Bokt.nl

Menino schreef:

ja je hebt ook van die mensen die echt tegen iedereen gaan zitten van ' heeeey ik ben grietje ik ben depressief, en wie ben jij?'

niet echt geloofwaardig... Maar vaak komt dat aandachttrekken ook wel ergens vandaan... Niet dat ik het goed wil praten.

Pollewoppy schreef:

Het begrip depressie wordt denk ik erg vaak verkeerd gebruikt. Zoals ik al eerder in dit topic tegenkwam is een depressie toch echt heel iets anders dan zomaar een dipje. Ik heb genoeg tegenslagen gehad en daardoor echt wel in een dip gezeten. Maar dat was nog geen depressie. Hieronder even een beschrijving van een depressie, om het verschil met een 'normale' dip aan te geven.

(Een depressie kan worden omschreven als een langdurige sombere stemming. Iemand met een depressie voelt zich leeg, moe, somber en verdrietig. Meestal is er ook sprake van een opvallende verandering in het eetpatroon. Dat kan betekenen dat iemand veel minder honger heeft dan anders, maar ook veel méér eten dan anders komt voor. Veel mensen die last hebben van een depressie merken ook verschil in het slaappatroon. Sommigen vallen slecht in slaap of worden uren te vroeg wakker, anderen slapen juist veel te lang en te diep. Als meerdere van deze symptomen zich tegelijk voordoen en langere tijd aanhouden spreken we van een depressie. Vaak wordt een tekort aan serotonine genoemd als oorzaak van een depressie. Serotonine is een stof in de hersenen die er voor zorgt dat we ons goed kunnen voelen. Wie een tekort aan deze stof heeft is niet in staat om plezier te ervaren.)

Inmiddels zit ik wel echt depressief thuis. En ik moet zeggen dat ik dan ook behoorlijk schrik van sommige reacties hier. Ik vind bepaalde reacties erg kort door de bocht, maar ik moet toegeven dat het ook heel lastig is, omdat je aan de buitenkant niet echt iets ziet (ja, mensen uit je naaste omgeving zien misschien dat het niet goed gaat). Het is zoiets ongrijpbaars.

Ik dacht ook altijd dat je het zelf in de hand had of je depressief werd of niet. Ik had er ook überhaupt nooit over de mogelijkheid nagedacht dat ik wel eens depressief zou kunnen worden. Ik vond het zelf onzin. Ik vond dat je jezelf dan gewoon maar even weer moest oppeppen, iedereen heeft wel eens een dipje. Ik werd dan ook heel boos op mezelf omdat ik me nergens meer toe kon zetten. Het voelde als falen, omdat ik altijd geleerd heb om niet te zeuren en door te gaan.

Ik denk dat je pas echt weet hoe heftig het is, als je zelf depressief geweest bent of het in je naaste omgeving van heel dichtbij hebt meegemaakt. Ik weet wel dat ik mijn mening bijgesteld heb en dat ik een jaar geleden ook nog dacht dat je gewoon maar wat moest gaan doen. Ik ben er door een harde leerschool achtergekomen dat het zo simpel niet werkt.

Wel ben ik het met bijvoorbeeld Menino eens dat sommige mensen het wel heel snel zeggen. Ik vertel het ech niet aan jan-en-alleman, ik schaam me er eigenlijk gewoon nog steeds voor. Toen de huisarts zei dat ik eigenlijk gewoon depressief was, werd ik boos. Ik was niet depressief...
Nu ik depressief ben, heb ik juist heel veel moeite met het contact met anderen. Zeker op momenten dat het gesprek over mij gaat of mensen vragen hoe het met me gaat. Dan geef ik zo snel mogelijk het gesprek een andere wending, want niet iedereen hoeft dat te weten.

Ik doe heel hard m'n best om uit mijn depressie te komen. En ik moet zeggen dat het langzaam steeds een beetje beter gaat. Alleen antidepressiva is niet voldoende. Ik zie het als een tijdelijk hulpmiddel waardoor je wat helderder kan denken om dingen voor jezelf op een rij te gaan zetten. Maar ik vind het slechts symptoombestrijding en aan de oorzaak (oplossing) zal je toch echt zelf moeten werken.

Het is waar dat dingen als bewegen (wandelen), contact met anderen enz. goed voor je is. Maar dat is juist datgene wat zo moeizaam gaat als je depressief bent. Toch moet de depressieve persoon er echt zelf aan werken, hoe moeizaam dat ook is. Je kan weet-ik-het-hoeveel therapeuten langs, maar als je jezelf niet inzet om eruit te komen, heeft het volgens mij weinig zin. Therapeuten e.d. kunnen je weer op het juiste pad helpen, je helpen relativeren en je leren om op een positievere manier naar dingen te kijken.

Ik loop momenteel bij een psycholoog en daarnaast ben ik zelf heel erg bewust aan mezelf aan het werken. Ik maak planningen om meer structuur in mijn dag te krijgen en om leuke dingen te gaan doen. Door ze te plannen, doe ik het ook. Het geeft de houvast die ik nu nodig heb. Ook volg ik een internetcursus waarvan ik de huiswerkopdrachten doe, om o.a. inzicht te krijgen in mijn negatieve gedachten (om ze op die manier te kunnen veranderen). Eigenlijk zijn het allemaal dingen die je wel weet, maar waarvan het goed is om er d.m.v. een boek, cursus, therapeut e.d. weer even op gewezen te worden en je bewust van te worden. En vooral: Er wat mee te doen...

Ik heb door boeken te lezen inzicht gekregen hoe het 'piekeren' in z'n werk gaat en hoe je geest eigenlijk gewoon met je gedachten op de loop gaat. Ik zie daardoor in hoe je daar zelf op een vrij simpele manier wat mee aan kan veranderen. Dat was voor mij heel verhelderend en gaf me de moed om er aan te gaan werken om daar invloed op uit te oefenen. Want inderdaad, de hele dag thuis zitten piekeren, daar wordt een depressief iemand niet beter van...

Menino schreef:

is het verschil tussen een dipje en een depressie niet gewoon, dat je als je een dipje hebt er zelf nog wel uit kan komen.. ?

Cinnepin schreef:

idd volledig mee eens,
al merk ik hier dat mensen al snel mensen aanstellers vinden als je over depresiviteit praat of t van de daken schreeuwt? ik dnek dat niemand dat doet?
En als iemand b.v kanker heeft zeg je toch ook niet dat diegene zich aanstelt als ie het er over heeft??
Een geestes ziekte kan net zo erg zijn als een lichamelijke ziekte

llittlellady schreef:

Bij een depressie is het ook wel een beetje zo dat het er in sluipt. Eerst denk je ook : ik zit in een dipje.. en dan zet je je erover heen, dat probeer je en soms denk je dat je het kan en het je lukt maar toch blijft het... en blijkt pas na echt een hele tijd dat het je niet lukt, dat het toch geen dipje was.
Een dip is denk ik ook iets dat 'in eens' plop je zit in een dip. Een depressie... daar zit je niet 'in eens' in.

AnneOmie schreef:

Gast9373, Als je zomaar stopt krijg je ontwenningsverschijnselen en het kan ook zijn dat de medicijnen daarna niet meer werken als je ze weer gaat slikken.

Er zit idd een heel groot verschil tussen depressief en een dipje. In de volksmond wordt alleen snel het woord deprie/depressief gebruikt als je even in een dipje zit. Het woord depressief wordt gewoon verkeerd gebruikt.