Miranda40 schreef:Ik heb niet hetzelfde als jou meegemaakt maar heb wel op het punt gestaan om in de auto te stappen, naar het strand te rijden, in het water te lopen en niet meer terug te komen. Gewoon helemaal weg van deze wereld. Heb dat aangegeven bij mijn psychologe en zij is toen door gaan vragen en uiteindelijk ben ik opgenomen om tot rust te komen, geholpen te worden. Dat was in 2010. Afgelopen april heb ik weer van die gedachtes gehad en heb toen huilend de telefoon gepakt met het gegeven dat ze me moesten komen halen. Mijn psychologe heeft toen gelijk alles in gang gezet om wederom opgenomen te worden.
Dat is bij mij ook de reden van opname geweest. Op den duur kon ik nergens anders aan denken dan verschillende manieren om dat te bereiken. Toen ben ik dus voor de keuze gesteld of in isolatie of ECT. Heb toen hoe eng ik het ook vond toch maar voor ECT gekozen. Ben grote stukken van mijn geheugen kwijt, maar het heeft me zo goed geholpen.