nestle schreef:Jah het moeilijk is dat je zelf in moet zien dat je niet goed bent en dan kan het nog 4 jaar duren voor je veder kan in je proses.
het enige wat je apsoluut niet moet gaan doen is continu zeggen dat ze o zo dun is of meer moet gaan eten want dat is zoooo frusterend ( vind ik dan )
Ze zegt zelf wel dat ze weer vermagerd is, maar echt zeggen dat ze te mager is heb ik haar nog niet horen zeggen. Want zo dun als zij is dat is echt zorgwekkend vind ik. Die vrouw bestaat volgens mij enkel nog uit huid en botten. Alleen haar boezem is nog omvangrijk ( maar denk dat ze een opgevulde bh draagt). Is gewoon zo sneu, moet ze dan echt doodvallen. Ik vind dat enorm frustrerend, wordt er lastig van, maarja eigenlijk kunnen ze er zelf ook niet zo veel aan doen, wel?
@ts, ik denk dat je je moeder best zo snel mogelijk verteld wat er gaande is. Dan heb je meer steun om er tegenin te gaan. ( weet natuurlijk niet hoe zoiets echt gaat) maar ik denk dat het een beetje de knop van gewoonte omdraaien is, zien dat je niet te dik bent, en eigenlijk weer wat minder leren focussen op eten. Lijkt me bijzonder moeilijk ( ik heb vroeger ook iets soortgelijk gehad, maar toch ook weer helemaal anders en dat was ook heel moeilijk om er mee te stoppen) maar eens je erachter kan komen wat je er toe aanzette om zo te gaan focussen op vermageren, je dat kan aanpakken en zo ook al derest ( of zeg ik nu iets wat totaal niet opgaat voor NOA en anorexia?)