Bijna een maand niks geschreven hier, een prachtige maand! Echt waar, alleen voel ik nu een dip opkomen.
De dagen worden killer en kouder. De nachten lijken langer te duren, en overdag vliegt zo voorbij.
Er is regen gevallen, de zon is weinig te vinden, en mijn humeur reageerd enorm op het wisselende en grouwe weer.
Ik kan momenteel wel door de grond zakken. Even voel ik weer een golf emoties, en heb ik weer zin om enorm te vreten. Om te snoepen en te snaaien. Om mezelf misselijk te eten, om vervolgens weer in de neerwaartse spiraal terrecht te komen. Its going down...
Als het regent voel ik me matig. Wel kan ik enorm goed een masker op mijn gezicht plaatsen, zodat ik zo min mogelijk mensen stoor met mijn gedrag. Maar daar door voel ik mij niet goed begrepen door iedereen, en voel ik me nog rotter.
Als iemand mij zou vragen: Winterdepressie?
Dan zou ik met een grote grijns antwoorden: Wat is dat? Dat bestaat niet hoor.
En langzaam aan, begin ik er wel in te geloven. De zomer is voorbij, de herfst laat zijn sporen al achter...
Mijn gedachten lijken weer te veranderen, wanneer voel ik me nou echt top? Op het werk heb ik plezier, en ik voel me goed. Maar als ik thuis kom, begin ik te twijfelen, voel ik me weer eenzaam en slordig. De chaos lijkt weer te groeien. Dit moet, dat moet, vergeet dit niet, en oh dat moet ik ook nog doen voor morgen.
De therapeut vind me met stappen vooruit gaan, en de beste man heeft echt kennis! Hij helpt me goed, maar ik ben van karakter zo streng voor mezelf, dat ik nu alleen door wil gaan. Zonder hem moet ik het ook kunnen! Iedere hindernis moet ik zelf kunnen nemen. Ik mag niet struikelen, niet twijfelen, ik moet presteren! Maar de therapeut zegt iedere keer dat ik het rustiger aan moet doen. Ik kan door slaan anders, in gedachten en handelingen. Maar ik hou niet van mensen die in mijn ogen, beter weten, en mij willen verbeteren.
De prestatie lijkt wel mijn leven over te nemen, en sinds vorige week, voel ik me nog slechter in m'n vel.
Het besef, dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf, doet zeer... Dan heb ik een gevoel dat zegt: stel je niet zo aan.
Maar ik kan echt niet harder werken, schoonmaken, denken, doen, rennen, vliegen. Ik voel een muur op me af komen, een tegen druk. En de therapeut probeerd me echt af te remmen. Maar hetvoelt als of ik geen rem meer heb, niet in eigen handen. Ik kan nergens aan trekken, of overhalen, om de rem te laten werken. Ik ga maar door, ik ratel, en ben onrustig.
Pfff... Het is zo tegenstrijdig, mijn gevoelens. Sorry voor deze 'negatieve' opdate. Maar het is zo, en ik moet het van me afschrijven. Jullie zijn een enorme steun, en ergens, vind ik daar wel rust...