Jeetje zeg, erg jammer dat het allemaal zo moet. Een cadeau geef je omdat je het leuk vind, niet omdat je dinger ervoor terug wilt. Dat mag je ook niet verwachten. Is je vriend toevallig de jongste thuis? Dat zn ouders daardoor wat meer moeite hebben om hem echt los te laten? Stuur anders een mail naar ze toe met hoe jullie je voelen, dat ze jullie alleen maar kwijtraken als ze zo doorgaan en dat dat toch niet de bedoeling kan zijn. Pff verder is het lastig hoor. Ik kan je alleen maar een (digitale) knuffel geven en sterkte wensen.
Hij is idd de jongste en enigste zoon in huis. Moeder werkt niet en leeft volledig in functie van man en kinderen. Er mochten vroeger ook geen kinderen komen spelen bij hun, alles werd in besloten familiekring gedaan tot aan de hobbies aan toe. Ik heb paar maanden geleden al eens een mail gestuurd en toen hebben we ook 2 maanden geen contact gehad. Waren ze erg boos over en zagen ze alleen als kritiek en de echte boodschap is nooit overgekomen. Net zoals nu dus de mail van mijn vriend. Zij verkiezen om het hard tegen hard te spelen en zeker maar geen duimbreed toe te moeten geven en dat ze daardoor hun zoon kwijt geraken het zij zo. Heel jammerlijke zaak want is ronduit een superlieve kerel die gewoon zijn eigen leven wil leiden meer niet. Bedankt voor de knuffel iig en het luisteren/lezen van mijn lange berichten... Doet even deugd.
Flappie: Ook al werkt zijn moeder niet, dat geeft haar nog geen recht om iemand te claimen?! Mijn mama werkt ook niet, maar die heeft mij wel los gelaten, ook al was ik enigs kind. Ze laten me fouten maken, waarvan ik weer leer. Ze laten me zelf beslissingen nemen, zodat ik ook een gevoel van eigenwaarde heb. Ik ben vooral heel close met mijn moeder, ze lijkt op mij..
Niet in besloten kring, maar dat heel de familie dezelfde hobbies doet, waarvan de paarden dus een erg belangrijke hobbie zijn. Zo heeft mijn vriend een eigen paard maar mocht/moest daarnaast ook nog 2 paarden van de familie verzorgen (dit wil zeggen stallen mesten en rijden) en dit allemaal naast een fulltime job en dan nog commentaar geven als het niet goed gedaan was/veel heen en weer gebel en dingen eromtrent verwachten. En daarnaast werd nog verlangen dat hij klussen in en rond het huis doet. En dit heeft hij al die jaren braaf gedaan. Nu gaat dat allemaal zo gemakkelijk niet meer en daar word dan boos om gereageerd. Maar wij hebben nu ook een huishouden en wij doen ook gewoon graag dingen buiten de paarden om dus dat lukt gewoon allemaal niet meer. Maar dat zien ze niet in en is hij nu dus afstand aan het nemen door mij... (= is de hele korte samenvatting hoor !!!)
Mijn ouders hebben 2 kinderen en werkten dan wel allebei maar zij zijn enigsinds blij dat we uit huis zijn zodat ze terug meer hun eigen ding kunnen doen. Vind ik zelf helemaal niet egoïstisch, vind ik zelfs normaal. Maar ik kan altijd met mijn problemen en zorgen bij hun terecht en ze zijn er wanneer ik ze nodig heb. Omgekeerd vragen ze erg weinig voor terug.
Heel de conclusie van het geval is dat zij van ons verwachten dat we daar de deur platlopen, dat alles wat we doen verteld wordt zodat het even lekker allemaal heel de familie doorverteld kan worden en dat we volledig in functie vanhun gezin leven zoals zij al die jaren hebben gedaan. En dat wil ik niet en dat trek ik niet. Mijn vriend wil dat zelf ook niet. Zijn ene zus wel en daar worden wij dus constant mee vergeleken. Dus wij houden ons niet aan hun regels zoals zij het willen zien, dus wij zijn fout bezig dus moeten we nu maar boeten... Zo krom en fout wordt er daar jammer genoeg geredeneerd.
Probleem is dat ik dit dus al maanden inzie omdat ik er verder van af sta en dat ik gewoon heel sterk dingen aanvoel en dat dit samen met mijn erg zware baan dus al maanden op mij doorwoog en ik hierdoor dus nu thuis zit. De baan heeft zichzelf al opgelost, maar hier heb je erg weinig controle over. Buiten dus afstand nemen, maar dat laatste willen ze aan 1 kant ook, maar ze willen ons wel blijven 'irriteren/pesten' aan de andere kant door dingen zoals spullen niet laten ophalen...
Pollewoppy
Berichten: 7942
Geregistreerd: 07-08-05
Geplaatst: 02-07-09 16:08
Zo, hier ben ik ook weer even. Vanochtend een hele heftige bijeenkomst gehad van de dagbehandeling. Gisteren een moeilijk gesprek over mijn jeugd met mijn vriend gehad (wel heel goed) waar ik nogal van slag van was. Dat moest ik inbrengen vanochtend en ik was bloednerveus. Uiteindelijk kwam de spanning en alle ellende eruit en het gevolg was een (voor mijn doen) flinke huilbui tijdens de groep vanochtend. Ik ben er nog gesloopt van. Wel heb ik het idee nu echt aan mijn probleem te kunnen gaan werken, dus dat is positief.
Maar dat is niet helemaal de reden dat ik hier even ben. Ik heb namelijk een nieuw boek: "Verademing - Breng lucht in je leven". Ik citeer een stukje van het persbericht over het boek (het is net uit):
Bewust langzaam ademen werkt preventief en genezend. Je kunt het zelf doen en voelen. Daar heb je verder niets voor nodig. Simpel, krachtig, zonder bijwerkingen. De boedistische monnik, de topsporter en de mens hebben met elkaar gemeen dat ze in rust vier tot acht keer per minuut ademhalen. Dit is een gezonde ademfrequentie. Door onrust en stress ademen mensen echter sneller, soms wel meer dan twintig keer per minuut. Een te snelle ademfrequentie is niet alleen verspilling van energie, het speelt ook een grote rol bij psychische problemen en onbegrepen lichamelijke klachten. Hoe komt dit? Wat gebeurt er dan in je lijf en in je hoofd? En wat kun je er zelf aan doen om het op te lossen? Daarover gaat dit boek.
Ik ben zelf begonnen in het boek en ben inmiddels een heel eind op weg. Het is een heel goed leesbaar boek, ook voor leken (zoals ik). Het komt er op neer dat we door het te snelle ademen eigenlijk continue in opperste staat van paraatheid verkeren, waardoor we onze energie verspillen. Dit wordt op een hele duidelijke manier in het boek uitgelegd. Voor mij werd er in het eerste hoofdstuk al een heleboel duidelijk en veel dingen vallen op zijn plaats. Zo is de top vijf van klachten van mensen die te snel ademen: 1. Pijn in de schouders of nek 2. Gejaagdheid 3. Vaak zuchten of gapen 4. Snel vermoeid 5. Hartkloppingen In het boek is een lijst opgenomen met 50 voorkomende klachten.
Ik wil dit met jullie delen omdat ik zelf uit ervaringen (heb een ademanalyse gehad zelf) merk dat het gewoon echt zo is en de ademoefeningen die in het boek beschreven worden ook echt werken. Mijn hartslag is (nog) vaak te hoog en door middel van een ademoefening kan ik mijn hartslag soms wel met 20 slagen per minuut laten zakken. Hoe dit werkt wordt ook in het boek uitgelegd. De schrijver van het boek is Koen de Jong van kiwi amsterdam (http://www.kiwiamsterdam.nl)
Het isbn-nummer is: 978-90-499-6010-0
Misschien dat jullie er, net als ik, wat aan kunnen hebben. Vandaar even deze lap tekst.
Edit: @ Angela: Ik weet nog dat je zat te twijfelen of je wel of niet moest beginnen met antidepressiva, je kunt ook eerst dit boek proberen. In het boek wordt uitgelegd waarom het soms net zo effectief is als medicijnen. Er staat in het boek dat als de ademoefeningen niet voldoende blijken, je altijd nog met medicijnen kan beginnen.
@ Sifra: Bij het lezen van het boek moet ik telkens aan jou denken. Misschien dat het jou ook kan helpen om wat meer rust in je ademhaling te brengen.
Vertel ? Als je wil tenminste en anders dikke knuffel !!!
Pollewoppy
Berichten: 7942
Geregistreerd: 07-08-05
Geplaatst: 02-07-09 23:20
Ik weet het even allemaal niet meer. Alles overweldigt me even. De dagbehandeling was erg heftig vanochtend en ik ben er weer erg door aan het piekeren over dingen uit het verleden. Doordat ik er bij de dagbehandeling zo over gesproken heb komt het allemaal weer even zo dichtbij en er komen allemaal emoties bij los die ik eigenlijk niet toe durf te laten.
Daarbij ben ik de zware medicijnen die ik had aan het afbouwen (want die zijn eigenlijk alleen voor in crisisperioden en ik zit er al ruim een half jaar aan), waardoor het piekeren nog eens extra toeneemt. Ik ben er de hele dag al licht van in mijn hoofd, word er gewoon even niet goed van. Ik moet nu zo mijn probleem onder ogen zien en het is allemaal zo groot en zo veel. Dat trek ik gewoon even niet.
Sorry als het misschien wat warrig is. Hoe is het met jou? (Heb niet bijgelezen namelijk)
Heb je morgen ook dagtherapie en heb je mogelijkheid om dit morgen even bij een therapeut aan te kaarten, dat er tenminste voor het weekend toch nog iig al over gesproken wordt ? Ik kan idd wel begrijpen dat de dagtherapie een erg confronterend iets voor je moet zijn, want wat ik al van je had begrepen is dat het overspannen zijn maar het puntje van de ijsberg is bij jou en dat er dus veel meer speelt. Hoef ik ook zeker geen details over, dat is jou ding, maar dat dit nu enigsinds naar boven komt door de therapie is vrees ik alleen maar normaal. Je moet gewoon alles toch een soort van oprakelen om het allemaal te kunnen verwerken.
Dat je darnaast ook nog je medicijnen aan het afbouwen bent zal hier zeker niet in meehelpen, maar als je dit allemaal tegelijk kan doorstaan (dus en alles confronteren van vroeger en de medicijnen afbouwen) ben je wel erg sterk bezig moet ik zeggen .
Ik weet echt niet hoe ik je verder kan helpen maar van hieruit in ieder geval een erg bemoedigende knuffel en sterkte gewenst. En als er iets is mag je altijd pb'en wat dan ook ...
Met mij gaat het trouwens prima naar de omstandigheden.
Ik ben er ook weer even. Mijn hoofd is nog een warboel, dus slapen gaan niet lukken..
Pollewoppy
Berichten: 7942
Geregistreerd: 07-08-05
Geplaatst: 02-07-09 23:37
@ Flappie: Alleen je lieve berichtje doet me al goed. Morgen heb ik inderdaad weer dagbehandeling en dan zal het zeker weer ter sprake komen. Ik vind het erg moeilijk allemaal, maar ik moet er toch echt door heen. Mijn overspannenheid is inderdaad slechts de druppel geweest.
Dat ik nu beetje bij beetje de dingen begin toe te laten is denk ik al een hele stap. Het afbouwen van de medicijnen valt me zwaar, maar ik wil eigenlijk niet weer terug naar de oude dosering. Ik heb al eerder een afbouwpoging gedaan die mislukt is en wil niet weer 'falen'. Al moet ik dat niet zo zien, dat zegt mijn behandelaar ook. Ze zei toen ik begon met afbouwen dat als ik wel weer op zou hogen als het niet ging het geen gezichtsverlies is. Dat vond ik wel heel lief.
@ Flappie: Fijn om te horen dat het met jou naar omstandigheden wel aardig gaat. Dat is goed om te horen. Had je die psychologische tests al gehad voor je nieuwe baan?
Flappie30
Berichten: 616
Geregistreerd: 09-06-09
Woonplaats: somewhere in Belgium
Geplaatst: 02-07-09 23:43
Hoi Angela,
hoe komt het ?
Word je nog erg 'gepest' door je baas en lukt het een beetje om daaromtrent orde op zaken te krijgen ?
PW: dingen toelaten is echt het begin van verwerken. Het feit dat je er over leert spreken met anderen is ook al een hele stap in de goede richting. Ik merk het zelf enorm bij mijn vriend. Die heeft ook heel zijn jeugd alles opgekropt en die begint nu ook met vrienden en zelfs collega's over persoonlijke dingen te praten. En hij zegt dat hij er heel veel steun uit haalt. Dus erover praten is idd heel confronterend maar toch erg belangrijk in het plaatsen en verwerken van alles. Bittere pil op dit moment maar probeer op lange termijn te denken hoe dit jou positief gaat helpen !
En ja heb vandaag de testen gehad en heb er een goed gevoel over. Dus nog een spannend weekje en volgende week dinsdag of woensdag geven ze me de uitslagen en dan moet ik beslissen of mijn mogelijke nieuwe werkgever de uitslagen ook mag inzien ja of nee. Hou jullie zeker op de hoogte hierover.
Ja dat zeker als daar dus uit blijkt dat ik toch helemaal niet geschikt ben voor dit profiel kan ik daar dus beslissen of ik de sollicitatieprocedure stopzet of niet. Maar hoop dat ik niet voor die keuze gesteld word !
Thanx en jij ook sterkte morgen !!! Laat maar een gil als het even niet gaat. Ik heb 2 oren en kan altijd proberen iets te betekenen. Kan je wel lekker slapen 's nachts op dit moment want dat is ook wel erg belangrijk als je over dag zoveel emoties te verwerken krijgt neem ik aan ?
Ik kom de laatste paar dagen weer moeilijk in slaap, maar als ik eenmaal slaap gaat het wel redelijk. Heeft trouwens ook met het afbouwen te maken. Van die medicijnen sliep ik wel 12 uur per nacht, dat is nu dus niet meer zo en dat is wel jammer. Verder kan ik soms zo druk dromen en dan word ik doodmoe wakker. Heb soms ook wel de nodige moeite om mijn bed uit te komen, maar het is me tot nu toe nog iedere keer gelukt om op tijd te komen. (Moet om half negen op mijn fietsje zitten)
Hopelijk morgen ook ! Ik ga iig een poging doen om naar bed te gaan want is al weer na 12'en en mijn vriend en ik zijn ook enigsinds een beter ritme aan het proberen op te bouwen (we gaan veel te laat slapen en geraken dan 's ochtends ook erg moeilijk wakker, nu is dat voor mij op t moment minder belangrijk maar voor hem werkt het hem wel tegen) maar dat is vandaag dus alweer schromelijk mislukt. Heel veel succes morgen en dikke digiknuffel en hopelijk toch nog een goede nachtrust !!!
Ik heb zelf het gevoel dat nu ik onder ogen zie dat ik een probleem heb ik nog meer in een neerwaartse spiraal ben terecht gekomen. Ik wil graag hulp, maar er zijn wachtlijsten.. Zo balen!