Discussie: Hoe ver ga jij voor je kinderwens?

Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
_San87_
BKB 2024 winnaar 2D

Berichten: 48298
Geregistreerd: 18-05-09
Woonplaats: Het bos

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:10

Mirandaatje schreef:
Weet niet of je zelf al het verlangen naar een kindje hebt, of dat je in een hele andere fase van je leven zit momenteel. Maar zeg nooit, nooit. Ik ken meerdere mensen die riepen nooit never ga ik naar een arts als het niet mag lukken. Maar toen de wens er eenmaal was, en het verlangen groter werd, zijn ook zij naar een arts gestapt. Het klinkt heel cliche, maar je moet er eerst zelf voorstaan. pas dan zul je zeker weten wat je in die situatie zult doen.


No offence, maar dit zijn dus het soort uitspraken waar ik een grote hekel aan heb. Wat heeft mijn levensfase te maken met mijn kinderwens? Wat heeft wat andere mensen doen en laten te maken met wat ik wil? Ieder mens is anders, dus ga alsjeblieft niet aankomen met de drogredenering 'dat ik nog jong ben en dat het wel anders wordt zodra ik ouder word'. Die heb ik al te vaak gehad en heb deze al te vaak de kop in gedrukt.

Ik vind kinderen niet leuk, ik zie ze liever niet dan wel. Ik weiger met kinderen om te gaan en ga het liefst zo min mogelijk naar plaatsen waar veel kinderen komen. Ik kan ze niet uitstaan. Dit is al mijn hele leven vanaf mijn pubertijd zo. Dit is niet veranderd toen ik in een stabiele relatie kwam en vrienden om mij heen kinderen kregen.

Chubby

Berichten: 14090
Geregistreerd: 17-06-03
Woonplaats: Roosendaal

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:18

Respect, compassie en inlevingsvermogen komen ook pas met de jaren? :D

_San87_
BKB 2024 winnaar 2D

Berichten: 48298
Geregistreerd: 18-05-09
Woonplaats: Het bos

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:19

Ik denk het.

Ik maak het gewoon zo vaak mee, dat ik erg fel reageer zodra er weer iemand komt met 'wacht maar tot je wat ouder bent'.

Edit: Ik kan het ook accepteren en respecteren dat iemand alles op alles wil zetten om kinderen te krijgen. Het zou fijn zijn dat mensen dan ook mijn wens géén kinderen te krijgen accepteren, zonder meteen met allemaal persoonlijke ervaringen aan te komen zetten :)

Asjemenauw

Berichten: 521
Geregistreerd: 19-01-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:23

Chiqa Bloed serieus.

Mijn zus heeft overeenkomsten mijn DNA en datzelfde geldt voor mijn man en zijn broer. In de kinderen van mijn zus zie ik veel dingen terug van mijzelf en de familie en in de kinderen van mijn zwager zie ik op bepaalde vlakken soms precies mijn man terug. Omdat wij graag "ons" terug zien in ons kindje lijkt het mij een heel logisch iets om dan te zoeken in bekend DNA ...
Tis niet zo dat ik met een van beide het bed ga delen ofzo ?? Daarbij zijn de familiebanden dan ook echte familiebanden. Dat vind ik een hele fijne gedachte. Ik kijk er niet naar uit om een kind te dragen van een vreemde man, en mijn man wil een kind met mij ... niet met een onbekende vrouw.

Voor mij is het van groot belang dat het kind zijn herkomst weet en niet hoef af te vragen waar het vandaan komt en wie zijn echte bloedverwanten zijn. Waar komen die blonde haren vandaan? Van wie heb ik deze ogen ?? Is mijn echte moeder ook zo bang van spinnen ?? Waarom was ik niet welkom ?? Enz enz. Familie is familie

Maar goed, verder niet belangrijk want juist om de familiebanden te beschermen hebben we besloten niet verder te gaan op dit punt. Zijn broer en vader zien een donatie niet zitten dus dat verhaal is klaar. Hebben wij ook respect voor.
Mijn zus had aangeboden een eicel te doneren en ze was evt bereid om de draagmoeder te zijn ... maar uit onderzoek ik gebleken dat dit niet nodig zou zijn en dus hoeven we ook geen beroep op haar te doen. Mocht de uitslag anders geweest zijn dan hadden we zeer waarschijnlijk het aanbod van het draagmoederschap toch afgeslagen omdat wij denken dat mijn zuster het emotioneel niet aan zou kunnen om het kindje na de geboorte af te staan. Omdat mijn relatie met mijn zus voor mij belangrijker is dan mijn wens om moeder te worden zou ik nooit iets doen dat onze relatie zou kunnen kapot maken.

MaartjeEsra
Berichten: 323
Geregistreerd: 28-08-06
Woonplaats: Midden Nederland

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:24

_San87_ schreef:
Mirandaatje schreef:
Weet niet of je zelf al het verlangen naar een kindje hebt, of dat je in een hele andere fase van je leven zit momenteel. Maar zeg nooit, nooit. Ik ken meerdere mensen die riepen nooit never ga ik naar een arts als het niet mag lukken. Maar toen de wens er eenmaal was, en het verlangen groter werd, zijn ook zij naar een arts gestapt. Het klinkt heel cliche, maar je moet er eerst zelf voorstaan. pas dan zul je zeker weten wat je in die situatie zult doen.


No offence, maar dit zijn dus het soort uitspraken waar ik een grote hekel aan heb. Wat heeft mijn levensfase te maken met mijn kinderwens? Wat heeft wat andere mensen doen en laten te maken met wat ik wil? Ieder mens is anders, dus ga alsjeblieft niet aankomen met de drogredenering 'dat ik nog jong ben en dat het wel anders wordt zodra ik ouder word'. Die heb ik al te vaak gehad en heb deze al te vaak de kop in gedrukt.

Ik vind kinderen niet leuk, ik zie ze liever niet dan wel. Ik weiger met kinderen om te gaan en ga het liefst zo min mogelijk naar plaatsen waar veel kinderen komen. Ik kan ze niet uitstaan. Dit is al mijn hele leven vanaf mijn pubertijd zo. Dit is niet veranderd toen ik in een stabiele relatie kwam en vrienden om mij heen kinderen kregen.


Je hoeft niet zo aangevallen te reageren. Ik deel mijn ervaring met wat ik gezien heb en zie om me heen. Ik zeg overig in alle situaties zeg nooit nooit, ook tegen mezelf.

Je levensfase heeft er misschien niet veel mee te maken, denk dat je mij verkeerd begrijpt, ik bedoel meer heb je een kinderwens, het verlangen naar en kind? Zo nee, is het voor jou moeilijk te begrijpen dat mensen de MMM in gaan. En kun je er mijns inziens niet over oordelen.

Je geeft nu aan dat je zelf niets met kinderen hebt, dan begrijp ik je reactie beter, maar dat kon ik toch ook niet ruiken vanaf hier? :D

Ik zie gewoon vaak om me heen in allerlei situaties dat mensen een grote mond hebben en dingen roepen wat ze wel gaan doen, of nooit zouden doen, en als ze zelf in de situatie zitten doen ze iets heel anders. Daarom zeg ik tegenwoordig al: Ik denk dat ik dat nooit zou doen ipv ik zal dat nooit doen. Je weet namelijk nooit waar het leven je heen voert.

MaartjeEsra
Berichten: 323
Geregistreerd: 28-08-06
Woonplaats: Midden Nederland

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:26

_San87_ schreef:
Ik denk het.

Ik maak het gewoon zo vaak mee, dat ik erg fel reageer zodra er weer iemand komt met 'wacht maar tot je wat ouder bent'.

Edit: Ik kan het ook accepteren en respecteren dat iemand alles op alles wil zetten om kinderen te krijgen. Het zou fijn zijn dat mensen dan ook mijn wens géén kinderen te krijgen accepteren, zonder meteen met allemaal persoonlijke ervaringen aan te komen zetten :)


Zie mijn berichtje hierboven. Ik wist niet dat je geen kinderen wilde, vandaar ook mijn vraag. En je hebt mij niet horen zeggen wacht maar tot je wat ouder bent, daarom vroeg ik in welke fase van je leven je zat omdat ik het niet aan leeftijd wil binden.

Ik respecteer zeker ieders keuze. ;)

_San87_
BKB 2024 winnaar 2D

Berichten: 48298
Geregistreerd: 18-05-09
Woonplaats: Het bos

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:29

Mirandaatje schreef:
Zie mijn berichtje hierboven. Ik wist niet dat je geen kinderen wilde, vandaar ook mijn vraag. En je hebt mij niet horen zeggen wacht maar tot je wat ouder bent, daarom vroeg ik in welke fase van je leven je zat omdat ik het niet aan leeftijd wil binden.

Ik respecteer zeker ieders keuze. ;)


Ik reageerde ook te fel, dat moet ik ook niet doen. En ik heb bepaalde dingen misschien verkeerd gelezen.

Het is alleen zo jammer dat zodra iemand een keer iets wil of een mening over iets heeft, wat niet helemaal in het boekje past, mensen meteen met hun persoonlijke ervaringen dat 'het toch wel anders loopt' gaan strooien. Ik vind dat totaal onnodig, ik ben die ander niet :) Respecteer mijn keuze, dan respecteer ik de jouwe.

MaartjeEsra
Berichten: 323
Geregistreerd: 28-08-06
Woonplaats: Midden Nederland

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:32

_San87_ schreef:
Mirandaatje schreef:
Zie mijn berichtje hierboven. Ik wist niet dat je geen kinderen wilde, vandaar ook mijn vraag. En je hebt mij niet horen zeggen wacht maar tot je wat ouder bent, daarom vroeg ik in welke fase van je leven je zat omdat ik het niet aan leeftijd wil binden.

Ik respecteer zeker ieders keuze. ;)


Ik reageerde ook te fel, dat moet ik ook niet doen. En ik heb bepaalde dingen misschien verkeerd gelezen.

Het is alleen zo jammer dat zodra iemand een keer iets wil of een mening over iets heeft, wat niet helemaal in het boekje past, mensen meteen met hun persoonlijke ervaringen dat 'het toch wel anders loopt' gaan strooien. Ik vind dat totaal onnodig, ik ben die ander niet :) Respecteer mijn keuze, dan respecteer ik de jouwe.


Daar kan ik me ook in vinden hoor, het is ook vervelend als anderen jou vertellen hoe zij denken dat je je leven in gaat delen. ;)

eekhoornerik

Berichten: 7264
Geregistreerd: 14-01-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 13:37

@ asjemenauw: heftig jouw verhaal...hoop dan ook dat jullie het uiteindelijk toch los kunnen laten en het geluk uit andere dingen (bijv. de liefde voor elkaar) kunnen gaan halen.

De vriendin van 33 jaar met een enorme kinderwens maar geen partner, wil als ze 35 is en nog geen partner heeft gaan proberen om alleenstaand een kindje te krijgen.
Ik heb daar alle respect en begrip voor, als zij zoveel liefde in zich heeft dan kan zij best de rol van vader en moeder op zich nemen.
En daarnaast zijn haar ouders, haar zus en haar vriendinnen er om haar te helpen, te steunen en eventueel om op terug te vallen.

Ik vind het altijd vreselijk voor haar als we weer eens met de vriendinnengroep uit eten gaan en de rest het continu over hun kinderen/baby's heeft zonder daar enige rekening met haar mee te houden. Ze heeft het al heel erg moeilijk met het feit dat ze nu echt nog de enige single is (ik was dat tot december vorig jaar ook en daar konden wij elkaar in steunen tijdens de diverse etentjes die we hielden) en ik vind het dan ook soms not done om maar continu over elkaars vriendjes te praten en daarnaast over elkaars kinderen waar zij bij zit zonder een beetje rekening met haar gevoelens te houden.

Blue_Eyes
Winnaar Bokt Veulenverkiezing 2025

Berichten: 20807
Geregistreerd: 17-07-07
Woonplaats: Zuid

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 15:01

Chiqa schreef:
je kan op zijn minst vragen of men koters wil, kan je meteen wegrennen of gezellig aanschuiven.
Je partner hiervoor aan de kant zetten vidn ik echt veel en veel te ver gaan, moet je toch echt te raden gaan hoe diep die liefde zit.

Of hoe diep de wens voor een kind zit :)*

Elicious

Berichten: 742
Geregistreerd: 05-10-09

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 15:18

Heel moeilijk ..
en ik hoop eigenlijk dat we er bij een evt 2e/3e/4e ook niet te diep over na hoeven te denken.

Vind het nu lastig om te zeggen, ik zou niet voor ....... kiezen, of juist wél
omdat je niet in die situatie zit en je niet weet wat je voelt als je bijv zelf écht geen kinderen zou kunnen krijgen!

Kan dr geen uitspraak over doen!

Edit, hebben vrienden die al ruim 4 jaar in de mmm zitten ...
eigenlijk durf ik best te zeggen dat hun relatie door al die stress en spanningen behoorlijk naar een dieptepunt is geholpen. Wat ik niet heel vreemd vind ik als ik al die verhalen zo hoor.
Zelfs seks móeten hebben op een bepaald tijdstip, kilooo's aankomen door allerlei hormoonbehandelingen (en wat dat wel niet met je stemming doet), dag en nacht bezig moeten zijn met je kinderwens. Dat gaat je relatie natuurlijk ook niet in de koude kleren zitten ...
Is het dat állemaal waard???
Denk niet dat ik daar uitspraak over kan doen als je het zelf niet meemaakt!

Asjemenauw

Berichten: 521
Geregistreerd: 19-01-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 15:29

Chiqa schreef:
je kan op zijn minst vragen of men koters wil, kan je meteen wegrennen of gezellig aanschuiven.
Je partner hiervoor aan de kant zetten vidn ik echt veel en veel te ver gaan, moet je toch echt te raden gaan hoe diep die liefde zit.


Blue_Eyes schreef:
Of hoe diep de wens voor een kind zit :)*


Mooie opmerking van Blue-Eyes...
Ik kan mij een leven zonder mijn man echt niet eens voorstellen. Maar ik kon mij evenmin voorstellen dat mijn liefde voor hem zou betekenen dat ik dus nooit kinderen zou krijgen. Moet eerlijk bekennen dat dit feit mijn leven aardig op z'n kop heeft gezet en dat ik dus jaren van plannen, sparen, proberen, hopen, wensen en wachten aan de kant moet schuiven uit naam van de liefde.
Ik heb dan ook serieus overwogen de relatie te verbreken maar voor mij was de slot-som dat ik mijn droom om oud te worden met mijn man groter is dan de wens om een kind te krijgen met een ander.

Misschien ben ik ook deels tot die conclusie gekomen omdat ik inmiddels 38 jaren jong ben en het raam van mogelijkheden toch al niet enorm groot is. Probeer maar eens binnen een jaar te scheiden en een vent te vinden waar je kinderen mee wilt ... pfff ... lijkt mij niet te doen. Maar ik kan me voorstellen dat een vrouw van zeg een jaar of 30 haar raam van 10 jaar mogelijkheid niet ingooit of dichtslaat zonder eerst heel goed na te denken of ze wel kan leven met deze grote beslissing.

Begrijp me niet verkeerd hoor, ik heb voor mijn man gekozen omdat hij mijn hart doet kloppen. Hij is mijn alles.

superwoman

Berichten: 18768
Geregistreerd: 04-11-04
Woonplaats: zuidholland

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 15:31

Blue_Eyes schreef:
Chiqa schreef:
je kan op zijn minst vragen of men koters wil, kan je meteen wegrennen of gezellig aanschuiven.
Je partner hiervoor aan de kant zetten vidn ik echt veel en veel te ver gaan, moet je toch echt te raden gaan hoe diep die liefde zit.

Of hoe diep de wens voor een kind zit :)*


Idd, ik denk dat de kans groot (dus niet altijd!!!) is dat je het elkaar toch onbedoeld gaat verwijten als je tegen je wil kinderloos blijft of juist wel kinderen "krijgt".
Als je ze niet wil kan ik me voorstellen dat het een behoorlijk "blok aan je been" kán zijn (vrijheid en geld). Terwijl als je ze wel had gewild, je altijd in je achterhoofd zal houden "wat als...." wanneer je kijkt naar een gezinnetje met kinderen.

MaartjeEsra
Berichten: 323
Geregistreerd: 28-08-06
Woonplaats: Midden Nederland

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 15:38

Misschien dat sommige mensen dat hebben superwoman, maar ik heb het mijn man nooit verweten dat hij slechte zwemmers heeft. Hij heeft daar ook niet voor gekozen en voor hem was het al erg genoeg om mij door de meeste onderzoeken en behandelingen te zien gaan terwijl hij eigenlijk aan de zijlijn stond.

Ik hou ontzettend veel van hem en heb voor hem gekozen. Begrijp me niet verkeerd als ik niet zwanger was geworden, zou er een lange zware weg voor ons liggen, maar zoals ik al eerder schreef zijn wij door al het verdriet veel dichter naar elkaar gegroeid en hou ik zelfs nog meer van hem. En wij konden ook nog steeds van andere dingen in het leven genieten, naast het verdriet dat er natuurlijk wel constant is.

Mijn man riep altijd: Als je niet zwanger raakt koop ik een paard voor je! Dat klinkt misschien alsof hij me tevreden wilde stellen en alsof hij vervanging voor het verdriet wilde, maar het toonde mij juist hoeveel hij ook van mij houdt en me gelukkig wil zien.

Overigens heb ik weleens gedacht...wat als.....ik met een ander getrouwd zou zijn, maar meteen daarna dacht ik dan, nee, dat zou ik niet eens willen.

superwoman

Berichten: 18768
Geregistreerd: 04-11-04
Woonplaats: zuidholland

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 15:48

Mirandaatje schreef:
Misschien dat sommige mensen dat hebben superwoman, maar ik heb het mijn man nooit verweten dat hij slechte zwemmers heeft. Hij heeft daar ook niet voor gekozen en voor hem was het al erg genoeg om mij door de meeste onderzoeken en behandelingen te zien gaan terwijl hij eigenlijk aan de zijlijn stond.

Ik hou ontzettend veel van hem en heb voor hem gekozen. begrijp me niet verkeerd als ik niet zwanger was geworden, zou er een lange zware weg voor ons liggen, maar zoals ik al eerder schreef zijn wij door al het verdriet veel dichter naar elkaar gegroeid en hou ik zelfs nog meer van hem.

Mijn man riep altijd: Als je niet zwanger raakt koop ik een paard voor je! Dat klinkt misschien alsof hij me tevreden wilde stellen en alsof hij vervanging voor het verdriet wilde, maar het toonde mij juist hoeveel hij ook van mij houdt en me gelukkig wil zien.


oh, maar ik vind het wel een groot verschil met niet kunnen of willen ;)
Samen kiezen of er voor vechten en desnoods samen accepteren dat de droom niet door kan gaan....is heel anders dan tegenover elkaar staan met wel en geen wens.

Ik kan me jouw verhaal wel goed voorstellen <3

Asjemenauw

Berichten: 521
Geregistreerd: 19-01-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 16:09

Mirandaatje schreef:
Mijn man riep altijd: Als je niet zwanger raakt koop ik een paard voor je! Dat klinkt misschien alsof hij me tevreden wilde stellen en alsof hij vervanging voor het verdriet wilde, maar het toonde mij juist hoeveel hij ook van mij houdt en me gelukkig wil zien.


Heeft mijn man ook wel eens geroepen en hij heeft het zelfs gedaan.
Hij heeft zelfs wel eens stampend in de huiskamer gestaan, gebalde vuisten en rood van woede en dan op de top van zijn longen schreeuwen: Ik wil dat jij gelukkig bent !!

Gelukkig willen wij allebei dat de ander gelukkig is en daar knokken we ook voor.

superwoman

Berichten: 18768
Geregistreerd: 04-11-04
Woonplaats: zuidholland

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 16:16

Asjemenauw schreef:
Heeft mijn man ook wel eens geroepen en hij heeft het zelfs gedaan.
Hij heeft zelfs wel eens stampend in de huiskamer gestaan, gebalde vuisten en rood van woede en dan op de top van zijn longen schreeuwen: Ik wil dat jij gelukkig bent !!

Gelukkig willen wij allebei dat de ander gelukkig is en daar knokken we ook voor.


<3 sweet!

Barmat
Berichten: 8293
Geregistreerd: 25-04-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 16:44

Ik heb altijd gedacht dat ik nooit kinderen wilde. Altijd ook geroepen dat ik kinderloos zou blijven. Nooit iets met kinderen gehad, ze zelfs niet echt leuk gevonden. Niet een tegenzin of weerzin tegen gehad, maar ook geen "oh jeeee, dat wil ik OOOOKKKKK" gevoel bij gehad. Altijd een gevoel van: Wij blijven met zijn tweetjes. Mijn man had hetzelfde. Dat gevoel bleef ook na mijn dertigste bestaan. Dus ik had altijd ook het idee dat ik het moeder-gen zou missen, dat het gewoonweg niet in mij zou zitten.

Op mijn 33e werd ik behoorlijk serieus ziek en kwamen er ook andere dingen aan mijn hoofd, toen schoot er ook nog door mijn hoofd: Nou, zelfs al ZOU ik willen, kinderen kan ik zowieso wel vergeten, dus het is maar goed dat ik ze niet wil, dat bespaart mij een hoop verdriet. En ook hier weer: blij dat manlief die gevoelens deelde.

Toen ik echter de 35 naderde begon er toch wel iets te knagen.... zou ik spijt krijgen? Zou ik misschien toch....? Maar die gedachtes die drukte ik dan maar weer weg, bovendien vond ik mijn gezondheid niet ideaal voor een zwangerschap. Maar die gevoelens kwamen steeds vaker en hielden ook langer aan, en langzaam maar zeker kwamen de gevoelens boven drijven - zou ik dan tóch een kind willen hebben, van mezelf? Wat me voorheen niets deed, ontroerde me en waar ik voorheen voor wegliep (spelende kinderen, ballenbak bij de IKEA) stond ik geroerd naar te kijken.
Lange gesprekken met mijn man volgde en hij moest bekennen dat hij er ook steeds vaker over na aan het denken was, maar dat hij ook angst had... voor mij. Want ja, ik moest het wel dragen.
We besloten toen dat we ons uitgebreid zouden laten informeren bij zowel mijn behandelend neuroloog als bij de gynaecoloog, en hun adviezen zouden afwachten. We gingen niet over één nacht ijs en pas daarna zouden we een beslissing nemen.
Uiteindelijk heeft het nog ruim een half jaar geduurd voordat we een groen licht kregen en ik überhaupt medisch gezien veilig ingesteld was om zwanger te mogen raken. Maar de artsen, die onderling goed met elkaar overlegden, constateerden dat er medisch gezien geen bezwaar zou moeten zijn. Mits onder strenge controle zou een normale zwangerschap mogelijk moeten zijn, evenals een normale geboorte.

We hielden er gezien mijn leeftijd rekening mee dat het wellicht langer zou kunnen duren voordat ik zwanger zou zijn, maar ik bleek binnen twee maanden al zwanger. Dat was natuurlijk enorm snel en we waren heel erg blij! Vantevoren hadden we ook gezegd: Lukt het niet op de natuurlijke weg, dan gaan we hooguit een test doen of het ergens medisch aan ligt, maar we gaan niet de hele molen in, dan is het ons klaarblijkelijk niet gegund en dan is het eenmaal zo. Dan zouden we er ook vrede mee hebben.
Maar dit bleek al met al niet nodig, het ging sneller dan verwacht.

Dit is het verst dat ik zou gaan voor een zwangerschap - zo ver als ik nu gegaan ben. En de dingen die ik er voor moet doen en laten, want het vergt vrij veel van mijn lichaam. Maar dat heb ik er voor over. De hele MMM zou ik niet doen, maar ik kan me best voorstellen dat er mensen zijn die dit er wel voor over hebben.

KozieZ

Berichten: 7756
Geregistreerd: 11-02-02

Re: Discussie: Hoe ver ga jij voor je kinderwens?

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 19:19

Je kan het inderdaad niet zeggen zonder het mee te maken... Ik zei ook steeds dat ik niet wist of ik wel kinderen wilde en als ik het dan toch wilde, dan adopteerde ik wel, want bevallen leek me zo vreselijk. Maar toen was ik 18 of zo...

Ik leerde mijn vriend kennen en hij gaf al vrij snel aan dat hij kinderen wilde (was toen 22) ik moest er nog over denken. Toen ik 25 was wist ik toch echt wel zeker dat ik ze wilde en op mijn 26e stopten we met de pil. Altijd gezegd dat ik het zelf wilde doen, zeker geen hormonen in mijn lijf en dat soort dingen. Was niet aan mij besteed...

Toen we al 2 jaar bezig waren en we alle onderzoeken gehad hadden (we zijn beide lichamelijk helemaal gezond en er is geen enkele reden waarom ik nog niet zwanger was) stelde de gyn IUI (inseminatie) voor met hormonen. We zijn direct uit het ziekenhuis naar de apotheek gereden. Afgesproken dat we dit zouden proberen, maar geen IVF. Die punctie leek me vreselijk en pilletjes oké, maar hormonen spuiten, dat was de grens.

Na 6x IUI was ik nog steeds niet zwanger en mochten we ons eventueel inschrijven voor IVF. Ik heb de volgende ochtend gebeld voor de intake.

Na 3x IVF hebben we nu een prachtige tweeling. Een mooie geschenk en een groter wonder is er niet. Onze relatie is alleen maar sterker en hechter geworden dan voor alles. Ja ik ben nog een paar kg zwaarder dan voor alle behandelingen (fijne bijwerking van die hormoonkuren) maar die ben ik ook bijna kwijt en boven ligt nu dus een 1 jarige tweeling te slapen.

Op de vraag of het het waard was... JA!!! geen enkele twijfel. Als ik het over moest doen deed ik het weer.

Nou is het bij ons goed gekomen en dan kan je natuurlijk makkelijker zeggen dat het het waard was, maar we hebben ook vrienden waarbij ze na 4x IVF nog steeds met lege handen zitten en gezien haar leeftijd ook met lege handen blijven. Ook zij geven aan dat het een plekje geven makkelijker is, nu ze er echt alles aan gedaan hebben. Ze hoeven nooit te denken "Als we nou..."

Als je er samen uit kan komen is het het naar mijn mening altijd waard. Pas dan weet je zeker dat het niet gaat gebeuren, of heb je net als wij het geluk om dit mee te mogen maken.

Nathalie

Berichten: 28291
Geregistreerd: 11-01-01
Woonplaats: Eindhoven

Re: Discussie: Hoe ver ga jij voor je kinderwens?

Link naar dit bericht Geplaatst: 06-07-10 22:11

Ook wij zijn zwanger geworden in de MMM. Gelukkig niet al te lang onder behandeling geweest (9 mnd) maar ook wij hadden alles gedaan dat mogelijk is.
Onze wens was zo groot voor een kindje, die gaven we echt niet zomaar op omdat het moeilijk was.
Ik ben doodziek geweest in die maanden door alle hormonen, maar nu ze er is is het het echt zoooo waard geweest. Voor de 2e zou ik dezelfde weg absoluut weer bewandelen en mocht het dan nog moeilijker gaan, dan gaan we gewoon stappen verder tot het wel lukt.

Kukkie

Berichten: 1499
Geregistreerd: 18-11-04

Re: Discussie: Hoe ver ga jij voor je kinderwens?

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-07-10 02:26

Jee, een topic hierover...

En wat een soms schrijnende verhalen lees ik. Sterkte voor diegenen.

Zelf ben ik net 35 en wil ik sinds mijn 30ste kinderen. Daarvoor dacht ik steeds dat er tijd genoeg was en ik was druk bezig met studies naast banen.
Een relatie liep stuk. Ik dacht: nou, misschien kan ik dan in de toekomst iemand tegenkomen die wel kinderen wil. Maar die mannen kwamen niet. Ik kende alleen mannen die het absoluut niet wilden.

Wat ik nu heb ervaren is een soort opschuiven van je eigen grenzen. Eerst dacht ik: als ik 32 ben, dan is het de hoogste tijd. Toen werd ik 32 en dacht ik: 33 is ook nog okee. Toen werd ik 33 en dacht ik: Nou, in een jaar kan veel gebeuren! En als ik 34 ben, dan ga ik er alleen voor. Desnoods met donor.

Maar de jaren gingen wel erg snel voorbij. En m'n vriend waarmee ik 8 maanden samen was heeft het net uitgemaakt.

Ik ben al door allerlei fases heengegaan. Behalve berusting. Wel steeds: boos, verdriet, hoop, boos, verdriet, hoop. En tijdens deze fases ben ik heel, heel ongelukkig geweest. Ik wilde mezelf graag veranderen, zo dat ik niet meer zo graag een kind zou willen.
Maar dat wil ik helemaal niet. Ik wel graag een kind, en ik wil het ook willen en mogen willen. Dat laaste heb ik nu eindelijk geaccepteerd. Maar ook daar komt veel verdriet bij kijken. Omdat de kans steeds groter wordt dat er geen kindje komt.

Ook stelde ik mijn 'eisen' steeds bij. Eerst was ik bereid om het alleen te gaan doen. Maar dan van een onbekende. Daar kwam ik van terug, want ik wil wel in elk geval een vader kunnen aanwijzen en er mooi over kunnen vertellen.
Daarna wilde ik het gewoon echt met een partner samen, en anders maar niet.

En nu? Nu weet ik het niet meer. Ik voel me ernstig genaaid door de tijd. Het wachtkamer-gevoel terwijl je al zo'n haast hebt. Daar kan ik slecht aan wennen.

Ik heb adoptie overwogen, maar ben er achter dat ik echt liever een eigen kindje wil. En inmiddels heeft een heel lieve fijne man die ik ken als mijn broekzak, maar wel in een ander land woont, aangeboden om de vader te zijn. Zolang hij wel een rol in het leven krijgt.
En dan gaan ook weer mijn radaren werken. Wil ik dan wel? Wa nou als er dan toch ineens prins charming voor mijn deur staat? Krijg ik dan geen spijt van het kindje dat ik misschien dan net heb gemaakt?

Ik voel nog steeds dat de tijd dringt. Ook om de keuze voor dat aanbod. En ik heb werkelijk geen idee. Het is ZO moeilijk.....

Elicious

Berichten: 742
Geregistreerd: 05-10-09

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-07-10 05:34

Jeetje kukkie heftig!

Door deze verhalen besef ik nóg zoveel meer hoe gelukkig wij mogen zijn. Móeten zijn!
Het is zo'n wonder!!!

eekhoornerik

Berichten: 7264
Geregistreerd: 14-01-04

Re: Discussie: Hoe ver ga jij voor je kinderwens?

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-07-10 08:26

Kukkie heel erg heftig jouw verhaal...Heb je wel veel steun van familie en vrienden om je heen of vinden ze het moeilijk om hiermee om te gaan?

Mijn ene vriendin wilt er, als het niet anders kan, ook dan maar alleen voor gaan. Zonder partner. Haar kinderwens is zo enorm groot, maar ze heeft nog nooit een serieuze relatie gehad en is inmiddels 33. Ik hoop dan ook zo erg voor haar dat ze binnenkort de liefde van haar leven mag vinden...

Al haar naaste vriendinnen hebben een vriend en ook nog eens kinderen.
Ze is de enige nog die dit allebei niet heeft en heeft het hier af en toe behoorlijk moeilijk mee, al doet ze alsof ze het wel kan handelen.

Hoe is de relatie met die man die jou wil helpen?

Asjemenauw

Berichten: 521
Geregistreerd: 19-01-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-07-10 11:50

Jeetje Kukki

Ik zou niet durven advies te geven hoor.
Aan de ene kant zou ik gaan voor het kindje (met hulp van de goede vriend). Straks met je kindje in je armen kom je vanzelf alleen maar mannen tegen die geen bezwaar tegen kinderen hebben, of in elk geval geen bezwaar tegen dat kindje dat je al hebt.
Aan de andere kant zou ik toch wel wachten op die ene bijzondere relatie. Tis zo erg mooi om samen een berg liefde te delen en te mogen bezegelen met een baby.

Ik zou een tijd-limiet zetten denk ik. Wachten op de perfecte relatie tot 37, lukt dat niet ... plan B

Mijn nichtje zat in precies dezelfde situatie als jij. Paar maanden geleden leerde zij haar grote liefde kennen, binnen 4 maanden werd ze zwanger ... nu loopt ze op klappen. Ze zijn erg gelukkig saampjes, of het stand houdt ?? Dat weet je toch nooit. Ik gun haar natuurlijk wel al het geluk van de wereld, dus help ik haar hopen op een lang en gelukkig einde.

Hmmmm ergens wel vreemd ... terwijl ik dit zo schrijf bemerk ik eigenlijk dat ik per regel mijn stelling verander ?? Ik zou eigenlijk helemaal niet in haar schoenen willen staan en zwanger willen raken van iemand die ik maar heel kort ken enz. Zoveel onzekerheid ... nee daar zou ik niet voor kiezen. Ik voel mij toch veel fijner en veiliger in mijn relatie met mister Right ... ook als dat betekend dat we geen kinderen kunnen krijgen.

Kukkie

Berichten: 1499
Geregistreerd: 18-11-04

Re: Discussie: Hoe ver ga jij voor je kinderwens?

Link naar dit bericht Geplaatst: 07-07-10 12:23

Leatitia, die relatie is nu erg goed. Ik heb hem 2 jaar geleden leren kennen op vakantie. En werd erg verliefd. Hij ook.
Toen ben ik een maand terug gegaan naar dat land om te kijken of het wat zou kunnen worden.
Hij wilde dolgraag een relatie met mij. En ik begon te twijfelen. Zag overal beren op de weg omdat hij echt niet naar NL kan verhuizen en ik dus naar Ierland zou moeten. Hij kan en kon mij niet onderhouden, niet eens qua een ziektekostenverzekering. (hij is straatartiest en komt uit Jamaica). Vanwege de crisis, die daar nog veel erger is dan hier, kan ik daar eigenlijk geen werk vinden. Dus ik vond het risico te groot. Eten zou er wel zijn, maar geen dokter of tandarts als ik ziek ben, dat ging me echt te ver.

Ik heb dus best wel tegen een groot deel van het gevoel in voor de eer bedankt. Dat vond hij heel moeilijk, maar accepteerde het. En inmiddels zijn we twee jaar verder, heb ik hem nog vaker gezien (daar) en praten we eens per week een paar uur op Skype. Hij ziet mij als zijn beste vriendin en ik andersom ook.