Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-12-16 22:11

Geplaatst: 19-12-16 22:11

Dat kun je ook niet

Het is bij iedereen ook nog eens vreselijk verschillend.
Wij kunnen bijvoorbeeld altijd uitslapen in het weekend maar hebben dan wel een peuter met ochtenhumeur op werkdagen :')

dat is bijnanderen omgekeerd.

Zo kan de een goed thuis werken en de ander wordt horendol.

Ieder gezin is ontzettend verschillend.

**Geplaatst**: 19-12-16 22:15

Geplaatst: 19-12-16 22:15

Sjonge, wat een herkenbare gedachten hier allemaal.
Ik ben inmiddels 35 en heb een beetje het gevoel dat ik het nu wel zou moeten weten. Ik neig steeds meer naar wel, maar af en toe weet ik het ook nog weer helemaal niet, in ieder geval geen overduidelijk rammelende eierstokken hier.

**Geplaatst**: 19-12-16 22:17

Geplaatst: 19-12-16 22:17

Ceffyl schreef:
Wouw, wat een hoop reacties erbij! Bedankt voor alle reacties, zowel de voors als de tegens. Ik vind het echt zo fijn om eens eerlijke antwoorden te krijgen van mensen die er ook goed over hebben moeten nadenken, van mensen die het altijd al wilden en mensen die altijd al wisten dat ze nooit kinderen wilden. Het maakt dat ik me even weer 'normaal' voel.

Onze ouders zijn ook beide erg verschillend. Ouders van mijn partner willen graag opa en oma worden. Mijn moeder geeft aan dat als ze nu opnieuw mocht kiezen ze nooit meer aan kinderen zou beginnen omdat ze het zo zwaar vond (niet dat ze ons nu nog zou willen missen hoor). Collega's en vrienden steken elke keer als ik aangeef te twijfelen de lofzang over het ouderschap, maar wel vaak klagen over zieke kindjes, slapeloze nachten en weinig uitjes hebben. En we krijgen standaard als reactie wanneer we een reis geboekt hebben: "jullie doen ook maar hè".

Ik heb gewoon het gevoel dat ik er daardoor echt totaal geen beeld van kan krijgen hoe het nou is.

Er is een bokker die een hulp in de huishouding heeft. Kreeg dus ook een keer van een collega die klaagde over hoeveel werk het huishouden is: 'Jamaar jij hebt geen kinderen, dus dan heb je daar geld voor over.' Ja en, moet je ineens je geld gaan doneren aan die arme niet-kindvrije stellen ofzo :')

**Geplaatst**: 19-12-16 22:43

Geplaatst: 19-12-16 22:43

jorretje schreef:
Heb je de mogelijkheid om eens een kind(je) van vrienden / familie te lenen? Dagje leuke dingen doen / avondje oppassen en dat dan samen met je partner. Dan krijg je er veel meer gevoel bij!

Ik vind alle andere kinderen stom en die avan mij geweldig :')

die van familie vind ik overigens ook wel leuk

**Geplaatst**: 19-12-16 23:19

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 19-12-16 23:19

Lastige situatie TS. Mensen die zeggen bij twijfel niet doen... vind ik wat te. Twijfel is gezond en daardoor denk je er goed over na.

Je geeft zelf al aan dat het de grootste beslissing in je leven is en dat vind ik ook. Alles kan anders en teruggedraaid worden (ja zelfs je paard verkopen kan). Tuurlijk kun je je kids ook ter adoptie doen, maar dat vind ik dan weer not done

Belangrijk is te beslissen wat jij en je vriend willen. Jullie moeten er mee dealen. De rest van de wereld niet. Jullie krijgen de slapeloze nachten, de zorgen en de rem op de vrijheid. Opa en oma niet. Die mogen lekker verwennen. Mensen die zeggen "die doen ook maar lekker" wanneer je op reis gaat vind ik maar dom. Hallo, jij "kiest" voor kinderen en kiest er voor die reizen niet meer te maken. Leven en laten leven.

Ik had vroeger weinig met kids. Vrie din van mij keek in elke kinderwagen en smolt.. ik niet. Wel als er een puppy langskwam :Y)

.

Eerst vond ik kinderen vanaf 8 jaar leuk. Later vanaf dat ze konden praten en zelfs baby's kon ik op een gegeven moment waarderen. De knop ging echt om toen ik tante werd. Wat een wonder en ik dacht "dit wil ik ook". Mijn man moest nog even wennen aan het idee, maar 2,5 jaar later is ons eerste kindje geboren.

Heb ik getwijfeld.. moah soms. Maar vooral of ik het wel aankon. Wil mijn kind wel het beste proberen mee te geven.

Ben ik mijn vrijheid kwijt? Nee, maar het is wat lastiger plannen. En je moet de kids soms los durven te laten. Tuurlijk ga ik niet meer elke week stappen en vaak samen met vriendinnen ipv met mijn man. (Onze gezamelijke hobby is uit eten). En binnenkort een weekend wintersport. Ik heb t paardrijden weer opgepakt etc.

Vind ik andere kinderen leuk? Sommige wel sommige niet. Vind mijn eigen kids (zijn er inmiddels 2 ) wel het allerleukste. Knapste en beste. Nooit gedacht dat ik echt moeder zou zijn.

Heel veel succes met je keuze TS

**Geplaatst**: 20-12-16 09:59

Geplaatst: 20-12-16 09:59

moonsparkle schreef:
Ik weet dus ook nooit wat ik met kinderen van een ander aan moet, daardoor twijfel ik ook of ik wel een goeie moeder zou zijn

Ik vond kinderen van anderen nooit leuk, ze begonnen altijd te huilen als ik ze vast had. Maar met mijn eigen kind is dat heel anders. Maar ik had precies ook jouw twijfel: met andere kinderen een drama, hoe moet dat als ik er zelf eentje heb -O-

Maar nu loopt het als een tierelier! $*\o/*$

**Geplaatst**: 20-12-16 10:48

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 20-12-16 10:48

Dat is heel fijn voor jullie maar waarom besluit je dan toch een kind te nemen als je kinderen eigenlijk stom vindt? Oprechte interesse? Ik vind mijn petekindje super lief maar ik moet er niet aan denken zelf beperkt te worden door een kind.

**Geplaatst**: 20-12-16 10:51

Geplaatst: 20-12-16 10:51

sneeuwpop schreef:
Oh en voor de twijfelaars...... sinds we een kind hebben, hebben we zoveel meer zorgen....echt over vanalles , waar ik me vroeger echt geen zorgen over kòn maken.

Dit ervaar ik andersom.
Zoveel dingen waarvan ik nu denk... Ach, lekker belangrijk... M'n kind is veel belangrijker.

**Geplaatst**: 20-12-16 10:57

Geplaatst: 20-12-16 10:57

Ik voel het gewoon aan.
En ik ben absoluut niet geboren met een kinderwens. Had ik hier vijf jaar geleden gereageerd had ik gezegd "wel hebben mijn (schoon)ouders dikke pech want zo'n griezel hoef ik niet hoor!"
Ik had (en heb

) totààl niets met andermans kinderen, ze maken mij ongemakkeiljk, alsof we beide in een andere dimenie zitten en niet goed weten wat we aan mekaar hebben. Met andermans honden koetjiekoe ik als een tierelier, maar laat een vreemde peuter naar me kijken en ik denk "eeeh ja..wat moet je?" :')

.

Mijn ex had een sterke kinderwens maar ook een heel dwingende (van als je wilt dat we samenblijven dan...je kent het wel). Toen begon het in mijn brein wel een onderwerp te worden. Wat als...misschien als...zou het...maar hé mijn werk, en oh nee bevallen al helemaal niet, dat ga ik mezelf toch niet aandoen! Ik kwam in een fase van "ja later wel maar nu gaat het gewoon niet en kan ik het niet".
En al ik er achteraf over nadenk, denk ik dat het ook wel een deel in mij groeide, maar dat ik vooral een soort van mezelf probeerde warm te maken voor het idee.

Toen is ook even een fase gekomen van, wat als ik spijt krijg? Wat als ik straks 45 ben en ik ben zo doodongelukkig omdat ik er toen niet voor gekozen heb? Misschien wil ik het wel? Of niet? Is het omdat ik het echt wil, of is het omdat iedereen in de omgeving het begint te krijgen en het "maatschappelijk" verwacht wordt?

En toen kwam ik mijn vriend tegen. Al na een paar maanden begon ik te denken "hmm, met jou wil ik mij wel voortplanten hoor

" . Hij wil ook heel graag kinderen, maar heeft mij nooit iets geëist, heeft mij nooit iets opgedrongen, heeft mij nooit proberen te overtuigen. Het kwam allemaal zo natuurlijk. En ik voel me nog steeds niet wanhopig, maar ik merk dat ik er nu elke dag aan denk. Dat het mij een vrolijk gevoel geeft als ik denk "misschien over 2 jaar...". Gewoon zo'n heel diep oergevoel dat ik voorheen nooit heb gehad of gekent. Een gevoel van "jamaar je moet dan bevallen!" *tralalala dududud lukt me wel hoor tralalal" "jamaar je kan niet meer lekker uitslapen!" *diedediedieee geen probleem lalala", alsof mijn brein alle dingen waar ik schrik voor heb/had gewoon uitwist

.

Dus nu weet ik dat ik het wil. Bij twijfel, niet. Als dan die twijfel gegrond is natuurlijk. Twijfelen of je het leuk gaat vinden om moeder te zijn bv. Vaak komt het goed (iets met stofjes en hormonen enzo), maar het is geen garantie en als het dat niet is, is dat ook niet fijn voor degene die op de wereld is gezet. Maar soms als je twijfelt over je capaciteiten (ik wil het wel heel graag maar mijn eigen neefjes luisteren niet naar mij dus hoe ga ik mijn eigen kind kunnen opvoeden, hebben we wel genoeg inkomen (terwijl dat wel zo is), heb ik wel genoeg tijd (terwijl dat wel zo is -) ) . Het is ook jammer als je een wens hebt en die opzijzet voor dingen waarvan je later terugdenkt "eigenlijk had het wel gekunt". Wij hebben zo een koppel in de vriendenkring. Ze vertelden laatst waarom ze kinderloos waren gebleven. Hadden heel hun leven geleefd en gedacht "nu is het de moment niet, nu kan het niet want, nu kan het nog niet want.." uiteindelijk zijn ze nu te oud en is dat hun grootste spijt in hun leven, dat ze het niet gedurfd hebben toen ze het wilden.

En je (schoon)ouders hebben dikke pech

. Jij zit er wel de komende jaren mee hé, het is niet dat je hem even in een asiel kan gaan dumpen als je hem beu bent

. Voor hetzelfde geld was je onvruchtbaar, gaan ze dan ook spijt hebben dat jij hun dochter bent want ze hadden liever iemand gehad die hun een kinderwagen in de handen kon drukken? Gelukkig gaat het hier niet zo. Mijn moeder heeft een trauma van mijn bevalling dus die slaapt niet meer totdat ik het veilig op de wereld heb gezet geloof ik

. Maar verder zowel mijn ouders als schoonouders gaan er wel vanuit maar vinden het ook prima als het niet zo is. Mijn schoonbroer heeft geen kinderwens en daar is nooit moeilijk over gedaan. Mijn moeder heeft heel lang gedacht dat ik en mijn zus geen kinderen wilden en dat was prima zo, bijna een schok toen bleek dat mijn zus dat toch wilde

.

**Geplaatst**: 20-12-16 11:01

Geplaatst: 20-12-16 11:01

Selka schreef:
Dat is heel fijn voor jullie maar waarom besluit je dan toch een kind te nemen als je kinderen eigenlijk stom vindt? Oprechte interesse? Ik vind mijn petekindje super lief maar ik moet er niet aan denken zelf beperkt te worden door een kind.

Ik vond kinderen niet stom, ik kon er gewoon niet goed mee omgaan omdat ik niet wist hoe het moest. Dat heb ik echt geleerd sinds ik zelf een baby heb. Daarom verbaas ik me stiekem toch wel dat iedereen zomaar aan kinderen kan beginnen zonder cursus of wat dan ook. Hoe goed ik me ook ingelezen had, toen mijn kind geboren werd, was alles anders. Het is toch wel een grote verantwoording zo'n baby

Mijn besluit om een kind "te nemen" had daar niets mee te maken.

**Geplaatst**: 20-12-16 11:08

Geplaatst: 20-12-16 11:08

Dan is dat het verschil. Niets met kinderen hebben betekent voor jou - niet weten hoe er mee om te gaan. Toch?

Voor mij houdt het in - iiiieeeee Run Forrest Run!

**Geplaatst**: 20-12-16 11:08

Geplaatst: 20-12-16 11:08

Het is ook lastig, vooral wanneer je denkt dat je met beide opties (wel of geen kinderen) gelukkig zou kunnen zijn. En als een kind er eenmaal is en het valt je misschien toch wat tegen allemaal, dan kan je niet meer terug. Ik ben nog maar 25, maar ik neig ook steeds meer naar 'nee'. Ik ben van mijzelf erg geduldig en verzorgend, maar als ik heel eerlijk ben weet ik niet of ik de jarenlange zorg voor een gehandicapt kind zou volhouden.

http://www.npo.nl/2doc/28-11-2016/KN_1686076
Bijvoorbeeld deze docu over Daan, lijkt me zo heftig allemaal. Maar ook zorgen voor een gezond kind lijkt me, hoewel ook mooi, ook best wel zwaar en ingrijpend. Nog niet eens de grote zorgen/dingen, maar ook de kleinere alledaagse veranderingen. Ik hou enorm van thuis komen in een rustig en opgeruimd huis, na een lange dag werken als ik wil met een afhaalpizza op de bank ploffen. Het idee dat ik met kinderen elke dag bewust moet nadenken over het eten, over mijn taalgebruik, na het werken nog helpen met huiswerk, kinderen in bad doen, voorlezen. Het elke dag moeten voorleven als het ware. Het lijkt me ontzettend vermoeiend. Ik vind het heerlijk dat ik op vrijdagavond nog spontaan even langs de bieb kan gaan als ik wil, of even langs de supermarkt wat lekkere dingen halen. Op zondag schaamteloos tot 11 uur op bed liggen als ik dat wil, of 2 uur in bad. Dat onbezorgde de deur uit gaan, dat kan dan niet meer.

En ik hou niet eens van reizen

.

**Geplaatst**: 20-12-16 11:22

Geplaatst: 20-12-16 11:22

Beetje herkenbaar, of ik voelde er niks voor of het was er de tijd niet voor (baan niet wat je wil, inkomen niet wat je wil of je wil nog tig leuke dingen doen,...), ik ben ook 32 en eigenlijk vond ik het altijd prima (zeker als ik weer andermans Kids had meegemaakt (en overleefd), maar anderhalf jaar geleden begon het toch kriebelen, en op Den duur zag ik alleen maar baby's, zwangere vrouwen,... Uiteindelijk is de ideale tijd er nooit denk ik, maar een jaar geleden dan toch maar beslist om met de pil te stoppen en we zien wel waar het schip strand, meestal gaat er nog een beste tijd overheen. Eierstokken dachten er anders over en over een week of 6 ben ik uitgerekend :')

. Ik blijf wel gewoon werken straks, vakanties gaan gewoon door,... of iedereen het dus zo voelt, geen idee, maar het werd in een keer wel duidelijk wat ik graag wou.
We zullen het zien.

**Geplaatst**: 20-12-16 11:27

Geplaatst: 20-12-16 11:27

Selka schreef:
Dan is dat het verschil. Niets met kinderen hebben betekent voor jou - niet weten hoe er mee om te gaan. Toch?

Voor mij houdt het in - iiiieeeee Run Forrest Run!

Gedeeltelijk, ik had er ook niet zo veel mee. Leuk die kinderen, op een ander (dat idee). Ik zeg heel eerlijk: ik was het meest bezorgd over het feit of ik nog wel kon paardrijden op de schaal zoals ik dat altijd deed, of dat ik zo beperkt zou worden door een kind dat ik paardrijden op zou moeten geven.

**Geplaatst**: 20-12-16 11:32

Geplaatst: 20-12-16 11:32

Chocopasta schreef:
sneeuwpop schreef:
Oh en voor de twijfelaars...... sinds we een kind hebben, hebben we zoveel meer zorgen....echt over vanalles , waar ik me vroeger echt geen zorgen over kòn maken.

Dit ervaar ik andersom.
Zoveel dingen waarvan ik nu denk... Ach, lekker belangrijk... M'n kind is veel belangrijker.

Dat soort dingen vind ik vaak wel erg makkelijk toebedeeld aan de komst van kinderen.
Dat je realiseert wat belangrijk is in het leven, waar je je allemaal druk over maakte vóór kinderen, dat je geniet van andere dingen etc. Ik vind dat meer veranderingen die met je ontwikkeling en naarmate je ouder wordt opdoet. Bij de een is dat vroeger bij de ander, en met kinderen zul je wat sneller daartoe komen, maar ik en genoeg anderen hebben die verandering allang ondergaan.

**Geplaatst**: 20-12-16 11:42

Geplaatst: 20-12-16 11:42

Ik heb altijd al gezegd dat ik graag kindjes zou willen, later, als de tijd daar rijp voor is. Voor mij is het meer een gevoel dat ik al sinds de pubertijd heb. Kinderen horen wel echt in mijn toekomstbeeld. Vorig jaar is ons nichtje geboren en dit was echt een eye opener voor mijn vriend en mij. Als ik zie hoeveel 'werk' en tijd er in gaat zitten dan besef ik me heel goed dat we er mooi nog een paar jaar mee moeten wachten. Het is wel heel erg leuk om het opgroeien van ons nichtje mee te maken, we zijn nu allebei best handig met baby's en we zijn erg benieuwd hoe de volgende fasen gaan

Neemt trouwens niet weg dat ik heel blij kan zijn als ze weer mee naar huis gaat met haar ouders haha.

**Geplaatst**: 20-12-16 11:48

Geplaatst: 20-12-16 11:48

Ik wilde als kind en puber nooit kinderen. Maar ineens was dat gevoel er, een zwangere buik kon ik echt jaloers op worden.
Het is niet uit te leggen, maar dat gevoel was er ineens heel sterk ( over 3 weken verwelkomen wij nr 3). Dat had nooit iemand van ons verwacht, een oude bekende zei laatst nog goh van geen kinderwens naar 3.
Maar dat is gewoon een gevoel, echt de rammelende eierstokken zullen we maar zeggen.

Ik denk dat als je er aan toe bent ook jij dat gevoel niet kunt mijden. En komt dat gevoel niet, dan is dat ook prima toch. Je "neemt" geen kinderen voor een ander, alleen voor je eigen geluk

**Geplaatst**: 20-12-16 11:53

Geplaatst: 20-12-16 11:53

Selka schreef:
Dan is dat het verschil. Niets met kinderen hebben betekent voor jou - niet weten hoe er mee om te gaan. Toch?

Voor mij houdt het in - iiiieeeee Run Forrest Run!

Tja, dat had ik ook. Totdat ik per abuis zwanger werd, toen bestond er geen enkele twijfel meer, dit kindje hoort bij ons. En ondanks de slapeloze nachten, de zorgen en de keuzes (moet ik die fulltime baan op een uur reizen nou wel of niet aanhouden? Nou, niet dus, want dat gaat niet) heb ik er nog geen seconde spijt van.

TS: er bestaat gewoon geen goed antwoord. Make a choice and stick with it. Of niet, ook goed.

**Geplaatst**: 20-12-16 11:56

Geplaatst: 20-12-16 11:56

Kaka schreef:
TS: er bestaat gewoon geen goed antwoord. Make a choice and stick with it. Of niet, ook goed.

helemaal mee eens!

**Geplaatst**: 20-12-16 11:59

Geplaatst: 20-12-16 11:59

blue_sky schreef:
Ik begrijp werkelijk waar niet dat er zo veel mensen zijn die denken het grootste geluk gevonden te hebben in vrijheid, reizen, uit eten gaan etc. Het ware geluk zit hem in heel andere dingen en een daarvan is voor veel mensen de liefde voor je kind (en de zonsopgang, fluitend naar je werk, verkleurende bladeren in het bos) En het is heel cliché maar dat snap je pas als je kindje in je armen ligt.

En bedankt namens alle mensen die geen kinderen kunnen krijgen!

**Geplaatst**: 20-12-16 12:17

Geplaatst: 20-12-16 12:17

Selka schreef:
Dat is heel fijn voor jullie maar waarom besluit je dan toch een kind te nemen als je kinderen eigenlijk stom vindt? Oprechte interesse? Ik vind mijn petekindje super lief maar ik moet er niet aan denken zelf beperkt te worden door een kind.

Ik begrijp dat ook niet zo goed. Dat je niets met kinderen hebt, maar dan wel denkt 'he laten we een kind nemen'.
Dat rijmt niet met elkaar.

**Geplaatst**: 20-12-16 12:25

Re: Wanneer weet je of je moeder wilt worden?

Geplaatst: 20-12-16 12:25

Ik begrijp het ook niet hoor, maar toch is het zo

. Hormonen ofzo zeker, maar het is gewoon heel moeilijk uit te leggen als je het zelf gewoon niet hebt. Het zo'n diep gevoel vanbinnen, zoiets onrationeel en onbegrijpelijk. Maar als ik de baby van een kennis zie denk ik "meh, leuk voor je", maar als ik denk dat ik er ooit zelf eentje in MIJN armen hebben waar ik "baas" van ben om het zo maar te zeggen, dan denk ik "

" . En dat weet ik dat ik dat wel wil, dat mijn kind geweldig gaat zijn en rest vind ik maar "meh" .

**Geplaatst**: 20-12-16 12:39

Geplaatst: 20-12-16 12:39

MarliesV schreef:
blue_sky schreef:
Ik begrijp werkelijk waar niet dat er zo veel mensen zijn die denken het grootste geluk gevonden te hebben in vrijheid, reizen, uit eten gaan etc. Het ware geluk zit hem in heel andere dingen en een daarvan is voor veel mensen de liefde voor je kind (en de zonsopgang, fluitend naar je werk, verkleurende bladeren in het bos) En het is heel cliché maar dat snap je pas als je kindje in je armen ligt.

En bedankt namens alle mensen die geen kinderen kunnen krijgen!

Tis idd wel heel bout omschreven ja!

En zo rooskleurig als blue-sky heb ik het nooit ervaren.
Zeker nu dus aanslag weer, maak ik me ernstig zorgen over de toekomst van ons kind. Hoe gaat dat lopen???
Als hij ziek is maak ik me zorgen....
Als als als....
Nee, geluk zit hem in jezelf.
Anders zouden alle ouders ook wel heel gelukkig zijn, maar helaas gaat het regelmatig mis....

**Geplaatst**: 20-12-16 12:41

Geplaatst: 20-12-16 12:41

Goof schreef:
Selka schreef:
Dat is heel fijn voor jullie maar waarom besluit je dan toch een kind te nemen als je kinderen eigenlijk stom vindt? Oprechte interesse? Ik vind mijn petekindje super lief maar ik moet er niet aan denken zelf beperkt te worden door een kind.

Ik begrijp dat ook niet zo goed. Dat je niets met kinderen hebt, maar dan wel denkt 'he laten we een kind nemen'.
Dat rijmt niet met elkaar.

Omdat ik ineens een onbedwingbare drang kreeg om een eigen baby te hebben. Ik moest en zou een kind

en nu ik mijn kind heb is het de mooiste, leukste, schattigste baby ooit. Maar kinderen van anderen buiten de familie heb ik nog steeds niet heel veel mee.

**Geplaatst**: 20-12-16 12:46

Geplaatst: 20-12-16 12:46

Chocopasta schreef:
sneeuwpop schreef:
Oh en voor de twijfelaars...... sinds we een kind hebben, hebben we zoveel meer zorgen....echt over vanalles , waar ik me vroeger echt geen zorgen over kòn maken.

Dit ervaar ik andersom.
Zoveel dingen waarvan ik nu denk... Ach, lekker belangrijk... M'n kind is veel belangrijker.

Maar juist de toekomst van mijn kind is belangrijk.... vroeger kon ik alles makkelijk van me af zetten. Kon de wereld wel aan en zo niet, dan was het einde ook geen probleem.
Nu kan ik er echt niet aan denken om hem te verliezen - door een ongeluk of ziekte of zoiets als een aanslag of seriemoordenaar, zinloos geweld, drugs.....
Die gevaren zag ik vroeger veel minder.