Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-09-17 21:30

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 02-09-17 21:30

Crisis zeg, Shan. Ik schrik ervan. Een heel dikke knuffel van mij :(:)

Ga je vrijdag nu terug naar huis?
Is het een idee om hulp te krijgen met Vince?

**Geplaatst**: 02-09-17 21:47

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 02-09-17 21:47

Stille meelezer, tsjeetje TS wat een wending ineens! Heel veel sterkte meid!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-09-17 21:52

Geplaatst door de TopicStarter : 02-09-17 21:52

Het is ook een vreselijk heftige tijd

Vince is het probleem niet, het gaat fout in mijn koppie. Door mezelf weer zo weg te cijferen (onbewust) is mijn emmer overvol geraakt en iedere druppel is teveel. Er zal op korte termijn thuisbegeleiding gestart worden om mij te helpen mijn structuur terug te krijgen. Ook heb ik een meid gevonden die een beetje wil komen helpen in het huishouden. Maar ik was zo snel uit mijn evenwicht dat ik eerlijk heb toegegeven dat ik niet met Vince alleen durfde te zijn.

De enige optie was dus even naar mijn moeder om de batterij op te laden. Het jammere is alleen dat ik nog geen dag ook maat enigszins rust heb gehad en de batterij nog leger is geraakt. Zoals mijn man zich nu gedraagt durf ik niet eens naar huis.

Ik heb/had er alle vertrouwen in dat het goed zou komen, mijn man niet (meer). Er werd zelfs gezegd dat ik hem meer moest betrekken want dit ging vaker gebeuren en hij moest weten hoe hiermee om te gaan...

Ik vecht al 2 weken lang om mijn hoofd boven water te houden. Zelfs tijdens de ergste crisis momenten behield ik de helderheid om hulpverlening in te schakelen. Ik heb me vreselijk kwetsbaar opgesteld en om hulp gevraagd. En nu ben ik de gebeten hond, het is ongelooflijk.

Ik houd me vast aan ons mannetje en ik blijf knokken. Hij is mijn alles en ik wil me gewoon weer beter voelen!

**Geplaatst**: 03-09-17 11:05

Geplaatst: 03-09-17 11:05

bowena_84 schreef:
Hij is ongelooflijk kwaad en voelt zich door mij niet gesteund en gewaardeerd.

Ik heb alle begrip voor hem, heb me altijd voor hem weg gecijferd. Tot nu toe heb ik er alles aan gedaan om hem zo min mogelijk te belasten en zo snel mogelijk samen weer verder te kunnen.

TS, wat een rotsituatie zitten jullie nu in zeg...

Ik wil echter wel even reageren op bovenstaande stukjes. Mocht ik die verkeerd interpreteren, hoor ik het graag. Ik heb zelfs bewust een nacht gewacht om antwoord te geven.

Je schrijft dat je je wegcijfert voor je man. Je gaat zelfs terug naar je moeder om bij te tanken en je man er niet teveel mee te belasten. En intussen tank je niet bij maar wordt de situatie alleen maar erger.

Kan het zijn dat je man het gevoel heeft aan de kant gezet te worden. Jij cijfert je weg voor hem, maar door naar je ouders te gaan ontneem je hem zijn kans er voor jou en voor jullie mannetje te zijn. Hij trouwt met jou, belooft goed voor je te zorgen. Heeft weet van jouw moeilijkheden. Loopt daar dus niet voor weg. En nu beslis jij (ongetwijfeld in jouw ogen in het belang van jullie beiden/ drieen) om ergens anders tot rust te komen. Dan blijkt dat het zelfs nog minder gaat met jou.

Kan het niet zijn dat hij zich ook wegcijfert voor jou. Dat hij nu heel bang Is zowel zijn vrouw als jullie beider kindje te verliezen? Dat hij daarom nu zo boos is (ook omdat je juist weggaat om bij tea tanken maar dit door bepaalde omstandigheden niet lukt, ergo, de situatie wordt erger).

Ik heb gelukkig nooit in jouw situatie gezeten. Ik weet ook niet of je er de puf voor hebt, maar probeer met je man te praten. Wat zit hem precies dwars. Waar Is hij bang voor. Waar ben jij bang voor. Wat doen jullie precies als je je denkt weg te cijferen voor de andere. Maar ook hoe voelt het gevolg van het wegcijferen voor die ander?

Ik duim dat jullie samen de kracht kunnen terug vinden om er samen uit te kunnen komen.

**Geplaatst**: 03-09-17 11:48

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 03-09-17 11:48

Jeetje ts wat een lastige situatie. .. Ik zou willen dat ik de gouden tip voor je had maar die heb ik helaas niet. Ik wil je heel veel sterkte moed en kracht toe wensen. .. Ook kan ik mij wel vinden in de reactie van rocamor. Praat met je man. ... hopelijk komen jullie hier sterker weer uit.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-09-17 12:00

Geplaatst door de TopicStarter : 03-09-17 12:00

Rocamor, wat schrijf je weer een mooie, heldere en eerlijke post!

Laat ik voorop stellen dat alles wat tot nu toe besloten is in overleg is gegaan en hij met alles toegestemd heeft.

Ik gaf helder aan even niet in staat te zijn om alleen te zijn, omdat ik mezelf te onstabiel vond.
Omdat opname alleen geen optie was voor ons moesten we kiezen tussen een week naar mijn moeder of mijn man nog een week thuis.
Hij kon en wilde absoluut niet weer vrij vragen.
We hadden het beiden ontzettend zwaar met de beslissing maar stelden het welzijn en de veiligheid van ons mannetje voor op. Mijn man vertelde mij zelfs dat hij er stiekem wel naar uit keek om even een weekje lekker te kunnen werken zonder zich zorgen te maken om ons.

Ik heb al die tijd dat het met mij niet zo goed ging ook altijd naar hem gevraagd. Keer op keer drukte hij me op het hart dat het goed ging. Ook als ik zag eb voelde dat dat misschien niet zo was en probeerde door te vragen. Toen hij zich niet naar mij (wilde?) Openen heb ik zijn zusje gevraagd om een oogje in het zeil te houden.

Alles was in orde, ik heb alles met hem besproken en hij stemde overal mee in. Pas toen ik hem aansprak op zijn gedrag in het huis van mijn moeder en vroeg zich enigszins aan te passen (het ging over het feit dat hij vond dat de pup van mijn moeder niet op de bank hoorde...) Dat de bom barste.

Ik zie nu een hele andere kant van hem. Hij beschuldigd mij alleen nog maar, en verdraaid woorden en situaties compleet. Erger nog hij verzint er constant nieuwe dingen bij. Hij beticht mij ervan zijn zoon bij hem weg te houden. Spreekt uit absoluut geen vertrouwen meer in mij of de situatie te hebben. En dan keer op keer te moeten horen dat hij niet weet of hij verder wil met mij.

Mijn man heeft het ook niet makkelijk gehad en ik wilde er juist altijd voor zorgen dat hij geen zorgen zou hebben. Hij mag van mij boos zijn, teleurgesteld, verdrietig noem maar op... Maar moet hij mij dan zo afvallen? Mijn familie word door de stront getrokken momenteel en alles wat ik zeg of probeer word tegen me gebruikt.
Ik ben doodsbang voor hem op het moment.

En ik heb geprobeerd te praten. Ik heb hem 100 keer gevraag wat hij wil, niet wat kan of goed is maar wat hij wil. En ik krijg op al mijn vragen hetzelfde antwoord; ik weet het niet.

Ik wil hem ook helpen maar hij wil absoluut niet met mij praten. Ik heb hem gezegd dat het goed zou zijn als we ik de tafel gaan maar hij blijft schoppen.

Laat ik heel helder stellen dat ik wéét dat de hele situatie ook een zware last voor hem is. Maar het gedrag dat hij nu vertoond, de man die hij nu is ken ik niet en ik vind het dood eng.

Als ik in Enschede was gebleven was het ook niet veel beter gegaan, dan had ik hem waarschijnlijk veel te veel gestoord op zijn werk. Iets waarvan hij aangaf dat er even niet meer bij te kunnen hebben. Het is nooit mijn bedoeling geweest hem buiten te sluiten.
Er was niemand die naar ons toe te komen om mij tijdelijk te ondersteunen in de thuis situatie.

Ik voel me nu al zoveel gelijkmatiger met de medicatie. Als we dit weekend gewoon een fijn weekend samen hadden gehad was ik misschien vanavond wel met hem mee naar huis gegaan. Of toch nog tot vrijdag gebleven en toen met hem mee naar huis gegaan.

Het is een rot situatie en ik wil dit alleen maar oplossen maar weet heel even niet hoe. Ik hoop dat hij met me wil praten, maar ik zie dat voorlopig nog niet gebeuren.

**Geplaatst**: 03-09-17 13:52

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 03-09-17 13:52

Wellicht heeft hij zich opeens gerealiseerd wat voor enorme verantwoordelijkheid een kind is, en dat zijn gedrag daarom zo is omgeslagen?

Maar ik vind dat er absoluut geen excuus is voor hoe hij doet, als ik dit zo lees. Je hebt hem 100x gevraagd wat hij wil, en elke keer is hij degene die antwoordt dat hij dat niet weet. Daar kan jij niets aan doen, hij heeft dus absoluut niet het recht om jou zo te behandelen. Ik geloof best dat dit ook heel zwaar is door hem, maar hij weet van iedereen nog wel het best hoe de situatie is en dan doet hij zo! Zeker dat doorschoppen wanneer jij vraagt om om de tafel te gaan, dat gaat er bij mij niet in.

Ik zou, als ik jou was, stoppen met kruipen voor hem en duidelijk je grenzen aangeven. Jij bent met oplossingen gekomen, hij heeft die niet aangegrepen. Dan is dat zijn probleem, niet het jouwe. Hij weet hoe zwaar jij het hebt.

Ik ben geen therapiste of iets dergelijks, maar dit is hoe ik erover denk.

**Geplaatst**: 03-09-17 14:38

Geplaatst: 03-09-17 14:38

Dat vind ik heel gewaagde uitspraken Resistance.

Daarnaast heb ik het idee dat noch ts kruipt voor haar man en noch haar man kruipt voor haar.

Ik heb wel het gevoel dat beiden zich groter proberen te houden dan dat ze werkelijk zijn. Dat ze beiden de ander niet willen belasten met hun eigen sores. Juist omdat de druk al heel hoog Is.

De man van ts moet sterk zijn voor zijn vrouw, voor hun zoontje. Maar ook genoeg tijd en energie hebben om zijn baan goed uit te voeren. Hij wil neem ik aan noch zijn vrouw noch zijn baas afvallen. Als ik het zo lees, lijkt hij me "gewoon ook aan het eind van zijn Latijn".

Durf dat maar eens toe te geven. Zonder je baan te verliezen. Zonder je vrouw, die het ook heel zwaar heeft, af te vallen. Zonder Zelf in een meters diep gat te vallen.

Mensen die heel bang zijn om iets kwijt te raken, zoals de man van ts geloof ik al min of meer heeft aangegeven, kunnen hele rare dingen doen of zeggen. Dan voelt het veiliger om alvast afstand te creëren (ik weet niet of ik met je verder wil) of door ruzie om iets dat eigenlijk het ploffen niet waard Is.

Ik vermoed dat de man van ts helemaal niet zonder ts en haar zoontje wil. Hij wil enkel rust. Om even bij te tanken.

Ts ik begrijp jouw verhaal. Ik snap jouw gevoelen(s). En ik jouw reactie daarop. Maar ik snap ook hoe jouw man zich inmiddels zou kunnen (!) voelen. Zou jij durven toegeven dat je aan het eind van je Latijn zit, als je je sterk moet maken voor iemand die het zelf ook heel zwaar heeft.

Ts, probeer om met hem in gesprek te gaan. Probeer dat zonder frustratie of verwijten te doen. Ja, je hebt het 100x gevraagd. Vraag hem 1x, 2x, desnoods 10x of hij het durft te zeggen als de situatie (en dat Is wat anders dan jou of je ouders of je zoontje) hem (ook) teveel wordt. Hij mag ook beseffen dat hij mag aangeven als het te zwaar wordt. Doordat hij dit niet met jou durft te bespreken, sluit hij jou buiten. Net als het verwijt dat er naar jou Is of Was. Dat hij in de toekomst er ook mee moet leren omgaan.

Ik geloof namelijk echt niet dat hij jou kwijt wil. Ik denk dat hij net als jij momenteel struggelt met de situatie en dit daarom zo heeft aangepakt.

Door je beiden open te stellen, kruip je mijns inziens niet voor de ander. Maar je erkent wel dat het even niet zo gaat zoals het moet. En door dat bespreekbaar te maken, kunnen jullie samen (!!) Op zoek gaan voor oplossingen. Wellicht met hulp van neutrale derden erbij.

Laatste vraag. Wat Is de reden waarom je man liever niet heeft dat er een hond op de bank Is?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-09-17 17:30

Geplaatst door de TopicStarter : 03-09-17 17:30

God wat moeilijk dit...

De post van resistance verwoord zo'n beetje exact hoe ik me momenteel voel.
Ik heb zo mijn best voor ons gedaan dat het zo'n pijn doet dat hij nu zegt dat hij zich niet gesteund en gewaardeerd door mij voelt.

Dat hij mij nu al de hele dag negeert en niet bereikbaar is vind ik ook heel moeilijk omdat ik zó bang ben dat alles wat ik nu doe of zeg mij later verweten word.

Echter snap ik jou post ook Rocamor en vind ik het super mooi en stoer dat je beider kanten zo kunt en durft te belichten.
Ik denk dat hij ook veel te lang sterk is moeten zijn en nu niet meer weet hoe. Inderdaad hoe kies je voor je vrouw als je baan dan misschien op de tocht komt.

De omslag in zijn gedrag is zo heftig voor me. We hebben elkaar goed pijn gedaan en er zal echt eerst een goed gesprek moeten komen. En geloof me Rocamor dat ik alles met het uiterste geduld en liefde doe, maar hij dreef me tot het uiterste met zijn uitspraken.

Als hij met mij door wil zal ook hij moeten gaan praten. Want er zit meer alleen dit onder. Ik ben natuurlijk als dik 4 jaar met hem samen en er zijn wel vaker meer dingen voorgevallen. Echter is onze kleine man nu in het spel.

Laat ik wel even benadrukken dat ik respect heb voor mijn man hoe hij altijd voor mij klaar gestaan heeft. Ik heb enorm met hem geboft. Daarom ben ik ook zo geschrokken.

Wbt het hondje, mijn man had al een hekel aan het dier toen ze aangekocht werd, gewoon omdat het een klein hondje is. Hij vind het zoals hij herhaaldelijk gezegd heeft dit weekend een vies stink dier.
Hij wil ook absoluut niet dat de pup in de buurt van Vince komt.
De pup is nu 12 weken en is ongelooflijk lief en leert snel. Ze kijkt niet naar Vince op of om. Omdat ze zo klein is heeft ze een loopplankje om de bank op te komen.
Mijn man koos die plek om te gaan zitten en weigerde de de pup de toegang tot de bank omdat hij niet wilde dat de pup over hem heenliep. Toen ik hem een andere plek aanbood vond het het niet kunnen dat de pup boven hem stond en verkozen werd.
Daarna gebeurden er nog een aantal dingen waaronder ik die zei dat hij zich zal moeten aanpassen aan de huisregels en toen barste de bom...

**Geplaatst**: 03-09-17 17:52

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 03-09-17 17:52

Ik vind het knap van je dat je open blijft staan voor een andere gedachte dan de jouwe.

Overigens kan ik me in beide kanten van het verhaal inleven. Daarmee maak ik zijn reactie niet acceptabel, maar wel begrijpelijk.

En ook ik zou me voelen zoals jij in deze situatie.

Ik hoop dat je snel positieve helderheid in de situatie hebt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-09-17 19:27

Geplaatst door de TopicStarter : 03-09-17 19:27

Hij 'negeert' me inmiddels al de hele dag. Eerst werd ik er boos om, nu heb ik het losgelaten. Hij heeft duidelijk tijd nodig.

Toch knaagt ook dat aan me. Toen ik zei dat het me teveel werd heb ik naar oplossingen gezocht om voor Vince te blijven zorgen, want dat is mijn taak.
Nu hij erdoorheen zit laat hij alles los en wil alleen maar (met) rust (gelaten worden).
Ik vind dat moeilijk, zelfs onder invloed van pittige medicatie bleef ik zorgen voor Vince, ook s' nachts terwijl hij naast me lag en ik hem echt aan moest sturen mij te helpen (wat hij dan wel altijd doet, dat wel). Nu nog steeds, wel met mijn moeder als back up.

Maar goed, het heeft weinig zin om in die gedachtenstroom te blijven hangen. Daar schieten we niets mee op. Nu moet ik nog gaan bedenken wat ik tegen zijn zusje moet zeggen die zich er ook mee is gaan bemoeien. Helaas alleen gebaseerd op zijn verhaal. Ook wil hij morgen contact op gaan nemen met al mijn hulpverleners want het gaat niet snel genoeg volgens hem...

Ik blijf me focussen op ons mannetje en hoop dat hij gauw wil praten.

Dit pretbekje maakt zoveel goed!
Afbeelding

**Geplaatst**: 03-09-17 19:45

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 03-09-17 19:45

Ik wil met mijn berichten absoluut niet jou op een bepaalde gedachtengang brengen of iets anders veroorzaken, maar ik vind het best banketstaaf dat hij contact met JOUW hulpverleners gaat opnemen, omdat het HEM niet snel genoeg gaat, terwijl hij nu hij tijd nodig heeft alles wat jullie zoontje betreft uit zijn handen laat vallen. Geeft mij niet het idee dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt.

Wat een ontzettend lastige situatie is dit. Aan de ene kant wil ik je man begrijpen, maar aan de andere kant kan ik er niet bij dat hij de zorg van jullie zoontje totaal aan jouw overlaat, terwijl het ook zijn zoon is.

Wellicht is het verantwoordelijkheidsgevoel hem overvallen, en heeft hij daar moeite mee? Mijn vader (die overigens een geweldige vader is geweest altijd) vertelde weleens dat een moeder 9 maanden heeft ok aan het idee te wennen dat er een kindje komt en de man an sich ook wel, maar dat dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel toch in één klap kwam. Wellicht heeft de ene man daar meer moeite mee dan de andere man. Misschien is dat iets wat je in een gesprek bespreekbaar kan maken?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-09-17 20:53

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst door de TopicStarter : 03-09-17 20:53

Nouja, in deze situatie kan het natuurlijk niet anders dat ik volledig voor onze klein man zorg. Maar ik snap denk ik wat je bedoeld.

Met het laatste sla je de spijker op z'n kop denk ik. Ik zal dat zeker eens met hem bespreken!
Hij heeft inmiddels aangegeven tijd nodig te hebben, ik heb gezegd hem die te geven. Wel proef ik wat verslagenheid en misschien wel spijt in zijn berichten. Ik laat het vandaag voor wat het is, morgen is weer een nieuwe dag!

**Geplaatst**: 03-09-17 20:53

Geplaatst: 03-09-17 20:53

TS ik wil je toch echt heel erg complimenteren hoe je hier alsnog ook een opening houd voor zijn problemen en moeilijkheden, en hem ondanks je pijn en de hele situatie, nog in een heel net daglicht zet. Zeker terwijl jij zo in crisis zit, vind ik dat echt, petje af! En ik vind je ook gewoon an sich nog goed helder, dat je naar je moeder bent gegaan, goed nadenkt etc. Echt complimenten! Dat moest ik gewoon even zeggen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-17 11:53

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-17 11:53

Wat een lief berichtje Knabbelgirl, dankjewel

Ik word langzaam gek, weer is geen van mijn hulpverleners bereikbaar. Bij de psychiater wilden ze me wéér afwimpelen maar heb een gesprek geëist.

Ondertussen blijft mijn man schoppen, schoppen, schoppen, is gewoon niet voor rede vatbaar. Ik probeer hem alleen maar tegemoet te komen maar hij blijft zich focussen op mijn ouders. Ik wil gewoon met hem alleen praten maar hij blijft hen erin betrekken terwijl ik aan geef dat ze geen rol spelen in onze relatie. De fixatie op mijn ouders is bijna eng te noemen, hij verwacht zelfs dat ik ervoor zorg dat ze niet aanwezig zijn als hij ons komt halen.
Hij blijft gemene uithalen naar mij doen, zegt dat hij door mij nu ziek thuis zit en dat mij de afgelopen weken steunen al zijn energie verspild heeft en hij niets meer te geven heeft.
Hij beschuldigd mij van zaken die mij ongelooflijk zeer doen.

En écht waar, hoe graag ik hem wil begrijpen en steunen duwt hij mij alleen maar verder weg met zijn gedrag en uitspraken. De man aan de andere kant van het land ken ik gewoonweg niet. Ik snap dat hij zijn zoon mist, dit is geen situatie die een kersverse papa zou moeten doormaken. Maar we waren het beide eens dat dit de beste oplossing zou zijn.

Ik heb met helder verstand de vpk van het CB opgebeld, gezien zij de enige is die bereikbaar is. Ik heb aangegeven dat dit zo niet verder kan. De manier van hulpverlening niet en de situatie met Jos en mij niet.
Wederom bewijst ze weer hoe fantastisch ze is! Ik heb een aantal goede adviezen mbt Vince mee gekregen en zij gaat het stokje van mij overnemen. Ze gaat contact opnemen en gaat zorgen dat er nu eens samen gewerkt word en er een fatsoenlijk plan van aanpak komt. Ook gaat ze overleggen hoe we het het beste aan kunnen pakken wbt mijn man en mij, want een neutraal gesprek met een neutrale derde lijkt mij het beste.

Mensen mensen wat een toestand.... Ik had veel verwacht, maar dit niet.

**Geplaatst**: 04-09-17 12:03

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 04-09-17 12:03

Een heel aantal pagina's doorgelezen. Wat een heftig verhaal en wat ben jij een sterke vrouw zeg!!! Echt respect dat je zo goed voor jezelf en de kleine opkomt en hulp voor elkaar probeert te boksen. Zeker als ook je relatie niet lekker gaat op dit moment. Ik denk niet dat veel mensen het je zo na doen! Dikke knuffel voor jou! Hoop dat de hulp snel op gang komt en je man ook weer achter je gaat staan waar hij hoort. Daar hoeft hij zijn eigen gevoelens niet mee te negeren maar misschien wel op een andere plaats zetten. Maar dat is mijn mening....

**Geplaatst**: 04-09-17 12:06

Geplaatst: 04-09-17 12:06

Jeetje, jullie zijn met jullie tweetjes echt allebei ver voorbij de grenzen van eigen kunnen gegaan, zo te lezen.

De acties van je man zijn uiteraard niet acceptabel, helaas wel begrijpelijk als hij echt volledig overspannen of burned out is.

Wilde Jos contact opnemen met jouw hulpverleners omdat zij je laten vallen? bedoelde hij dat met het "het gaat niet snel genoeg met het regelen van hulp"? Of bedoelde hij dat jij niet hard genoeg je best doet om beter te worden?

Heeft je man al vaker problemen met je ouders gehad trouwens? of is dit volledig nieuw?

Heh bah, wat een gedoe zeg!

**Geplaatst**: 04-09-17 13:45

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 04-09-17 13:45

Jeetjemina Shan, het zit je ook echt allemaal niet mee. Wat ik vooral heel erg vind is dat de hulpverlening het zo laat afweten, jij hebt al genoeg aan je hoofd en zou je daar niet meer druk om over hoeven maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-17 15:23

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-17 15:23

Waar ik me vanochtend nog voorgenomen had me niet onderuit te laten halen, lig ik nu gebroken op de bank.

Had me heerlijk gedoucht en leuk aangekleed. Vervolgens word ik op dr app compleet neergesabeld door het zusje van mijn man (die gaat volledig uit van zijn verhaal en beschuldigd me van alles en nog wat). Mijn man informeert totaal niet naar Vince dus ik houd hem uit goed fatsoen op de hoogte van alles wat er gebeurt maar hij negeert me alweer vanaf 11u vanochtend.

Door alle stress heb ik last van opvlammingen, wat inhoud dat al mijn zenuwen op scherp staan van kop tot teen en dat doet vreselijk zeer. Ik ben verkeer voorgelicht door de huisarts dus zit tegen een borstontsteking aan (lang leve het CB, hopelijk kunnen we het voorkomen!) En ook dat doet vreselijk zeer.

En als klap op de vuurpijl heeft Vince sinds vrijdag een fikse terug val van de reflux, slaap slecht overdag, veel wakker s nachts, heeft er weer een nachtvoeding aangeplakt en vandaag huilt hij alleen maar en laat zich niet weg leggen. Ik word hopelijk vandaag nog terug gebeld door de dienstdoende kinderarts.

En zo knok ik maar door. De hulpverlening zou zich moeten schamen. Daar is het laatste woord ook nog niet over gesproken. Ik hoop dat het CB meer kan bereiken dan ik.

Edit; Nee Rocamor er waren nooit problemen met mijn ouders. Mijn moeder is een aparte maar hij heeft altijd goed met haar door een deur gekund. De vriend van haar is hij compleet gek op. Tot afgelopen weekend dus.

Wat mij ook steeds duidelijker is geworden is dat hij extreem beschermend naar Vince toe is. Op het controle-freakerige af. Hij kijkt zelfs mij op de vingers en bekritiseerd dingen die ik doe. Hij kan er slecht tegen als Vince huilt (machteloos en bezorgd) en heeft het soms heel zwaar in de nachten dat ik ondersteuning vraag.

Zou wat Resistance zegt niet kunnen kloppen, dat het hem compleet overvalt? De zorg, de verantwoordelijkheid? Dat ik niet alleen het probleem ben maar de combi van Vince én mij?

**Geplaatst**: 04-09-17 16:40

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 04-09-17 16:40

Ongelovelijk TS wat een dagen! En wat is de hulpverlening barslecht bezig zeg! Gelukkig doet die vpk in ieder geval iets!

Ik weet niet of ik nu hele gekke dingen zeg, zo ja vergeet ze hoor!
Maar hij negeert je als je hem op de hoogte houdt van Vince, kan het niet een idee zijn gewoon even geen contact te zoeken, tenzij hij het doet? Dat je desnoods even een tussenpersoon alles stuurt zodat dat je niet verweten kan worden, maar jij hem niet kan triggeren, en andersom?
En wat betreft je ouders, heeft hij daar normaal wel een goede band mee gehad? Zou het kunnen dat hij zich zo gedraagt omdat hij zich misschien voelt alsof hij faalt nu je daar zit, of alsof zij je inpikken? Is uiteraard niet redelijk! Maar een verdrietig ziel maakt je rare dingen wijs

En zijn zus, blokkeer die even meid, je hebt je handen vol, dan is het niet nodig dat er iemand in gaat neuzen en stoken die er niks mee te maken heeft! Vind het geen stijl van haar

Wat naar ook dat Vince een terugval heeft zeg! Dat maakt het nog moeilijker he :(:)

En Resistance zegt zeker niks geks daarin nee, ik denk dat menig man al even wankelt van alleen een kindje erbij, en met hoe zorgzaam ik hem altijd las zijn, kan het opgestapeld wel echt even rauw op je dak vallen. Maar dat raat zijn gedrag niet goed!

**Geplaatst**: 04-09-17 18:58

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 04-09-17 18:58

Eens met Knabbelgirl. Het zal me niets verbazen inderdaad, als hij zich enorm aangetast voelt in zijn "eer". Ondanks al zijn harde werken, heb jij rust nodig (begrijp dit niet verkeerd, dis is geen aanval hoor!), ondanks zijn harde werken, hebben jullie een mannetje met reflux. En ondanks al zijn harde werken, redt hij het niet om alle ballen in de lucht te houden.

Ik ga er vanuit dat je van je man houdt en nog met hem verder wilt. Dan zou ik zusje even terugfluiten met de mededeling dat je veel van jos houdt, en van Vince. Dat je Jos erg mist en dat je graag samen met Jos op zoek gaat naar een manier die voor jullie alledrie werkt. Met hulp van hulpverlening erbij. En verder even niets. Het is jouw en Jos' probleem.

TS, zijn jullie allebei heel beschermend naar Vince? Kan er een bepaalde concurrentie gaande zijn tussen je man en je zoontje. Dat hij zich momenteel op een tweede plan gezet voelt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-17 21:41

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-17 21:41

Ach dames

ik ben zo blij dat jullie de andere kant ook blijven belichten. Stoer dat jullie dat ook doen!

Ik vind het zó dubbel, ik denk namelijk wel dat sommige dingen die jullie benoemen zeker spelen.
Maar ik zit er midden in, en de manier waarop hij zich gedraagt en wát hij allemaal zegt...
Het feit dat ik hem heb verteld heb dat ik de KA gebeld heb en hem heb verteld dat onze kleine man al de hele dag schreeuwt van de pijn en daar maar zeer minimaal op reageert...

Hij is misschien geraakt in zijn mannelijkheid en eer, maar hij raakt mij constant in mijn moedergevoel.
Een neutrale tussenpersoon... Ik zou niet weten wie. Ik ben zo bang bij iedere actie/reactie dat hij die tegen mij gaat gebruiken.

De band met mijn ouders was oprecht altijd goed. Ik snap zijn enorme boosheid dan ook niet. Hij haalt mijn ouders compleet door het slijk.

Wbt zijn zusje die heb ik idd terug gefloten. Ze probeerde te helpen maar het werd alleen maar erger en werkte averechts.

Het zal vanuit mijn man allicht zelfbescherming zijn. Maar hij kapt nog steeds iedere vorm van gesprek af en/of blijft inhakken op mijn ouders.
Het feit blijft dat hij geen vrij meer wilde vragen en ik respecteerde dat oprecht, ik weet waar hij vandaan komt. En dus was dit de beste oplossing. Ik heb hem ook ruimte willen geven en zo vaak gevraagd hoe het met hem ging.

Het voelt zo kras dat al mijn harde werken teniet gedaan word door zijn harde woorden. Vergeet niet dat ik ook (meer dan) aan het eind van mijn Latijn ben en zelfs toen ik in crisis zat heb ik hem in waarde gelaten. Ik heb hem nooit afgevallen, zelfs nu doe ik dat niet.

Het word steeds moeilijker voor me om het positieve te blijven zien. Hij heeft me echt diep gekwetst.
Er is geen concurrentie tussen ons. Ik ben totaal niet beschermend, val misschien zelfs wel in de categorie loedermoeder

Ik laat Vince nooit huilen en ben er altijd voor hem. Maar ik vind ook dat hij dmv vallen en opstaan groot mag worden. Man daarentegen is heel voorzichtig met hem. Snap ik ook, het is zijn meest dierbare bezit. Maar af en toe denk ik; zullen we hem in bubbeltjesplastic doen?

Ik merk dat ik erg rommelig schrijf, ik ben echt helemaal op. Vince is zo'n beetje ontroostbaar en heeft geen stemmetje meer. Mijn lijf doet zo'n zeer. Ik voel me leger dan leeg.
Ik blijf erbij dat er eerst een stevig gesprek plaats moet vinden. Natuurlijk houd ik nog van hem, maar we zijn ver van elkaar verwijderd nu in iedere zin van het woord. We zullen er hard tegen aan moeten.

**Geplaatst**: 04-09-17 21:51

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 04-09-17 21:51

Maar dat is ook 1 ding wat zeker is, en het spijt me als ik dat niet goed genoeg benadrukt heb. Wát er ook met hem is, dat maakt het niet goed, in geen enkele zin, hoe hij naar jou doet momenteel! Jij hebt je bordje ook vol genoeg en ik heb echt zo'n respect hoe jij je hierin staande houdt! En hoe stoer je bent! Want dat vind ik echt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-17 22:01

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-17 22:01

Ik wil zo graag naar huis, tegen mijn man aan kruipen en doen alsof er nooit iets gebeurt is...

Maar ik ben zó moe

ik mis momenteel niet eens mijn katjes en dát zegt wat. Ik mis Jos wel maar ik kan het beeld van van het weekend niet van mijn netvlies krijgen.

Nu doet de medicatie natuurlijk ook zijn werk, iets waar ik zo naar verlangde. Even wat afvlakken qua emotie. Maar nu voel ik me soms leeg.

Ik ga onze kleine man pakken en lekker met hem naar bed. Ik hoop dat hij een beetje slaapt, hij zal wel gesloopt zijn. Morgen is weer een nieuwe (hopelijk betere) dag.

**Geplaatst**: 04-09-17 22:25

Re: Zwanger met een donker randje

Geplaatst: 04-09-17 22:25

Ts ik denk echt dat je man even een flinke adem pauze nodig heeft. Daarmee praat ik niet goed wat hij de laatste dagen heeft gedaan. Maar ik denk wel als ik het zo lees dat alles van de zwangerschap en de tijd erna nu eruit komt bij hem. Waarschijnlijk heeft hij continue in de overleefstand gestaan om maar door te gaan. Zodat hij ee voor jou en nu ook voor Vince ee te zijn. Met daarbij de zorgen of alles goed gaat.
Natuurlijk geldt dit voor jou ook maar denk dat vooral door de hulpverlening de partner in zulke gevallen te snel vergeten wordt.
Is het geen optie om even dag of 3 even een pauze in te lassen. Even helemaal geen contact via app of telefoon . Foto's van Vince appen zonder iets erbij kan wel natuurlijk en daar dan ook geen reactie op terug verwachten.
En dan daarna evt met hulp erbij een gesprek op neutraal terrein
Zorg goed voor jezelf en sterkte!!