Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-06-17 21:09

Geplaatst: 12-06-17 21:09

Fijn, dan heb je iig iets om naar ujt te kijken. Misschien een idee om je vriend de eerste keer mee te nemen. Zo krijgt hij ook een indruk van wat vood hulp je krijgt. Dat heeft mijn vriend als heel prettig ervaren.

**Geplaatst**: 12-06-17 21:26

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-06-17 21:26

Vandaag van 7uur tot 17:45uur twee rijstwafels op. Heb intensief gewerkt van 8 tot 5 uur. Ik kon tijdens de lunch pauze net 1 rijstwafel naar binnen werken. Daarna, toen we klaar waren met werken ook nog 1 naar binnen weten te krijgen. Ik voel me zo ontzettend dik en ookal weet ik dat ik het niet perse ben; toch voel ik me ontzettend dik.

**Geplaatst**: 12-06-17 21:43

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-06-17 21:43

Naar hoor...!

Voor sommigen is "ik voel me dik" een verschuiving of hoe zeg je dat van (maak je eigen vertaalslagen...!) ik voel me bang, of mislukt of wat voor rotgevoel dan ook.
En logischerwijze wordt 'slank' dan zo iets als geslaagd, of niet meer bang, of populair of....

En "puur logisch" klopt er natuurlijk weinig van - maar dat is de kern niet.

...en dat je "geslaagd, niet bang, populair etc etc" wilt zijn: uiteraard. Dat willen we allemaal. En dat voelt voor jou mogelijk als 'niet eten is het beste wat ik kan doen'.

Sterkte!

**Geplaatst**: 12-06-17 22:02

Geplaatst: 12-06-17 22:02

Joolien schreef:
Fijn, dan heb je iig iets om naar ujt te kijken. Misschien een idee om je vriend de eerste keer mee te nemen. Zo krijgt hij ook een indruk van wat vood hulp je krijgt. Dat heeft mijn vriend als heel prettig ervaren.

Ik denk dat ik het eerst eventjes alleen moet doen, zou me echt niet op mijn gemak voelen met hem erbij. Ken deze vrouw ook totaal nog niet en heb geen idee wat er nu precies 'mis' is met mij. Ik heb zelf nog geen vat op mijn gevoelens of gedachten gevonden. Ik kan hier ook met niemand echt over praten, het lukt me nog niet mijn gevoelens te verwoorden en schiet meteen in verlegenheid/verwarring als ik hier met iemand over moet praten...

**Geplaatst**: 13-06-17 12:43

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-06-17 12:43

Succes Calipsolover. Alles komt goed

**Geplaatst**: 13-06-17 12:49

Geplaatst: 13-06-17 12:49

CalipsoLover schreef:
Joolien schreef:
Fijn, dan heb je iig iets om naar ujt te kijken. Misschien een idee om je vriend de eerste keer mee te nemen. Zo krijgt hij ook een indruk van wat vood hulp je krijgt. Dat heeft mijn vriend als heel prettig ervaren.

Ik denk dat ik het eerst eventjes alleen moet doen, zou me echt niet op mijn gemak voelen met hem erbij. Ken deze vrouw ook totaal nog niet en heb geen idee wat er nu precies 'mis' is met mij. Ik heb zelf nog geen vat op mijn gevoelens of gedachten gevonden. Ik kan hier ook met niemand echt over praten, het lukt me nog niet mijn gevoelens te verwoorden en schiet meteen in verlegenheid/verwarring als ik hier met iemand over moet praten...

Het klinkt heel tegenstrijdig, maar ik denk dat het juist goed zou zijn als hij mee gaat. Wellicht kan hij je juist een beetje op je gemak stellen, steunen of aanvullingen doen. Dan heeft hij direct alles gezien, en hoef je je rond hem ook niet anders te gedragen, groot te houden of moeite te doen.
En je hoeft het niet allemaal alleen te doe he, vaak zijn we gewend dat we alles zelf op moeten lossen, vooral van te voren moeten weten wat ons precies mankeert en niet teveel anderen lastig vallen, maar ook dat is onze manier van coping. We moesten het altijd zelf doen, en voor de veiligheid moesten we vooral vooraf weten wat mensen van ons wilde, en vooral maar niet laten zien wat er mis is met ons.

Mak je niet te druk over dat je niet weet wat je mankeert, want daar is juist de psycholoog voor. Niks is goed of fout, als je het niet weet, dan weet je het niet.

**Geplaatst**: 13-06-17 20:21

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-06-17 20:21

@Joolien: Ga het toch de eerste keren zonder doen

We zijn ook echt nog niet lang samen (nog geen maand), we kennen elkaar natuurlijk al iets langer maar wil hem nu ook niet gaan afschrikken. Zo van 'hey, hier is mijn depressie!'... In de toekomst wil ik hem wel zeker eens meenemen.

**Geplaatst**: 13-06-17 21:29

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 13-06-17 21:29

Oh ja dat had je al eerder genoemd ja, dan is het nog wel kort om hem mee te nemen ja

**Geplaatst**: 15-06-17 09:55

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-06-17 09:55

Gohja, straks denkt die 'met wat ben ik begonnen' willen we (nog) niet :')

Maar neem hem sowieso wel eens mee! Hoe gaat het voor de rest met jullie?

**Geplaatst**: 15-06-17 10:58

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-06-17 10:58

Hier niet zo goed... heel veel stress en spanning maar zit dan ook in mijn examens. Komende woensdag de laatste dus nog even! Ben nu met hippotherapie begonnen en vind dat heel fijn, bij paarden voel ik me op mijn gemak en dan praat ik ook makkelijker. Het is ook heel interessant omdat ik dit later heel graag zou willen doen! Mag na m'n examens beginnen afbouwen van mijn medicatie en heb over een maand pas weer een afspraak bij m'n psychologe. Over het algemeen dus wel goed maar op dit moment zoveel stress dat ik huilbuien krijg enzo.

**Geplaatst**: 15-06-17 11:02

Geplaatst: 15-06-17 11:02

Je bent in ieder geval heel goed bezig Luca. En je hebt het bijna gehad allemaal. Straks heb je lekker een diploma op zak en kan je aan een nieuw project beginnen. Of juist even genieten van je vrijheid en de paarden. Huilbuien zijn af en toe nodig. Geeft helemaal niks. Lucht op. Gewoon goed blijven eten en slapen en 'everthing will be allright'

**Geplaatst**: 15-06-17 13:15

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-06-17 13:15

Luca, je bent goed bezig.

Ik heb mijn eerste hoofdstuk van mn memoir/auobiografie af en ben ongelooflijk trots.

**Geplaatst**: 15-06-17 19:44

Geplaatst: 15-06-17 19:44

Luca03 schreef:
Hier niet zo goed... heel veel stress en spanning maar zit dan ook in mijn examens. Komende woensdag de laatste dus nog even! Ben nu met hippotherapie begonnen en vind dat heel fijn, bij paarden voel ik me op mijn gemak en dan praat ik ook makkelijker. Het is ook heel interessant omdat ik dit later heel graag zou willen doen! Mag na m'n examens beginnen afbouwen van mijn medicatie en heb over een maand pas weer een afspraak bij m'n psychologe. Over het algemeen dus wel goed maar op dit moment zoveel stress dat ik huilbuien krijg enzo.

Goed dat je vooruitgang boekt! Hier ook examens... Stress is ook enorm, hopelijk wordt het na de examens iets beter voor jou, we duimen mee +:)+

**Geplaatst**: 16-06-17 00:12

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 16-06-17 00:12

Veel succes met de examens!

Ik heb laatst voor het eerst een stuk geschreven over mijn epilepsie en dat werd zo goed ontvangen dat ik vandaag begonnen ben met een blog erover

(Sammy's Blog op Facebook).
Voorlopig houd ik het op epilepsie maar zit te denken ook mijn depressie en borderline er in mee te nemen maar ben daar nog heel erg over aan het twijfelen.

Ik heb de laatste tijd weer heel erg dat als ik het ff heel leuk heb en aan het lachen ben ik daarna weer heel hard naar beneden ga in mijn emoties en dan binnen een paar minuten weer heel depressief kan zijn..

**Geplaatst**: 18-06-17 15:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-06-17 15:51

Hier ondertussen ook echt een dieptepunt bereikt. Afgelopen 3 dagen waren een hel, nog nooit zo erg geweest. Ben het stilletjes aan ook aan het opgeven. Zie totaal geen uitweg meer.

**Geplaatst**: 18-06-17 16:15

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-06-17 16:15

Wat is er aan de hand Calipsolover? Ziek, huilbuien? Zijn er andere factoren die een rol spelen zoals menstruatie?

Wat houd je nog op de been?
Ik raad je echt aan iets te vinden waar je naar kan grijpen als je je echt naar voelt.
Een leuke serie of film ofzo. Dat kan echt goede afleiding geven en positieve prikkels.

Is er voor jou een behandelplan gemaakt? Ben je nu onder begeleiding van een psycholoog, psychiater, psychiatrisch verpleegkundige?

Je kunt me altijd een pb sturen he.
Kom op meis, gewoon doorzetten.

**Geplaatst**: 18-06-17 16:49

Geplaatst: 18-06-17 16:49

Phoya schreef:
Wat is er aan de hand Calipsolover? Ziek, huilbuien? Zijn er andere factoren die een rol spelen zoals menstruatie?

Wat houd je nog op de been?
Ik raad je echt aan iets te vinden waar je naar kan grijpen als je je echt naar voelt.
Een leuke serie of film ofzo. Dat kan echt goede afleiding geven en positieve prikkels.

Is er voor jou een behandelplan gemaakt? Ben je nu onder begeleiding van een psycholoog, psychiater, psychiatrisch verpleegkundige?

Je kunt me altijd een pb sturen he.
Kom op meis, gewoon doorzetten.

Er is iets gebeurd waardoor ik me terug helemaal miserabel voel. Was echt een mes in mijn rug. Heb constant huilbuien, alsof mijn hart terug helemaal opnieuw wordt gebroken.

Ik moet overmorgen voor het eerst naar een psychotherapeut. Weet dus nu nog totaal niet wat ik kan doen als ik me zo voel. Voel me zo verschrikkelijk in de steek gelaten door alles en iedereen.

**Geplaatst**: 18-06-17 16:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 18-06-17 16:56

Klinkt heel naar Calipso. Kan me voorstellen dat je je heel rot voelt.
Als je wilt mag je me vertellen in een pb wat er aan de hand is. Erover praten kan helpen.
Je kunt er ook voor kiezen dit te doen met je psychotherapeute.

Probeer wat steun te vinden in het feit dat je deze op zeer korte termijn gaat zien.
Je bent nog jong Calipso, het leven geeft je soms 'lemons' waarmee je moet dealen en dat is zuur. Jij leert dit helaas al op vroege leeftijd.

Maar je hebt de kracht om weer overeind te komen. Gewoon niet opgeven.
Klinkt raar, maar je kamer/huis opruimen tot in de puntjes + een douche helpt mij altijd. Make-upje eroverheen.

Als je omgeving, zeker wanneer je hypersensitief bent, opgeruimd en schoon is kan er wat rust ontstaan.
Ik denk dan altijd: ik voel me poedersuiker, maar wel poedersuiker in een schoon huis en helemaal fris. Zet dan thee of koffie voor mezelf en zet een film of serie aan. Soms is even afleiding helemaal niet zo gek.

**Geplaatst**: 18-06-17 18:32

Geplaatst: 18-06-17 18:32

CalipsoLover schreef:
Er is iets gebeurd waardoor ik me terug helemaal miserabel voel. Was echt een mes in mijn rug. Heb constant huilbuien, alsof mijn hart terug helemaal opnieuw wordt gebroken.

Ik moet overmorgen voor het eerst naar een psychotherapeut. Weet dus nu nog totaal niet wat ik kan doen als ik me zo voel. Voel me zo verschrikkelijk in de steek gelaten door alles en iedereen.

Rot hoor!
Maar je doet het goed: huilen en je hart luchten helpt. Na een fikse rattenstreek duurt het nog wel een poos voor de opluchting komt - maar dat wil dus niet zeggen dat je het niet goed doet!

Wat mij ook kan helpen: 'mijn 5 zintuigen gebruiken' ("Alle 5!" dramde mijn oude therapeute.) Welke cd wil je nu horen...? Even nadenken en zet dan gewoon iets op.
Welke thee zou je willen drinken...? (...al dan niet met ijsklontjes met dit weer!) Welke geur zou je willen ruiken...? Welke kleur T-shirt zou je willen dragen...? ...en mbt tastzin: jezelf masseren, TTouches doen, lekkere olie opsmeren of je knuffel/ dier vasthouden.

Sterkte!

**Geplaatst**: 20-06-17 01:04

Geplaatst: 20-06-17 01:04

Paar dagen clean geweest van snijden, vandaag per ongeluk weer gebeurd. Stom hoe 'verslavend' het is en ook erg gevaarlijk...

Eigenlijk zou het me niet moeten uitmaken, maar mijn complete vriendengroep(en die is behoorlijk groot!) is gisteren samen naar het strand geweest. Ik ben niet gevraagd, geen eens een appje erover gekregen oid.(hoeft ipc natuurlijk niet maar toch, zitten goede vrienden bij). Als je dan ineens een melding van Facebook krijgt erover steekt dat toch. Ik voel me nog wenzamer dan normaal.

Heb weer lekker dikke muren opgebouwd, maar vandaag zijn ze weer deels gebroken. Veel is geregeld voor de komende tijd, dus ik heb het idee dat ik nu weinig nut meer heb(hoef niks meer te doen) en zelfmoordneiging wordt aanzienlijk groot. Dat dagje strand steekt er ook behoorlijk bij. Maar goed daar moet ik mee leren leven.

Dus nu maar wakker, precies de reden waarom ik nu lekker een klaptelefoontje heb en niet meer midden in de nacht op een smartphone kan zitten. Nu dus wel nog.

Tja, niet zoveel te zeggen. Ik zou gewoon zo graag iemand hebben waar ik lekker tegen kan banketstaaf, mee kan lachen, afspreken... gewoon een vriend(in). Maar het is me niet gegund, en door het proberen heb ik weinig identiteit meer; ik ken mezelf, ben heel sterk. Maar zij is opgesloten in een kerker en bewaakt door de depressie. Ik had gewoon niet moeten bestaan. Nu ben ik er en moet het maar volhouden, krijg telkens te horen hoe dit bij mijn leeftijd hoort en dat ik nog zo jong ben en puber, te zweverig, geen realist en meer rommelzooiwoorden. Ja ja. Stiekem is dat bloedirritant, want zo zit het gewoon niet. Maar goed.

Ik weet het, niet teveel aantrekken can anderen. Lukt ook 9/10 keer maar die ene keer trekt me zo omlaag, dat naast mijn eigen problemen ik lekker nog dieper zit.

Kan het niet gewoon klaar zijn? Opgelost? Ik zit in dubio, overdosis pijnstillers nemen? Maar wat als ik spijt krijg? Mes door pols? Gaat denk ik niet lukken....

Ik wil gewoon bij [pony] zijn, maar daar is dan de vriendengroep die mij onbewust liet zitten. En het is nacht natuurlijk.

Hij moet ook naar een andere stal, daar gaat hij gelukkig wel snel heen. Dan ben ik ook blijer.

Ik wil ook helemaal niet geholpen worden. Ik wil huilen, krijsen, doodgaan maar gered worden door de engel, mijn eigen ziel. Of dé vriend. Maar die heb ik niet. Het is allemaal zo zwart. En als ik er over typ en nadenk weet ik weer hoe erg het eigenlijk is.

Ik moet sterk blijven. Maar het lukt me gewoon niet meer.

**Geplaatst**: 20-06-17 01:38

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-06-17 01:38

Hier gaat het ook niet goed en heb ik ook weer heel erg suïcidale neigingen dus nu aan het proberen gewoon te gaan slapen en geen overdosis te nemen.

JoskaH ik stuur je even een pb :(:)

**Geplaatst**: 20-06-17 01:56

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-06-17 01:56

Dikke knuffel. Je hebt ook pb. Heel raar, dat menselijk brein...

**Geplaatst**: 20-06-17 03:32

Geplaatst: 20-06-17 03:32

JoskaH schreef:
Eigenlijk zou het me niet moeten uitmaken, maar mijn complete vriendengroep(en die is behoorlijk groot!) is gisteren samen naar het strand geweest. Ik ben niet gevraagd, geen eens een appje erover gekregen oid.(hoeft ipc natuurlijk niet maar toch, zitten goede vrienden bij). Als je dan ineens een melding van Facebook krijgt erover steekt dat toch. Ik voel me nog wenzamer dan normaal.

Het lijkt me net normaal dat je je dit aantrekt en geeft imo ook aan dat ondanks alles voor jou vrienden heel belangrijk zijn en blijven. Zou je je gevoel naar je vrienden kunnen verwoorden? Kunnen aangeven waarom je het er moeilijk mee hebt?

JoskaH schreef:
Tja, niet zoveel te zeggen. Ik zou gewoon zo graag iemand hebben waar ik lekker tegen kan banketstaaf, mee kan lachen, afspreken... gewoon een vriend(in). Maar het is me niet gegund, en door het proberen heb ik weinig identiteit meer; ik ken mezelf, ben heel sterk. Maar zij is opgesloten in een kerker en bewaakt door de depressie. Ik had gewoon niet moeten bestaan. Nu ben ik er en moet het maar volhouden, krijg telkens te horen hoe dit bij mijn leeftijd hoort en dat ik nog zo jong ben en puber, te zweverig, geen realist en meer rommelzooiwoorden. Ja ja. Stiekem is dat bloedirritant, want zo zit het gewoon niet.

Ik denk dat dit inderdaad meer is dan puberteit en hoop dan ook dat je snel gepaste hulp gaat krijgen.
Het is zeker niet hetzelfde, maar als je dat wil, mag je mij altijd pb en.
Je moet het maar volhouden, schrijf je. Van wie moet dit?
Je had liever niet bestaan.Wat zou je vooral willen? Waar ben je naar op zoek?

Je wil huilen en krijsen. Wat houd je tegen?
Daar is niks mis mee en kan zelfs opluchten.

Je wil dat het opgelost is: wanneer zou je zeggen dat het opgelost is? Stel dat je morgen wakker wordt en alles is opgelost, hoe zou jij dat merken?

Veel sterkte!

**Geplaatst**: 20-06-17 11:07

Geplaatst: 20-06-17 11:07

JoskaH schreef:
Paar dagen clean geweest van snijden, vandaag per ongeluk weer gebeurd. Stom hoe 'verslavend' het is en ook erg gevaarlijk...

...als ex snijster gesproken: voor elke verslaving geldt de vraag: "wat maakt dat het nodig is...?"
Geeft het rust....? (Ik noem maar wat, maak je eigen vertaalslagen...!) -...dan zou de grote vraag zijn, waar de on-rust vandaan komt en wat voor andere dingen dan snijden jou zouden helpen om iets van rust te krijgen.

Citaat:
Eigenlijk zou het me niet moeten uitmaken, maar mijn complete vriendengroep(en die is behoorlijk groot!) is gisteren samen naar het strand geweest. Ik ben niet gevraagd, geen eens een appje erover gekregen oid.(hoeft ipc natuurlijk niet maar toch, zitten goede vrienden bij). Als je dan ineens een melding van Facebook krijgt erover steekt dat toch. Ik voel me nog wenzamer dan normaal.

....een mens is een gelaagd wezen.
Er zijn 'lagen' waarin geldt dat jij jouw leven leeft en hullie hun eigen leven.
Emotioneel gesproken vind ik het erg naar en verdrietig voor je. Je hebt het moeilijk, gaan ze plezier maken zonder jou ook maar mee te vragen- HUUUUU!!!!

Citaat:
Heb weer lekker dikke muren opgebouwd, maar vandaag zijn ze weer deels gebroken.

Muren kunnen zo hun nut hebben, het hangt er vanaf.

Citaat:
Veel is geregeld voor de komende tijd, dus ik heb het idee dat ik nu weinig nut meer heb(hoef niks meer te doen) en zelfmoordneiging wordt aanzienlijk groot.

Dit is een goed calvinistisch gebruik: 'een mens leeft om te werken'.
...in principe ben ik het er niet mee eens, maar ik zeg wel eens dat het hier in de rivierklei zit.

Citaat:
Tja, niet zoveel te zeggen. Ik zou gewoon zo graag iemand hebben waar ik lekker tegen kan banketstaaf, mee kan lachen, afspreken... gewoon een vriend(in). Maar het is me niet gegund, en door het proberen heb ik weinig identiteit meer; ik ken mezelf, ben heel sterk. Maar zij is opgesloten in een kerker en bewaakt door de depressie. Ik had gewoon niet moeten bestaan. Nu ben ik er en moet het maar volhouden, krijg telkens te horen hoe dit bij mijn leeftijd hoort en dat ik nog zo jong ben en puber, te zweverig, geen realist en meer rommelzooiwoorden. Ja ja. Stiekem is dat bloedirritant, want zo zit het gewoon niet. Maar goed.

Word vooral spinnijdig op dit soort kolder!!!
Opgesloten zitten in een depressie hoort NIET bij de puberteit en is ook geen sinecure.
Weten dat je sterk bent is prima, maar ik herken het beeld van "kille koude muren", de kerkers, de knagende angst, de wanhoop 'hier kom ik nooit uit!' etc etc etc.

Citaat:
Ik weet het, niet teveel aantrekken can anderen. Lukt ook 9/10 keer maar die ene keer trekt me zo omlaag, dat naast mijn eigen problemen ik lekker nog dieper zit.

"Geen mens is een eiland", we zijn sociale wezens en hebben dus familie, vrienden of hoe het maar uitkomt nodig. Punt. Dat is geen zwakte, dat is een feit.

Citaat:
Ik wil gewoon bij Bailey zijn, maar daar is dan de vriendengroep die mij onbewust liet zitten. En het is nacht natuurlijk.

Hij moet ook naar een andere stal, daar gaat hij gelukkig wel snel heen. Dan ben ik ook blijer.

Hou dat er in!

Citaat:
Ik wil ook helemaal niet geholpen worden. Ik wil huilen, krijsen, doodgaan maar gered worden door de engel, mijn eigen ziel. Of dé vriend. Maar die heb ik niet. Het is allemaal zo zwart. En als ik er over typ en nadenk weet ik weer hoe erg het eigenlijk is.

Ik moet sterk blijven. Maar het lukt me gewoon niet meer.

Eh - ik ben even in verwarring. Is 'geholpen worden' in tegenspraak met huilen en krijsen...?
...en soms geldt "sterk zijn" ook als tegenpool van huilen en boos zijn, terwijl daar heel erg veel kracht zit.

Het beeld dat je gered wil worden door je eigen ziel vind ik wel heel mooi. - Kun je dat beeld verder invullen...??

**Geplaatst**: 20-06-17 17:52

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 20-06-17 17:52

Phoya, hier precies hetzelfde, alleen niet zo heftig als bij jou.

Circa drie/vier maanden geleden ook een overdosis gedaan en poging to zelfmoord. Dag erna naar het ziekenhuis en moest blijven, hup naar de IC en aan de medicijnen om mijn lever te redden. Niemand vertrouwd me, mn moeder komt regelmatig even boven kijken of het wel goed met me gaat, collega's die elke keer vragen hoe het is en alles. Ik kan en mag gewoon niets meer omdat niemand mij vertrouwd.