Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-04-17 13:16

Geplaatst: 17-04-17 13:16

Windrichting maakt ook uit. Meestal hoor ik ook vrij weinig van de 2 schooltjes hier. Ik hoor zelfs vrij weinig tot niets van het station 200m verderop en ook niet van de autostrade 500m verder. Mijn overbuur, wiens tuin wel die richting op wijst, die hoort het station en de autostrade wél en vindt dat wel storend.
Ik heb vooral last van de ouders en kinderen 's ochtends en 's avonds als school uit is. Dat parkeert zich lukraak voor elke garagepoort, dat steekt over zonder kijken, dat gilt en rent alsof Godzilla uit de vaart achter de hoek is verrezen. Ik merk een immens verschil in verkeer in de buurt wanneer het schoolvakantie is en wanneer niet. Het scheelt me 15min, die ik in een vakantie later kan vertrekken. Gewoon omwille van het schooltje hier om de hoek...

**Geplaatst**: 17-04-17 13:25

Geplaatst: 17-04-17 13:25

Ik lees net van een obstacle mud run die is geannuleerd vanwege onvoorziene omstandigheden. Blijkbaar een run waar ook veel kinderen aan meededen. Nou het aantal boze ouders is niet te overzien _O-

"Ik hoop maar dat jullie iets voorzien voor de teleurgestelde kinderen!!" Ehm tja tegenslagen horen nu eenmaal bij het leven, alsof de organisatie die er een jaar mee bezig is het leuk vindt om op het laatste moment af te blazen.

En lekker makkelijk ook als ouder om te beloven aan je kind dat er wordt gecompenseerd en vervolgens verwachten dat dit ook effectief gebeurt

**Geplaatst**: 17-04-17 13:32

Geplaatst: 17-04-17 13:32

Sinds wanneer moeten kinderen niet meer leren omgaan met teleurstellingen?

Zie het al voor me. Ze willen heel graag naar een show van K3 maar tickets zijn uitverkocht. Wat gaan ze dan doen, een vergoeding eisen omdat kind de show niet kan zien en teleurgesteld is?

**Geplaatst**: 17-04-17 13:35

Re: Bewust kinderloos, wie nog meer ?

Geplaatst: 17-04-17 13:35

Dat was toch ook met die speelhuisjes bij bol.com die verkeerd geprijsd waren en massaal besteld werden maar niet geleverd konden worden voor die prijs.
Staat geloof ik nog een topic van hier op bokt over hoe heftig de reacties waren daarop.

**Geplaatst**: 17-04-17 13:43

Re: Bewust kinderloos, wie nog meer ?

Geplaatst: 17-04-17 13:43

Ik heb me ook echt een breuk gelachen toen Frozen van Netflix werd gehaald _O-

Ouders compleet in paniek want HELP HOE GAAN WE NU FROZEN KIJKEN, VLINDERTJE WIL DIE FILM ELKE DAG ZIEN. :')

**Geplaatst**: 17-04-17 13:49

Re: Bewust kinderloos, wie nog meer ?

Geplaatst: 17-04-17 13:49

En het kwam niet in ze op deze even te bestellen bij bol.com, dat was het erge.

**Geplaatst**: 17-04-17 13:50

Geplaatst: 17-04-17 13:50

Ayasha schreef:
Ben ik dan de enige die het gewoon niet aan pakt als ze 'm in de handen proberen te duwen? Als je je armen stijf langs je houdt, houden ze'm vanzelf wel vast hoor. Zij zijn banger om 'm te laten vallen dan ik.

Ik doe precies hetzelfde.

Vaak word er gevraagd of ik de baby even vast wil houden. Ik zou niet weten waarom.

Als ze dan dat kind tegen me aan beginnen te duwen (doe toch niet zo flauw) dan hou ik ook gewoon minn armen strak langs me.

Ik prijs mezelf echt gelukkig dat er geen kleine kinderen of scholen in de omgeving zijn. Ik heb jaren geleden echt wel mijn portie gehad met een huilbaby naast me.

Mijn broer heeft drie kinderen en noemt mij tante Palmera. Van mij mogen ze dat tante weglaten. Mijn voornaam volstaat.
Dat heb ik de oudste eens uitgelegd. Mijn broer protesteerde. Dus toen ben ik mijn broer gaan aanspreken broer voornaam. De nichtnes met nichtje voornaam en de jongen met neefje voornaam. Dat waren ze heel vlot zat en ik word, goddank, gewoon met mijn voornaam aangesproken.

Al die stomme titels omdat iemand een kind heeft vind ik niet nodig

**Geplaatst**: 17-04-17 13:50

Geplaatst: 17-04-17 13:50

Magrathea schreef:
Ik heb me ook echt een breuk gelachen toen Frozen van Netflix werd gehaald Ouders compleet in paniek want HELP HOE GAAN WE NU FROZEN KIJKEN, VLINDERTJE WIL DIE FILM ELKE DAG ZIEN.

De dvd kopen voor je insect?
Of denk ik nu te gemakkelijk.

**Geplaatst**: 17-04-17 13:51

Geplaatst: 17-04-17 13:51

Ik loop, as we speak, in beekse bergen, en er loopt maar 1 irritant ventje rond (kom m alleen steeds tegen

)

**Geplaatst**: 17-04-17 13:53

Geplaatst: 17-04-17 13:53

Ja geen idee, dat kostte wel een paar dagen tenslotte. Je had echt paniekerige ouders op Facebook in de comments die zich afvroegen hoe ze dit aan hun kind gingen vertellen. :')

Ik had ook wel films die ik vaak keek vroeger maar elke dag? Je moet toch ook af en toe buitenspelen enzo

**Geplaatst**: 17-04-17 14:00

Geplaatst: 17-04-17 14:00

In mijn jonge tijd (en ik ben amper 33) had je nog geen DVD of Netflix, dat warandenen nog de goeie supercoole videobanden! Die gingen gewoon kapot na verloop van tijd omdat je de film zo vaak afspeelde. Ja, dan was het even balen, maar ik heb er nooit drama om gemaakt. Dan zei mama "sorry schat, hij is stukgegaan, hij was helemaal versleten".

Er zal vast een hoop spul zijn die stiekem achter mijn rug in de vuilnisbak verdwenen zijn, maar dat ik nooit gemist heb.

**Geplaatst**: 17-04-17 15:42

Re: Bewust kinderloos, wie nog meer ?

Geplaatst: 17-04-17 15:42

Omgaan met teleurstelling zit niet meer in de opvoeding tegenwoordig. Kinderen krijgen alles en altijd hun zin. Ik herinner me iets van vroeger wat echt een teleurstelling was. We waren op vakantie, dat was al heel wat want we hadden niet zoveel geld. We gingen een week voor de herfstvakantie want dat wa goedkoper. Maar goed, we waren dus op vakantie in Drenthe. We werden lekker gemaakt dat we naar Slagharen zouden gaan, al dagen op verheugd. En toen gingen we eindelijk, auto geparkeerd en toen moest je over zon brug over de weg. Op die brug hing de entreeprijs. Toen mn ouders die zagen zijn we omgedraaid en gingen we niet, was te duur omdat de helft van de atractie dicht waren. Nou je begrijpt, teleurstelling ten top. Wat we toen zijn gaan doen weet ik niet meer, maar dit is altijd een trauma gebleven haha. Benieuwd hoe kids van nu zouden reageren?

**Geplaatst**: 17-04-17 16:19

Re: Bewust kinderloos, wie nog meer ?

Geplaatst: 17-04-17 16:19

In de meeste gevallen hetzelfde als de kids van toen denk ik

**Geplaatst**: 17-04-17 17:12

Geplaatst: 17-04-17 17:12

Nou, als ze een teleurstelling willen... Ik zat vanaf 6 jaar op paardrijden. 1x/week les, mijn topmoment van de week. Mijn ouders waren toen net gescheiden, mijn broer is gehandicapt dus njah, het was financieel allemaal niet zo makkelijk thuis. Mijn ouders kwamen onderling wel nog goed overeen wat betreft opvoeding van mijn broer en mij. Zo rond de leeftijd van 10 begon ik natuurlijk te dromen van een eigen pony. Wat uiteraard absoluut niet haalbaar was toen, ik reed ook niet genoeg daarvoor. Die droom is nooit weggegaan, en zo rond mijn 13e zei mijn moeder "als je 16 bent en nog even graag rijdt, dan kijken we voor een pony".
Mijn ouders hadden geen greintje verstand van paarden of wat dan ook, dus die zeiden dan ook dat het alleen doorging als ik alles zelf kon uitzoeken: weide of stal om te huren, wat voer, DA en smid kost etc. Voor zover je dat kan als jong kind, het dromen begon. Via mensen van manège ontdekt dat 2km verderop iemand zat die stallen verhuurde, volpension. Er was een kleine piste en kers op de taart, vlak tegenover ons huis kwam 2x/week de plaatselijke ruiterclub trainen! Helemaal in de wolken natuurlijk, zag mezelf al te pony naar de club gaan etc.

Ik werd 16, had alles de maanden voordien netjes op papier gezet, bij de buren stond een brave wandelpony te koop die ik al een tijdje verzorgde en wekelijk mee mocht op wandeling.

Ik vergeet NOOIT meer het moment dat mama zei "nee, er komt geen pony. Je bent nu 16, als je graag wil blijven rijden wil ik graag dat je een weekendbaantje zoekt om je lessen zelf te bekostigen, samen van je zakgeld en anders zal je moeten stoppen".
De dag erna stond er zo'n oud snorfietsje aan de deur, een camino. Daarmee mocht ik voortaan zelf heen en terug naar manège.

DAT is wat ik noem een teleurstelling. Eentje waar ik nog vaak aan terugdenk, en die ik ze eigenlijk stiekem nog een beetje kwalijk neem. Intussen heb ik eigen weiland en heb ik sedert 10 jaar paarden, maar ik blijf erbij: als je weet dat je je kind iets belooft wat je niet kan waarmaken, vertel het ze dan ook niet.

**Geplaatst**: 17-04-17 17:23

Re: Bewust kinderloos, wie nog meer ?

Geplaatst: 17-04-17 17:23

Daar heb je wel gelijk in Varekaj. Op die leeftijd blijft dat dan ook echt hangen in je geheugen en als er vaker zo'n vage beloftes zijn gaan kinderen dan echt niet meer rekenen op de ouders, gaan misschien wel zwaar rebelleren en relatie met ouders is dan ook naar de knoppen.

**Geplaatst**: 17-04-17 17:34

Geplaatst: 17-04-17 17:34

Laat ons zeggen dat ik de jaren nadien inderdaad keihard tegen mijn moeder en alles ben beginnen in gaan. Had ook wel te maken met haar nieuwe vriend. Mijn ouders hebben ons altijd relatief vrij opgevoed. Er waren regels, maar er was marge om te onderhandelen en de grenzen waar we binnen moesten blijven waren wel duidelijk. Haar vriend, die nota bene 15 jaar jonger was, had een heel andere opvoeding gehad en dat is immens beginnen botsen.

Op mijn 18 ben ik dan naar papa verhuisd, paar jaar geen contact met mama etc. Maar ik heb inderdaad zelf ook het gevoel dat die eerste koude douche de aanzet is geweest tot al wat erna gevolgd is. Ook omdat ik nooit eerder de ervaring heb gehad dat dingen beloofd werden maar niet nagekomen. Als iets niet kon, dan werd dat gezegd en ook waarom. Mijn broer en ik hebben daar nooit vragen bij gesteld. Dus toen mama die uitspraak deed "als je 16 bent" met de voorwaarden erbij, dan ben ik er altijd van uit gegaan dat ze dat ook meende.

Dat ging ook zo met uitgaan: van mama mocht ik vanaf 17 weg zonder uur, zolang ik maar veilig thuis zou raken. Ofwel met iemand mee, ofwel bellen om me op te pikken. Ik heb geen van beide ooit nodig gehad, ik sprak altijd vanzelf een uur af. Papa was strenger, dat was tot mijn 19 opgehaald worden om 1u.
Mijn stiefpa dacht er echter anders over: 1x in 2 weken uitgaan, om 9u gebracht worden en 12u terug ten laatste.

Ik kan je vertellen dat het héél vaak fiks geknald heeft. Intussen zijn we jaren verder. Papa is in 2007 overleden, mama en stiefpa zijn nog steeds samen. Gelukkig bemoeit hij zich nu niet meer met mij en mijn broer, en heeft hij wel geleerd dat we gerust veilig op onze eigen poten kunnen staan. Zo heb ik het ook ervaren bij eigenlijk al mijn leeftijdsgenootjes. Geef de kans om zelf dingen te ontdekken en uit te zoeken.

Dus al dat bemoederen en betuttelen van tegenwoordig, daar kan ik echt met mijn verstand niet bij...

**Geplaatst**: 17-04-17 17:35

Geplaatst: 17-04-17 17:35

Nou dat vind ik ook een behoorlijke teleurstelling Varekai. Ik zou het zeker een keer uitspreken tegen je ouders.

Over baby's vasthouden: daar geniet ik wel erg van. Vind baby's en peuters heel leuk. Vandaag mijn neefje weer kunnen vasthouden en dat voelt voor mij goed. Maar vanaf kleutertijd vind ik kinderen niet meer leuk...Andere neefje is 4 en ik weet gewoon niet met hem om te gaan.

**Geplaatst**: 17-04-17 17:38

Geplaatst: 17-04-17 17:38

Iets beliven en niet doen is voor niemand leuk. Snap dat je daar last van hebt

Anderzijds hebben ze zich waarschijnlijk gewoon niet gerealiseerd hoe groot de impact was.

Vroeger werd er ook betutteld.
Mijn moeder had ook een strondverwend nichtje dat alles afpakte en om alles ging janken en dat was jaren 50.

**Geplaatst**: 17-04-17 17:47

Geplaatst: 17-04-17 17:47

Dat is superklöte natuurlijk :(:)

Ben wel benieuwd of er kort voor je verjaardag ook nog over gesproken was of dat je moeder het eigenlijk een beetje vergeten was? Anders is het helemaal wel bot natuurlijk.

Hier konden heel veel dingen in principe wel maar hadden mijn ouders er gewoon geen zin in. Na schooltijd spelen bij vriendjes ofzo.
Of ik mocht dingen niet omdat mijn zus (loopt een beetje moeilijk) het niet kon, en dan was het voor haar zielig als ik wel bvb. op een sport zou mogen ofzo. Dat dat voor mij zielig was om me altijd ondergeschikt aan zus te maken kwam niet in ze op blijkbaar

Maarja zo heeft een ieder wel wat. En als je zelf bewust aan kinderen begint zal je waarschijnlijk je stinkende best doen om die zelfde fouten niet te maken. En maak je waarschijnlijk weer hele andere

**Geplaatst**: 17-04-17 17:57

Geplaatst: 17-04-17 17:57

Oh gezien ik echt bezeten was door alles wat paard was hadden ze die wel kunnen zien aankomen.

Nu, teleurstelling om zoiets, iets wat je jarenlang beloofd is wel nog wat anders dan een kind teleurstellen om een film die niet meer gespeeld wordt, een show waar geen kaartjes voor zijn etc. Als je weet dat je kind echt een droom heeft en je wil daarin mee gaan... is het dan soms niet beter om het als verrassing te houden of pas te vertellen als je zeker weet dat het haalbaar is?

@pmarena: ik stond ermee op en ging ermee slapen :')

Het was nadien vooral zuur omdat ik zelf maar naar manège moest raken, zelf geld moest gaan verdienen maar dat voor mijn broer, die rolstoelbasket speelde, wel alles mogelijk werd gemaakt. Daar werden hele weekend voor uitgetrokken, meerdere avonden/week naar training, jaarlijks naar Nederland omdat ze daar als gastland mochten spelen, een keer naar Italië voor iets soortgelijks... En ik? Ik mocht blij zijn als ik een keer een extra manègeles cadeau kreeg.
Ik begrijp intussen uitstekend dat ze mijn broer ook kansen wilden geven, maar op dat moment kwam dat helemaal verkeerd over.

Waar ik wél trots op ben: ze hebben me altijd geleerd dat luxe niet alles is en overdaad kan schaden. Ik heb nog steeds een rijbroek die mama gekocht heeft toen ik 15 werd omdat mijn andere echt uit elkaar viel (letterlijk...)

**Geplaatst**: 17-04-17 18:04

Geplaatst: 17-04-17 18:04

Nouja JIJ was er wel constant mee bezig maar vraag me af of ouders nog beseften dat die belofte gedaan was en je een paard verwachte na je verjaardag? Want anders is het toch wel extreem bot om niet al een poos van tevoren aan te kondigen dat het niet ging lukken :(:)

Ik moest ook blij zijn dat ik mocht paardrijden hoor, mocht alleen omdat mijn zus toch niet op zo'n knol wilde zitten :roll:

Maar het is wel heel pijnlijk als je een jaar of 10-12 bent en van de andere kinderen zijn de ouders er vaak bij. Vooral op wedstrijdjes enzo, trots en helpen. En je eigen ouders hebben er geen zin in en zitten een km verderop gewoon een beetje bij huis te hangen...

Maargoed nu ik volwassen ben maken ze het ruimschoots goed hoor, helpen al jaren echt heel erg veel hier met klussen in en om het huis en zijn een super opa en oma voor die kleine

**Geplaatst**: 17-04-17 18:16

Geplaatst: 17-04-17 18:16

Ze wisten het hoor, hadden het er regelmatig over. Zeker in de aanloop er naartoe, dat ik weide had gevonden, stalling etc. Dan was het altijd "schrijf het maar mooi op, dan bekijken we het".

Intussen is de band wel veel beter, maar ik blijf erbij, ik ben geen familiemens.

**Geplaatst**: 17-04-17 18:23

Geplaatst: 17-04-17 18:23

Ah dan is het helemaal een klöte-streek... als ze het toen al wisten hadden ze het gewoon moeten zeggen -O-

Of als ze het toen nog wilden en gaandeweg er achter kwamen dat het niet ging lukken, ook even wat zeggen en niet i.p.v. een paardje als upgrade, op je verjaardag ineens zelfs een downgrade met het brommertje en zoek het maar uit :(:)

Hier heel lang gehoopt dat ik een pony mocht kopen. Hadden een leegstaand schuurtje dat prima een stalletje had kunnen worden. Stukje wei. Buren met paarden waar wellicht ook wel wat mee geregeld had kunnen worden. Ik was verantwoordelijk genoeg ervoor en altijd aan het sparen ervoor. Maar al zou ik het zelf betalen en alles zelf regelen: het mocht gewoon niet. Ze hadden er simpelweg geen zin in. Wat er dan precies voor hen vervelend aan was daar konden ze niks op zeggen, wilden het gewoon niet. Dat is ook behoorlijk lüllig want als kind voelt het dan niks anders dan dat ze het je gewoon niet gunnen terwijl je iets zó graag wilde....en je voor de rest ook al niks had of mocht :(:)

Laat die kleine van ons dan maar lekker verwend zijn, als die iets echt graag wil en er echt zijn tijd in wil steken dan zal ik mijn best doen om hem daarmee te helpen

Hij zal zeer zeker niet alles cadeau krijgen en er zelf ook wel voor moeten werken want we willen allebei wel dat hij leert dat je de handen uit de mouwen moet steken en je niet zomaar dingen in de schoot geworpen krijgt, zal ook niet zomaar een brommertje / auto / rijbewijs krijgen maar er zelf ook wat voor moeten werken / sparen, maar we gaan wel ons best doen om hem datgene te bieden waar hij in verder wil groeien

**Geplaatst**: 17-04-17 18:39

Geplaatst: 17-04-17 18:39

Mijn moeder werkte voltijds als alleenstaande moeder en met gehandicapt kind. Ze heeft echt haar maximale best gedaan.
Als ikzelf mag kiezen zou ik wel vaker thuis willen zijn. Maar ik wil niet alles opgeven voor een kind, ik wil mijn paarden droom blijven najagen en toch "intensief" blijven rijden. Of dat combineerbaar is met mijn deeltijdse job en dan vooral de job van mijn vriend... omdat hij zo vaak weg is zou ik "deeltijds alleenstaand" zijn. Of dat dan weer zo leuk is voor een ukkepuk...

Dat houdt me nu toch enorm tegen, al dat praktische enzo.

**Geplaatst**: 17-04-17 19:07

Geplaatst: 17-04-17 19:07

Als je het echt graag wilt dan lijken / zijn alle problemen die je ziet als je twijfelt, geen problemen meer

Je kan natuurlijk sowieso kijken wat je voor praktische aanpassingen zou moeten / kunnen / willen doen

Lijstje maken met wat je absoluut wel of niet wilt. En wat er dan moet gebeuren om dat voor elkaar te krijgen. Zeker wat ik veel hoor dat een man graag vader wil worden, dan zal die dus wellicht wat concessies moeten doen en moeten regelen dat hij een dagje minder kan gaan werken / dichter bij huis / minder intensief werken of een hobby op zal moeten geven ofzo. En / of dat hij wat meer voor de dieren gaat zorgen.

Maar dan nog moet je als vrouw goed beseffen dat als je man / vriend op 1 of andere manier wegvalt, je het ook alleen moet kunnen rondbreien. En dat je dus wel ook echt zèlf later graag met een zoon of dochter aan tafel wil zitten

Er voor zorgen dat je paarden op 1 of andere manier minder (of geen) verzorging van jezelf nodig hebben zodat je je daar niet druk over hoeft te maken en er geen enkel probleem is als je de eerste tijd al blij bent als je eens in de week even een aai kan gaan geven

Het klinkt belachelijk maar de eerste weken kreeg ik het al niet voor elkaar om even een appeltje aan de ponies te geven, en die staan rond het huis en bij de stal op 10 meter afstand :oo

Je "moet" er "gewoon" voor zorgen dat je grootste zorgen opgelost worden want als dat niet lukt dan wordt het niks of heel stressvol allemaal en dat reken ik ook onder dat het niks wordt

Laatst bijgewerkt door pmarena op 17-04-17 19:12, in het totaal 1 keer bewerkt