Ladyfee schreef:Je kan het ook zakelijk zien.
Jij geeft eicellen af en jij krijgt daar een vergoeding voor.
Een eitje is nog niks zonder zaadjes van de man.
Waar gaan jouw eicellen elke maand naar toe?
Ik zou het zelfs gewoon doen zonder vergoeding (alleen de onkosten) want ik weet als geen ander hoe het is als het niet wil lukken. Wij waren al een aantal jaar op het punt van acceptatie en het is dan ook voor ons een wondertje dat ik op mijn 40e dan toch nog zwanger ben van mijn eigen man. (probleem ligt bij hem weten we inmiddels).
Maar het is en blijft wel DNA en ik had voor ik mijn zus vond nooit gedacht dat DNA zo veel bepaalde. Ik was er altijd van overtuigd dat opvoeding veel en veel zwaarder woog.
Ladyfee schreef:CrazyCat had jij het heel erg gevonden als je nooit erachter was gekomen (ik weet adoptie is ook weer anders) wie jouw echte ouders zijn of heb je nog andere broers en zussen?
Achteraf gezien niet qua ouders wel qua zus. Maar ik heb het wel over een volle zus dus het is niet helemaal vergelijkbaar aangezien eiceldonatie altijd half is natuurlijk. Ik was ook echt gewoon gelukkig gebleven zonder het te weten hoor, maar er knaagt wel altijd iets aan je. Maar dat heeft denk ik het meeste te maken met dat je graag de redenen wil weten waarom je bent afgestaan. Ik heb wel altijd geweten dat ik een zus had en je vraagt je toch wel af "zou het" als je iemand tegen komt die qua uiterlijk en leeftijd voldoet aan wat je moeder/zus had kunnen zijn.
Ik ben nog steeds groot voorstander van eicel/sperma donatie hoor, maar ik vind wel dat men er niet te licht over mag denken wat DNA bepaald. En dat had ik voorheen nooit gedacht.