Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-11-18 10:34

Geplaatst: 28-11-18 10:34

Ja, maar echt narcisme gaat wel wat verder dan dat toch

, dan bagatelliseer je mensen met narcisme wel..

**Geplaatst**: 28-11-18 11:40

Geplaatst: 28-11-18 11:40

Narcisme op zich is gewoon het erg bezig zijn met jezelf en dat zie je inderdaad in de jongere generatie erg. Narcisme wordt pas een echt probleem als er kwalijke trekken aanzitten en dat heeft dan ook een toevoeging. Dan wordt het een syndroom en heet het ziekelijk narcisme.

Overigens wil ik de mensen hier vragen om ook eens in te lezen over psychopaten.
https://vitaalgezond.com/psychopaat/

Er zijn namelijk overeenkomsten en ik zie hier dingen aan narcisten geplakt worden die meer bij psychopaten horen. Of gewoon bij "gemeen zijn". Niet iedereen die gemeen is heeft een persoonlijkheidsstoornis.
Geweldadige en gemene ouders kunnen ook gewoon geweldadige en gemene kinderen geven omdat zij hun kinderen niet de tools meegeven om op een normale manier een conflict op te lossen. Ze geven altijd het voorbeeld van pesten, escalaties en geweld.

Ik kan hier een heel simpel voorbeeld geven van een verschil.
Je wordt ziek op vakantie. De narcist is helemaal van de rel want nu heb je haar/zijn vakantie verpest want haar/zijn wensen kunnen niet verwezelijkt. (Dat zij/hij je daarvoor beschuldigd en je dus kwetst is een bijwerking, niet het doel). Zij /hij laat je verder ook creperen, het interesseert ze niet hoe jij je voelt, maar wat het doet met hén.
Een gemeen persoon ziet het als een kans om zelf wat van de vakantie te maken. Zij/hij laat je misschien alleen, maar misschien zorgt zij/hij ervoor dat je eten en drinken op je kamer krijgt. Maar niet klagen, want dan krijg je de wind van voren.

Bij de narcist draait het allemaal om wat dingen voor henzelf betekenen.
Ze zijn alleen bezig met jouw gevoelens als ze je kunnen gebruiken om er zelf beter van te worden. Daarvoor kunnen ze inderdaad gemene spelletjes inzetten, maar het doel gaat altijd om henzelf.

Het is heel makkelijk om lijstjes van stoornissen langs te gaan en daar dingen in te herkennen, maar het probleem is dat heel veel dingen op meerdere lijstjes voorkomen en, sterker nog, ook wel voorkomen bij mensen die niet echt last hebben van een stoornis.

**Geplaatst**: 28-11-18 12:18

Geplaatst: 28-11-18 12:18

Lusitana schreef:
Narcisme op zich is gewoon het erg bezig zijn met jezelf en dat zie je inderdaad in de jongere generatie erg. Narcisme wordt pas een echt probleem als er kwalijke trekken aanzitten en dat heeft dan ook een toevoeging. Dan wordt het een syndroom en heet het ziekelijk narcisme.

Aan Narcisme zitten sowieso weinig/geen goede trekken aan. Daarnaast word het pas een stoornis als het iemand in zijn dagelijkse leven gaat beïnvloeden en hij/zij niet meer op een normale manier kan functioneren. Daarnaast is narcisme altijd een probleem ofwel voor de persoon zelf ofwel voor de omgeving, aangezien dit gewoon niet de meest fijne personen zijn om mee om te gaan, en dat is voor de persoon die Narcisme heeft net zo goed vervelend aangezien die sociaal niet veel om armen hebben of altijd/vaak problemen of ruzie hebben.

Omdat het karakter van deze mensen vaak grotendeels gebaseerd is op de narcistische afweerstructuur, is een behandeling moeizaam als deze gericht zou zijn op verandering. Vandaar dat er meestal wordt gezocht naar herstel van het narcisme. Bij verborgen narcisme ligt dit anders, want verborgen narcisten lijden nogal eens aan gevoelens van leegheid en depressie en zijn wel gemotiveerd voor behandeling. Ook hier geldt dat de verborgen grootheidsfantasieën vaak moeilijk te bereiken zijn in een behandeling en erg lastig toegankelijk voor verandering.

Een behandeling is vaak langdurig, maar kan wel tot resultaten leiden. Er zijn met psychoanalytische psychotherapie of psychoanalyse wel veranderingen te bereiken, maar makkelijk is dit niet.

Vind een Narcist met een psychopaat vergelijken trouwens wel erg heftig

**Geplaatst**: 28-11-18 12:56

Geplaatst: 28-11-18 12:56

CharmingS schreef:
Vind een Narcist met een psychopaat vergelijken trouwens wel erg heftig

Zo heb ik het niet opgevat, bij mij kwam het juist meer over als onderscheid maken. In dit topic worden gedragingen toegeschreven aan naricisme die beter bij een andere stoornis passen, zoals bijvoorbeeld de anti-sociale persoonlijkheidsstoornis waar de psychopatische of sociopatische persoonlijkheid onder valt.

Overigens vind ik wel dat er goede kanten zijn aan narcismpe, ijdelheid zorgt ervoor dat mensen beter voor de dag komen, zich mooier kleden en vaker naar de kapper gaan

. Veel artiesten, politici en mensen hogerop in het bedrijfsleven hebben meer en vaker narcistische trekken dan gemiddeld. Dat betekent niet dat ze aan de stoornis lijden natuurlijk, laten we wel onderscheid blijven maken. Maar mensen die graag aandacht trekken en in de belangstelling staan zijn meestal niet zo bescheiden en vinden zichzelf ook daadwerkelijk interessant en de moeite waard.

**Geplaatst**: 28-11-18 13:59

Geplaatst: 28-11-18 13:59

Citaat:
Overigens vind ik wel dat er goede kanten zijn aan narcismpe, ijdelheid zorgt ervoor dat mensen beter voor de dag komen, zich mooier kleden en vaker naar de kapper gaan.

Dat is geen narcisme, maar gewoon goed voor jezelf zorgen, er representatief uit willen zien. Dat kan best doorslaan richting ijdelheid maar dat is iets heel anders dan narcisme.
Narcisme is m.i. ook iets heel anders dan egocentrisme of individualisme. Dat lijkt hier en daar wel met elkaar verward te worden.
Met termen als psychopathie, sociopathie en narcisme moet je m.i. erg voorzichtig zijn. Het zijn geen algemeen voorkomende persoonlijkheidstrekken, maar pathologische afwijkingen die weliswaar in allerlei gradaties voorkomen, maar niet zomaar te diagnostiseren zijn door de eerste de beste leek. Het gevaar van dit soort termen te pas en te onpas gebruiken, is dat ze devalueren tot etiketten of zelfs scheldwoorden. Dat is met narcisme al een beetje gebeurd.

Laatst bijgewerkt door Askja op 28-11-18 14:11, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-11-18 14:05

Geplaatst: 28-11-18 14:05

Het heeft mij 43jaar gekost om erachter te komen wat narcisme is.
43 jaar lang beschadigingen opgelopen vooral geestelijk. Weinig zelfvertrouwen of vertrouwen in mensen heb ik bijna niet.
Vooral mijn moeder heeft dit veroorzaakt, ze brak me altijd finaal af om vervolgens met een paar aardige opmerkingen mij weer te lokken. En ik liet me lokken in de hoop dat het de laatste keer was dat ze zo deed maar daarna kon ik weer boeten.

In mijn eigen huis dusdanig over mij heen walsen, ik in tranen en zij ging LACHEND de deur uit.
Ik kon niks goed doen, mijn jongere broer duidelijk wel. Maakte niks uit wat hij uitvrat hij kreeg de hand boven zn hoofd.

Als ik als kind een vriendje of vriendinetje mee nam dan hoorde ik daarna: die hoef je niet meer mee te nemen daar heb je niks aan!
Nee, ZIJ had er niks aan, ik wel maar dat mocht niet.
Elke relatie heeft ze kapot gemaakt, zodra ze merkte dat zij niet in het middelpunt stond ging het theater van start. Mijn vriendjes moesten haar dienen DAT was belangrijk en zodra ze er op uitgekeken was moesten ze opsodemieteren. Dan werd ik voor prutsmuts en nog meer lelijks uitgemaakt.

Het ergste wat ze eens out of the blue naar mijn hoofd heeft geslingerd was dat ik de dood van mijn vader op mijn geweten zou hebben! Dat voelde als een mes in mn maag. Ik was er niet eens bij toen hij een hartstilstand kreeg.

Ik herinner me ook veel dingen uit mijn kleutertijd, vooral gemene opmerkingen.

Wat ook heel veel pijn deed was dat ze bij vreemden mij totaal door de slijk trok. Ik vond het als tiener nml altijd zo raar dat mensen me van de een op andere dag met een veroordelende blik deden aankijken!

Nu hoorde ik dat mijn moeder heel vies over mij deed praten, zo erg zelfs dat haar eigen buurvrouw haar heeft moeten zeggen dat het niet netjes is hoe ze over mij praatte. Deze buurvrouw kende mij en wist dat ze aan het liegen en overdrijven was.

Dat is zo'n onbeschrijflijk k*t gevoel als je zulke dingen terug hoord en ze zijn gewoon niet waar! En nog veel erger.... Waarom?

43jaar heeft het geduurd tot ik erachter kwam wat narcisme is.
Het is nu 3 jaar geleden dat ik met mn familie heb gebroken.
Het was heel moeilijk maar het word echt steeds makkelijker.

Ik kan nog uren door praten zoveel verhalen zijn er nog. Ik kan me daarom ook echt verplaatsen in slachtoffers van narcisme.

En geloof mij, een narcist is puur vergif! Denk je dat je het met een narcist te maken hebt dan maak snel rechtsomkeerd want de beschadigingen die ze je aandoen sleep je een levenlang mee.

Ik wens iedereen heel veel kracht die in zo'n situatie zit. Wees zuinig op jezelf.

**Geplaatst**: 28-11-18 14:16

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 28-11-18 14:16

Wat een rotverhaal ... Was/is jouw moeder ook in behandeling? Sterkte, ik hoop dat je dit achter je kunt laten en nieuwe kracht in jezelf kunt vinden om je leven een positieve draai te geven.

**Geplaatst**: 28-11-18 14:39

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 28-11-18 14:39

Dankje.
Ze heeft nooit hulp gezocht, je kon ook niet met haar praten of iets bespreken. Tenzij het in haar straatje paste dan was het goed.

Het was een zeer gecompliceerde persoon.
Wat ik ook altijd vreselijk vond was dat ze andermans kinderen altijd geweldig vond en mij dan met ze ging vergelijken.
Voorbeeld; ik en een vriendinnetje(beide een jaartje of 7)zaten te tekenen, beide tekenden we een prinsesje bijna hetzelfde. De tekening van vriendinnetje was perfect en de mijne sloeg nergens op. Dat deed zo'n pijn ik deed zo mijn best maar het mocht niet baten.

Of als ik uit school kwam en zij lag op de bank dan wist ik al hoe laat het was, dan was ze een heuse draak en kreeg ik de volle laag.

Echt naar de buitenwereld de perfecte leuke lieve moeder uithangen maar binnen onze muren was ik het slachtoffer.

Ik was denk ik 6 ofzo en ik vond mijn half lange haar mooi, kon ik staartjes dragen enzo.
Tot ze mij bij de kapper afzette, ze zei tegen de kapper; doe maar zo kort mogelijk. Ze ging vervolgens weg om boodschappen te doen.
De kapper had mijn haar met een tondeuse kort geschoren en ik zat daar en durfde geen weerwoord te geven.

Thuis komen was niet leuk, ik in tranen en mn 10j oudere zus en moeder waren me hard aan het uitlachen. Ben maar onder een tafel gaan zitten huilen, heel stilletjes want anders hoorde ik toch dat ik me niet zo moest aanstellen. Maar te zwijgen wat ik op school te verduren kreeg natuurlijk. Dat was zo erg.

Vooral geen sorry horen of een knuffel en troostende woorden of al had ze kapper maar op zn sodemieter gegeven. Niks! Ik moest me niet aanstellen.

**Geplaatst**: 28-11-18 14:47

Geplaatst: 28-11-18 14:47

Hier ook ervaring met iemand met narcistische trekken (gediagnosticeerd). Het label kunnen plakken heeft mij ook zeker geholpen om mijn grenzen weer een beetje terug te kunnen vinden in de omgang met diegene.

Funnyhorses wat afschuwelijk, echt, ik kan me niet voorstellen hoe vreselijk jij je gevoeld moet hebben... Zeker voor een kind, je bent zo afhankelijk van je ouders... hartverscheurend vind ik het

**Geplaatst**: 28-11-18 14:50

Geplaatst: 28-11-18 14:50

Ik vind dit topic erg interessant omdat mijn zus (en ik langzamerhand ook) denkt dat mijn moeder mogelijk een narcist is.

https://narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl/openlijk-vs-verborgen-narcisme/

Volgens dit artikel heb je twee soorten, verborgen en openlijk narcisme.
Heeft iemand ervaring met de verborgen narcist? Want bijna ieder punt beschrijft mijn moeder.
En juist omdat het zo verborgen is merk je het eerst niet. Nu er grotere problemen binnen de familie aan het ontstaan zijn (die er al langer waren) wil zij niet de mensen erkennen die er echt gekwetst door zijn, maar praat voortdurend over zichzelf en hoe zij zich voelt/wat zij heeft meegemaakt, de slachtofferrol dus.
Over bijna alle punten die de verborgen narcist beschrijft heb ik een bijpassend verhaal over haar.

Een voorbeeld ervan is dat mijn zus een aantal jaar een test heeft gedaan waaruit bleek dat zij ADD heeft.
Voor mijn zus was dit erg prettig om te weten omdat ze er dan beter mee om kon gaan en wist waar de bijpassende problemen vandaan kwamen.
Mijn moeder heeft erom gelachen en gezegd dat het niet bestond.
Ze zei letterlijk dat haar opvoedkunst zo goed was dat het niet mogelijk was dat een van haar kinderen ADD had.
Dit kwetste mijn zus heel erg omdat het leek alsof mijn moeder zei dat ze gek was.
Ze is dan ook een tijdje niet meer thuis gekomen (ze woonde op kamers).

Nu loopt het niet meer goed tussen mijn zus en de familie. Hoe dit is ontstaan is een langer verhaal, maar het komt er op neer dat er uiteindelijk ruzie is ontstaan en zij het contact met mijn andere zus en onze ouders heeft verbroken (ikzelf heb gelukkig erg goed contact met haar).

Ik heb dan ook laatst met mijn moeder aan tafel gezeten en gepraat over de situatie.
Ik vertelde dat ik het vreemd vond dat wij als familie nooit ruzies uitpraatten met elkaar en dat ik dat zag als iets belangrijks wat ontbrak.
Ze vertelde me dat wij geen "psychologenfamilie" waren en dat we gewoon ons over de situatie moesten zetten.

Nu mijn moeder zich bewust is van het feit dat mijn zus voorlopig geen contact meer wil met haar (het was het letterlijk gezegd in een mail, maar ze zag de ernst er niet van in) stuurt ze artikelen aan de hele familie over ADD. Dit ontkende ze dus eerst, en nu het haar uitkomt bestaat het.
Ze beschrijft mijn zus als "een persoon gediagnosticeerd met ADD" en benadrukt dat dit erfelijk is.
Als het ware probeert ze hiermee te zeggen dat het probleem binnen mijn familie komt doordat mijn zus ADD heeft, en niet omdat de communicatie en acceptatie ontbreekt binnen de hele familie en dus ook bij haar.

**Geplaatst**: 28-11-18 14:56

Geplaatst: 28-11-18 14:56

@WowAmigo

Het was ook afschuwelijk.
Als ik zo tegen mijn dochter zou doen dan mocht ze mij afschieten.

Ik sta ervan versteld hoe men in een soort van overlevingsmodus kan zitten al die jaren en pas wanneer je de knoop doorhakt komen alle nare ervaringen plots bovendrijven en schrik je dat je dat is aangedaan.

Soms denk ik wel eens, hoe zou ik als persoon zijn geweest als ik wel die aandacht/opvoeding had gehad die ik zo nodig had? Wat was ik dan geworden? Had ik dan veel vrienden? Zou ik dan een beter persoon zijn geweest?

Ik troost me met de gedachte dat ik ieder geval wel weet hoe het NIET moet!
Dat mijn kind niet zo'n k*t ervaringen moet oplopen, dat ze opgroeit tot een leuke vrouw met veel vrienden in haar leven.

**Geplaatst**: 28-11-18 15:10

Geplaatst: 28-11-18 15:10

Ik wil hier ook even reageren. Wil wel duidelijk maken dat mijn ex geen diagnose etc had. Vind gewoon dat de problemen die ik ondervond heel erg lijken op alles wat hier verteld wordt.

Ik ben 21 jaar oud, en was vorig jaar samen met een man van 34 die ik leren kennen had op het werk. Hij had/heeft een zoontje van 3 jaar oud. Dit was voor mij geen probleem. Ik heb duidelijk aangegeven VOOR we een relatie aangingen dat ik zelf géén kinderen wou en dat ik niet dacht dat dit nog zou veranderen, maar dat ik wél voor z'n zoontje wou zorgen en liefde geven. Hij had aangegeven dit geen probleem te vinden.

Toen we even samen waren heb ik z'n zoontje leren kennen. Hij was twee dagen in de week bij ons en om het weekend. Zoontje was wat terughoudend naar vreemden en ik had nog niet echt ervaring met kindjes maar na een paar keer elkaar gezien te hebben ging dit heel goed. Zoontje was altijd erg enthousiast over mij, wou graag samen spelen, ging soms mee naar m'n shetjes. Ik vond het ook erg fijn om met hem bezig te zijn.
Echter had ik ook nog een eigen leven met mijn paarden. In het begin was dit geen probleem. Na een paar maanden begon zoontje te vragen waar ik was, die twee avonden in de week dat ik bij m'n paard was. In plaats dat m'n ex z'n zoontje uitlegde waar ik was, kreeg ik het verbod nog weg te gaan van huis als z'n zoontje er was. Dit was dus twee dagen in de week en om de week een volledig weekend (vrijdag-zondag). Als ik toch eens een uurtje of twee weg was 's avonds eindigde dit in heel veel verwijten richting mij. Ik was egoïstisch, was er niet voor 'mijn gezin', liet hen in de steek,...

De dagen dat zijn zoontje bij z'n moeder was was mijn ex altijd érg down. Weigerde dan uit z'n zetel te komen en wou niks doen. Ik vertelde hem altijd dat hij mocht praten met mij als hij wilde, maar dat ik hem niet wou dwingen. Ik snapte heel goed dat hij zich slecht voelde de dagen dat hij z'n zoontje miste, maar vond niet dat hij dat op mij mocht afreageren. Dit deed hij toch. Ik kon niks goed doen, moest het volledige huishouden doen, en mocht niet weggaan. Ik moest thuis bij hem zijn om hem te steunen.
Voelen jullie hem al aankomen? Juist. Als z'n zoon er was mocht ik niet weg want ik 'liet hen in de steek'. Als z'n zoon er niet was moest ik thuis blijven om m'n ex te steunen. Steun die hij niet aanvaardde, en al z'n frustraties op mij uitte. Het kwam ervan dat ik amper nog buitenkwam, amper m'n dieren nog zag en amper m'n ouders nog zag die op vijf minuten van mijn deur woonden.

Op een bepaalde avond zaten we tv te kijken, één of andere serie. In de serie was een vrouw zwanger van een vriend, ze hadden éénmalig gemeenschap gehad. Tijdens een controle bleek dat het kindje ernstig gehandicapt zou zijn en als een plantje zou leven. De man in kwestie wou het kindje houden, de vrouw besliste het te laten weghalen, ze wou dat kindje geen leven als een plantje aandoen.
Ik liet vallen dat ik beide wel snapte, maar dat imo de vrouw nog steeds de laatste beslissing over haar eigen lichaam heeft.
Die avond was verschrikkelijk. Ex werd woédend op me. Hij, die alles zou doen om z'n zoon altijd bij hem te hebben, maar hem moet 'delen' met zn ex, kon NIET begrijpen dat je een levend wezen zou laten weghalen omwille van een handicap. Ik was ondankbaar, egoïstisch, ziek in m'n hoofd, respectloos.
Hij heeft een hele avond staan brullen tegen me, me vernederen, gedreigd me buiten te gooien. Tot het moment dat ik op knikkende knieën braaf zei dat ik hem snapte en nooit een abortus zou overwegen.

Paar dagen later kwam hij met de vraag wanneer ik aan kinderen wou beginnen. Ik was verbaasd en zei hem dat ik dat niet wou, dat ik dat al gezegd had voooor we de relatie aangingen. Dit ontkende hij. Hij herinnerde zich dit niet, ik was een leugenaar, en zei heel droogjes dat hij me nooit had gewild indien ik hem geen kinderen wou geven.
Als ik niet van gedachten veranderde, wou hij me niet meer en kon ik m'n boeltje nemen en vertrekken. Hij wist goed genoeg dat ik stapelverliefd op hem was en dat hij me kon manipuleren. Nachten aan een stuk heeft hij me wakker gehouden, op me ingepraat, me gemanipuleerd, gedreigd dat ik hem kinderen moest geven want anders... Het kwam op een punt dat ik dood- en doodop was en hem de belofte gemaakt had hem een kind te geven. Daarbij moest ik beloven dat dit voor mijn 25ste zou zijn.

Verder ging ik ondertussen verder naar mijn psychologen en psychiater. Ik nam antidepressiva en deed het hier goed op, dit alles stond onder controle van een psychiater. Dit heb ik hem ook duidelijk aangegeven VOOR we de relatie begonnen. Hij begreep dit.

Nadat hij me gedwongen had te beloven hem een kind te geven, begon hij me te verplichten m'n antidepressiva af te bouwen want 'dit kon ervoor zorgen dat ik minder vruchtbaar was'. Dit wou ik uiteraard niet, ik deed het goed op die medicatie en was nog niet klaar om af te bouwen/stoppen. Hierop werd hij (uiteraard) weer woedend, verbaal erg agressief, vernederde me en verweet me een vuile drugsverslaafde te zijn vanwege de pillen. Hij wou niet dat z'n zoon in huis leefde bij een drugsverslaafde, en ik moest ermee stoppen.

Hierop ben ik rustig een gesprek met hem aangegaan dat voor mij de medicatie en de bezoeken bij psychiater en psycholoog nodig zijn en mij erg helpen met mijn depressie. Ik stelde hem voor om eens mee te gaan bij mijn psycholoog, zodat hij kon praten over het missen van zijn zoontje het grootste deel van de week. Ik zei hem dat het héél normaal is zn zoontje te missen, maar dat het niet goed is dat hij dan werkelijk z'n zetel niet uitkomt, niks doet in het huishouden, niks eet,...
Hierop kreeg ik een hele hoop verwijten dat het mijn schuld was dat hij down was, ik zorgde niet goed voor hem, was er niet voor hem en zn zoon. Ik wist helemaal niet wat het was om iemand te missen, ik heb het perfecte leven. Hij had geen problemen. Ik was het probleem, ik maakte alles kapot voor hem. Het was allemaal mijn schuld en dat van mijn medicatie.

Ondertussen ging ik nergens meer heen, durfde geen neen te zeggen tegen hem en ging nooit meer in discussie. Op een bepaalde avond begon hij weer over kinderen, hij wou zo snel mogelijk een baby met mij. Ik werd angstig, probeerde weg te komen. Hierop blokkeerde hij de deur en sleurde me weer mee naar binnen. Ik gaf hem toe dat ik binnen dat moment en twee jaar zwanger wou worden.

Paar dagen daarna gingen we bowlen met wat collega's. De avond begon leuk, maar hij had veel te veel gedronken. Hij wou nog op café gaan maar dit zag ik niet zitten omdat hij al veel te ver heen was. Daarop werd hij weer verbaal erg agressief naar mij, vernederde me voor iedereen daar aanwezig. Verkondigde luidop wat een verschrikkelijk ziek mens ik was, ik gunde hem geen plezier, hij mocht nergens heen van mij, ik maakte z'n leven kapot. Ik reageerde hier nog relatief rustig op, dat ik niet wou dat hij zo alleen langs de weg zou dwalen of met de auto rijden, dat me niet draaide om het geen plezier gunnen, maar puur omdat ik inzat met z'n veiligheid. Dit was in zijn ogen allemaal bull***
Ik moest niet zo zeuren en zn avond verzieken, want ik was toch al genoeg alcoholverslaafden gewend en moest er niet zo dramatisch over doen (bepaalde gezinsleden bij mij thuis hebben een probleem met drank, wat al bepaalde nare gevolgen heeft gehad voor mij, dit wist hij. En hij wist ook dat dit erg diep zit bij mij). Hij heeft welgeteld twee uur staan brullen tegen mij en begon daarin ook mijn vader te beledigen. Hierop brak ik en heb ik weerwoord gegeven, ik had iets gezegd in de trant van dat ik wou dat hij zich psychologisch liet helpen want dat dit geen doen meer was.
Daarop schopte hij letterlijk m'n honden buiten, midden in de nacht, gaf me de boodschap te vertrekken en sloot de deur. Ik ben toen snachts met m'n hond bij m'n vader gaan slapen.
De dag erna kreeg ik een telefoontje. Hij miste me zo hard en wou dat ik terugkwam om zich te excuseren. NaÏef als ik was ging ik erheen. Helaas was het gewoon een 'val'. Toen ik er kwam was hij helemaal niet van plan zich te excuseren. Ik kreeg nog meer verwijten over me, dat hij het perfecte leven had en dat alles verziekt werd toen ik erbij kwam. Ik had alles verkl*** voor hem. Daarop heb ik mij geëxcuseerd, ik heb mij geëxcuseerd voor alles wat ik hem aangedaan had, ik geloofde hem. Hierop gaf hij doodleuk het antwoord dat hij geen drugsverslaafd, depressief geval in huis wou, dit was een gevaar voor zijn zoon. Als ik terug wou komen, moest ik me verplicht minstens x aantal maanden laten opnemen in een psychiatrie. Ik moest van m'n medicatie af zijn, hij wou dat ik m'n paarden verkocht zodat ik geld had voor onze toekomstige kinderen, hobby's, concerten, mijn 'slechte' vrienden,... dit was allemaal verleden tijd en als ik terug kwam moest ik een echte huismoeder worden.

Gelukkig is hierbij een lichtje gaan branden bij me dat het echt niet klopte. Toen hij in de stallen was heb ik m'n belangrijkste spullen meegenomen en ben vertrokken. Tijdje later met wat familieleden de rest van m'n spullen gaan ophalen. Heb hierna even thuis gezeten omdat ik letterlijk kapot was. Daarna terug begonnen op een andere job. Heb ondertussen een hele leuke vriend die me accepteert hoe ik ben, zelfs mét mijn medicatie en regelmatige bezoekjes bij m'n psycholoog.
Maar nog steeds word ik echt misselijk als ik terugdenk aan hoe die man mij gemanipuleerd heeft, tot zelfs het mij laten beloven van hem kinderen te schenken, terwijl ik dit niet wou. Hoe hij mij vernederd heeft, mij liet geloven dat ik zijn perfecte leven kapotgemaakt heb en mij afsloot van de rest van de wereld behalve zijn familie. Achteraf blijkt dat zijn leventje al verre van goed was VOOR ik er was, en een vorige vriendin ook al zwaar bedreigd/gemanipuleerd had. Maar toch, als ik eraan terugdenk word ik weer angstig.

**Geplaatst**: 28-11-18 15:18

Geplaatst: 28-11-18 15:18

Jeetje wat heftig Funnyhorses, wat hel is dat geweest. Dikke knuffel :(:)

Ik vind het ook altijd bijzonder hoe narcisme wordt 'ingeschaald'. Bij mij op school stond narcisme in het zelfde rijtje als anti-sociale stoornis/psychopatie en nog eentje. Dat vond ik best heftig om te zien hoor

@xelodi, ook een heftig verhaal. Ik ga hier geen vermoedens uitspreken of iemand wel of niet narcistisch is, maar dat het een ongezonde situatie is, lijkt me wel duidelijk

**Geplaatst**: 28-11-18 15:22

Geplaatst: 28-11-18 15:22

Pipodipo schreef:
CharmingS schreef:
Vind een Narcist met een psychopaat vergelijken trouwens wel erg heftig

Zo heb ik het niet opgevat, bij mij kwam het juist meer over als onderscheid maken. In dit topic worden gedragingen toegeschreven aan naricisme die beter bij een andere stoornis passen, zoals bijvoorbeeld de anti-sociale persoonlijkheidsstoornis waar de psychopatische of sociopatische persoonlijkheid onder valt.

Overigens vind ik wel dat er goede kanten zijn aan narcismpe, ijdelheid zorgt ervoor dat mensen beter voor de dag komen, zich mooier kleden en vaker naar de kapper gaan . Veel artiesten, politici en mensen hogerop in het bedrijfsleven hebben meer en vaker narcistische trekken dan gemiddeld. Dat betekent niet dat ze aan de stoornis lijden natuurlijk, laten we wel onderscheid blijven maken. Maar mensen die graag aandacht trekken en in de belangstelling staan zijn meestal niet zo bescheiden en vinden zichzelf ook daadwerkelijk interessant en de moeite waard.

Vind ik toch wel gevaarlijk wat jij zegt.. wat jij beter voor de dag komen vind, vind ik misschien wel ordinair..
Ik hou zelf ook van optutten en leuk aankleden, maar misschien doe ik dit wel uit onzekerheid?

Ik denk dat veel artiesten wat ijdeler zijn, wat meer extravert, graag in het middelpunt.. maar of er meer artiesten dan narcistische trekken hebben?
Wel worden ze veel op een voetstuk geplaatst, iets wat een persoon met narcisme geweldig vindt..

**Geplaatst**: 28-11-18 15:28

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 28-11-18 15:28

@noblesse

Wees zuinig op jezelf.
Laat dit niet met je doen je verdient zo veel beter!!! Maar dat het moeilijk was/is geloof ik je, zit een narcist of gewoon ekelig persoon eenmaal in je hoofd dat is het heel moeilijk om je ervan los te maken.

@joolien ook voor jou een dikke knuffel en bedankt voor alle lieve woorden die je mij al eens eerder hebt geschreven. Dat waardeer ik zeer xx

**Geplaatst**: 28-11-18 15:55

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 28-11-18 15:55

Noblesse, jeetje mijnwat een verhaal...... wat ben ik blij dat je daar weg bent, wat ben ik blij dat je nu een lieve vriend hebt die wel goed voor je is, en zuinig op je....... moedig mens ben je.......

**Geplaatst**: 28-11-18 16:26

Geplaatst: 28-11-18 16:26

IMJ schreef:
Vind ik toch wel gevaarlijk wat jij zegt.. wat jij beter voor de dag komen vind, vind ik misschien wel ordinair..
Ik hou zelf ook van optutten en leuk aankleden, maar misschien doe ik dit wel uit onzekerheid?

Ik denk dat veel artiesten wat ijdeler zijn, wat meer extravert, graag in het middelpunt.. maar of er meer artiesten dan narcistische trekken hebben?
Wel worden ze veel op een voetstuk geplaatst, iets wat een persoon met narcisme geweldig vindt..

Er zijn in dit topic al heel wat gevaarlijke dingen beweerd, ik denk dat mijn punt over ijdelheid wel meevalt. Het lijkt mij belangrijker om op het verschil te letten tussen narcistische trekken, die iedereen wel heeft en de narcistische persoonlijkheidsstoornis, die door een psychiater moet worden vastgesteld volgens vastgelegde criteria. Vanaf het moment dat er een diagnose gesteld gaat worden, zijn meningen niet meer relevant en gelden alleen de feitelijke vaststellingen.

In de DSM wordt geen onderscheid gemaakt tussen verschillende typen van de persoonlijkheidsstoornis, verborgen of openlijk narcisme wordt niet besproken. Dat zijn meer varianten uit de zachtere, populaire vormen van psychologie en neigen dus naar onbetrouwbare meningen. Maar prima als mensen daar steun aan vinden.

**Geplaatst**: 28-11-18 16:28

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 28-11-18 16:28

Is het hier toegestaan om mee te praten als je zelf met [naam] bent gediagnostiseerd?

**Geplaatst**: 28-11-18 16:30

Geplaatst: 28-11-18 16:30

@pipodipo, ik doe de opleiding tot HBO verpleegkundige en heb over de verborgen vorm inderdaad nog weinig gehoord. Is het vanwege de DSM dan beter om te spreken van karaktertrekken in plaats van verborgen of openlijk narcisme?

**Geplaatst**: 28-11-18 16:31

Geplaatst: 28-11-18 16:31

Resistance schreef:
Is het hier toegestaan om mee te praten als je zelf met NPS bent gediagnostiseerd?

Ik vind het heel goed dat je mee praat, en benieuwd hoe jij er tegenaan kijkt. Al blijf ik bij mijn idee die ik laatst naar je heb uitgesproken

(positief bedoelt he)

**Geplaatst**: 28-11-18 16:53

Geplaatst: 28-11-18 16:53

xelodi schreef:
@pipodipo, ik doe de opleiding tot HBO verpleegkundige en heb over de verborgen vorm inderdaad nog weinig gehoord. Is het vanwege de DSM dan beter om te spreken van karaktertrekken in plaats van verborgen of openlijk narcisme?

Inderdaad, de DSM beschrijft de persoonlijkheidsstoornis en eigenlijk alleen dat. In feite is het zo dat in elke persoonlijkheidsstoornis kenmerken voorkomen die ook bij normale mensen worden gezien en pas in combinatie met andere, specifieke kenmerken en gedrag een stoornis vormen. Veel mensen met een persoonlijkheidsstoornis functioneren slecht in het leven en vertonen onevenwichtig gedrag, dat is ook een belangrijk gegeven in het geheel. Je bent er dus niet met het nalopen van lijstjes, ook niet die uit de DSM omdat je de hele diagnostische methode moet volgen en niet alleen het lijstje af kunt vinken. Daarom kun je ook maar beter niet spitten in de DSM en het op jezelf betrekken, want aan het eind van de dag kun je diverse stoornissen bij jezelf opplakken en dat is niet verstandig

.

**Geplaatst**: 28-11-18 17:58

Geplaatst: 28-11-18 17:58

Resistance schreef:
Is het hier toegestaan om mee te praten als je zelf met NPS bent gediagnostiseerd?

Natuurlijk

NPS is het probleem volgens mij niet. Ja, voor jou denk ik wel, maar dat hoeft voor een ander helemaal niet. Zoals ik al eerder zei: ik heb geen probleem met NPS. Ik heb een probleem met abusief gedrag.

Als je het goed vindt, stuur ik je even pb

**Geplaatst**: 28-11-18 18:02

Geplaatst: 28-11-18 18:02

Avalanche81 schreef:
Resistance schreef:
Is het hier toegestaan om mee te praten als je zelf met [naam] bent gediagnostiseerd?

Natuurlijk [naam] is het probleem volgens mij niet. Ja, voor jou denk ik wel, maar dat hoeft voor een ander helemaal niet. Zoals ik al eerder zei: ik heb geen probleem met [naam]. Ik heb een probleem met abusief gedrag.

Als je het goed vindt, stuur ik je even pb

Ja is goed!

En inderdaad. Abusief gedrag is nooit goed te praten, zowel mentaal als fysiek.

**Geplaatst**: 28-11-18 19:12

Re: Narcisme, wat is jouw ervaring?

Geplaatst: 28-11-18 19:12

Mijn vader is een narcist. Hij is heel erg overtuigd van zich zelf en niemand is goed genoeg. Hij heeft altijd gelijk en ga je er tegen in dan wordt hij woest en kan hij ook fysiek en verbaal agressief worden. Ook als je je niet aan zijn regels houd dan word hij heel boos. Hij heeft iemand in een discussie geprobeerd diegene zijn kop in te slaan met een stoel.

Mijn moeder heeft ook veel problemen gehad door hem. Hij dreigde altijd met 'ik ga bij je weg en ik maak je helemaal kapot'. Een keer had mijn vader ruzie met mijn broer en mijn moeder nam het voor mijn broer op en toen pakte hij mijn moeder bij de keel en gooide haar boven op het tafelvoetbalspel. Ook heeft mijn moeder wel verteld dat ze een keer geen seks met hem wou en hij haar toen uit bed heeft getrapt.

Mijn jeugd thuis was niet bepaald gezellig.

**Geplaatst**: 28-11-18 20:11

Geplaatst: 28-11-18 20:11

Jee, wat een verhalen hier. Fascinerend om te lezen, mijn oog viel er op omdat de psycholoog waarbij een ex en ik in relatietherapie waren me ooit op het bestaan van een narcistische persoonlijkheidsstoornis wees, met een hint richting ex. Verklaarde voor mij best een boel. Maar nu ik hier de verhalen lees en terugdenk aan mijn toch wel verziekte jeugd valt mijn mond open... dat er een steekje los zat aan mijn moeder heb ik lang geleden wel bedacht, maar in welke hoek ik moest zoeken?

Mijn moeder was een leuke moeder toen mijn zus en ik klein waren, werkte niet ("want dat mag ik niet van papa") kopje thee uit school, koekje erbij etc. Wat 35 jaar geleden van je verwacht werd als moeder denk ik. Maar vanaf dat we wat begonnen te puberen ging het mis. Onbeschrijfelijke chagerijnigheidsbuien (mijn zus en ik hanteerden een soort codesysteem wat voor "temperatuur" het in huis was) waarbij we kropen om te proberen de sfeer te redden. Mam, zullen we voor je afwassen? Mam, zullen we de hond uitlaten? Ik was een egoïst, een rotmeid en lui. Vriendjes en vriendinnetjes liepen met haar weg, ik had zó'n leuke moeder... wat was ik blij toen een vriendin erdoorheen prikte. Jouw moeder speelt toneel! Tegen een vriendje van een jaar of 17 wist ze te vertellen dat ze eigenlijk dood wilde maar dat ze voor mijn zus en mij geen zelfmoord pleegde. Tegen een volgend vriendje zei ze toen ik hem voorstelde "hoi, ik ben de moeder van ..." en in één adem door tegen mij "klerewijf! Door jou is mijn fiets gestolen!" en waar ik me meer en meer ging afzonderen van haar smeekte mijn zus om haar aandacht, liet zich tot de grond toe afbreken, en door haar weer oprapen en mee uit eten nemen. Het breekpunt kwam toen ze haar eigen huis had gekocht, mijn vader werkte doordeweeks in engeland, zij ging in het weekend met haar vriendin naar een camping. Ze praatten toen al jaren niet meer met elkaar. De afspraak was dat mijn zus of ik mijn vader van en naar schiphol brachten, en dan op zondag lieten weten als hij weg was. Ik kwam op vrijdag uit school en trof een geplunderd huis aan, maar geen briefje met een adres. Heel veel mensen uit mijn omgeving hadden een verhuisbericht gehad en wilden mij best vertellen waar ze nu woonde maar ik hield voet bij stuk "dat ik het van haar zelf wilde horen". Mijn zus en ik bleven dus achter in het ouderlijk huis, gauw bij de blokker maar wat bestek gekocht, we moesten toch eten. Na een week of 6 is mijn zus doorgedraaid en heeft de vriendin van mijn moeder gebeld. Binnen no-time stond ze op de stoep, het oude patroon, zus tot de grond toe afbreken en dan weer oprapen. Het was niet waar dat ze geen adres had achtergelaten, dat had onze vader weggehaald. Toen vroeg ze aan mij wanneer wij konden gaan beginnen met bouwen, en ik heb gevraagd "waaraan?"
Mijn zus is bij haar gaan wonen, ik voelde me nog een paar keer verplicht om daarheen te gaan met verjaardagen etc. Maar om te zien dat je naam van de verjaardagskalender is getippex-d is niet fijn als pakweg 20-jarige. Idiootste voorval was op een verjaardag van oude buren, hele poos met een vriendin van mijn moeder zitten praten wat we allebei niet van elkaar wisten, tot die vroeg waar ik dan woonde, hiernaast, nee dat kon niet, daar woonde xxx. Nou, ik ben daar het zusje van. Grote verbazing "O, ben jij het zusje van... maar je bent best oké?" Ondertussen hield ze mijn zus voor dat ze geen contact zocht met mij "om mijn standpunt te respecteren"
Daarnaast had ze vier broers/zussen, met twee daarvan heeft ze alle contact gebroken. De eerste omdat die in twijfel trok wat ze uitspookte als mijn vader niet thuis was, de tweede omdat die goed had gevonden dat mijn vader op de uitvaart van zijn -na ruim 25 jaar huwelijk- aanstaande ex-schoonvader aanwezig wilde zijn.
Een paar jaar geleden is ze overleden, ik hoorde het twee weken na de crematie. Ik heb gehoord dat ik ook niet vermeld stond op de rouwkaart, en dat er bewakers ingehuurd waren om mij en mijn gebande ooms en tantes de toegang tot het crematorium te ontzeggen. Ik weet wel zeker dat ik onterfd ben, aan mijn zus, haar lievelingetje (traumabonding?) de nobele taak om het mij te mogen vertellen.

Maargoed, er is geen officiële diagnose, want met haar was niks mis, het lag aan haar (ex)man, haar broer, haar zus, haar dochters, vul maar in. Dus ik zal de poll niet aanklikken, maar nogmaals, ik heb geboeid de verhalen zitten lezen hier.
Ik zie haar maar als mijn grote anti-voorbeeld, zo verzuurd en ontevreden wil ik niet zijn, de slachtofferrol past mij niet en dat ik sociaal en emotioneel wat beperkingen heb zorgt niet dat ik minder lol in het leven heb. En ik heb ondertussen als 40-plusser al een leuke puber kunnen steunen met mijn verhaal, dat ze niet de enige is, dat je moeder ook maar een mens is en niet alle mensen goed met elkaar op kunnen schieten, en dat je op een gegeven moment voor je zelf mag en moet kiezen.

En dat testje van psychologie magazine... dan is mijn huidige scharrel echt een echte...

Hoe heb jij narcisme ervaren?