Bokt.nl

JoskaH schreef:

*Quote wegens te expliciete inhoud verwijderd*

CalipsoLover schreef:

JoskaH schreef:

*Quote wegens te expliciete inhoud verwijderd*

Als jij het zo romantiseert, is het WEL ernstig genoeg. Ik denk dat je dringend hulp nodig hebt, praat hier aub met je ouders over. Ik heb precies in dezelfde situatie gezeten op mijn 15. En je bent er heus niet trots op binnen een paar jaar. Die littekens herinneren je enkel aan slechte tijden en oh laat me zwijgen over het schaamtegevoel als je in een bikini rondloopt. Kop op meisje, ga alsjeblieft naar je ouders of iemand die je vertrouwt.

CalipsoLover schreef:

[naam] schreef:

*Quote wegens te expliciete inhoud verwijderd*

Als jij het zo romantiseert, is het WEL ernstig genoeg. Ik denk dat je dringend hulp nodig hebt, praat hier aub met je ouders over. Ik heb precies in dezelfde situatie gezeten op mijn 15. En je bent er heus niet trots op binnen een paar jaar. Die littekens herinneren je enkel aan slechte tijden en oh laat me zwijgen over het schaamtegevoel als je in een bikini rondloopt. Kop op meisje, ga alsjeblieft naar je ouders of iemand die je vertrouwt.

JoskaH schreef:

Na vanochtend een intake bij de psycholoog vna het revalidatiecentrum, is besloten dat ik moet worden opgenomen. Dus vandaag of morgen komen ze kijken of dit direct moet of een paar dagen mag wachten. Eng, maar het voelt toch best veilig. Ik vind het heel lastig te verwerken maar ben blij met de hulp.

Joolien schreef:

[naam] schreef:

Na vanochtend een intake bij de psycholoog vna het revalidatiecentrum, is besloten dat ik moet worden opgenomen. Dus vandaag of morgen komen ze kijken of dit direct moet of een paar dagen mag wachten. Eng, maar het voelt toch best veilig. Ik vind het heel lastig te verwerken maar ben blij met de hulp.

Toch goed dat ze inzien dat je hulp nodig hebt.

Beauty26 schreef:

Hoi hoi,

Ik kom even binnen vallen... heb niet alle 66 pagina's gelezen

Maar wel de begin pagina's globaal doorgelezen, maar eerlijk gezegd ben ik alles weer kwijt.

Ik heb al eerder een burn-out gehad, maar dit x lijkt het wel erger dan de vorige x.

Mijn man en ik hebben een zoontje van 20 maanden en soms denk ik wel eens dat ik gek word.

Ik ben op, doodop, ben moe kan slapen wat ik wil maar de energie blijft gewoon uit/weg. Het gehuil van de kleine man is me teveel, soms ontplof ik gewoon... dan begin ik te schreeuwen of geef een gil omdat ik gewoon puur uit onmacht niet meer weet wat ik moet doen.

Ik val uit tegen mijn man, tegen mijn kind, dieren... onthou werkelijk niks, mijn lontje word alsmaar korter. Heb nergens geen energie voor, alles lijkt me teveel.

Momenteel geen werk, en loop dus hele dag in mijn pyama... omdat ik gewoon geen energie heb om me aan te kleden en geen nut zie om me aan te kleden.

Ik heb aangegeven bij de praktijkondersteuner dat ik soms niet voor mezelf insta als ik alleen bij mijn zoontje ben, tot nu toe kan kan ik mezelf goed beheersen maar voor hoe lang nog vraag ik mezelf wel eens af?

Helaas doet de praktijkondersteuner er niks aan als ik dat zeg...

Ik wil rust...rust in mn leven & rust aan mijn hoofd, er hoeft maar iets te gebeuren en ik knap. Bv gisteren loopt er iets niet zoals t had moeten lopen, ( hypotheek konden we niet alleen op naam van mijn man krijgen en moeten dus ook op mijn naam doen, maar ik begin pas eind juni weer met werken. Plus maand proef tijd, en in tussen tijd hopelijk in een chalet met de honden + kat) maar dat is ook alles behalve ideaal. En dan denk ik wel s... als ik alles achter me laat en deze wereld verlaat heb ik dan de rust die ik zo graag wil? ( ik weet dat t niet goed is, maar heb t alleen als ik echt weer s een flinke tegenslag heb en dat er grwoon niet bij ksm hebben. En als ik dat tegen de praktijkondersteuner moet zeggen maar alles wat ik zeg komt weinig tot geen respons op).

Het enige wat de praktijkondersteuner zegt: is je moet bewegen... ja leuk maar als ik naar de winkel moet moet ik mezelf al 10x een schop onder mn kont geven..en dan nog is het moeizaam.

Ik loop dus zoals gezegd bij de praktijkondersteuner, maar daar heb ik niks aan.. dus ben opzoek naar een ander.

Sorry voor het wat warrige verhaal maar moest het even kwijt

coldsummers schreef:

Rocamor, Nee, nog niet. Maar die wil ik ook niet want voor mij zit het probleem niet bij de adoptie. Het probleem zit gewoon diep in mij en ik weet niet wat het is. Het enigste dat ik weet is dat het vrijwl niets met adoptie of het verlatingsgevoel te maken heeft omdat ik mij niet verlaten voel. Niet op die manier althans.