Bokt.nl

**Geplaatst**: 25-10-24 13:53

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 25-10-24 13:53

En ergens snap ik dat wel.
Zelfs mijn partner vindt dat erg lastig om te begrijpen dat ik de ene dag van alles kan en de andere dat dingen niet kan doen. Juist omdat je het niet ziet en zo wisselend is. Laat staan dat een buitenstaander her begrijpt.

**Geplaatst**: 25-10-24 14:22

Geplaatst: 25-10-24 14:22

Het is ook lastig, pijn is voor een ander niet waarneembaar. Als ik mee ga op de wagen weet ik dat ik de daaropvolgende dagen meer pijn heb en meer pijnstillers moet slikken. Maar de dag zelf geniet ik en hebben voorbijgangers niet door dat ik beperkt ben en dat is ook weleens fijn. Daarna kom ik alleen niet meer vooruit.
Omdat ik altijd met een kruk loop is wel zichtbaar dat ik beperkt ben en dat geeft meer begrip.

Kleine stukjes typen gaat trouwens maar net, ik denk niet dat iemand mij als typiste zou willen hebben

**Geplaatst**: 25-10-24 15:08

Geplaatst: 25-10-24 15:08

Ik kreeg van mijn man te horen dat ik "om fiets" naar het dorp, supermarkt etc. Als ik last heb met fietsen dan neem ik toch de kortste weg?
Daar heeft hij opzich gelijk in, maat ik kies de route met de minste hobbels, de minste klinkers/meeste asfalt en de meest overzichtelijke zijstraten. Minder trillingen in mn nek en minder (plotseling) omkijken.

**Geplaatst**: 25-10-24 15:13

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 25-10-24 15:13

Hier ook een meelezer.

Kon me nooit indenken hoe het kan je de ene dag alles kan en volgende dag niks.

Nu denk ik dat ik misschien niet vergelijkbaar ben met wat ik hier lees want helemaal chronisch is dit natuurlijk niet. Of nee althans ik hoop van niet ik heb natuurlijkgeen glazen bol. Ik heb borstkanker en volg chemokuren.

En inderdaad de ene dag kan ik de hele wereld aan. Maar zoals vandaag moet ik van 10 minuten lopen bijkomen. Er is geen peil op te trekken. En dat is niet iets wat je van te voren echt kan indenken. Ik wist niet dat een mens zó moe kan zijn.

**Geplaatst**: 25-10-24 16:00

Geplaatst: 25-10-24 16:00

lor1_1984 schreef:
Of dat iemand die wel werkt helemaal geen sociaal leven heeft omdat die buiten het werk en huishouden om weinig tot niets meer kan.

Ik denk dat mijn "probleem" met het topic hier misschien ook vandaan komt, niet dat ik het anderen niet gun maar misschien een soort van jaloersheid.

Ik wil ook graag leuke dingen doen, kilometers gaan wandelen zonder zorgen, weer paardrijden of gewoon ergens naartoe gaan. Maar dat gaat niet, want ik werk en heb verder geen energie en moet alles afstemmen op het werk.

En ik besef dat dit mijn probleem is en anderen daar niks aan kunnen doen, maar de maatschappij maakt het ook niet simpel. Ik voel me echt zo overal tussenin hangen, niet gezond genoeg om te gaan werken + genieten, niet ziek genoeg om volledig thuis te zijn. En dan blijft alleen werk over, want dat hoort zo en dat is het belangrijkste.

Maar wat ik eraan kan doen weet ik niet, misschien niet meer meelezen :')

Maar toch vind ik het interessant hoe anderen met beperkingen omgaan en wat (soms) wel nog kan.

**Geplaatst**: 25-10-24 16:06

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 25-10-24 16:06

Rohesia, zou je misschien een dag of dagdeel minder kunnen werken ? Zodat je af en toe wel wat meer aan wandelen of genieten toekomt ?

**Geplaatst**: 25-10-24 16:09

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 25-10-24 16:09

Gisteren moest ik een wat lastig telefoongesprek voeren, en dan krijg ik al tijdens dat gesprek enorme hoofdpijn. Nu de dag erna, ben ik heel moe en hoofdpijn en kan ik mijn normale taken niet goed uitvoeren.

**Geplaatst**: 25-10-24 16:21

Geplaatst: 25-10-24 16:21

Rohesia
Herkenbaar. Heel herkenbaar.
Toen ik nog werkte noemde ik het survivalen.
Werken en slapen en meer was er niet meer.
En ja ik gunde andere hun rust maar was boos dat ik die niet kreeg.
Zo vaak dat ik naar mijn werk reed en alleen maar kon huilen in de auto. De tranen stroomde vanzelf. Zo moe...
En dan op de parkeerplaats me bij elkaar pakken en hup. Masker op. Verstand op nul en door vechten.

En dan uitvallen. Langdurig ziek zijn. Uwv die je niet geloofd. Door het thuis zitten net dat beetje op gekrabbeld zijn om dezelfde fase weer te herhalen... Weer uit te vallen...

Vanaf 2005 heb ik meerdere Wia aanvragen gehad.
Ook daarvoor al en ben toen minder gaan werken. Stom. Want daarop werd mijn laast verdiende loon de maatstaf. Dus nog minder kans op Wia. Plus minder uitkering.

En zo knok je weer door.
En andere die minder ziek lijken. Of misschien hetzelfde zitten "lekker" thuis. En kunnen wel eens wat leuks doen.

Ja dat voelt heel wrang.
Heel oneerlijk.
Het IS oneerlijk.

Herken het zo goed.
Dikke gemeende knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 25-10-24 16:27

Geplaatst: 25-10-24 16:27

sterregoud schreef:
Rohesia, zou je misschien een dag of dagdeel minder kunnen werken ? Zodat je af en toe wel wat meer aan wandelen of genieten toekomt ?

Hier heb ik heel aan het begin al eens wat over gezegd: je doet jezelf ontzettend tekort om zélf minder te gaan werken, want mocht je ooit afgekeurd worden, krijg je een uitkering op basis van je laatst verdiende loon. Kun je geen 100% meer werken, ga dan een WAO/WIA traject in voor gedeeltelijke afkeuring.

**Geplaatst**: 25-10-24 17:52

Geplaatst: 25-10-24 17:52

Ik snap je wel Rohesia. In mijn geval schrijf ik hier de paar leuke dingen die nog wel kunnen maar ik kan ook niet wandelen, niet fietsen, alleen autorijden met een automaat en terwijl ik type hou ik mijn schouder strak tegen mijn bovenlijf en dan moet ik nog soms stoppen door de pijn.
Tuinieren vond ik leuk maar als je niet kan bukken en geen kracht hebt is dat niet meer mogelijk.

Meerijden op de wagen doe ik meestal één keer per week, soms 2 keer maar ik kan niet op elke wagen mee. Er moet een goede vering opzitten en ik moet kunnen opstappen.
Mijn paard uit de wei halen en optuigen kan ik zelf niet meer en dat is enorm frustrerend. Ik ben daarin volledig afhankelijk van anderen, met name mijn man.

Ik zou best willen werken maar door de osteoporose breek ik meerdere keren per jaar iets en door de vermoeidheid kan ik bijna niet vroeg opstaan. Mijn rug werkt ook niet mee met al die verzakkingen dus er is weinig bij mij om jaloers op te zijn.

**Geplaatst**: 25-10-24 18:11

Geplaatst: 25-10-24 18:11

DuoPenotti schreef:
Rohesia
En andere die minder ziek lijken. Of misschien hetzelfde zitten "lekker" thuis. En kunnen wel eens wat leuks doen.

Ja dat voelt heel wrang.
Heel oneerlijk.
Het IS oneerlijk.

Herken het zo goed.
Dikke gemeende knuffel

Is dit niet nou net zo'n vooroordeel als waar men net in dit topic problemen mee heeft?
Net zoals met die migraine, ik zei toen dat migraine bij mij veel ernstiger is dan de migraine die ik hier lees en werd daarvoor op de brandstapel gegooid want dat zou betekenen dat ik iemand anders migraine ontken...
Wat dus totaal niet de insteek was, maar goed...

Maar nu lees ik het gequote hierboven en is dat dan nou niet nét diezelfde zonde?

**Geplaatst**: 25-10-24 18:32

Geplaatst: 25-10-24 18:32

Als je eens begint met alles te quoten.

En het woord lijken eens opzoekt in het woorden boek en er dan nog eens op terug komt...

**Geplaatst**: 25-10-24 18:36

Geplaatst: 25-10-24 18:36

DuoPenotti schreef:
Als je eens begint met alles te quoten.

En het woord lijken eens opzoekt in het woorden boek en er dan nog eens op terug komt...

Juist ja...

Rohesia schreef:
Ik denk dat mijn "probleem" met het topic hier misschien ook vandaan komt, niet dat ik het anderen niet gun maar misschien een soort van jaloersheid.

Ik wil ook graag leuke dingen doen, kilometers gaan wandelen zonder zorgen, weer paardrijden of gewoon ergens naartoe gaan. Maar dat gaat niet, want ik werk en heb verder geen energie en moet alles afstemmen op het werk.

En ik besef dat dit mijn probleem is en anderen daar niks aan kunnen doen, maar de maatschappij maakt het ook niet simpel. Ik voel me echt zo overal tussenin hangen, niet gezond genoeg om te gaan werken + genieten, niet ziek genoeg om volledig thuis te zijn. En dan blijft alleen werk over, want dat hoort zo en dat is het belangrijkste.

Maar wat ik eraan kan doen weet ik niet, misschien niet meer meelezen Maar toch vind ik het interessant hoe anderen met beperkingen omgaan en wat (soms) wel nog kan.

Hier herken ik mij dan weer vollééééédig in.... En ik weet ook niet hoe het aan te pakken...

**Geplaatst**: 25-10-24 19:56

Geplaatst: 25-10-24 19:56

Little_Gift schreef:
DuoPenotti schreef:
Rohesia
En andere die minder ziek lijken. Of misschien hetzelfde zitten "lekker" thuis. En kunnen wel eens wat leuks doen.

Ja dat voelt heel wrang.
Heel oneerlijk.
Het IS oneerlijk.

Herken het zo goed.
Dikke gemeende knuffel

Is dit niet nou net zo'n vooroordeel als waar men net in dit topic problemen mee heeft?
Net zoals met die migraine, ik zei toen dat migraine bij mij veel ernstiger is dan de migraine die ik hier lees en werd daarvoor op de brandstapel gegooid want dat zou betekenen dat ik iemand anders migraine ontken...
Wat dus totaal niet de insteek was, maar goed...

Maar nu lees ik het gequote hierboven en is dat dan nou niet nét diezelfde zonde?

Ik snap niets van jouw post Little gift.

**Geplaatst**: 25-10-24 20:27

Geplaatst: 25-10-24 20:27

DuoPenotti schreef:
Rohesia
Herkenbaar. Heel herkenbaar.
Toen ik nog werkte noemde ik het survivalen.
Werken en slapen en meer was er niet meer.
En ja ik gunde andere hun rust maar was boos dat ik die niet kreeg.
Zo vaak dat ik naar mijn werk reed en alleen maar kon huilen in de auto. De tranen stroomde vanzelf. Zo moe...
En dan op de parkeerplaats me bij elkaar pakken en hup. Masker op. Verstand op nul en door vechten.

En dan uitvallen. Langdurig ziek zijn. Uwv die je niet geloofd. Door het thuis zitten net dat beetje op gekrabbeld zijn om dezelfde fase weer te herhalen... Weer uit te vallen...

Vanaf 2005 heb ik meerdere Wia aanvragen gehad.
Ook daarvoor al en ben toen minder gaan werken. Stom. Want daarop werd mijn laast verdiende loon de maatstaf. Dus nog minder kans op Wia. Plus minder uitkering.

En zo knok je weer door.
En andere die minder ziek lijken. Of misschien hetzelfde zitten "lekker" thuis. En kunnen wel eens wat leuks doen.

Ja dat voelt heel wrang.
Heel oneerlijk.
Het IS oneerlijk.

Herken het zo goed.
Dikke gemeende knuffel

Bedankt, exact dat wat je allemaal zegt.
Ik heb altijd het gevoel dat ik overleef ipv leef, en tegelijk denk ik: kom op, stel je niet zo aan, er zijn mensen die vechten tegen allerlei nare ziektes en misschien wel dood gaan, jij hebt alleen maar pijn en bent moe, zaag zo niet.

Altijd datzelfde dubbel gevoel, willen maar niet kunnen want waar moet ik die energie vinden. Toch proberen, over grenzen gaan en daarna dubbel zo hard moe zijn, pijn hebben en balen. Een oplossing heb ik nog niet.

Bedankt ook aan de rest nog voor de reacties.
Ik werk al minder onder een speciaal statuut waardoor op papier alles fulltime blijft staan. Nog zo'n reden waarom ik niet zou mogen zagen, anderen moeten meer werken voor hetzelfde op papier.. en ik moet maar de hele dag aan een bureau zitten dus hoe zwaar kan het zijn..

Werkgever denkt wel mee, maar dan loop je weer tegen allerlei regeltjes en dingen aan. Er kan een verhoging aangevraagd worden maar dan gaan ze alles herbekijken en als ze concluderen dat het minder moet zijn dan op heden krijg je minder en kan je dat niet weigeren. Dus wat doe je dan, het risico lopen of het maar zo laten.. Dat soort gedoe.

Het gaat niet alle dagen prut, gelukkig, en ik vind mijn job wel leuk en heb leuke collega's, we lachen veel en zagen veel tegen elkaar (geloof mij, in mijn job komt dat vanzelf, en het maakt de zaak luchtiger :')

). Maar ik zou zo graag een manier vinden om buiten het werk om ook nog dingen te kunnen doen.

**Geplaatst**: 25-10-24 20:43

Geplaatst: 25-10-24 20:43

Ik vind dat Rohesia het heel prima op een neutrale, vriendelijke, niet verwijtende of neerhalende toon brengt. Uitnodigend om erover in gesprek te komen, misschien zelfs een soort voorzichtige roep om hulp. Ik meen er in elk geval een voorzichtige: 'help... ik zie dit mis gaan, ik dreig te verzuipen...help...' In te herkennen.
Het antwoord erop heb ik niet, waar je naartoe zou kunnen of met wie of waar je in gesprek zou kunnen dat weet ik niet, ik ben zelf nooit de arbeidsmarkt echt op kunnen komen en... Ik weet het domweg niet hoe zoiets verloopt.
(Ik ben tijdens het laatste jaar van mijn studie eruit geklapt, van 100% fulltime werken/stage lopen naar PATS 0% niks meer kunnen. De trajecten die ik daarna nog ben aangegaan, hadden de focus op opbouwen van ervaring, opbouwen van uren enz. Maar ik heb dus geen ervaring met werken, en daarin vast lopen).
Ik wou dat ik je kon helpen of van informatie kon voorzien maar ik weet het echt niet.

En ik vind je niet zagen hoor, mijn studie, stage enz. dat was ook 'maar' kantoorwerk. Als het je zwaar valt, of te zwaar valt, dan is dat denk ik ook zo, dat voel je zelf het beste. Tenminste... Als ik het op mijzelf betrek: ik dacht dus ook altijd zo: man man man ik heb het zwaar, maar ik doe hetzelfde werk als ieder ander, en anderen kunnen dit ook aan dus ik moet dit ook gewoon kunnen. Totdat het dus volledig klapte, tegenwoordig zou ik sneller aan de rem trekken maar toen had ik die ervaring helemaal niet dat mijn lichaam ook gewoon anders is, en mijn belastbaarheid minder als van een ander.

Megapost, sorry ik hoop dat iedereen hem heeft kunnen ontcijferen

**Geplaatst**: 25-10-24 20:56

Geplaatst: 25-10-24 20:56

SansaS schreef:
Hier ook een meelezer.

Kon me nooit indenken hoe het kan je de ene dag alles kan en volgende dag niks.

Nu denk ik dat ik misschien niet vergelijkbaar ben met wat ik hier lees want helemaal chronisch is dit natuurlijk niet. Of nee althans ik hoop van niet ik heb natuurlijkgeen glazen bol. Ik heb borstkanker en volg chemokuren.

En inderdaad de ene dag kan ik de hele wereld aan. Maar zoals vandaag moet ik van 10 minuten lopen bijkomen. Er is geen peil op te trekken. En dat is niet iets wat je van te voren echt kan indenken. Ik wist niet dat een mens zó moe kan zijn.

Ik wilde ook nog op jou reageren.
Post gelezen. Dan denken doe ik dadelijk wel want moet even denken hoe het te verwoorden. En dan dus vergeten.

En eigenlijk weet ik nog steeds niet hoe ik het moet zeggen.

Ik wil gewoon niet met je ruilen. Niet eens misschien.
En ook niet als je dadelijk al 100 keer zuiver bent verklaard. ( wat ik uitaard hoop dat dat gaat gebeuren)
Want altijd toch die angst boven je hoofd lijkt mij echt slopend.

Nee doe mij maar mijn cvs en migraine.
Het is balen. Maar nooit levensbedreigend.

En dat besef ik heel goed.

En daarmee kom ik direct bij het bericht uit van Rohesia.

Niet zeiken gewoon schop onder je hol.
En zo ben ik ook opgevoed. Letterlijk de woorden in ons gezin: ziek ben je pas als je er aan doodgaat.
En dat word dan je coping.

Zo slecht.

Want ook jou Rohesia, vermoeidheid en pijn is echt. Nee misschien niet dodelijk. Maar ook niet oké.

Maar de oplossing in deze maatschappij weet ik ook niet.
Zeg wel al heel lang zo'n
Basisloon voor iedereen is zo gek nog niet...

Weg falende Uwv. Weg bijstand enz.
Want zoveel mensen lopen op hun tandvlees.
Om diverse redenen

**Geplaatst**: 25-10-24 23:06

Geplaatst: 25-10-24 23:06

Little_Gift schreef:
DuoPenotti schreef:
Rohesia
En andere die minder ziek lijken. Of misschien hetzelfde zitten "lekker" thuis. En kunnen wel eens wat leuks doen.

Ja dat voelt heel wrang.
Heel oneerlijk.
Het IS oneerlijk.

Herken het zo goed.
Dikke gemeende knuffel

Is dit niet nou net zo'n vooroordeel als waar men net in dit topic problemen mee heeft?
Net zoals met die migraine, ik zei toen dat migraine bij mij veel ernstiger is dan de migraine die ik hier lees en werd daarvoor op de brandstapel gegooid want dat zou betekenen dat ik iemand anders migraine ontken...
Wat dus totaal niet de insteek was, maar goed...

Maar nu lees ik het gequote hierboven en is dat dan nou niet nét diezelfde zonde?

Nee, dat is het niet,ik begrijp jouw post ook niet.

Wat ik me meen te herinneren is dat jij de migraine van DP bagataliseerde en eigenlijk zelfs ontkende omdat jij andere klachten had en DP dus geen migraine kon hebben.
Daarbij doe je precies hetzelfde als sommige andere mensen: "ik heb het erger dus dat van jou is onzin en niet belangrijk"

Dat is nu precies waar (chronisch) zieken tegen aanlopen. Mensen die alleen maar vanuit hun eigen referentiekader kijken en zich niet (willen) inleven in de ander.

**Geplaatst**: 25-10-24 23:34

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 25-10-24 23:34

En chronisch ziek zijn is geen wedstrijd.
Ik vind de toon hier echt niet prettig nu.

**Geplaatst**: 25-10-24 23:36

Geplaatst: 25-10-24 23:36

Percy schreef:
[quote="

Nee, dat is het niet,ik begrijp jouw post ook niet.

Wat ik me meen te herinneren is dat jij de migraine van DP bagataliseerde en eigenlijk zelfs ontkende omdat jij andere klachten had en DP dus geen migraine kon hebben.
Daarbij doe je precies hetzelfde als sommige andere mensen: "ik heb het erger dus dat van jou is onzin en niet belangrijk"

Dat is nu precies waar (chronisch) zieken tegen aanlopen. Mensen die alleen maar vanuit hun eigen referentiekader kijken en zich niet (willen) inleven in de ander.

Dat heb je dan duidelijk verkeerd onthouden want dat was nooit de insteek en heb ik al meermaals uitgelegd maar net het willens nillens blijven volhouden door diversen hier dat dat wel mijn bedoeling was, bewijst maar weer eens wat ik bedoel met dat "selecte clubje".

En chronisch zieken... Dat moet je mij niet uitleggen hoor, ben er zelf één.
Weet het maar al te goed.
Maar om één of andere reden lijkt dat door velen hier altijd maar weer niet geloofd te worden en dan nog beweren dat ik degene ben die anderen ontken...
Juist ja...

Laatst bijgewerkt door Little_Gift op 25-10-24 23:39, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 25-10-24 23:38

Geplaatst: 25-10-24 23:38

Eens Daihyo, ik vind dit ook niet prettig.

Wat ik heb gelezen gaf iets anders weer en dan kan het jouw bedoeling niet zijn, als meerdere mensen het zo opvatten is het wel handig om je eigen posts na te lezen.

Ik ben er nu eigenlijk wel klaar mee. Hiervoor zit ik niet in dit topic.

**Geplaatst**: 25-10-24 23:47

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 25-10-24 23:47

En het vervolgens uitleggen hoe je het bedoelde als je het verkeerd verwoordde zoals ik dus reeds meermaals deed betreffende die kwestie en vervolgens elkaar vergeven, bestaat niet blijkbaar hé..

Men noemt dat verbitterd en zuur...

Die verbitterde zure houding hoort ook gewoon bij het chronische vaak hé, ik moet er zelf ook vaak voor waken er niet in te vervallen.

**Geplaatst**: 25-10-24 23:51

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 25-10-24 23:51

Dus omdat men het niet met je eens is of dingen anders leest dan jij blijkbaar bedoelt, is men verbitterd en zuur.
Bijzonder nare en negatieve conclusie…

**Geplaatst**: 25-10-24 23:52

Re: Chronisch depressief/ziek, de vooroordelen enzo

Geplaatst: 25-10-24 23:52

Neen niet omwille daarvan, omwille van het feit dat men het niet loslaten kan en de stigma blijft op de man toespelen

**Geplaatst**: 26-10-24 00:24

Geplaatst: 26-10-24 00:24

Ik heb geprobeerd je berichten op alle mogelijke manieren te interpreteren, helaas moet ik toch echt meegaan met de berichten vd anderen dat je vaak behoorlijk veroordelend overkomt.

Dat kan je manier van schrijven zijn natuurlijk, ik zie hetzelfde nl ook in andere onderwerpen waarin je post en ik zie ook dat je nadere uitleg geeft etc als men je erop wijst.

Maar de eerste indruk is wel wat over het algemeen blijft hangen helaas.