Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-04-10 12:20

Geplaatst: 16-04-10 12:20

PW:
Het is geen warrig verhaal, ik begrijp je verhaal volledig. Had het zelf kunnen schrijven..
Vind het daarom ook moeilijk om te reageren, want worstel met dezelfde frustraties..
Je pakt iets aan, gaat de goede kant op en er komen wéér nieuwe dingen bij.. Alles stapelt zich op.
Soms is het dan zo'n chaos dat je niet eens weet waar je aan denkt en waar je moet beginnen.

**Geplaatst**: 16-04-10 14:00

Geplaatst: 16-04-10 14:00

Hier nog 1 die zich ook zo voelt. Ik worstel dan niet met mijn zelfbeeld, ik ben anders dan de meeste, ik ben uniek! :Y)

(jullie ook trouwens

) Ik merk alleen steeds meer dat anderen er moeite mee hebben. Met mijn stemmings wisselingen en zo. Dat mensen nu ook echt beginnen te geloven dat ik niet meer kan van wat ik eerst wel kon. Maar ik krijg ook steeds meer het gevoel dat "anderen" de schuld bij mij leggen voor hoe ik nu lichamelijk en geestelijk ben. Dat ik zielig loop te doen. HALLO, ik ben nog jong en nu gehandicapt. Dat ik maar EVEN een nieuw leven moet gaan lijden. Ja, dat lukt ook wel 1 2 3. De gekken. Ik vraag me ook regelmatig af "wanneer houd het eens OP!" Steeds 1 stap vooruit, 2 stappen achteruit.

pw Ik heb het je al eens geschreven JE ZEURT NIET. En als "anderen" dat wel vinden ............schijt aan hebben! }:)

En ja.......... mannen komen duidelijk van mars, vrouwen van venus. Of mannen ons, deprie, vrouwen ooit zullen begrijpen?.........K weet nie. Het zinnetje als reactie op dat je erg gespannen was "Heb het er dan nu maar niet meer over" Sorry, slaat nergens op. Ik zou dan nog meer spanning opbouwen dan er al is.

Sterkte aan een ieder die ook hiermee rond loopt. :(:)

**Geplaatst**: 16-04-10 23:18

Geplaatst: 16-04-10 23:18

Jeetje wat is er veel gebeurt, had even geen puf om te schrijven laatste dagen.
[b]Maaike[/b]: Wat naar van die auto-imuun ziekte, weet je er al wat meer van? En wat ben je druk met verhuizen gaat dat allemaal goed? Ik hoop dat je eigen plek je dan wat rust kan geven!

Pw: Jeminee wat een gedoe allemaal en ik vind ook niet dat je zeurt! Een gevoel is nooit verkeerd wat voor gevoel het ook is.
Het is alleen wel echt heel vervelend dat jou vriend je daarin niet begrijpt! Ben je nu al wat rustiger?

Aikon: Wat een gedoe dat je in zo'n verkeerd daglicht word gesteld door meneer consukkel! Is er verder al nieuws over? En wat jij zegt over dat mensen niet begrijpen hoe je, je voelt en denken dat je, je aansteld. Dat herkent iedereen denk ik wel? Het is een rot gevoel vooral omdat je soms zelfs aan jezelf gaat twijfelen! Tenminste ik wel!

Zillah: Jemig wat heb jij het druk! Dat zou ik echt niet trekken. En wat een gebeurtenis dat er iemand in jou bijzijn is gestorven! Trek je dat wel? Krijg je daar eigelijk hulp bij? (weet niet hoe zoiets gaat)
Ik zou dat echt heel heftig vinden!
Ik hoop dat je wat rust kunt vinden!

Biieniie: Aanvaringen op stal zijn nooit leuk! Gelukkig heb je het wel een beetje uit kunnen leggen, maar hoe zit dat dan precies op stal? Moet je werken op stal om je stalling te betalen?
En ik zou het nog wat tijd geven je studie, het rekenen komt vast nog wel en anders vraag je toch wat informatie over waar de lesstof de komende tijd over gaat?
Misschien word het nog heel erg leuk!

Ego post:
Het gaat wel redelijk, me ex pony word verkocht, dat terwijl ik haar nog maar 10 maanden geleden verkocht heb aan een meisje op stal. Ik dacht echt dat ik het goed gedaan had en haar een goed plekje had gegeven maar blijkbaar niet. Ben erg bang voor waar ze gaat belanden, ik hoop niet in de handel of iets. En het mooie was ook nog dat de hele stal al wist dat ze weg ging behalve ik. Terwijl ze mij belooft hadden als ze OOIT weg ging ik de eerste was die het zou horen.
Verder kwam ik een collega tegen toen ik even in de supermarkt was. Ik had net ontspanningstherapie gehad maar de ontspanning was meteen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik weet niet precies waarom. Ze vroeg hoe het met de ging. En vertelde dat ze eigelijk vond dat ik elke week even moest bellen naar me werk. Omdat anders het contact met de collega's verwaarloost. Een beetje verwijtend. Waarop ik antwoorde dat ik dat echt niet wist omdat ik echt niet weet hoe zulke dingen gaan. Ik sta pas 3 weken ziekgemeld.
Toch blijft het me de hele dag achtervolgen.
Dinsdag heb ik een afpraak met de bedrijfsarts. Ben erg benieuwd hoe dat gaat. Geen idee wat ik er van moet verwachten en ik weet eigelijk ook gewoon niet wat ik wil en kan met werken.
Energie is ook weer ver te zoeken namelijk. Ik ben gesloopt na de paarden en wil het liefst de hele dag in bed liggen.
Ik wacht het allemaal maar af!

**Geplaatst**: 17-04-10 01:00

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 17-04-10 01:00

PW, helemaal geen onduidelijk verhaal. Het verhaal met je vriend is zelfs heel erg herkenbaar. Was erg prikkelbaar vandaag. Veel aan mijn hoofd. Hoorde aan het einde van mijn werkdag dat er werkbespreking was vanavond waar ik niks van wist. Schijnt een sms te zijn verstuurd die ik nooit heb ontvangen. Dus was behoorlijk gepikeerd. Heb alleen boodschappen gedaan voor het weekend, (broertje jarig zondag dus was extra veel) huis was een puinhoop want vriendlief was hele dag thuis en ruimt gewoon niet op. Alleen staan koken voor iedereen en niemand die komt helpen of daarna opruimt. Dus na het eten was ik helemaal behoorlijk pissig. Ik kreeg de wind van voren dat als ik zo doorga dat vriendlief er geen zin meer in heeft. Terwijl ik alleen maar zoiets heb van; als je nou gewoon wat had gedaan vandaag dan was ik nu minder pissig. Maar dat is schijnbaar erg moeilijk te begrijpen. Je zeurt niet! Het is erg moeilijk uit te leggen hoe je jezelf voelt, helemaal als het een beetje weggewuift wordt.

Gogo, het is een kleine manege. Er zijn maar 5 pensionklanten. Waarvan ik en nog een ander meisje werken voor onze stalling. Het is allemaal een beetje vrijwillig daar. Ik werkte daar eerst voor 3 dagen in de week rijden waarvan 1x les. (dan werkte ik 1 dag) Voor 2 dagen werken staat je paard er 'gratis'. Dus zo werkt het. Echter was het mijn bedoeling 1 dag te werken en de rest bij te betalen. Zij zagen dit dus niet zo, het zijn echte paarden mensen dus soms erg kort door de bocht. Ik ben soms een 'social retard' en kan daar erg slecht mee omgaan terwijl ik zelf ook vaak kort door de bocht ben.

Vervelend dat je oude paardje wordt verkocht en je het als laatste hoorde. Wellicht dat je erop aan kan dringen dat je toch erg graag wilt weten waar ze terecht komt? Die collega moet je laten voor wat het is, is onbegrip. Maak je er niet druk om. (is moeilijk I know)

Ego; broertje was hier om half 8. Is zijn weekend. Papa om half 12 uit de kroeg moeten bellen. Hij was vergeten dat zijn zoon er zou zijn. Wordt er ZO moe van. Hebben om 6 uur even op het terras een biertje gedaan. Hij is er niet meer weggegaan terwijl hij met iemand zou gaan eten. Dit is zo vermoeiend. Hoe hij zo slecht voor zichzelf zorgt. Kan er niet mee omgaan.

Iedereen fijn weekend, rust allemaal lekker uit.

**Geplaatst**: 17-04-10 09:06

Geplaatst: 17-04-10 09:06

pw Hoe is het? Ben je al wat tot je zelf gekomen? Een dikke dikke :(:)

voor jou.

biieniie Ik had nog nooit gehoord dat je op zo'n basis een paard ergens kan stallen, wel voordelig. En jij hebt ook duidelijk te maken met een mannen probleem

Het zijn toch heel andere wezens dan vrouwen. Heeft je broertje toch nog wel een leuke verjaardag gehad?

gogo Erg flauw van ze dat iedereen het wist behalve jij, hadden ze soms gedacht dat je het niet zou merken dat ze straks een andere pony hebben? Ik heb ook al een paar keer mee gemaakt dat ik dacht dat ik er goed aan deed, nee dus. Ik kan niet anders zeggen dan dat het leven af en toe kei hard is. Los laten is in dit geval de enigste oplossing, hoe hard het ook mag klinken. Je hebt nog een paard, richt je aandacht en liefde daar op.

Hier is het knudde met een rietje. Ik had een kennis (via een forum) beloofd te komen helpen in de tuin. Ze heeft een tuin dag georganiseerd omdat ze zelf in een rolstoel zit. Ik vol goede moet, beetje spanning, alles gepakt en naar het station. Bleek dat ik verkeerd gekeken had, ik zag een enkele reisprijs aan voor retour

kaartje was dus veel duurder dan ik achter gehouden had en saldo kan dat niet opbrengen

. Ik baal als een stekker, ik kan nu niet naar haar toe, ik heb altijd geleerd "beloofd is beloofd" Ik maak ook geen beloftes als ik niet zeker weet dat ik het niet voor elkaar krijg. Straks maar bellen dat ik niet kom, hoop dat ik het droog hou, zit nu al weer met tranen. Straks maar de voorjaars markt over, misschien geeft dat wat afleiding.

**Geplaatst**: 17-04-10 20:59

Geplaatst: 17-04-10 20:59

Gogo, ik trek het dus inderdaad niet! Ik ben hartstikke hyper af en toe, ik heb zoveel te doen dat ik niet meer weet waar ik moet beginnen en dat maakt me weer onrustig.
Wat vervelend van je paardje zeg! Je kunt een beetje hoop houden dat ze misschien wel goed terecht gaat komen, maar leuk is het nooit.

Pw: Je zeurt echt niet hoor! Het is gewoon erg lastig. Misschien een schrale troost, wat jij met jou vriend hebt, dat heb ik ook met de mijne. Zo heb ik ook vaak het gevoel dat hij echt vindt dat het allemaal mijn schuld is.
Gaat het nu trouwens al wat beter met je?

Zelf heb ik vandaag bericht gehad van de rechtzaak die aan de gang is. Er is na 2 jaar nu eindelijk een vonnis gewezen. Het komt erop neer dat ik recht heb op nog meer schadevergoeding (heb al een klein deel gehad) maar dat ze nu willen onderzoeken wat de schade voor mij is en wat ik daar in de toekomst nog allemaal voor hinder van ga ondervinden. Met andere woorden, ik zal waarschijnlijk weer naar allerlei instituten toe moeten om WEER mijn hele verhaal te doen. Ik ben dus weer helemaal hyper en gespannen.
De afgelopen 2 weken voelde ik me zo ontzettend goed dat ik echt begon te denken dat ik er weer bovenop ging komen. Nu heb ik het gevoel dat ik weer overnieuw kan beginnen......

**Geplaatst**: 17-04-10 21:13

Geplaatst: 17-04-10 21:13

Oef.. Zilla, dat gevoel is zó vervelend.. Het gevoel hebben dat het goed gaat en je echt aan het opknappen bent.. om keihard terug te vallen..
Eén stap vooruit, twee stappen terug..
Zo frustrerend.. -O-

**Geplaatst**: 18-04-10 08:25

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 18-04-10 08:25

Zillah, ben het een beetje kwijt, maar dat is de zaak tegen sexueel misbruik of niet? Zoja, neem het juist mee in je rechtzaak. Dat je er elke keer een punt achter probeert te zetten maar wel gerechtigheid wilt. Maar daardoor elke keer weer opnieuw last ervan ondervind. Heel lastig, probeer ook de positieve kant ervan te zien, dat je het ook doet om degene die dit jou heeft aangedaan zijn verdiende loon te geven. Ik ben niet iemand van wraak, maar in dit geval zou ik er alles voor over hebben om diegene te pakken.

**Geplaatst**: 18-04-10 13:10

Geplaatst: 18-04-10 13:10

Wat een rust hier.
Ik ben i.v.m. gasten bij ons thuis, bij een vriendin.
Even een paar dagen bij haar, druk gezin en dan gasten erbij, die geen nederlands spreken, was me even te druk en te veel.
Dus ben voor een paar dagen bij een vriendin ingetrokken

Morgen naar de arbo, ben beneiuwd.

**Geplaatst**: 18-04-10 19:11

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 18-04-10 19:11

even een een berichtje van mij. Het lukt me niet om uitgebreid te reageren. Wéér ruzie met mijn vriend. Klotezooi. Leg het misschien morgen beter uit.

**Geplaatst**: 18-04-10 20:34

Geplaatst: 18-04-10 20:34

Vervelend PW, ik krijg het ook niet voor elkaar om op iedereen te reageren hoor.. Dus verwijt jezelf niets.
Komt wel weer als het beter met je gaat

Sterkte..

**Geplaatst**: 19-04-10 06:14

Geplaatst: 19-04-10 06:14

Ik zit er zo doorheen.
Ik voel me heel erg alleen. Vrijdag een goed gesprek met mijn vriend gehad, maar hij pikt er alleen de dingen uit op wat in zijn belang is. Gisteren was hij de rest dus alweer vergeten. Ik had hem gevraagd of hij zelf beter wilde nadenken voordat hij wat zegt. Zodat hij zelf duidelijk weet wat hij nou eigenlijk wil zeggen.

Gisteren gebeurde het ook weer. We hadden het over onze relatie. Hij zei dat hij hoopte dat het anders worden. Ik vroeg hem wat hij dan anders zou willen. Meer gezelligheid was zijn antwoord. Daar kan ik niks mee, alleen wordt hij boos als ik doorvraag wat ie daar mee bedoelt. Ja, meer vreugde. Allemaal zo vaag, alsof het helemaal niet gezellig is, alsof we helemaal geen lol meer hebben samen enz. Ik heb zo het idee dat ik helemaal niks goed kan doen in onze relatie. Als hij dan ook nog eens niet concreet kan benoemen wat hij anders zou willen, wordt dat voor mij alleen maar bevestigd...

Toen ik hem vroeg wat hij dan wel goed vindt gaan in onze relatie zei hij dat hij gewoon blij met me is, dat ik dat wel wist. Ik kan daar niks mee en dat lijkt er bij hem niet in te gaan. Ik was al behoorlijk geïrriteerd en hij gaat lekker studiosport kijken. Geeft niet, maar hij vindt het raar dat ik er niet 'gezellig' bij kom zitten. Ik voelde me wéér zo onbegrepen. Ik ben naar boven gegaan en wilde wat gaan lezen. Hij kwam ook boven en toen escaleerde het weer eens. Ik heb mijn theeglas door de kamer gesmeten en nog wat andere dingen. Ik heb mijn tas gepakt, wat spulletjes ingestopt en ik was van plan om te gaan. Ben na nog een hoop geschreeuw in de auto gestapt en ben weg gereden. (Van autorijden word ik altijd weer wat rustiger, reageer me niet af)

Ik was van plan om naar mijn zus te gaan en daar te blijven slapen. Maar onderweg bedacht ik me. Ik wil niet dat zij het weten als ik ruzie heb met mijn vriend. Ik wil ook mijn vriend niet zwart maken. Bovendien wil ik al helemaal niet dat mijn ouders het weten, maar dat zou zeker weten wel gebeuren als ik naar mijn zusje zou gaan. Zo ben ik het hele rijtje afgegaan. Voor mijn gevoel kon ik nergens heen. De enige vriendin waar ik heen zou willen woont ruim 200 km verderop, daar rij je ook niet zo even heen op zondagavond. Bovendien, als ik ergens heen zou gaan, zou ik vragen krijgen enz. Ik had er geen zin in. Ik trok het niet meer.

Ik heb een hele poos langs de kant van de weg gewoon gestaan. Ik wist niet wat ik moest, wist niet waar ik heen kon. Tussendoor mijn vriend een paar keer aan de telefoon gehad, maar dat maakte het alleen maar erger. Ik was helemaal over de zeik. Ik heb me nog nooit zo ongelukkig gevoeld. Ik heb door de telefoon ook gezegd dat ik me heel alleen voelde, dat ik niet wist waar ik heen zou gaan, maar ook niet naar huis wilde komen (dat vroeg hij telkens). Hij zei dat ik wel naar huis kon komen, dan zou hij wel bij zijn ouders gaan slapen. Ja, dat is een lekkere optie, weten zijn ouders wéér dat we ruzie hebben. En volgens mijn vriend komt het allemaal door mij. Hij heeft geen schuld. Ik ben tenslotte degene die steeds over de zeik gaat. En zo krijgen mijn schoonouders een steeds leuker beeld van hun schoondochter die het leven van hun zoon vergalt....

Aan de telefoon heb ik een paar keer gevraagd of hij dan kon uitleggen waarom hij mij begreep. Dat kon hij niet. Waarom zegt hij het dan? Ik heb hem ook gevraagd wat hem van ons gesprek van vrijdag was bij gebleven. Dat waren de dingen die ik had verteld over mijn zelfbeeld. Hoe ik van mezelf kots. Dat had indruk gemaakt. Wat we hadden afgesproken over meer duidelijkheid in onze communicatie was hij al helemaal vergeten. Het maakte me zo moedeloos. Wat heeft het allemaal nog voor zin om steeds met hem in gesprek te gaan als hij er toch niets mee doet? Als hij toch niet lijkt te luisteren? Als hij het toch niet belangrijk vindt? Hij kwetst mij daar zo mee. Hij zegt steeds dat hij er voor me wil zijn, me wil steunen, maar dat laat hij op deze manier niet echt merken...

Uiteindelijk heeft hij me zover weten te krijgen dat ik naar huis ben gegaan. Thuis heb ik nog meer gejankt en gejankt. Bij de hond. Mijn vriend zat erbij. Hij was erg onder de indruk van hoe ik had geklonken. Ik voelde me vooral leeg. Leeg en heel alleen. We kwamen wel redelijk tot elkaar. Het begon ietsje beter te voelen. Ik dacht (weer) dat hij het nu echt begon te begrijpen. Voordat ik naar bed wilde gaan vroeg ik hem nog een ding. Ik zei dat ik heel graag zou willen dat hij morgenavond (maandag) thuis bleef, ik wilde niet alleen zijn. Hij drumt dan altijd. Omdat hij telkens had gezegd dat ik belangrijk voor hem was, hij er voor mij wilde zijn, dacht ik dat hij dat wel zou willen. Ik heb dat nog nooit van hem gevraagd. Hij twijfelde, hij zei dat hij graag wilde drummen. Het voelde als een klap in mijn gezicht. Hoe belangrijk ben ik echt voor hem? Ik weet het niet.

Ik ben naar boven gegaan. Douchen en naar bed. Ik was kapot. Hij kwam achter me aan, maar ik had net op tijd de badkamerdeur op slot. Ik heb eerst op de wc weer een tijdje zitten janken. Toen ik onder de douche stond heeft hij de deur opengemaakt (had hij wel gevraagd, het kon mij allemaal niet meer schelen). Hij had het idee dat hij me bij zich wegjoeg. Ik heb gezegd dat dat ook zo is. Heel hard misschien, maar zo voel ik het wel. Ik heb nogmaals gezegd hoe alleen ik me voel. En ik heb ook gezegd dat ik twijfel aan hoe belangrijk ik echt voor hem ben.

Ik denk dat ik op zijn manier echt wel belangrijk voor hem ben en dat hij het allemaal niet zo verkeerd bedoeld, maar ik trek het even niet meer. Ik weet het gewoon even niet meer. En dan heb ik het niet alleen over mijn relatie. Ik denk dat ik het dan vooral over mezelf heb...

Ik heb even geen kracht en energie meer om mezelf op te peppen. Ik zie het gewoon even helemaal niet meer zitten. Ik twijfel zo over mezelf, heb het idee dat er zoveel niet deugt aan me, dat ik me afvraag of het me ooit zal lukken om dat allemaal te veranderen...

**Geplaatst**: 19-04-10 11:45

Geplaatst: 19-04-10 11:45

pw Heel triest dat het allemaal zo loopt bij je :(:)

Een dikke knuf. Ik geloof dat je echt wel kan leren je zelf te respecteren. Het belangrijkste is wel dat je iemand vind die je daar goed bij kan begeleiden. Deze heb je dus nog niet gevonden. Neem eens contact op met Klara Adelena, zij geeft workshops (in vrouwen bewustzijn o.a.) en is lichaamsgeoriënteerde psychotherapeute. www.wildewijzevrouwen.nl Ik denk dat zij je wel kan helpen met je zelfbeeld.

Hier gaat het niet beter eigenlijk. Ik heb besloten om afscheid te nemen van mijn 17 jarige 3 potige hond Soleil. Het gaat niet meer, afgelopen weekend heeft ze een aanval gehad (waar ze helaas weer uitgekomen is) en ze is de oude niet meer. Ze heeft kanker, dat weet ik al een aantal jaar, maar nu is ze echt op. Ze heeft de pech dat haar hard zo sterk is, anders was ze er allang niet meer geweest. Ze word begraven, ik heb zelf haar grafsteen gemaakt. Het is zo verdomd moeilijk om na 17 jaar afscheid te moeten nemen van mijn maatje. Ik heb al die tijd verdomd veel respect gehad voor deze hond, ze is van geboorte af al een 3 poter, en heeft met zoveel plezier geleefd en lief en leed met me gedeeld. En als klap op de vuurpijl is mijn wia aanvraag in gevaar, er moet nog wat bij dat er niet is. Net als jij pw trek ik het intussen ook niet meer. De spanning bouwt zich op in mijn nek en hand, de pijn is niet te harde, zowel lichamelijk als geestelijk. Waarom moet het leven toch zo verdomd hard zijn?

**Geplaatst**: 19-04-10 11:52

Geplaatst: 19-04-10 11:52

@PW Niet om te zeggen dat ik denk dat je borderline hebt, maar op deze pagina staat nuttige informatie met betrekking tot een aantal zaken als bijvoorbeeld woede, wat dus meestal angst blijkt te zijn:
http://www.laura_d.dds.nl/nederlands.html

**Geplaatst**: 19-04-10 12:06

Geplaatst: 19-04-10 12:06

Hier even een ego post van mij weer. Ben al een tijdje niet in dit forum geweest. Door internet problemen en een aantal drukke weken.
Longproblemen zijn uitgesloten. Ondanks dat ik een roker ben heb ik een longinhoud van 118%. Erg goed dus. Ben wel zwaar allergisch voor grassen, weegbree en bomen. Hooikoorts dus.
Hier heb ik niets voor gekregen, ik kon er 300 jaar mee worden volgens longarts.
Met het werk nog geen contact. Wel heb ik 2 sollicitaties lopen op dit moment.
Bij de ene heb ik vrijdag een 2de gesprek, en dan hoor ik vast meer.
De ander ging via een uitzendbureau. Eerlijk geweest over andere sollicitatie en we waren er uitgekomen dat ik eerst het gesprek van vrijdag ging afwachten.
Een nachtje over geslapen maar tot de conclusie gekomen dat ik hier niet op wilde wachten en eigenlijk door wil met de andere sollicitatie.
Heb hier zaterdag een mail achter aan gestuurd maar tot op heden nog niet op gehoort.
Ga hier vanmiddag of morgenvroeg even achter aan bellen.

Arbo arts heeft een conflictbemiddeling opgestart tussen mij en de werkgever op dit moment.
Arbo arts stelt vast dat ik terug moet naar mijn huidige uren, schaal en functie.
Tja..... En daar zit het probleem. Ik ben klaar met de werkgever en de werkgever met mij.
Dus dit word hem niet.
Zal deze week wel een telefoontje krijgen met een voorstel, hoeveel ik mee wil om 'uit te vloeien' Om het mooi te zeggen.
Tja en nu....... Ik zit nog thuis. Ben lekker bezig met het paard, heb er gisteren voor het eerst weer opgezeten sinds 6 maanden. En ik heb genoten.......Paard ook overigens.
Ga het toch echt weer vaker doen.
Ondanks het advies van Arbo arts zit ik goed in mijn vel.
Longen waren goed en ik heb 2 gesprekken in het vooruitzicht. Ik zie het zelf ook weer wat mooier in gelukkig.

Ik zal nu even het topic terug lezen Want dat had ik nog niet gedaan

**Geplaatst**: 19-04-10 12:33

Geplaatst: 19-04-10 12:33

Topic doorgelezen:
PW: Laat je niet gek maken. Je vriend heeft waarschijnlijk niet door hoe hij je kan helpen.
Voorbeeld: Mijn moeder zegt de hele tijd ga naar je paard, ga rijden enz enz. Die heeft geen benul dat ik dit tot voor heden niet trok. Geestelijk niet maar lichamelijk ook niet.
Dit komt omdat ze het zelf nooit heeft ervaren. Mijn vader is ook overspannen geweest en begrijpt het gelukkig wel. Hij heeft die fase ook gehad.
Je voelt je niet begrepen bij mensen die het ook niet begrijpen en dat is heel erg moeilijk.

Aikon:
Je hond heeft een goed leven gehad bij je. Houden van is loslaten helaas. Hoe moeilijk dat ook is.
Sterkte voor de komende tijd

Maaaike:
Wat goed dat je de chaos ben ontvlucht. Dat heb ik ook voor een aantal weken gedaan. Rust rust rust.... Heerlijk. Goed gedaan, hoe ging het bij de arbo?

Zillah:
Een stapje terug is volgens mij totaal niet erg in jou geval. Je heb op dit moment veel te voorduren en ik vind het überhaupt al knap dat je je staande weet te houden. Petje voor je af.
Na deze onzekere tijd komt voor jou een tijd dat je helemaal weer opkrabbelt. Ben ik van overtuigt.

En sorry voor degene die ik vergeten ben. Mijn hoofd is ook nog een beetje een gatenkaas

**Geplaatst**: 19-04-10 15:26

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 19-04-10 15:26

Bedankt aikon en himyar.
Het stukje over woede is echt heel verhelderend. Mijn haptonoom zei wel dat er achter boosheid vaak een ander gevoel zit, bijvoorbeeld angst, maar verder dan dat was ik niet gekomen. Nu begrijp ik het beter. Misschien moet ik het mijn vriend maar eens laten lezen.

Aikon: Heb de site even vluchtig bekeken. Een lichaamsgeörientienteerde psychotherapeute klinkt wel goed. Woensdag heb ik een gesprek met mijn behandelaar. Ik zal dan proberen om echt duidelijk naar hem te zijn over hoe ik echt over mezelf denk. Ik denk namelijk dat hij daar geen idee van heeft. Ik zwak het altijd heel erg af, maar eigenlijk heb ik gewoon vaak een bloedhekel aan mezelf...

**Geplaatst**: 19-04-10 16:08

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 19-04-10 16:08

Dinky heeft vanochtend mijn kip voor vanavond van het aanrecht gejat. Ik heb zo gelachen toen ik thuis kwam. Ik zag het niet meer staan en wist genoeg. Hij heeft zich tegoed gedaan aan 6 drumsticks

**Geplaatst**: 19-04-10 16:46

Geplaatst: 19-04-10 16:46

Haha, PW, wat fijn dat je daar even om kon lachen

!
Vind het zo rot voor je dat het weer fout ging in het weekend.
Vandaag nog naar de groep geweest?

Ik ben net naar de arbo geweest.
Mag de komende 2 weken, 2 dagen, 2 uurtjes werken. Dan heb ik 2 weken vakantie.
Daarna 2 weken 3 dagen, 2 uurtjes. Als die 2 weken goed gaan, 3 dagen 3 uurtjes.
Volgens die vrouw gaat er nog een hoop tijd zitten in acceptatie, verwerking en herstel.
Ik hield er een positief gevoel aan over

**Geplaatst**: 19-04-10 18:09

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 19-04-10 18:09

Klinkt goed Maaike. Ik krijg de indruk dat die vrouw er wel een beetje kijk op heeft. Dat is fijn. Lekker ook dat je weer wat kan gaan opbouwen. Fijn dat er zo rustig aan opgebouwd wordt. En het belangrijkste is dat je er een positief gevoel aan over hield! Toppie meid!

Ik ben vanochtend inderdaad naar de groep geweest. Was heel zwaar. Ik vind het zo moeilijk. Ik merk dat ik ook helemaal niet tegen 'kritiek' (of feedback) kan. Voel me momenteel om het minste of geringste aangevallen. Bah...

**Geplaatst**: 20-04-10 09:04

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 20-04-10 09:04

Het is rustig hier.
Hoe gaat het met iedereen?

Ik ben nu niet naar de groep. Kon het even niet op brengen. Ga maar eens de was doen en mijn huis stofzuigen, moet nodig gebeuren en kan ik even mijn zinnen verzetten.

**Geplaatst**: 20-04-10 09:05

Geplaatst: 20-04-10 09:05

Ben er wel, maar wist niets te zeggen..
Goed dat je even voor jezelf hebt gekozen PW!

**Geplaatst**: 20-04-10 10:47

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 20-04-10 10:47

Bah ik ga met de minuut slechter voelen. Duik het liefst mijn bed weer in, maar laat het dekbed nou net even lekker buiten hangen en de rest in de was zitten. Heb de derde was er in zitten en heb het hele huis gestofzogen. Eigenlijk zou ik moeten dweilen, maar daar heb ik geen zin in. Eerst de berg schone was maar eens gaan opruimen. Bah ik ben misselijk...

**Geplaatst**: 20-04-10 10:51

Geplaatst: 20-04-10 10:51

Nou dan zal ik weer even wat vertellen haha! Is al weer ee tijdje geleden!
Ik ben voornamelijk bezig om niet teveel te doen, maar wat is dat moeilijk zeg! Wat ik vooral probeer is om dingen niet 'even' te doen. Zo ga ik me ook niet haasten (is het idee erachter). Soms lukt het wel maar het kost moeite.

Biieniie: Dit is inderdaad de zaak tegen misbruik. Ik kan het allemaal meenemen in de zaak. In het begin was ik enorm sterk en wilde ik alles aangaan zodat ik het zelf ook kon verwerken en dat er gerechtigheid was. Inmiddels zijn we ruim 4 jaar bezig met deze zaak en heeft het me zoooooooooveel energie gekost dat ik het niet op kan brengen om er weer keihard tegenaan te gaan en alles eruit te halen wat erin zit. Ik ben op het punt beland dat als ze met een schikking komen dat ik het ook prima vindt, gewoon omdat ik nu niet nog een keer alles naar boven wil halen.Daar komt ook bij (en dat is de andere kant van een rechtzaak) dat ik bedreigd wordt door zijn 'familie'. Op dit moment is het gelukkig rustig maar als dit weer verder gaat dan komen ze weer terug.
Tijdens alle rechtzaken (dat zijn er nogal wat geweest) werd ik behandelt als dader. Ik werd helemaal afgemaakt alsof ik alles verzonnen had en een onschuldige man de cel in wilde sturen. Ik moest zelf naar Leiden toe en daar werd ik door een of andere professor onderzocht om te kijken of mijn verhaal geloofwaardig was.
Met adere woorden..... het is echt niet zo handig om iemand achter trailies te krijgen als hij wat fout gedaan heeft.

Pw: Wat vervelend allemaal zeg! Ik hoop echt dat het een beetje rustiger wordt voor je binnenkort! Zelf heb ik ook heel veel miscommunicatie gehad met mijn vriend. Ik ben er later achter gekomen dat het voor een groot deel bij mezelf lag. Het is niet leuk maar daarna ging het wel veel beter.

**Geplaatst**: 20-04-10 10:57

Geplaatst: 20-04-10 10:57

Jeetje, ik hoor wel vaker dat rechtzaken een kwelling zijn. Maar dat is nog zachtjes uitgedrukt volgens mij. Het lijkt me zo frustrerend om zo behandeld te worden!

Wat ben je goed bezig zeg! En moeilijk is het zeker. Wel heel goed dat je het probeert. Dingen niet 'even snel' doen is inderdaad een goede. Dat probeer ik ook. Ik probeer de dingen te doen die ik wil en daar laat ik het dan ook bij. Vandaar dat ik vandaag niet ga dweilen, was niet de bedoeling, maar bedacht ik tussendoor. Niet dus

Hier gaat het ook al wel een stuk beter. Het ligt ook voor een groot deel bij mij, maar door zijn communicatie wakkert hij het ook aan (olie op het vuur gooien zeg maar). Het is een combinatie van. En weten dat het voor een groot deel bij mij ligt, is helaas nog niet meteen de oplossing. Er ligt een veel dieper probleem aan ten grondslag waar ik eerst aan zal moeten werken