Raar verhaal, men mag het geloven of niet...
Biecht: ik kan niet zwemmen. Ben bang van water.
Zwemles gehad, en als ik kon staan kon ik zwemmen, maar dan ging ik een bad verder waar ik niet kon staan en raakte ik in paniek en kon geen enkele slag meer. Weer terug naar het pierenbadje, daar zwom ik weer en zo tig keer op en neer.... uiteindelijk geen diploma.
Ook als klein kindje haren uitspoelen was paniek, moest strak een handdoek tegen mijn ogen anders ook dikke paniek.
Goed tot zover de inleiding.
Ooit eens meegedaan met geleide meditatie bij iemand in groepsverband.
We wisten nooit wat we gingen doen, daar kwamen we bij het verhaal achter.
Zo ook al eens ons huidige huis gezien..maar dwaal af...
Ik weet niet meer precies het verhaal hoe we op onze plek kwamen, voor iedereen anders.
Maar ik was op dat moment een Zeeuws meisje in klederdracht.
En ik liep op een licht bolle weg met kinderkopjes. Rechts huizen en winkeltjes als een kruidenierszaakje, links water, klein haventje.
Ze vroeg in de meditatie welk jaar het was en het was 1906.
En hoe oud we waren en ik was 20.
Ze vroeg ons ook wat we in dat leven deden en hoe oud we waren geworden.
En daar kwam de grote paniek gevoel, ik ben niet veel ouder geworden en verdronken.
En voor mij de bevestiging voor mijn grote angst voor water. Want die is in dit leven gewoon niet realistisch.
En als je denkt lekkere fantasie.
Ja , maar echt, nooit opgelet met geschiedenis, ik heb echt niks met klederdracht oid, ik heb zelfs nooit een jurk aan.
En als ik gewoon zo maar wat gefantaseerd had was ik vast een stoere cowboy geweest toch
