ik zou ze natuurlijk in kunnen leveren, ware het niet dat ik niks meer heb. Nu heb ik dus ook al een paar dagen geen medicijnen op, want van de verpleging krijg ik ze niet, omdat ik ze zogenaamd zelf heb
Maar ja, ik moest er toch mee stoppen, dan maar cold turkey.
Ok, dat scheelt wel dan. Maar dan moet je ze wel hebben. Zit je dit weekend nog waar je nu zit?
tiwi1969
Berichten: 8006
Geregistreerd: 04-04-10
Woonplaats: in een huis met een tuintje
Geplaatst: 03-12-10 20:33
Het is inderdaad slecht geregeld dat ze je medicatie niet ingenomen hebben. Je zou denken dat een overdosis juist reden is om je te verplaatsen naar een gesloten afdeling met een strenger medicijnbeleid.
Nu zit je blijkbaar op een afdeling die gericht is op behandeling en terug keer naar huis, dan is het vast moeilijk schakelen voor de medewerkers daar dat deze werkwijze bij jou niet van toepassing is. Jij past beter op een "verpleeg"afdeling waar je rust/weinig prikkels/verplichtingen hebt en kan wachten op specialistische behandeling in de Wende, e.e.a. gecombineerd met verblijf thuis als het kan.
eekhoornerik
Berichten: 7262
Geregistreerd: 14-01-04
Geplaatst: 03-12-10 20:33
Je kan toch niet cold turkey met je medicatie stoppen?? Je krijgt dan echt heel erge ontwenningsverschijnselen, waar je ontzettend naar van wordt!
hebben ze hun handen van je afgehaald, om het zo maar even te zeggen? Heb je het idee dat ze je gewoon maar laten? Dat idee krijg ik namelijk, natuurlijk ben je zelf verantwoordelijk voor je medicijngebruik en je eigen daden, je bent immers een volwasssen vrouw en zit op de open afdeling. Maar enige begeleiding of bemoeienis lijkt me niet echt overbodig, zeker na die escalatie van 2 dagen geleden...Kan je geen gesprek aanvragen met de psychiater van de gesloten afdeling?
Hey bromfiets, Ik zit eigenlijk al vanaf het begin mee te lezen maar heb nog nooit gereageerd. Ik heb wel eens vaker gehoord dat het op dit soort instellingen slecht geregeld is en je van hop nar her word gegooid en niemand je duidelijkheid geeft. Dat ze meer tegen mekaar in werken dan samen werken om je weer beter te maken. Mijn gedachten worden door jou volledig bevestigd. Ik vind het echt een heel erge zaak en als ik jou was zou ik zeker een klacht indienen. Jijzelf zal er misschien niets aan hebben op het moment, maar wie weet later wel een keer iemand.
Jou wil ik echt heel veel sterkte wensen, want zoals er op dit moment met jou gegooid word vind ik echt niet normaal en snap ik heel goed dat je kwaad en agrressief word. Niemand helpt je op het moment eigenlijk terwijl je daar wel voor zit. Iedereen praat langs elkaar heen en geen enkele afspraak word duidelijk op papier gezet. Sorry dat ik het zeg, maar het klinkt alsof je thuis eigenlijk nog beter af was (op di moment gezien dan)...
Maar 1 ding wil ik je wel zeggen: het leven is echt wel de moeite waar om geleefd te worden. Dat is nu wel moeilijk om te zien, dan weet ik helaas ook. Tevens ben jij echt wel de moeite waard om te helpen. JIJ MAG ER WEZEN EN JE BENT ECHT DE MOEITE WAARD.
Weet verder niet wat ik moet zeggen, maar KOP OP je kunt het!!!!
bromfiets
Berichten: 12661
Geregistreerd: 03-04-07
Woonplaats: hoeven (NB)
Geplaatst door de TopicStarter: 03-12-10 23:34
Ik heb een gesprek gehad met bernd maar die heeft duidelijk gezegd dat ik nu op de open zit en dat hij zich daar niet mee kan bemoeien. Dan spreekt hij zijn eigen collega's tegen.
Cold turkey stoppen kan met deze medicatie weinig kwaad, ik heb ze al vaker een periode niet ingenomen en daar krijg ik geen bijwerkingen van. Ik vind het alleen jammer dat het zo slecht geregeld is...
Hoi Bromfiets, wat naar voor je dat je bent opgenomen, maar wel fijn dat je ouders deze beslissing voor je hebben genomen. Ik hoop dat je wat meer gaat kijken naar wat je uit je verblijf kan halen, dat je er sterker weer uit komt. En kun je de verpleging niet meegeven als ze fouten maken, of als je hun handelen niet slim vind? misschien hebben ze er redenen voor of kun je ze helpen hun werk beter te doen door de feedback te leveren. Ik denk dat je hondjes inmiddels wel een goede plek hebben gevonden )heb niet alle 72 pag. gelezen nml. Maar zo niet dan heb ik wel een plekje voor ze of één. ik heb alleen vogles, die in de kooi kunnen. Ik en mijn husigenoot zijn gek op dieren dus aandacht krijgt hij hier waarschijnelijk in overdosis.. Succes ermee! Sterkte, hoop echt dta je daar nu niet alleen je tijd uitzit maar er ook wat aan hebt! Koldturkey vind ik echt een superduper bikkel actie!
Ik lees ook al een tijdje mee... Heftig hoor, wat er allemaal gebeurd en wat je meemaakt En er gebeuren zeker zaken die niet kloppen ten tijde van je opname(s) als ik het zo lees...
En ik weet dat het een grote stap is, maar zou het niet beter zijn als je een RM op eigen verzoek aanvraagd? (of een zelfbindingsverklaring) Want meis, deze korte opnames lijken je ook niet te helpen, zo kom je niet uit de spiraal waar je in zit Ik ga met de rest mee, dat behandeling voor langere tijd waarschijnlijk beter is, maar dan niet op vrijwillige basis...de verleiding om er mee te stoppen als het weer even wat beter gaat is dan zo groot...
Ik heb heel lang geslapen, tot half 12 heb ik knock-out gelegen...
Kanelly: Ik denk niet dat ik een RM doorgedrukt krijg. Waar ik vooral tegen aan loop hier is dat ze me overschatten, ze denken dus dat ik meer kan dan ik zelf aangeef. En dat werkt heel erg tegen, Ze denken namelijk dat ik vooral mijn kont tegen de krib gooi en dat ik dingen gebruik om te manipuleren. Dat staat natuurlijk zo in de boekjes,dus dan doen alle borderliners dat... Maar ik zal het er eens met mijn eigen psych over hebben als ik hem weer spreek, nu zwaaien we alleen naar elkaar...
Maandag om twee uur heb ik een gesprek met Winnie, ik heb niet meegekregen of dat gekoppeld wordt aan een gesprek met Esther. De 16e heb ik evaluatie en dan zit winnie er iig ook bij, daar ben ik wel blij mee. Zij weet een beetje hoe ik in elkaar zit en dat ik het echt niet aankan, ipv dat ik het niet wil.
Ik heb om twee uur een gesprek met winnie, esther zal daar niet bijzitten. Dus het zal gewoon een gesprekje zijn waarin ik vertel hoe het met me gaat.
En hoe het met me gaat? Ik weet het niet zo goed, ben erg onrustig en ik weet niet zo goed wat ik voel en of dat nou goed of slecht is... Ik denk wel dat het minste of geringste me kan laten instorten,maar wat ik dan ga doen is me niet duidelijk. Maar we zien het wel, ik zit nog steeds compulsief te breien en dat maakt me over het algemeen wel wat rustiger.
Hee brom! ik ben een stille meelezer, toch wilde ik maar is reageren.
heb echt respect voor hoe je dit doet, zit zelf ook niet lekker in me vel. ik herken het echt dat onrustige en het niet weten wat je voelt enz. en idd wat je zegt ik denk ook dat ik door het minste of geringste in kan storten. ik lig nu al de hele dag op bed ( ik weet moet wat gaan doen) ik heb lekker lang en warm gedoucht maar 't lukt gewoon even niet allemaal. maar goed even weer back naar jou, als er wat is mijn pb box staat voor je open! het is echt niet fijn als je niet met iemand kan praten .. en je ook niet fijn bij voelt.. moet je verder nog met die gene praten?
Susannex: Dank je wel voor je berichtje en niet fijn dat je zoveel in mijn verhaal herkent Ik hoop dat je er snel weer uitkomt!
het gesprek verliep heel wisselend, ik was zelf heel wisselend... We hebben grapjes gemaakt en gelachen, maar ik ben ook boos geweest, angstig en verdrietig, afgewisseld met niks. En dat allemaal in drie kwartier. Maar we hebben afgesproken om zo snel mogelijk een afspraak te maken met esther om te praten, want nu bouw ik alleen maar spanning op door haar. Winnie komt dan als mediator bij dat gesprek zitten. Ik weet nog niet wanneer het gaat plaatsvinden, maar ik zit me nu al op te vreten. Ik word nu al boos,bang en verdrietig als ik aan een eventueel verloop van het gesprek dénk, laat staan dat ik echt dat gesprek héb. Ik ben heel bang dat ik mezelf dan niet meer onder controle kan houden, maar ik vind aan de andere kant ook dat ze mijn boosheid wel mag zien, daarvoor zit ik tenslotte opgenomen.... Ik weet het dus even niet meer, het is net alsof ik in een dolgedraaide achtbaan zit. Mijn hoofd zit zo vol dat hij bijna barst en ik kan er voor mijn gevoel nergens mee naar toe omdat ik het gewoon niet onder woorden kan brengen.
Verder heb ik nu in twee dagen te maken gehad met een geplande zefmoord en een poging tot. Allebei bij mensen die metoch wel na staan en daar maak ik me ook zorgen om. En ik heb veel op allebei mmoeten inpraten en dat is toch wel energievretend. Maar gelukkig zijn ze er allebei nog.
Overall denk ik wel dat ik kan zeggen dat het hier niet zo goed gaat.
Ik wil in ieder geval zeggen dat je alles juist zo goed verwoord. Ik weet niet hoe het is om met zware borderline te zijn maar begin door jouw posts steeds meer te begrijpen...
Aan de ene kant ben je er zelf slachtoffer van (het is immers een ziekte) en aan de andere kant ben jij wel verantwoordelijk voor je gedrag en je daden, dat echter gestuurd wordt door de borderline.
Het lijkt me echt heel erg lastig, probeer toe te leven naar de Wende. Want er is zeker mee te leven, en er is zeker mee om te gaan! Vriendin van vriendin van mij is ook een jaar lang in therapie geweest voor haar borderline (ze had het ook vrij heftig, vooral in haar pubertijd) en daarna is ze zoveel veranderd in positieve zin! Zij is in Zeist geweest, daar heb ik zelf voor andere therapie gezeten en het is er echt professioneel. Mocht je dus niet willen wachten op de Wende, orienteer je dan ook op andere instellingen. Je gaat immers vaak in het weekend gewoon naar huis, dus dan maakt het niet zoveel uit waar je zit.
Marlies: Je bent dat moreel verplicht vind ik, vooral omdat ik zo goed begrijp wat er in die mensen omgaat en hoe moeilijuk je het op zo'n moment hebt. Het zuigt je wel helemaal leeg, maar ik zou me denk ik nog rotter voelen als ik niks zou doen. En de verpleging ziet het schijnbaar niet. Ik zag heel de dag al dat hij slecht in z'n vel zat en 's avonds is hij dus in zijn pyama buiten gaan lopen in de hoop dat hij zou sterven aan onderkoeling... Hij was aardig op weg, zijn temperatuur was 35 toen hij terug kwam. en de verpleging heeft het niet zien aankomen, ze hadden niet eens door dat hij weg was.
Ik weet niet of winnie me rustig kan houden tijdens dat gesprek. Ik word graag met respect behandeld en als esther dat niet doet (voor mijn gevoel) heb je wel eens kans dat ik boos word. En als ze daar dan verkeerd op reageert sta ik niet voor mezelf in, winnie of geen winnie.... Ik ga natuurlijk proberen om op een volwassen manier met haar te communiceren, maar als zij durft te zeggen dat ik mijn best niet doe oid... Ik ben ook bang voor mezelf, ik wil mijn situatie niet verergeren. Maar ik ben er bijna zeker van dat ze me kwaad gaat maken. Daarom ben ik nu ook zo onrustig, want ik gun haar eigenlijk niet het plezier om mij in de separeer te zetten. Maar ik wil haar ook zeker wel wijzen op de fouten die ze heeft gemaakt en dat ze wel eens kritisch naar zichzelf mag kijken. Ik moet daar dus een tussenweg in zien te vinden, maar mijn reactie hangt heel erg af van haar reactie en dat maakt het voor mij zo moeilijk.
Leatitia: Het is idd heel dubbel, want aan de ene kant is het mijn eigen verantwoordelijkheid maar aann de andere kant kan ik die verantwoordelijkheid helemaal niet dragen... Daar loop ik ook steeds tegenaan. Ik ben behoorlijk intelligent en ken mezelf redelijk goed, waardoor mensen en vooral hulpverleners me gaan overschatten. Doordat ik goed over mezelf kan praten denken ze dat ik er ook zelf wat aan kan doen, maar dat kan ik dus niet. Dan krijg je reacties dat ik zogenaamd beter mijn best moet doen en daar kan ik zó woest over worden. Alsof ik mijn best niet doe... Ik vecht al 27 jaar voor een plekje in deze maatschappij en om mezelf te vinden. Ik vecht omdat ik niet anders kan en álles mislukt, ik word doormensen uitgekotst en uitgebannen omdat ik mezelf ben en steeds probeer ik het weer opnieuw. Andere baan, ander uiterlijk, ander leven, maar ik kan het gewoon niet.
Door mijn intelligentie kan ikveel dingen heel goed, ik kan goed breien, tekenen, auto's maken als het moet, maar er is één ding dat ik niet kan en dat is leven... En het is zó frustrerend om dan te horen te krijgen dat je maar wat beter je best moet doen. Door mensen die geen enkel idee hebben hoe het voelt, hoe radeloos je kan zijn en hoe waardeloos je je kan voelen. Mensen die zeggen dat je een half uur per dag voor de spiegel moet gaan staan en tegen jezelf zeggen dat je van jezelf houdt, die hebben geen idee hoe het voelt om jezelf zo te haten dat je nooit in een spiegel kijkt, omdat je walgt van jezelf. Mensen die hun wijsheid uit een boekje hebben en mij maniulerend noemen "omdat alle borderliners dat doen". Behandelaars die weigeren te geloven dat je iets echt niet kan, bijvoorbeeld uit een dissociatie komen of je gevoel opschrijven als je diep in een dissociatie zit. Die mensen hoeven mij niet te zeggen dat ik beter mijn best moet doen, dat vind ik gewoon respectloos en die mensen krijgen van mij ook geen respect....