Bokt.nl

JoskaH schreef:
Na vanochtend een intake bij de psycholoog vna het revalidatiecentrum, is besloten dat ik moet worden opgenomen. Dus vandaag of morgen komen ze kijken of dit direct moet of een paar dagen mag wachten. Eng, maar het voelt toch best veilig. Ik vind het heel lastig te verwerken maar ben blij met de hulp.

Hoe gaat het ondertussen met jou?

**Geplaatst**: 10-06-17 06:44

Geplaatst: 10-06-17 06:44

CalipsoLover schreef:
[naam] schreef:
Na vanochtend een intake bij de psycholoog vna het revalidatiecentrum, is besloten dat ik moet worden opgenomen. Dus vandaag of morgen komen ze kijken of dit direct moet of een paar dagen mag wachten. Eng, maar het voelt toch best veilig. Ik vind het heel lastig te verwerken maar ben blij met de hulp.

Hoe gaat het ondertussen met jou?

Niet goed, ik ben heel leeg en emotieloos. Als ik iets voel, is het of een zwarte bui waarin ik gedachteloos mezelf móét doden/pijn doen of een bui waarin mijn kwijtgeraakte ziel even opduikt, zij brengt emoties en gaat weer weg.

Ik weet niet zo goed meer wat ik wil, het maakt me amper wat uit. Het leven kost me ontzettend veel energie. Van mij hoeft het niet meer, ik volg maar therapie omdat anderen me niet kwijt willen. Ik ben mezelf al kwijt, dus zie het gewoon niet zitten. Enkel op momenten dat mijn ziel opduikt heb ik enigszins het idee dat het ergens, ooit, na heel lang vechten, misschien goed kan komen.

**Geplaatst**: 10-06-17 09:49

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-06-17 09:49

Soms zit je zo diep dat je alle hoop verliest. Terwijl je die hoop zo hard nodig hebt om verder te kunnen gaan en te blijven vechten.
Maar je geeft aan dat je af en toe toch nog een klein lichtpuntje ziet, ziet dat als je lang blijft vechten, het misschien toch nog goed komt. Dat vind ik wel al positief, al iets en ben blij dat je die momentjes toch ook nog (beperkt) hebt.

Je lijkt het gevoel te hebben dat je enkel nog leeft voor anderen en niet meer voor jezelf. Anderen willen jou niet kwijt (wat natuurlijk ook een mooie boodschap naar jou is: ze geven om jou, zijn blij dat jij er bent) en willen daarom dat je blijft vechten tegen de problemen die je ervaart.
Hoewel er een zeker taboe rust op gevoelens van niet meer verder willen, geen toekomst meer zien en er behoorlijk wat druk ligt op 'gelukkig zijn', heb je wel het recht om die gevoelens te ervaren! Ik hoop dan ook dat je iemand hebt bij wie je die gevoelens kwijt kan zonder je er schuldig of beschaamd over te voelen en die er onvoorwaardelijk voor jou is en écht naar jou luistert.

Veel succes en sterkte iig.

**Geplaatst**: 10-06-17 13:30

Geplaatst: 10-06-17 13:30

JoskaH schreef:
CalipsoLover schreef:
Hoe gaat het ondertussen met jou?

Niet goed, ik ben heel leeg en emotieloos. Als ik iets voel, is het of een zwarte bui waarin ik gedachteloos mezelf móét doden/pijn doen of een bui waarin mijn kwijtgeraakte ziel even opduikt, zij brengt emoties en gaat weer weg.

Ik weet niet zo goed meer wat ik wil, het maakt me amper wat uit. Het leven kost me ontzettend veel energie. Van mij hoeft het niet meer, ik volg maar therapie omdat anderen me niet kwijt willen. Ik ben mezelf al kwijt, dus zie het gewoon niet zitten. Enkel op momenten dat mijn ziel opduikt heb ik enigszins het idee dat het ergens, ooit, na heel lang vechten, misschien goed kan komen.

Jeetje lieverd toch. Ik herken dit maar al te goed. Maar om het zo te lezen wetende dat je nog maar 15 bent, doet me best wel veel zeg. Ik heb er ook echt even geen woorden voor. Ik vind he knap van je, dat je toch wel blijft vechten. Dikke knuffel van mij! :(:)

Ik heb weer slapeloze nachten

en eigenlijk vind ik het allemaal best. Ik sliep vanacht pas om half 5 en werd om half 10 wakker. De dag ervoor 4 uur geslapen en die nacht daarvoor maar 3 uur. :')

Maar, ach, wie heeft er nu slaap nodig?

Ik ben momenteel bezig met het schrijven van een autobiografie; verdomd lastig en er komen herinneringen boven die ik diep had weggestopt met de intentie er nooit meer naar om te kijken. Alleen, dat is dus niet gelukt. :')

Ik denk dat het schrijven me wel goed doet, en ik nu min of meer — op eigen kracht, dit trauma kan verwerken. Althans dat is wat ik hoop, want dit is al de derde keer in 3 jaar tijd dat ik begin aan een autobiografie en het na enkele dagen, weken of soms bij uitzonderingen maanden er mee stop om wat voor reden dan ook. Maar we gaan ervoor, want ik wil dit; ik wil een schrijfster worden en ik wil gewoon dit ding kunnen doen. De rest heb ik toch allang opgegeven.

Ik ben 5 kilo afgevallen, en ik voel me best blij. Ik weeg nu eindelijk 60kg en wil dit zo houden (er mag niets meer bijl eraf wel het liefst nog 10 kilo).

**Geplaatst**: 10-06-17 13:36

Geplaatst: 10-06-17 13:36

pateeke schreef:
Soms zit je zo diep dat je alle hoop verliest. Terwijl je die hoop zo hard nodig hebt om verder te kunnen gaan en te blijven vechten.
Maar je geeft aan dat je af en toe toch nog een klein lichtpuntje ziet, ziet dat als je lang blijft vechten, het misschien toch nog goed komt. Dat vind ik wel al positief, al iets en ben blij dat je die momentjes toch ook nog (beperkt) hebt.

Je lijkt het gevoel te hebben dat je enkel nog leeft voor anderen en niet meer voor jezelf. Anderen willen jou niet kwijt (wat natuurlijk ook een mooie boodschap naar jou is: ze geven om jou, zijn blij dat jij er bent) en willen daarom dat je blijft vechten tegen de problemen die je ervaart.
Hoewel er een zeker taboe rust op gevoelens van niet meer verder willen, geen toekomst meer zien en er behoorlijk wat druk ligt op 'gelukkig zijn', heb je wel het recht om die gevoelens te ervaren! Ik hoop dan ook dat je iemand hebt bij wie je die gevoelens kwijt kan zonder je er schuldig of beschaamd over te voelen en die er onvoorwaardelijk voor jou is en écht naar jou luistert.

Veel succes en sterkte iig.

Dit inderdaad, beter had ik het niet kunnen verwoorden.

Hier gaat het ondertussen ook weer wat minder, had een heel goede week gehad maar vandaag werd ik weer wakker met een dipje. Voel me heel futloos en zelfs ziek. Maandag ook enorm liggen overgeven zonder enige verklaring, voelde me niet ziek, alleen misselijk. Ben er wel zelf uitgekomen dat ik hyper sensitief ben, alhoewel mijn moeder dit al lang wist. Nu ook examens wat het eeecht niet beter maakt maar moet er door zijn dit jaar. Ook nog altijd geen geschikte therapeut gevonden. Lange zoektocht, iets te lang naar mijn goesting...

**Geplaatst**: 10-06-17 15:06

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-06-17 15:06

Lieve Joska, ik kan wel zeggen dat ik weet hoe het voelt, maar daar heb je niks aan. Ik kan wel zeggen dat het beter wordt, maar ook daar heb je niks aan. Wat ik voor je hoop, is dat je nog de kracht vind om te vechten, en ik hoop dat je iemand dichtbij je hebt staan die je hierbij kan helpen. Al is het maar om je vast te houden, even een knuffel te geven. En als je dat niet hebt, dan geef ik je in gedachte een knuffel, omdat je dat waard bent

**Geplaatst**: 10-06-17 15:14

Geplaatst: 10-06-17 15:14

CalipsoLover schreef:
pateeke schreef:
Soms zit je zo diep dat je alle hoop verliest. Terwijl je die hoop zo hard nodig hebt om verder te kunnen gaan en te blijven vechten.
Maar je geeft aan dat je af en toe toch nog een klein lichtpuntje ziet, ziet dat als je lang blijft vechten, het misschien toch nog goed komt. Dat vind ik wel al positief, al iets en ben blij dat je die momentjes toch ook nog (beperkt) hebt.

Je lijkt het gevoel te hebben dat je enkel nog leeft voor anderen en niet meer voor jezelf. Anderen willen jou niet kwijt (wat natuurlijk ook een mooie boodschap naar jou is: ze geven om jou, zijn blij dat jij er bent) en willen daarom dat je blijft vechten tegen de problemen die je ervaart.
Hoewel er een zeker taboe rust op gevoelens van niet meer verder willen, geen toekomst meer zien en er behoorlijk wat druk ligt op 'gelukkig zijn', heb je wel het recht om die gevoelens te ervaren! Ik hoop dan ook dat je iemand hebt bij wie je die gevoelens kwijt kan zonder je er schuldig of beschaamd over te voelen en die er onvoorwaardelijk voor jou is en écht naar jou luistert.

Veel succes en sterkte iig.

Dit inderdaad, beter had ik het niet kunnen verwoorden.

Hier gaat het ondertussen ook weer wat minder, had een heel goede week gehad maar vandaag werd ik weer wakker met een dipje. Voel me heel futloos en zelfs ziek. Maandag ook enorm liggen overgeven zonder enige verklaring, voelde me niet ziek, alleen misselijk. Ben er wel zelf uitgekomen dat ik hyper sensitief ben, alhoewel mijn moeder dit al lang wist. Nu ook examens wat het eeecht niet beter maakt maar moet er door zijn dit jaar. Ook nog altijd geen geschikte therapeut gevonden. Lange zoektocht, iets te lang naar mijn goesting...

Naar Calipso, 3 weken terug heb ik ook vreselijk overgegeven. Gewoon pijn, stress. Kwam mijn neus uit.
Ik hoop dat je dit niet te vaak hebt. Maar als je het hebt. Probeer je dan even terug te trekken. Geef jezelf wat 'me-time' kijk een leuke serie met wat gember thee als je dat binnenkunt houden op zo'n moment.
Toen ik het had kon ik zelfs water niet binnen houden. Soms gaat er even helemaal niks in en is het exit-only. Wel een belangrijk signaal van je lichaam. Geloof zeker dat je hypersensitief bent.
Laat deze wetenschap alleen niet je kracht beïnvloeden. Wordt niet te bang voor prikkels, ga er niet over stressen. Trek je gewoon op tijd terug. En als dit niet lukt of kan. Weet je dat je na een paar uur rust of wat slaap weer opknapt.
Sterkte

**Geplaatst**: 10-06-17 15:51

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 10-06-17 15:51

@Phoya: Ben na het overgeven ook een dagje thuis gebleven. Same here, water kon ik ook totaal niet binnenhouden. Is echt overgeven tot je maag leeg is... Vandaag voel ik me ook heel misselijk, maar heb nog niet moeten overgeven. Heb het ook nog geen duwtje in de rug gegeven, want vanaf ik 1 keer overgeef, stopt het niet. Vind het alleen heel rot dat ik hier met mijn vriend ook niet goed over kan praten, of toch weet ik totaal niet hoe. Ik praat er sowieso niet graag/moeilijk over maar hij heeft geen idee hoe hard dit mijn leven beïnvloed...

**Geplaatst**: 10-06-17 16:09

Geplaatst: 10-06-17 16:09

CalipsoLover schreef:
@Phoya: Ben na het overgeven ook een dagje thuis gebleven. Same here, water kon ik ook totaal niet binnenhouden. Is echt overgeven tot je maag leeg is... Vandaag voel ik me ook heel misselijk, maar heb nog niet moeten overgeven. Heb het ook nog geen duwtje in de rug gegeven, want vanaf ik 1 keer overgeef, stopt het niet. Vind het alleen heel rot dat ik hier met mijn vriend ook niet goed over kan praten, of toch weet ik totaal niet hoe. Ik praat er sowieso niet graag/moeilijk over maar hij heeft geen idee hoe hard dit mijn leven beïnvloed...

Ik wil je toch aanraden om erover te praten, of laat hem anders eens dit topic lezen. Dan is er vast genoeg stof tot praten. STeun van je naaste is zo fijn, en hij hoeft niks voor je op te lossen he, hij hoeft er alleen maar te zijn, je vast te houden, lief te hebben. Want dat kun je goed gebruiken als je je zo slecht voelt.

**Geplaatst**: 10-06-17 17:20

Geplaatst: 10-06-17 17:20

CalipsoLover schreef:
@Phoya: Ben na het overgeven ook een dagje thuis gebleven. Same here, water kon ik ook totaal niet binnenhouden. Is echt overgeven tot je maag leeg is... Vandaag voel ik me ook heel misselijk, maar heb nog niet moeten overgeven. Heb het ook nog geen duwtje in de rug gegeven, want vanaf ik 1 keer overgeef, stopt het niet. Vind het alleen heel rot dat ik hier met mijn vriend ook niet goed over kan praten, of toch weet ik totaal niet hoe. Ik praat er sowieso niet graag/moeilijk over maar hij heeft geen idee hoe hard dit mijn leven beïnvloed...

Misschien toch wel verstandig om het er wel een keer serieus met hem over te hebben, is wel belangrijk zodat ook hij er rekening mee kan houden. Leg hem gerust uit hoe teveel spanning, stress, pijn, verdriet ervoor kan zorgen dat je lichaam er heftig op reageert. Je hoeft het niet met iedereen te delen. Maar je vriend misschien wel.

**Geplaatst**: 10-06-17 19:52

Geplaatst: 10-06-17 19:52

Phoya schreef:
CalipsoLover schreef:
@Phoya: Ben na het overgeven ook een dagje thuis gebleven. Same here, water kon ik ook totaal niet binnenhouden. Is echt overgeven tot je maag leeg is... Vandaag voel ik me ook heel misselijk, maar heb nog niet moeten overgeven. Heb het ook nog geen duwtje in de rug gegeven, want vanaf ik 1 keer overgeef, stopt het niet. Vind het alleen heel rot dat ik hier met mijn vriend ook niet goed over kan praten, of toch weet ik totaal niet hoe. Ik praat er sowieso niet graag/moeilijk over maar hij heeft geen idee hoe hard dit mijn leven beïnvloed...

Misschien toch wel verstandig om het er wel een keer serieus met hem over te hebben, is wel belangrijk zodat ook hij er rekening mee kan houden. Leg hem gerust uit hoe teveel spanning, stress, pijn, verdriet ervoor kan zorgen dat je lichaam er heftig op reageert. Je hoeft het niet met iedereen te delen. Maar je vriend misschien wel.

Joolien schreef:
CalipsoLover schreef:
@Phoya: Ben na het overgeven ook een dagje thuis gebleven. Same here, water kon ik ook totaal niet binnenhouden. Is echt overgeven tot je maag leeg is... Vandaag voel ik me ook heel misselijk, maar heb nog niet moeten overgeven. Heb het ook nog geen duwtje in de rug gegeven, want vanaf ik 1 keer overgeef, stopt het niet. Vind het alleen heel rot dat ik hier met mijn vriend ook niet goed over kan praten, of toch weet ik totaal niet hoe. Ik praat er sowieso niet graag/moeilijk over maar hij heeft geen idee hoe hard dit mijn leven beïnvloed...

Ik wil je toch aanraden om erover te praten, of laat hem anders eens dit topic lezen. Dan is er vast genoeg stof tot praten. STeun van je naaste is zo fijn, en hij hoeft niks voor je op te lossen he, hij hoeft er alleen maar te zijn, je vast te houden, lief te hebben. Want dat kun je goed gebruiken als je je zo slecht voelt.

Hij wist tot een week geleden niet echt dat er iets aan de hand was (we zijn nog niet lang samen), hij merkt soms wel dat ik heel wispelturig en opeens heel afstandelijk en onzeker kan reageren. Heb het hem dan vorige week gezegd dat het niet zo goed gaat met mij al een hele lange periode. Hij reageerde hier toen heel goed op, en zei dat hij me ging steunen wat dan ook. Maar ik vrees dat hij echt geen idee heeft wat voor een enorme impact dit heeft en wat voor een enorme rugzak ik meedraag. Ik kan het de ene moment heel erg naar mijn zin hebben met hem, en het andere wil ik zo snel mogelijk terug alleen zijn. Ik trek alles continu in twijfel en twijfel ook of ik er goed aan doe om nu überhaupt een vriend te hebben. Ook al is hij heel erg lief en zorgzaam.

**Geplaatst**: 11-06-17 07:08

Geplaatst: 11-06-17 07:08

Ik vind het enorm rot dat er zo veel sterke, moedige mensen in zo'n nare en donkere 'situatie' (al klinkt het zo heel licht terwijl je dat zelf anders voelt) zitten. Want stuk bij stuk blijven jullie het allemaal volhouden, vechten, en je problemen verwerken. Houd moed.

Inderdaad, het komt wel weer goed klinkt leeg. Want ik ben zo ontzettend goed in muren en maskers dat ik niet meer doorheb of ik echt gelukkig ben of dat er in de diepste kerkers mijn ziel ligt te verkrampen van de pijn. Nu ligt het open, maar zodra mijn muur er weer is merk ik niets meer van haar. Precies zoals vorige keren. Maar we blijven proberen.

**Geplaatst**: 11-06-17 13:57

Geplaatst: 11-06-17 13:57

CalipsoLover schreef:
Hij wist tot een week geleden niet echt dat er iets aan de hand was (we zijn nog niet lang samen), hij merkt soms wel dat ik heel wispelturig en opeens heel afstandelijk en onzeker kan reageren. Heb het hem dan vorige week gezegd dat het niet zo goed gaat met mij al een hele lange periode. Hij reageerde hier toen heel goed op, en zei dat hij me ging steunen wat dan ook. Maar ik vrees dat hij echt geen idee heeft wat voor een enorme impact dit heeft en wat voor een enorme rugzak ik meedraag. Ik kan het de ene moment heel erg naar mijn zin hebben met hem, en het andere wil ik zo snel mogelijk terug alleen zijn. Ik trek alles continu in twijfel en twijfel ook of ik er goed aan doe om nu überhaupt een vriend te hebben. Ook al is hij heel erg lief en zorgzaam.

En prolbeer ook daar transparant over te zijn, hoe moeilijk dat ook is. Want hoe eerlijker je naar elkaar bent, hoe meer je er samen aan kunt werken. Zo kun je je vriend ook de kans geven je te steunen. Wegrennen kan altijd nog, gef het op zijn minst een kans. Geef jezelf de kans

Ik huil heel veel, dat komt doordat ik een boek lees die nota bene mijn moeder me heeft uitgeleend: Kom hier, dat ik u kus, van Griet op den Beeck. Heftig boek, over wat het gedrag van ouders voor invloed op kinderen heeft(tenminste, het eerste deel, ben nog niet zo ver

). En dat triggert heel veel, haalt herinneringen naar boven die pijnlijk zijn. En dat zorgt voor veel verdriet. Ook voor de gedachte of t allemaal wel de moeite waard is.

Joska, fijn om wat van je te horen. Misschien is het voor jou interessant om lichaamsgerichte therapie (erbij) te doen. Zo leer je je 'muren' of 'maskers' eerder herkennen. Ik herken ze soms zelf ook moeilijk hoor, maar die dingen zitten er zo ingeslepen, je weet niet beter. Het is je overlevingsstand, je veilige zone.

**Geplaatst**: 11-06-17 18:05

Geplaatst: 11-06-17 18:05

Joolien,

Wat kan een boek, film of verhaal toch veel met je doen. Het is niet prettig dat die herinneringen weer bij je komen, maar wel goed in het verwerkingsproces. Net als huilen; het kan zeker helpen. Probeer te stoppen met lezen als het je even te zwaar wordt(al doe je dat vast al). En zink ook weer niet te ver weg in je huilen, het is om iets uit je lichaam te laten en niet bedoeld om de nare herinneringen je over te laten nemen.

Mijn huidige therapeut stelt haptonomie (geloof ik) voor, om me wat meer lichaamsbewust te maken. Cognitieve gedragstherapie (of de meeste hokjespsychologen zoals ik het zie) werkt bij mij niet goed omdat het bij mij een combinatie van verschillende factoren is en geen gemiddelde probleempjes zoals onzekerheid (ik heb helemaal geen last van de meeste puberproblemen). Wel wekken veel alternatieve methoden mijn interesse, zoals acupress-/punctuur, nou dan dus haptonomie en osteopathie of chiropractie. Mijn lichaam ervaart ook veel pijn, heb ik al jaren maar het kan zomaar dat dat is geweest om me te proberen wakker te schudden vanachter de maskers. Ik denk dat als er wat gebeurt aan de pijn, de balans ook wat beter wordt en mentaal duidelijker wordt gemaakt wat er aan de hand is en wat er allemaal gebeurt.

**Geplaatst**: 11-06-17 19:26

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-06-17 19:26

Nou het gaat weer lekker slecht met mij. Niet eten, niet willen eten, alleen maar in bed willen liggen en doodmoe zijn.

**Geplaatst**: 11-06-17 19:32

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-06-17 19:32

Zo herkenbaar Coldsummers. Ik heb ook weinig eetlust meer (in mijn geval niet erg want er mag makkelijk nog 13 kilo vanaf). Vandaag heb ik bij mij ouders gegeten en dat hielp wel. Bijna hele bord leeg. Vreemde ogen dwingen. Je gaat minder snel zitten klooien of weigeren in het gezelschap van andere die je aan zouden spreken op je gedrag. Af en toe minder of weinig eten, of een periode minder eten is niet erg.
Maar als je al dun bent en alleen maar afvalt en continue je lichaam niet geeft waar het om vraagt, is natuurlijk niet bevordelijk voor je lichamelijke en geestelijke gesteldheid. Dan bestaat de kans dat door energiegebrek je klachten erger worden. Maar ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Zit in precies dezelfde boot als jij. Ben alleen minder moe denk ik.
Probeer even wat laagdrempeligs te eten. Een banaan met een glas sap ofzo.

**Geplaatst**: 11-06-17 19:40

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-06-17 19:40

coldsummers,

Heb je ook last van het moeten overgeven? Dat je niks kan eten omdat je maag het er direct uitgooit?

En inderdaad, kijk goed uit voor je lichaam. Mijn broer(enorme angst voor overgeven) at al maanden slecht en bleef onder de 50 kg (jongen van 17, 1m80), maar toen hij twee weken ook geen avond meer at en 3 dagen alleen een crackertje daalde zijn hartslag naar 38 en was hij bijna dood. Hij voelde zich moe, misselijk en kon alleen maar in bed liggen. Die is toen opgenomen.

Alleen maar om te laten zien dat het heel snel gaat en blijf alsjeblieft iets eten. Crackertje, appeltje of banaantje, en niet teveel inspannen met die weinige energie die je inneemt.

**Geplaatst**: 11-06-17 23:52

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 11-06-17 23:52

Bedankt voor de tip Joolien. Ik heb vandaag met hem erover gesproken, heel even heel hard gehuild en voel me toch al wat beter.

Ik moet toch zeggen dat ik blij ben dit topic te hebben gevonden en te weten dat ik niet alleen ben. Voelde me een heel lange tijd alsof ik de enige was die hierdoor ging, en dit biedt mij op de een of andere manier toch een steun.

**Geplaatst**: 12-06-17 10:12

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-06-17 10:12

Heel goed Calipsolover. Zowel het huilen als het gesprek lucht vast op.
Je bent niet de enige inderdaad. Ik lig ook regelmatig te branden in bed (het letterlijk heet hebben van de stress), bang, moe, onbegrip voor het 'waarom'?

Ja waarom? We hebben allemaal problemen. Sommige lichamelijk andere geestelijk en sommige helaas beide.
Mijn moede zit in een rolstoel, is slechtziend en kan niet meer eten, zit aan intrafuneuse sondevoeding en heeft om de haverklap infecties. Ziekenhuis in en uit. Dat heb ik dan weer niet. Die wetenschap maakt me toch dankbaar. Ik kan tenminste nog lopen, zien, en eten.

**Geplaatst**: 12-06-17 20:04

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-06-17 20:04

Ja, denk dat iedereen wel zo z'n rugzakje heeft. Juist is die bij sommige iets groter dan bij anderen. Denk dat we allemaal blij mogen zijn dat we 'gezond' zijn. Ook al is dat psychisch niet altijd het geval. Het zou misschien zoveel erger zijn geweest... Maar dat maakt iemand anders zijn problemen natuurlijk niet minder. Ik heb de eerste 5 maand van mijn depressie ook zo gedacht, 'er zijn kinderen in Afrika die het veel erger hebben' waardoor ik niks zei, en opgelet, ik trok me hieraan ook op. Maar na een periode lukte dit niet meer. Zat constant ook in ontkenning met mezelf hierdoor.

Vandaag weer een hele slechte eet-dag, terug echt misselijk gevoel wanneer ik begin met eten. Maar wel al een vooruitgang geboekt, volgende week dinsdag eindelijk een intake-gesprek bij een psychotherapeut!