geplaatst: 10-07-17 00:18

Ik denk dat het persoonlijk is hoe je op een vegetarisch dieet reageert. Toen ik vegetarisch was at ik veel vegetarische producten, van die burgertjes inderdaad en daarnaast kaas en magere melk. Noten weet ik niet meer of ik dat veel at. Maar ik voelde me erg slecht en raar de maanden dat ik vegetarisch at. Ging me ook weer beter voelen toen ik daarmee stopte.

**Geplaatst**: 10-07-17 09:14

Geplaatst: 10-07-17 09:14

Phoya schreef:
Ik denk dat het persoonlijk is hoe je op een vegetarisch dieet reageert. Toen ik vegetarisch was at ik veel vegetarische producten, van die burgertjes inderdaad en daarnaast kaas en magere melk. Noten weet ik niet meer of ik dat veel at. Maar ik voelde me erg slecht en raar de maanden dat ik vegetarisch at. Ging me ook weer beter voelen toen ik daarmee stopte.

Ik denk dat het er vooral aan ligt of je de goede voedingstoffen binnenkrijgt, aangezien die perfect ook in andere dingen zitten. Iedereen kan het, het is dan vooral psychologisch hoe je erop reageert. Je hebt vlees nu echt niet nodig, natuurlijk is het ook gewoon lekker en makkelijker. Met een groenten burger of vegetarisch gehakt ga je er natuurlijk niet geraken, noten en zaden en groene groenten zoals spinazie of zeewier zijn de ECHTE vleesvervangers. Er zit niks in vlees dat je niet via andere dingen kan binnen krijgen. Eet desnoods nog af en toe een stuk vis, daar zit ook B12 in

**Geplaatst**: 10-07-17 12:29

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-07-17 12:29

Van mijn vegetarische dieet(nu ong. 3 weken) merk ik ng niet zoveel.

Helaas een mindere dag vandaag. Een tijdje terug deed een vriendin van mij een zelfmoordpoging, daarbij biechtte ze op verliefd te zijn op een van de vriendengroep. Die vriendin bleek haar ook leuk te vinden, dus nadat ze de poging overleefd had kwamen ze samen.

Helaas was ik ook al wat maanden verliefd op diezelfde vriendin, waardoor het veel pijn deed dat ze samen zijn gekomen en de rest er ook heel enthausiast over doet(al gun ik het beide zeker, ze verdienen het!) Gisteren hadden we afgesproken, het was een gezellige relaxte dag dus ik besloot dat ik mijn diepgewortelde verliefdheid wel durfde te uiten. Ik wist dat ze me niet leuk vond, maar toch was het weer extra pijnlijk toen het daadwerkelijk uit haar mond kwam.

Afgelopen dagen voel ik me weer doelloos, en ook redelijk afgestompt. Vrijdag was i enorm suïcidaal en heb ik mezelf weer in slaap gehuild. Nu zeker met dat verliefdheidsgedoe weer, dat komt toch harder binnen in mijn huidige staat.

Ik denk dat het komt omdat ik elke keer mensen niet teveel durf te vertrouwen, echter gebeurt dat wel als het heel lang goed gaat. Dan kwetsen ze mijn vertrouwen weer. Altijd. Dat doet gewoon pijn.

Ik zie het nu weer even niet zo zitten.

**Geplaatst**: 10-07-17 21:56

Geplaatst: 10-07-17 21:56

JoskaH schreef:
Van mijn vegetarische dieet(nu ong. 3 weken) merk ik ng niet zoveel.

Helaas een mindere dag vandaag. Een tijdje terug deed een vriendin van mij een zelfmoordpoging, daarbij biechtte ze op verliefd te zijn op een van de vriendengroep. Die vriendin bleek haar ook leuk te vinden, dus nadat ze de poging overleefd had kwamen ze samen.

Helaas was ik ook al wat maanden verliefd op diezelfde vriendin, waardoor het veel pijn deed dat ze samen zijn gekomen en de rest er ook heel enthausiast over doet(al gun ik het beide zeker, ze verdienen het!) Gisteren hadden we afgesproken, het was een gezellige relaxte dag dus ik besloot dat ik mijn diepgewortelde verliefdheid wel durfde te uiten. Ik wist dat ze me niet leuk vond, maar toch was het weer extra pijnlijk toen het daadwerkelijk uit haar mond kwam.

Afgelopen dagen voel ik me weer doelloos, en ook redelijk afgestompt. Vrijdag was i enorm suïcidaal en heb ik mezelf weer in slaap gehuild. Nu zeker met dat verliefdheidsgedoe weer, dat komt toch harder binnen in mijn huidige staat.

Ik denk dat het komt omdat ik elke keer mensen niet teveel durf te vertrouwen, echter gebeurt dat wel als het heel lang goed gaat. Dan kwetsen ze mijn vertrouwen weer. Altijd. Dat doet gewoon pijn.

Ik zie het nu weer even niet zo zitten.

Wat enorm rot voor je meid. Liefdesverdriet is echt k*t. Vaak zeggen ze dat het op korte termijn gevoelsmatig even erg is als iemand die je verliest door de dood, let op, korte termijn... Hoe moeilijk en pijnlijk het nu ook is, het gaat over. Daar moet je aan denken. Zoek steun bij andere mensen. Ga lekker eens gaan shoppen,... Maar ga er zeker niet over piekeren. Je bent nog zo jong, liefde komt nog wel en misschien is dit gewoon niet de persoon voor jou. Liefde begint pas echt heel goed te voelen als het wederzijds is, het is alleen niet makkelijk dat te vinden, en dit komt ook heel onverwachts. Neem een beetje afstand van beide en ga niet telkens hun social media checken, dit kan enkel voor meer pijn zorgen.

**Geplaatst**: 10-07-17 22:48

Geplaatst: 10-07-17 22:48

CalipsoLover schreef:
[naam] schreef:
Van mijn vegetarische dieet(nu ong. 3 weken) merk ik ng niet zoveel.

Helaas een mindere dag vandaag. Een tijdje terug deed een vriendin van mij een zelfmoordpoging, daarbij biechtte ze op verliefd te zijn op een van de vriendengroep. Die vriendin bleek haar ook leuk te vinden, dus nadat ze de poging overleefd had kwamen ze samen.

Helaas was ik ook al wat maanden verliefd op diezelfde vriendin, waardoor het veel pijn deed dat ze samen zijn gekomen en de rest er ook heel enthausiast over doet(al gun ik het beide zeker, ze verdienen het!) Gisteren hadden we afgesproken, het was een gezellige relaxte dag dus ik besloot dat ik mijn diepgewortelde verliefdheid wel durfde te uiten. Ik wist dat ze me niet leuk vond, maar toch was het weer extra pijnlijk toen het daadwerkelijk uit haar mond kwam.

Afgelopen dagen voel ik me weer doelloos, en ook redelijk afgestompt. Vrijdag was i enorm suïcidaal en heb ik mezelf weer in slaap gehuild. Nu zeker met dat verliefdheidsgedoe weer, dat komt toch harder binnen in mijn huidige staat.

Ik denk dat het komt omdat ik elke keer mensen niet teveel durf te vertrouwen, echter gebeurt dat wel als het heel lang goed gaat. Dan kwetsen ze mijn vertrouwen weer. Altijd. Dat doet gewoon pijn.

Ik zie het nu weer even niet zo zitten.

Wat enorm rot voor je meid. Liefdesverdriet is echt k*t. Vaak zeggen ze dat het op korte termijn gevoelsmatig even erg is als iemand die je verliest door de dood, let op, korte termijn... Hoe moeilijk en pijnlijk het nu ook is, het gaat over. Daar moet je aan denken. Zoek steun bij andere mensen. Ga lekker eens gaan shoppen,... Maar ga er zeker niet over piekeren. Je bent nog zo jong, liefde komt nog wel en misschien is dit gewoon niet de persoon voor jou. Liefde begint pas echt heel goed te voelen als het wederzijds is, het is alleen niet makkelijk dat te vinden, en dit komt ook heel onverwachts. Neem een beetje afstand van beide en ga niet telkens hun social media checken, dit kan enkel voor meer pijn zorgen.

Dat geloof ik zo. Social media checken deed ik sowieso niet, dus dat kan geen verschil maken helaas. Het doet me voor de zoveelste keer weer herinneren aan het feit dat bepaalde personen belangrijk voor mij zijn, maar ik voor hen gewoon opga in de vriendengroep. Net zoals vroeger. Op zich prima, maar dat besef elke keer weer, op een gegeven moment loop je daarop stuk.

**Geplaatst**: 10-07-17 23:28

Geplaatst: 10-07-17 23:28

@JoskaH: Ik denk dat jij dit inderdaad een beetje ziet als een negatief iets, terwijl dit helemaal niet zo hoeft te zijn. Het zijn je vrienden en ze zien je graag, elk op hun eigen manier en al dan niet romantisch. Ik denk niet dat je moet gaan denken dat je nooit iemand gaat vinden die verliefd op je gaat worden. Je bent 15 jaar, dan is de kans in mijn ogen redelijk klein dat je al iemand gaat vinden die het echt met je meent. Ik heb mijn eerste vriendje ook pas leren kennen toen ik bijna 17 was, ik heb maar 1 vriendin die liefde al kende toen ze 15 was en een serieuze relatie begon. Natuurlijk is het allemaal normaal dat je hier naar op zoek gaat op die leeftijd, maar om zo te denken is het nog veels te vroeg.

Wil jullie ook vertellen over mijn sessie vandaag. Mijn psycholoog begint toch ook een beetje te wijken naar het feit dat ik misschien toch veel karakterstoornissen, beperkingen of juist sterktes te danken heb aan de mislopende band met mijn vader op zeer jonge leeftijd. Ook een beetje op de conclusie gekomen dat ik wat euforisch/manisch depressief gedrag vertoon en hierdoor veel moeite heb met mezelf zijn, voor mij was dit wel iets dat ik al wist maar ben blij dat ik het eens uit iemand anders mond heb horen komen. Ik zet heel graag een masker op en leef ook echt zo, waardoor ik me ook snel heel eenzaam voel omdat ik hierover niet echt kan praten. Ook zei ze dat ik veel jeugdigheid mis, aangezien ik ook snel mensen ga opzoeken die ouder zijn en niet het jeugdig, levendig gedrag vertoon dat iemand op mijn leeftijd zou moeten hebben. Of toch niet helemaal gemeend. Dit is ook iets waar ik jammer genoeg mee moet instemmen aangezien ik me echt al zeer lang niet levend voel. Ik ben op dit moment wel blij dat ik dit eigenlijk zelf niet hoef te zeggen maar iemand dit 'eindelijk' zelf ziet. Zo voel je je toch eventjes begrepen over dingen waar je zelf eigenlijk niet echt over kan praten.

**Geplaatst**: 11-07-17 09:08

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-07-17 09:08

Fijn dat iemand je echt ziet en de vinger op de zere plek weet te leggen. Dan voel je je tenminste ook even begrepen.

Vandaag krijg ik de uitslag van de onderzoeken en morgen heb ik het gesprek bij de psych. Heb er (goh verrassend..) geen zin in en geen hoge pet van op. Want hoe gaat dit me nou weer helpen. Vind het maar gedoe. En zo slecht gaat t toch niet..? Iets met het goedpraten voor mezelf.

**Geplaatst**: 11-07-17 10:58

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-07-17 10:58

JoskaH, ik snap dat je het er moeilijk mee hebt.
Waar ligt voor jou het verschil tussen liefde en heel goede vrienden zijn? Wat maakt dat je zegt dat dit bevestigt dat anderen voor jou belangrijk zijn, maar jij voor hen opgaat in de vriendengroep? Wat is er voor jou belangrijk bij vriendschap dat je nu mist?

**Geplaatst**: 11-07-17 12:32

Geplaatst: 11-07-17 12:32

CalipsoLover schreef:
Wil jullie ook vertellen over mijn sessie vandaag. Mijn psycholoog begint toch ook een beetje te wijken naar het feit dat ik misschien toch veel karakterstoornissen, beperkingen of juist sterktes te danken heb aan de mislopende band met mijn vader op zeer jonge leeftijd. Ook een beetje op de conclusie gekomen dat ik wat euforisch/manisch depressief gedrag vertoon en hierdoor veel moeite heb met mezelf zijn, voor mij was dit wel iets dat ik al wist maar ben blij dat ik het eens uit iemand anders mond heb horen komen. Ik zet heel graag een masker op en leef ook echt zo, waardoor ik me ook snel heel eenzaam voel omdat ik hierover niet echt kan praten. Ook zei ze dat ik veel jeugdigheid mis, aangezien ik ook snel mensen ga opzoeken die ouder zijn en niet het jeugdig, levendig gedrag vertoon dat iemand op mijn leeftijd zou moeten hebben. Of toch niet helemaal gemeend. Dit is ook iets waar ik jammer genoeg mee moet instemmen aangezien ik me echt al zeer lang niet levend voel. Ik ben op dit moment wel blij dat ik dit eigenlijk zelf niet hoef te zeggen maar iemand dit 'eindelijk' zelf ziet. Zo voel je je toch eventjes begrepen over dingen waar je zelf eigenlijk niet echt over kan praten.

Ik pik even het woord 'gedrag' er uir.
Het is erg nuttig om over te praten: het is concreet en 'zichtbaar'. En je kunt 'just for fun' proberen het wat te veranderen.
Want gedrag is in wezen het buitenste laagje - waarom we als mensen doen wat we doen: daar kunnen duizenden dingen achter steken.

Dat jij gekwetst bent: :(:)

- en daardoor een masker opzet: groot gelijk!
Nare mensen moeten het beste NUL informatie over jou hebben, dat scheelt ellende. En tot de tijd dat je iemand vertrouwt is voorzichtigheid geboden.
...maar ik voel ook met je mee, dat het eenzaam is achter dat masker!
En om het masker bij vrienden ter sprake te brengen is ook weer zo wat.

En goed, dat zij het gebrek aan levendigheid aanvoelt en benoemt. Wat op zichzelf staand hoort bij depressie.
Heel naar dat je je zo voelt, maar als het zo is, is het goed om er over te spreken!

**Geplaatst**: 11-07-17 13:08

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-07-17 13:08

Ik heb het even moeilijk. Iedereen is op vakantie, mijn psycholoog, de huisarts, praktijkondersteuner en vriendinnen zijn ook druk of op vakantie. Dus niemand waar ik heen kan.
Ik voel mij weer echt slecht en nergens waar ik aan kan kloppen. Voelt best eng en alleen zo.

**Geplaatst**: 11-07-17 14:00

Geplaatst: 11-07-17 14:00

geerte schreef:
Ik heb het even moeilijk. Iedereen is op vakantie, mijn psycholoog, de huisarts, praktijkondersteuner en vriendinnen zijn ook druk of op vakantie. Dus niemand waar ik heen kan.
Ik voel mij weer echt slecht en nergens waar ik aan kan kloppen. Voelt best eng en alleen zo.

Je mag altijd via hier of via PB je verhaal kwijt bij mij. Snap dat je je nu een beetje alleen voelt. :(:)

pateeke schreef:
[naam], ik snap dat je het er moeilijk mee hebt.
Waar ligt voor jou het verschil tussen liefde en heel goede vrienden zijn? Wat maakt dat je zegt dat dit bevestigt dat anderen voor jou belangrijk zijn, maar jij voor hen opgaat in de vriendengroep? Wat is er voor jou belangrijk bij vriendschap dat je nu mist?

Het feit dat het altijd is: WE houden van je, je leeft voor ONS, WIJ geven om je. Het is lief, maar generaliserend. Ook merk je in deze vriendengroep gewoon dat ik als 'gemiddelde' word behandeld. Dat is niet erg, en ondanks dat zijn het hele fijne vrienden, maar ik heb gewoon wat meer nodig soms. Ook merkt/merkte niemand mijn gevoel op, omdat ze naar de groep keken en niet mij als persoon. Als ik niet had aangegeven af te willen spreken(individueel) of mijn gevoelens had geuit, had niemand wat gemerkt. Dat is toch een cruciaal punt in een vriendschap imo.

**Geplaatst**: 11-07-17 14:57

Geplaatst: 11-07-17 14:57

geerte schreef:
Ik heb het even moeilijk. Iedereen is op vakantie, mijn psycholoog, de huisarts, praktijkondersteuner en vriendinnen zijn ook druk of op vakantie. Dus niemand waar ik heen kan.
Ik voel mij weer echt slecht en nergens waar ik aan kan kloppen. Voelt best eng en alleen zo.

Voor sommigen zijn de vakantiemaanden (of over een half jaar: de feestdagen) vooral tijd om tegen op te zien ipv tijd om naar uit te kijken of van te genieten.

Ik herken het.
En goed om hier (of per pb) dingen neer te zetten!!

**Geplaatst**: 11-07-17 15:49

Geplaatst: 11-07-17 15:49

JoskaH schreef:
Het feit dat het altijd is: WE houden van je, je leeft voor ONS, WIJ geven om je. Het is lief, maar generaliserend. Ook merk je in deze vriendengroep gewoon dat ik als 'gemiddelde' word behandeld. Dat is niet erg, en ondanks dat zijn het hele fijne vrienden, maar ik heb gewoon wat meer nodig soms.

In groep is het natuurlijk ook moeilijk om te zeggen: IK geef om je, je leeft voor MIJ,... iedereen heeft enerzijds zijn of haar eigen identiteit, maar daarnaast is er ook een groepsidentiteit. Het kan lastig zijn om in groep vanuit jezelf te spreken, in plaats vanuit de groep, zeker op jou leeftijd.
Zie ik het dan juist dat je op zoek bent naar meer individuele aandacht? Naar iemand die eens zegt dat je zijn of haar beste vriendin bent / je speciaal bent? Zoekend naar van betekenis kunnen zijn voor anderen?

JoskaH schreef:
Ook merkt/merkte niemand mijn gevoel op, omdat ze naar de groep keken en niet mij als persoon. Als ik niet had aangegeven af te willen spreken(individueel) of mijn gevoelens had geuit, had niemand wat gemerkt. Dat is toch een cruciaal punt in een vriendschap imo.

Gevoelens zijn persoonlijk en kunnen door verschillende mensen op verschillende manieren geuit worden (al zijn er natuurlijk wel gelijkaardige aspecten aan bepaalde uitingen). Dat maakt ook dat je eigenlijk niet van iemand anders precies kan weten hoe hij/zij zich voelt tenzij de persoon dit zelf uitspreekt....
Nu een totaal ander voorbeeld, maar onlangs was er bij mij een situatie waarin ik mij bijzonder eenzaam voelde door iets wat iemand anders gezegd had. De persoon had weliswaar door dat er 'iets' was, maar had ik niet aangegeven hoe ik me voelde door de uitspraak, had de ander er maar het raden naar en was er wellicht spanning in de relatie blijven zitten.
Ik vind het net een sterkte dat je zelf hebt aangegeven individueel af te willen spreken en hebt aangegeven hoe je je voelt.

Beide stukken van je bericht aan elkaar gekoppeld: kan je je sterkte van te vragen om individueel af te spreken misschien inzetten om met een of enkelen zo nu en dan ook eens apart af te spreken zonder de groep?
Op ongeveer jou leeftijd had ik ook een geweldig goede vriendin (zijn nog altijd goede vriendinnen hoor maar zien elkaar minder vaak) en we vormden met nog iemand een vriendinnengroepje. We deden dingen samen, maar ik sprak soms ook af met een van hen apart en onderling spraken ze soms ook af zonder mij. Dat moet ook gewoon kunnen, vind ik.

**Geplaatst**: 11-07-17 20:53

Geplaatst: 11-07-17 20:53

Joolien schreef:
Phoya schreef:
Kan je meteen al voelen hoor.
Ik heb in het verleden ook sertraline geslikt. Na de eerste pil kreeg ik onwijze lachkicks.
Hoop dat je dat geluk ook hebt

Haha nou ik ben benieuwd. Met welke dosering ben jij gestart dan? Ik ben met 25 mg begonnen. Bn met de paroxetine bijna klaar met afbouwen.

Dat weet ik niet meer.
Denk 20 als ik me niet vergis en ben volgens mij uiteindelijk naar 40 gegaan, maar dit is lang geleden.
Hoe gaat het nu?

**Geplaatst**: 11-07-17 22:15

Geplaatst: 11-07-17 22:15

Pateeke(ik quote even niet anders wordt ie zo lang

) :

Dat kan zeker, alleen ik zie gewoon spoken en heb het idee anderen ermee te belasten als ik ze vraag bij mij (alleen) te zijn, immers ben ik niet per se een vrolijke of positieve invloed, wat ik eerder wel meer was. De mensen die dit zelf ook meemaken/veel om mij geven kan ik dan ook beter mee omgaan, al voel ik me dan nog belastender.

Om het dramaliefdeverhaal een stukje erger te maken :')

een andere vriendin die erg slecht in haar vel zit vertelde dat ze mij leuk vindt vandaag. Lekkere domino zo. Nou ja, voel ik me toch een beetje gewaardeerd. Al is het wel poedersuiker om haar pijn te doen, ik ben er zelf nu ook weer aan herinnerd hoe moeilijk het is(al zijn al mijn gevoelens direct ingestort nu, dat is wel fijn aan die emotieloze leegte).

Vrijdag ga ik afspreken met een individueel persoon waar ik heel goed mee kan opschieten.

Het klinkt wel erg tienerig/Penny-ig nu zeg. Bah. Heb dat altijd zo naar gevonden, als ik de kans heb ga ik ook liever om met 20/25-jarigen of ouder. Helaas kijken mensen vaak toch naar de buitenschelp, en als je omgaat met tieners en drama word je toch enigszins meegetrokken in dat gebeuren. Al vind ik het wel fijn dat ik geen moeite heb met mijn identiteit, hoe ik eruit zie of iets anders. Ik weet ook prima wie het is, helaas zit ze momenteel achter slot en grendel. Hopelijk kan daar wat aan veranderd worden.

Raar vind ik het wel dat ik zo ontzettend vaak nachtmerries heb over zo ongeveer alle mannen in mijn leven die me achternazitten en/of verkrachten, en altijd bang ben dat mijn ouders me gaan slaan. Je zou toch denken dat er ooit iets is gebeurd? Hef helpt iig neit mee in de motivatie of het vertrouwen dat ik heb in het leven.

Vandaag ook weer een interessante discussie gehad over het menselijk ras, en dat er sinds hun bestaan eigenlijk veel meer dictatie en problemen lijken te zijn ontstaan dan hoe het systeem ervoor in elkaar zat. Een extra reden voor mij om zsm fan deze wereld weg te willen(in de dood bijv.)

Een interessante levensmanier lijkt me compleet zelfvoorzienend qua eten(al zit je dan wel met een huis wat je moet betalen en moet je dus toch werken), of als 'jager-verzamelaar' door de natuurgebieden trekken. Een jaar in bijv. Canada op een ranch helpen tegen kost en inwoning lijkt me ook gaaf.

Eerst maar eens beter zien te worden. Het voelt nu als 'ja, gaat wel goed, ik wil geen therapie meer' maar dat is gewoon de slimme korst, die als de wond opnieuw opengaat direct zelf er een laagje overheen maakt. Daaronder is het echter nog ernstig beschadigd. Elke week is er wel een dag of moment dat ik ontzettend suïcidaal ben. Helaas of gelukkig, daar ben ik nog niet helemaal over uit, overleef ik alle bewuste of onbewuste gebeurtenissen die mij van het leven hadden kunnen beroven, misschien imdat ik mezelf onbewust bescherm, misschien omdat ik niet de 'juiste' middelen gebruik.

Lastig, dat jij de enige bent die jezelf kan helpen. Wat als jij ook degene bent die het niet zoveel kan schelen? Dat je deze wereld toch niet per se leefbaar genoeg vindt? Misschien wil ik wel helemaal niet als een naar dierensoort 80 jaar verspillen in een gefabriceerde wereld.

**Geplaatst**: 11-07-17 23:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-07-17 23:56

@ Joolien
Ik neem ook sertraline, 75 mg. Ik doe het hier goed op maar dit is ook m'n eerste anti-depressiva en heb dus geen ervaring met andere. Had enkel bij het afbouwen wat hoofdpijn maar voor de rest niks speciaal

**Geplaatst**: 12-07-17 00:01

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-07-17 00:01

Ik heb al mn social media verwijderd en heb zelfs whatsapp verwijderd. Ik voel niets meer en zit echt in dat donkere gat. Ik weet het niet meer... ik wil alles gewoon opgeven

**Geplaatst**: 12-07-17 09:33

Geplaatst: 12-07-17 09:33

JoskaH schreef:
Pateeke(ik quote even niet anders wordt ie zo lang ) :

Dat kan zeker, alleen ik zie gewoon spoken en heb het idee anderen ermee te belasten als ik ze vraag bij mij (alleen) te zijn, immers ben ik niet per se een vrolijke of positieve invloed, wat ik eerder wel meer was. De mensen die dit zelf ook meemaken/veel om mij geven kan ik dan ook beter mee omgaan, al voel ik me dan nog belastender.

De veronderstelling dat je andere belast door met ze individueel af te spreken, vormt denk ik voor jou een enorme drempel. Doordat het jou tegenhoudt om ook daadwerkelijk de vraag te stellen, blijf je er alleen mee zitten, blijft het in je hoofd zitten/rondspoken. Waardoor je gevoel nog versterkt wordt en je eigenlijk in een negatieve spiraal terechtkomt.
Die drempel overgaan, is niet gemakkelijk. Het kan beangstigend zijn omdat je natuurlijk het risico hebt dat de ander aangeeft liever in groep te willen afspreken. Maar anderzijds heb je niet echt veel te verliezen door het te vragen

.
Uit jouw berichten lees ik bovendien dat je er op sommige momenten wel in slaagt om te kiezen voor jezelf en die stap effectief te zetten, top!

coldsummers schreef:
Ik heb al mn social media verwijderd en heb zelfs whatsapp verwijderd. Ik voel niets meer en zit echt in dat donkere gat. Ik weet het niet meer... ik wil alles gewoon opgeven

Kan je bij een crisisdienst terecht?