Himyar schreef:Ze weet de geschiedenis altijd geheel opnieuw in te vullen. Zij doet voorkomen of ze de toegewijde, opofferende moeder was, mijn plaatje is behoorlijk anders. En dat doet behoorlijk pijn en ze weet altijd als geen ander een mes in die pijn te steken. Ze is altijd bezig zichzelf voor te doen als geweldig en mij en mijn doen en laten te kleineren. Ik droom er ook vaak genoeg van eindelijk van al dat gedoe verlost te zijn, zucht. Het zuigt alle energie uit je.
Mijn vader is zo, die doet echt alsof hij een geweldige vader geweest is, waar alles altijd kon en mocht. Ik heb daar ook een heel ander beeld van... Familie kan inderdaad alle energie uit je zuigen en ik ben zover dat ik dat niet meer wil laten gebeuren. Probleem is dat dan makkelijker is gezegd dan gedaan...
Petulan schreef:Ik ga straks ook weer, 15.00 uur. Tranenemmer mee onder de arm, en dan weer even in gesprek. Mn gedachte vallen echt steeds weer terug in het negatieve, raak er wel steeds meer bewust van! Dus dat is het positieve, ik kan mezelf steeds beter oprapen in de zin van: waarom vind ik dit eng, waarom wil ik weg? wat kan er gebeuren, en waarom ben ik daar bang voor?
Als ik dan weer heel normaal antwoord geef op die vragen, kan ik mezelf wel weer wat oppeppen. Want eigenlijk ben ik echt een hele rationele meid, maar die kant is gewoon iets te zwaar ondergesneeuwd afgelopen jaar..
Dat laatste heb ik dus ook. Alleen kan ik me niet zo goed uiten en was huilen altijd taboe thuis, dus een tranenemmer heb ik niet nodig in gesprekken. Het is fijn dat je jezelf weer wat kan oppeppen als je de vragen beantwoord. Een goede hulpverlener stelt de juiste vragen en de rest doe je eigenlijk zelf...