Ik heb een kwartier aan de telefoon gehangen helemaal overstuur omdat ik gewoon weet dat ik niet moet gaan werken omdat het nu gewoon nog niet kan! Ik zou heel graag willen maar ik kan de druk gewoon niet aan. En ik wil geen mensen tegenkomen, niet zogenaamd vrolijk willen overkomen terwijl ik wel kan janken. Ik heb dus gezegd dat ik vandaag terug zou bellen, maar ik durf het niet... ik durf niet te zeggen dat het niet kan. Ik heb het er met de msw vorige week over gehad, en ik moet die druk niet voelen, ik kan niet werken, dus ik moet me ook niet verplicht voelen... Het is zo moeilijk, ik durf gewoon geen nee te zeggen want dan gaan ze steigeren... ze zijn zo zakelijk. In de 1,5 maanden dat ik thuis zit heeft er nog niemand gebeld. Alleen nu dus om te vragen of ik weer kom werken... ik heb buikkramp en hoofdpijn van de spanning, want ik durf gewoon niet te bellen
Dit zijn dingen waardoor ik echt terugval... je bent zo gespannen van de stress dat ik gewoon de hele dag niets uitvoer... pfffffVan de maatschappelijk werkster heb ik gehoord dat ze me gaat doorsturen naar een gespecialiseerde psycholoog. We zijn wel iets verder gekomen, maar er zijn zoveel problemen waar ik niet uit kom! Ik voel me echt k*t nu, maar ik moet echt bellen vandaag!
.
Voor de felicitaties en het advies.
Zij heeft het heel moeilijk gehad, al jaren. Dus het heeft bij tijden (naast dat het voor haar heel moeilijk was) ook mij goed energie gekost, maar dat doe je graag, ik in ieder geval wel. En nu ben ik even minder, maar krijgt zij ook weer een tegenslag. Maar heb d'r vandaag aan de telefoon weer even kunnen laten lachen, dus dat is goed. Scheelt wel dat het altijd wel goed zit tussen ons. Geeft ook vertrouwen als je even wat meer tijd voor jezelf nodig hebt (van allebei de kanten af).
)

