Bokt.nl

Moska schreef:

Ik kom een heel eind met buigen, maar echt 100% op mijn hurken zitten gaat niet. Dat doet PIJNNNN (en het kraakt enorm dan). Links opstappen lukt me niet op mijn eigen paard, wel op het (kleinere) paard van een vriendin. Maar doe het sowieso liever met een krukje ivm scheeftrekken van het zadel. Op mijn knieën zitten wil alleen op een zachte ondergrond (matras ofzo). Moet zeggen dat nadat de schroeven eruit zijn gegaan ik minder pijn, meer beweging en demping en meer spieren heb gekregen, in mijn geval dus een flinke vooruitgang

Pieteritus1 schreef:

Dems, dat is niet normaal zeg!!! Bij mijn eerste operatie direct aan de fysio en trombosespuiten gemoeten. Toen lag ik ook 3 dagen met mijn been in een slede die zelf rekte en strekte. Natuurlijk wel met ruggenprik erbij, anders ging het niet.

Net las ik de patientenfolder van de Maartenskliniek en de opname duurt 3 tot 4 dagen, daarna heel geleidelijk opbouwen qua belasting.
Ik moet dan nog even bellen met de verzekering of ik mag autorijden (linkerbeen), maar dat mocht 8 jaar geleden ook, dus ik verwacht geen problemen.

De wachttijd heb ik in principe zelf mogen bepalen. Het kon volgende maand ook al (9 okt.) maar ik heb met mijn man afgesproken dat ik van half oktober tot half november inval op kantoor, dus qua timing was dat lastig.
Nu dus november afgesproken.

Marrit13 schreef:

Ff in je profiel gespiekt: bof jij dat je kleine paarden hebt die kunnen tölten haha!

Kimmm_ schreef:

Hallo allemaal,

ik ben nieuw in dit onderwerp, ik was aan het googelen naar de revalidatie van een tibia plateau fractuur en kwam hier terecht. Wat een verhalen! Geeft me niet echt veel moed.. de resultaten zijn zo verschillend per persoon.

Ik ben vorige week zaterdag op een hele rare manier van mijn paard gevallen. Ik was mijn balans kwijt na een sprongetje, hij maakte een soort 'vreugdebokje', ik ging de lucht in, paard gaat verder en ik ga naar beneden. Het was de eerste keer dat ik er naast lag en het ging zo snel, ik weet eigenlijk niet precies meer wat er nou mis ging. Ik ben wel recht op mijn voeten terecht gekomen en hoorde daarbij vanalles kraken. Resultaat was dat ik niet meer op mijn linkerbeen kon staan en mijn rechterbeen deed eigenlijk ook wel pijn. Gelukkig waren er genoeg mensen aanwezig en die hebben mij op een stoel gezet, rijlaarzen uit en gekeken waar het pijn deed (heel fout natuurlijk, maar dat weet je op dat moment niet). Ik dacht dat het misschien een kruisband was en mijn enkel gekneusd (had ik al een paar keer eerder gehad), maar mijn knie werd wel erg dik! Ze hebben mij met zijn allen de auto in gedragen en zo heeft mijn moeder mij naar de huisartsenpost gebracht. Auto uit, rolstoel in.. onderzoekje, zal misschien een scheurtje zitten in je knie en je enkel is verzwikt, maar ga toch maar even foto's laten maken. Weer rolstoel uit, auto in. Ondertussen ging mijn knie steeds meer pijn doen. En mijn moeder maar met mij zeulen.. op naar het ziekenhuis, auto uit, rolstoel weer in..

Eenmaal op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis zijn er foto's gemaakt van mijn knie en voor de zekerheid ook mijn enkel en snapten ze niet hoe ik zo rustig kon zijn en überhaupt in het ziekenhuis was gekomen. Ze lieten de röntgenfoto's zien en ik heb een tibia plateau fractuur links en rechts ook nog een gebroken enkel. Om de breuk in mijn knie beter te bekijken moest ik ook nog een CT-scan laten doen. Daarna kwamen ze vertellen dat ik het niet rotter had kunnen breken en dat het echt heel erg kapot was. De een na de ander kwam dat vertellen, alsof dat helpt op dat moment... De schade in mijn knie is zo erg dat ze in eerste instantie niet wisten hoe ze dit gingen repareren. Het was niet eens meer een breuk, ze noemden het gewoon verbrijzeld. Er zijn geloof ik 6 variaties qua ernst van deze breuk en daar viel ik niet eens tussen. Ook was de zwelling zo dik dat er niet te opereren viel, ze waren zelfs nog bang voor een compartementssyndroom. De zwelling in mijn kuit en knie werd zo erg dat het de bloedtoevoer naar mijn voet stopte en dus af zou kunnen sterven. Ze wilden dan een snee maken van mijn knie tot enkel om te ontlasten, maar ik zat ook niet te wachten op zo'n enorme wond en zij ook niet. Natuurlijk, als het moet omdat ik anders mijn voet kwijtraak graag! Ik kreeg gelukkig na veel draaien en keren weer gevoel in mijn voet en het was zaak dat ik mijn tenen kon blijven bewegen. Ik heb een paar dagen in het ziekenhuis moeten blijven voor controle en toen de zwelling uiteindelijk toch (gelukkig) minder werd ben ik naar huis gestuurd om het nog verder te laten slinken en te wachten tot ze ruimte hadden in de OK. Ik heb een soort 'goot' gekregen van gips van mijn lies t/m mijn tenen voor wat stabiliteit en loopgips om mijn andere enkel. Ik zie er niet uit zo, maar ik kan gelukkig wel zelf in en uit bed voor een bezoekje naar het toilet enzo. Ze hebben het helaas wel ontzettend strak gedaan, gisteravond heb ik mijn moeder nog een stuk van de verpakking om mijn voet open laten knippen omdat het meer pijn deed dan mijn knie. Dat leek mij ook niet echt de bedoeling.. echt een enorme opluchting toen die druk van mijn wreef was! Mijn hiel en kuit doen ook pijn, maar daar zal ik denk ik nog even mee moeten leven.

Ik lig nu dus sinds woensdag thuis in een ziekenhuisbed met medicatie, ik mag 4x per dag 2 paracetamol en 3x per dag diclofenac. Ook heb ik van die (akelige) trombosespuitjes. Ik heb het echt niet op naalden, dus dit is sowieso niet echt mijn ding! Ik slaap ook heel slecht (soms gewoon maar 2 uur per nacht).

De operatie staat gepland voor aanstaande woensdag, dan gaan ze kijken hoe ze alles aan elkaar gaan zetten. Ze denken aan 2 platen met een aantal schroeven, maar ze moesten eerst de CT-scan nog maar een keer goed bekijken. ik sch**t echt 7 kleuren.. de operatie gaat minimaal 2,5 uur duren en daarna is het maar afwachten hoe het geneest. Gelukkig ben ik nog jong en verder helemaal gezond, maar je kunt er gewoon niks over zeggen. Eigenlijk wilden ze, aangezien ik toch onder volledige narcose moet, ook een schroef in mijn enkel draaien. Als ik alleen die enkel had gebroken hadden ze dat niet gedaan, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik daarmee akkoord ga. Als ze het eigenlijk toch niet zouden doen, waarom dan een extra wond maken als het niet hoeft? Ik heb mijn andere enkel ook al eens zo gebroken en dat is ook goedgekomen. Het is een 'mooie' breuk en alles zit op de goede plek. Ik wil tijdens de revalidatie van mijn knie ook niet nog eens moeten herstellen aan mijn andere been! Ik kan er nu prima op lopen zonder pijn, dus laat die schroef maar zitten.

Ik zit momenteel dus middenin mijn ervaring met een TP-fractuur, ik hoop echt dat alles goed verloopt en dat ik snel weer een beetje op de been ben al denk ik dat het nog wel even kan gaan duren. De komende maanden zit ik in ieder geval nog niet op mijn paard helaas..

Kimmm_ schreef:

Bedankt voor de tips! Ik heb inderdaad al een gesprek gehad met de anesthesist, ik krijg van tevoren een pilletje om te kalmeren. Ik zal het alsnog in mijn broek doen, maar het moet.

Het rotte is dat ik daarvoor ook nog bloed moet laten prikken, ik heb nog nooit wat gehad dus mijn bloedgroep is niet bekend. Dus die naalden moet ik eerst overwinnen! Ik snap niet dat ik het zo eng vind, maar het is nou eenmaal zo.

Die trombosespuitjes moeten bij mij in mijn buik, ik durf het uiteraard alleen niet zelf Mijn moeder pakt een 'spekje' :p zoals zij dat noemt en voor zover dat er zit en prikt daar dan in. Jammer dat die vloeistof prikt, ik heb er nog een kwartier plezier van. Heb het ook in mijn been geprobeerd, maar dat was minder prettig en werd meteen een blauwe plek.

Ik zal inderdaad op zoek gaan naar een goede fysio, er zit er toevallig wel eentje een paar meter van mijn huis. Ik ga er maar vanuit dat de operatie meevalt, ik weet dat ik er niks van mee ga krijgen maar toch is het eng. Ik wou dat het al voorbij was!

genja schreef:

Die prikken zijn er nog niet in (betrouwbare) pil vorm. Ze zijn wel heel hard bezig met de ontwikkeling maar tot nu toe is spuiten na een operatie of bij onbelast gips nog steeds het betrouwbaars.
De tabletten die er wel al zijn is ook niet handig want daar moet je voor naar de trombose dienst om de dosering te bepalen is dus een behoorlijke belasting je moet dan ook iedere keer geprikt en sommige mensen zijn lastig instelbaar. En na een operatie schijnt ook bij deze tabletten spuiten meer betrouwbaar te zijn.