Burn-out/depressie lotgenoten?
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- Janneke2
-
- Berichten: 23646
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 26-05-17 11:10
- Anoniem
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 26-05-17 12:04
Calipso, mijn vader kon me ook pijn doen maar ik heb het contact verbroken. Zodat ik het eea kon verwerken.
- CalipsoLover
-
- Berichten: 5665
- Geregistreerd: 14-08-11
Geplaatst: 26-05-17 13:13
Joolien schreef:Sterkte met de opname. Lijkt me ook heel spannend. Maar je zit hopelijk op de juiste plek.
Calipso, mijn vader kon me ook pijn doen maar ik heb het contact verbroken. Zodat ik het eea kon verwerken.
Ja heb er ook al aan gedacht om dit te doen, maar lijkt me nogal drastisch aangezien ik hem daar ook pijn mee zou doen, en als we elkaar zien, we soms wel nog overeen komen. Ik bezoek hem alleen niet meer tijdens mijn vakanties. Hij is gewoon enorm narcistisch, dus hij weet het ook wel te manipuleren...
Veel succes met je opname DynamiteS, we duimen voor je!
- DynamiteS
-
- Berichten: 1267
- Geregistreerd: 04-07-13
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 26-05-17 16:12
- Anoniem
- Berichten: 510
- Geregistreerd: 14-12-15
Geplaatst: 26-05-17 17:35
6 jaar geleden, op de basisschool, werd ik enorm gepest. Omdat mijn beide broers met zware problemen zaten en ik vond dat ik niet significant genoeg was heb ik mijn ouders er niet mee belast. Helaas resulteerde dat in een depressie en kreeg ik steeds meer gedachten over de dood. Toen ik per ongeluk een van mijn verhalen over dood liet vallen wat mijn juf zag, nam ze contact op met mijn ouders en schakelden ze een Forta groep psychologe in. Deze focuste met name op het pesten en heeft me nauwelijks geholpen. Wel heeft ze me mijn problemen weer goed klein gemaakt en onbelangrijk doen lijken en ze weggestopt. Dit alles was in mijn 10e levensjaar. Een paar jaar ging het prima, de pesters gingen van school en ik kreeg een best leuk vriendengroepje op de middelbare school. Mijn jaloezie en onzekerheid zorgde er in het 2e schooljaar voor dat ik me steeds meer afzonderde van mijn vriendinnen, en uiteindelijk weer depressief was. Ik stuurde hen een berichtje dat het niet goed met me ging en dat ik voorlopig afstand wilde. Ze hebben geen contact met me opgenomen(ik had stiekem behoefte aan aandacht en hoopte dat er iemand zou reageren en helpen, het tegenovergestelde gegeurde en ze wilden niks meer met me te maken hebben). Dit deed mij veel pijn, en ik ben bij een mentale coach gekomen. Ze heeft me veel zware dingen laten vertellen, het leek wel te helpen maar na de sessie was het resultaat weg. Na een paar hele zware maanden kreeg ik contact met het andere groepje meiden uit mijn klas(we gingen met de hele 3e klas op reis naar York en ik was als de dood bij mijn oude vrienden te komen dus vroeg of ik bij hen mocht slapen tijdens de reis) en zodoende vond ik mijn heil bij hen. De problemen bleven natuurlijk nog sluimeren en nu komen ze na al die jaren eruit zonder oorzaak, en heftig ook. Bijna elke nacht huil ik me in slaap, als ik een mes oppak moet ik hem gauw weer neerleggen voor mijn eigen veiligheid. Als ik medicijnen vind bedenk ik me dat ik die kan gebruiken. Want ik ben klaar met het gevecht. Ik heb altijd de sluimerende buien gehad maar nu is dat elke dag. Ik heb goede momenten, maar als ik ook maar even word herinnerd aan mijn problemen zit ik weer in mijn diepe zwarte put en ben ik zo, zo moe. Ik wil niks meer. Als er iets leuks gebeurt voel ik me schuldig dat ik blij ben en word meteen weer somber. Ik ben nu elke dag thuis van school, want ik red het niet((waarschijnlijk is het een samenloop met burn-out ). Ik voel me doelloos, het heeft geen nut meer. Mijn dromen gaan niet uitkomen, dus ik heb ook niks om op lange termijn op te verheugen. Het enige waar ik me op verheug is mijn paard, mijn rots in de branding.
Sorry voor het lange verhaal, waar het grote probleem((te lang heel erg overbelast zinn) niet duidelijk in voorkomt. Ik hoop dat we elkaar wat kunnen steunen.
Ik lees dat er iemand net opgenomen is. Wat fijn voor je, ik kan me heel goed voorstellen dat het ook even rot wn spannend is maar het is wel heel fijn dat je nu 24/7 in de gaten gehouden wordt en geholpen wordt.
Het is inderdaad jammer dat er zo'n tekort in de zorg is. Je zou willen dat iedereen, ongeacht of het nou acuut is of langdurig naar gewoon direct goed geholpen kan worden.
- coldsummers
-
- Berichten: 2060
- Geregistreerd: 19-06-12
- Woonplaats: Zuid-Holland
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 26-05-17 19:59
Met mij gaat het slecht, denk ik. Ik weet het even niet meer. Werd vanochtend veel te vroeg wakker en kon niet slapen, kon ook mn bed niet uitkomen en het voelde echt kak. Daarna eindelijk naar werk, ging ook niet lekker. Na werk hadden we een werkoverleg en de tranen stonden in mijn ogen, terwijl er geen eens een reden voor was. Toen ik eenmaal thuis kwam gaan eten (amper kunnen eten; ben 4 kilo kwijt in een veel te kort tijdbestek), daarna gaan douchen en toen kwamen de tranen. Ik heb echt geen idee waar het vandaan komt. Ik herken dingen vanuit mn signaleerings plan en merk ook aan mezelf dat het flink slechter gaat. Ik zit enorm te twijfelen over medicijnen, ik voel me echt zo poedersuiker en ik weet het niet meer.
- Anoniem
- Berichten: 510
- Geregistreerd: 14-12-15
Geplaatst: 26-05-17 20:07
coldsummers schreef:[naam] zelf heb ik ook bij Forta Groep gezeten, en ik ben er zelf ook niet over te spreken. Ik gaf dingen aan, belangrijke dingen, die werden compleet genegeerd en toen kwam ik dus echt in crisis.
Met mij gaat het slecht, denk ik. Ik weet het even niet meer. Werd vanochtend veel te vroeg wakker en kon niet slapen, kon ook mn bed niet uitkomen en het voelde echt kak. Daarna eindelijk naar werk, ging ook niet lekker. Na werk hadden we een werkoverleg en de tranen stonden in mijn ogen, terwijl er geen eens een reden voor was. Toen ik eenmaal thuis kwam gaan eten (amper kunnen eten; ben 4 kilo kwijt in een veel te kort tijdbestek), daarna gaan douchen en toen kwamen de tranen. Ik heb echt geen idee waar het vandaan komt. Ik herken dingen vanuit mn signaleerings plan en merk ook aan mezelf dat het flink slechter gaat. Ik zit enorm te twijfelen over medicijnen, ik voel me echt zo poedersuiker en ik weet het niet meer.
Is het deze dag alleen? Of gewoon laatste tijd? Heb je momenteel psychische hulp?
Medicijnen zijn fijn en makkelijk, maar heb je zin om dan straks door de afbouw te gaan? Dat is toch heel zwaar.
En dikke
Laatst bijgewerkt door Anoniem op 26-05-17 20:18, in het totaal 1 keer bewerkt
- coldsummers
-
- Berichten: 2060
- Geregistreerd: 19-06-12
- Woonplaats: Zuid-Holland
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 26-05-17 20:10
- Anoniem
- Berichten: 510
- Geregistreerd: 14-12-15
Geplaatst: 26-05-17 20:21
coldsummers schreef:Vandaag weer extra erg, afgelopen week en deze week zijn qua cijfers (moest bijhouden hoe ik me voelde door middel van de dag een cijfer te geven) niet boven de 6 uitgekomen en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Ik zit nu bij PsyQ en ik ben enorm blij met de hulp die ik daar krijg. De behandeling start nog niet, ik heb nog steeds stabilisatie omdat ik een maand geleden een zelfmoordpoging heb gedaan. Waarschijnlijk krijg ik weer EMDR en andere dingen maar dat hoor ik over een iets minder dan een maand.
En ze kunnen het niet combineren dat je naast stabilisatie ook weer verder wordt geholpen? Of is er nu alleen maar ruimte voor herstel en niet voor vooruitgang. Het is wel heel poedersuiker inderdaad, fijn dat je wel goede hulp hebt nu. Je week is nu dus gewoon een rotweek, hopelijk gaat dat zometeen weer wat beter als ze je verder kunnen helpen. Zijn er in het bijzonder dingen gebeurd die je week onder de 6 houden?
- coldsummers
-
- Berichten: 2060
- Geregistreerd: 19-06-12
- Woonplaats: Zuid-Holland
Geplaatst: 26-05-17 20:28
JoskaH schreef:coldsummers schreef:Vandaag weer extra erg, afgelopen week en deze week zijn qua cijfers (moest bijhouden hoe ik me voelde door middel van de dag een cijfer te geven) niet boven de 6 uitgekomen en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Ik zit nu bij PsyQ en ik ben enorm blij met de hulp die ik daar krijg. De behandeling start nog niet, ik heb nog steeds stabilisatie omdat ik een maand geleden een zelfmoordpoging heb gedaan. Waarschijnlijk krijg ik weer EMDR en andere dingen maar dat hoor ik over een iets minder dan een maand.
En ze kunnen het niet combineren dat je naast stabilisatie ook weer verder wordt geholpen? Of is er nu alleen maar ruimte voor herstel en niet voor vooruitgang. Het is wel heel poedersuiker inderdaad, fijn dat je wel goede hulp hebt nu. Je week is nu dus gewoon een rotweek, hopelijk gaat dat zometeen weer wat beter als ze je verder kunnen helpen. Zijn er in het bijzonder dingen gebeurd die je week onder de 6 houden?
Ja precies, we zijn wel bezig met praten en alles. En dat helpt wel.
Nee, er is niets speciaals of bijzonders gebeurd. Vanochtend werd ik wakker en het zat gewoon niet lekker. Ik weet niet hoe ik eht moet uitleggen maar dan voel ik me enorm klote.
- Anoniem
- Berichten: 510
- Geregistreerd: 14-12-15
Geplaatst: 26-05-17 20:32
coldsummers schreef:[naam] schreef:
En ze kunnen het niet combineren dat je naast stabilisatie ook weer verder wordt geholpen? Of is er nu alleen maar ruimte voor herstel en niet voor vooruitgang. Het is wel heel poedersuiker inderdaad, fijn dat je wel goede hulp hebt nu. Je week is nu dus gewoon een rotweek, hopelijk gaat dat zometeen weer wat beter als ze je verder kunnen helpen. Zijn er in het bijzonder dingen gebeurd die je week onder de 6 houden?
Ja precies, we zijn wel bezig met praten en alles. En dat helpt wel.
Nee, er is niets speciaals of bijzonders gebeurd. Vanochtend werd ik wakker en het zat gewoon niet lekker. Ik weet niet hoe ik eht moet uitleggen maar dan voel ik me enorm klote.
Je hoeft het ook niet uit te leggen hoor, wat je voelt voel je. Soms is het heerlijk weer, gaat alles goed met je maar voel je je toch verschrikkelijk. Dat is helaas gewoon zo. Ik duim voor je.
- Anomien
- Berichten: 8022
- Geregistreerd: 10-11-09
- Woonplaats: Ommen
Geplaatst: 26-05-17 21:19
DynamiteS schreef:Ik ben nu op de afdeling, koffer uitgepakt en al een eerste kennismaking gehad met de anderen. Gelukkig een warm omtvangst dus dat geeft al wat vertrouwen dat het goed komt.
En misschien wordt het gewoon beter hè?
Wie weet vind jij daar veel antwoorden
Veel liefs en alvast een dikke knuffel!
- DynamiteS
-
- Berichten: 1267
- Geregistreerd: 04-07-13
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 27-05-17 01:16
Jee wat balen dat iedereen steeds slechter lijkt te gaan.. Dikke knuffel
- Little_Gift
-
- Berichten: 3646
- Geregistreerd: 05-09-07
- Woonplaats: België
Geplaatst: 27-05-17 05:53
Ik had een assistent, echter, deze heeft 12/5 de boel laten stikken en heeft zich ziek gemeld (nadat hij op het matje geroepen werd bij de "grote" baas).
Hij was zogezegd meteen ziek tem 27/5, echter, nu heeft de baas als tegenactie hem ontslaan in zijn ziekte (was nog maar 3 maand bij ons in dienst) en betaalt hem dus zijn 2 weken opzeg uit.
Maar... nu het grote "probleem" => ik ben dus nu alleen... en elke nacht moeten de 25 vrachtwagens gevuld worden en op rit vertrekken en moeten de 25 chauffeurs dus begeleid worden, documenten klaargemaakt worden enz... en aangezien ik verantwoordelijk ben... wil dat dus zeggen dat ik al 19 nachten na elkaar aan het werk ben, zonder ook maar 1 rustdag.
Ik had normaal afgelopen week een week verlof, maar die heb ik dus moeten annuleren...
Ik voel dat ik op raak, kan niet veel meer verdragen, duizel op mijn benen, ben elke voormiddag misselijk tot op het randje van overgeven... heel mijn lichaam doet zeer... gisteren bijna een fataal ongeluk op weg naar het werk omdat mijn reactie en waarneming gewoon aan het zakken is...
Ik hou dit niet meer en de baas? Die is heerlijk een week op verlof
Ondertussen is er nog niemand nieuw in zicht om de functie assistent op te vullen plus, deze moet uiteraard ook eerst opgeleerd worden en wie doet dat? Juist... IK...
Wat nu?
- pateeke
- Berichten: 2692
- Geregistreerd: 12-05-06
Geplaatst: 27-05-17 08:46
Little_Gift schreef:Wat nu?
Nu kies je voor jezelf en neem je rust. Dat heb je duidelijk nodig. Je bent 'verantwoordelijke', prima, maar je kan niet een heel bedrijf draaiende houden in je uppie. Jij bent ook een mens en hebt ook rust nodig.
Little_Gift schreef:Ik voel dat ik op raak, kan niet veel meer verdragen, duizel op mijn benen, ben elke voormiddag misselijk tot op het randje van overgeven... heel mijn lichaam doet zeer... gisteren bijna een fataal ongeluk op weg naar het werk omdat mijn reactie en waarneming gewoon aan het zakken is...
Dit zijn zeer duidelijke signalen van je lichaam, doe daar iets mee, luister ernaar.
Ik kan snappen dat je werk je veel waard is, maar is het het echt waard dat je er volledig aan onderdoor gaat zodat je misschien lange tijd (maanden, jaar,..) gewoon niets meer kan doen? Of je door vermoeidheid inderdaad een ongeluk of zo krijgt?
- Anoniem
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 27-05-17 10:19
- Janneke2
-
- Berichten: 23646
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Geplaatst: 27-05-17 11:27
coldsummers schreef:Vandaag weer extra erg, afgelopen week en deze week zijn qua cijfers (moest bijhouden hoe ik me voelde door middel van de dag een cijfer te geven) niet boven de 6 uitgekomen en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Ik zit nu bij PsyQ en ik ben enorm blij met de hulp die ik daar krijg. De behandeling start nog niet, ik heb nog steeds stabilisatie omdat ik een maand geleden een zelfmoordpoging heb gedaan. Waarschijnlijk krijg ik weer EMDR en andere dingen maar dat hoor ik over een iets minder dan een maand.
Stabilisatie heb je in soorten en maten. En het doel lijkt me, dat je qua "cijfers" weer op die 6 kunt komen. (Na verwerken kan het cijfer hoger worden...)
Dus vraag de therapeut maar het hemd van het lijf wat hij/zij denkt, dat "jij het cijfer kunt opkrikken".
...en denk kritisch mee, of je het snapt, of het haalbaar is of juist meer stress geeft, etc etc.
Succes!
- Janneke2
-
- Berichten: 23646
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Geplaatst: 27-05-17 11:39
Little_Gift schreef:Ik denk dat ik hier ook op afsteven... sinds 10/5 non - stop fulltime aan het werk... ik ben verantwoordelijke van de logistiek & transport in ons bedrijf en heb 25 vrachtwagens rijden voor me. Mijn shiften beginnen om 2u30 's nachts tot 11u 's ochtends...
Ik had een assistent, echter, deze heeft 12/5 de boel laten stikken en heeft zich ziek gemeld (nadat hij op het matje geroepen werd bij de "grote" baas).
Hij was zogezegd meteen ziek tem 27/5, echter, nu heeft de baas als tegenactie hem ontslaan in zijn ziekte (was nog maar 3 maand bij ons in dienst) en betaalt hem dus zijn 2 weken opzeg uit.
Zozo.
Dat is geen professionele baas en de wettelijke regels lapt mij maar aan zijn laars alsof het niets is.
Citaat:Maar... nu het grote "probleem" => ik ben dus nu alleen... en elke nacht moeten de 25 vrachtwagens gevuld worden en op rit vertrekken en moeten de 25 chauffeurs dus begeleid worden, documenten klaargemaakt worden enz... en aangezien ik verantwoordelijk ben... wil dat dus zeggen dat ik al 19 nachten na elkaar aan het werk ben, zonder ook maar 1 rustdag.
...als gezegd: geen professionele aanpak.
Van je baas wel te verstaan.
Jij doet je stinkende best, daar gaat het niet om, maar dadelijk ben jij ook ziek ""en moet je de baas in de steek laten"".
Hopelijk zijn de premies ziektewet volgens de regels betaald, anders vis je daar ook achter het net.
Citaat:Ik had normaal afgelopen week een week verlof, maar die heb ik dus moeten annuleren...
...en wat staat daar tegen over...?
Een gratificatie?
Garantie voor extra rustdagen??
Citaat:Ik voel dat ik op raak, kan niet veel meer verdragen, duizel op mijn benen, ben elke voormiddag misselijk tot op het randje van overgeven... heel mijn lichaam doet zeer... gisteren bijna een fataal ongeluk op weg naar het werk omdat mijn reactie en waarneming gewoon aan het zakken is...
OEF!!!!
Gelukkig was het niet echt bingo....
Ik hoop maar, dat je tenminste op kosten van de baas per taxi naar het werk komt, want je bent een gevaar voor jezelf en anderen.
Citaat:Ik hou dit niet meer en de baas? Die is heerlijk een week op verlof
Ondertussen is er nog niemand nieuw in zicht om de functie assistent op te vullen plus, deze moet uiteraard ook eerst opgeleerd worden en wie doet dat? Juist... IK...
Wat nu?
Het drie dubbel overgehaald stuk vreten!!!
Voordeel: de taxi en het afhaalrestaurant, daar gaat niemand over zeuren.
En ik zou zeggen: als jouw baas niet wil luisteren, laat hem dan maar voelen: zodra hij terug is, ga jij de ziektewet in.
En laat je niet overdonderen: ontstaan is niet mogelijk.
- Little_Gift
-
- Berichten: 3646
- Geregistreerd: 05-09-07
- Woonplaats: België
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 28-05-17 05:08
- pateeke
- Berichten: 2692
- Geregistreerd: 12-05-06
Geplaatst: 28-05-17 10:24
Little_Gift schreef:Janneke, nochtans is dat net wel de reden van alle ellende hier op het ogenblik... het feit dat ze mijn assistent in zijn ziekte ontslaan hebben.
Je kan je wel de vraag stellen waarom hij zich ziek gemeld heeft natuurlijk.
Je verhaal klinkt alsof er veel en veel meer aan de hand is dan dat jouw assistent zich ziek gemeld heeft. Dat het nu niet loopt is overigens niet de 'schuld' van die assistent. In veel gevallen zijn zo'n situaties een samenloop van een minder adequaat (personeels)beleid en een werknemer die zich heel verantwoordelijk voelt, alles graag goed wil doen en grenzen te weinig aangeeft.
- Indestal
- Berichten: 3591
- Geregistreerd: 26-06-15
Geplaatst: 28-05-17 10:31
Edit...
Kom je eigen topic tegen.....mensen snappen niet dat je in deze oliebol terecht kunt komen...ik denk in dit topic meer mensen wel....sterkte! Ik ben met 34 in deze ellende gemanoeuvreerd door werkdruk, eigen werkethiek, slim collegawegduikmentaliteit en wegkijkmanagement...ben toen in een hele zware burn out gekomen, 3 jaar zoet mee geweest, gezondheidsschade opgelopen, niemand aan de zijlijn vanuit werk, dus wees allert...kom voor je zelf op en kijk ook even naar binnen of je niet te gedisciplineerd bent, te veel werkwillend, te veel verantwoordelijkheid voelt.. iedereen heeft een breekpunt..de een geestelijk, de ander lichaamlijk!
- coldsummers
-
- Berichten: 2060
- Geregistreerd: 19-06-12
- Woonplaats: Zuid-Holland
Re: Burn-out/depressie lotgenoten?
Geplaatst: 28-05-17 13:01
- Janneke2
-
- Berichten: 23646
- Geregistreerd: 28-02-13
- Woonplaats: Ergens in Drenthe
Geplaatst: 28-05-17 13:39
coldsummers schreef:Nou ik zit er echt helemaal doorheen. Derde dag dat ik nu zit te huilen. Ik weet het echt niet meer en alles gaat fout.
Rot hoor, dat je er helemaal doorheen zit...!
"Huilen en huilen is twee" - soms is het een kwestie dat de ellende er uit komt, en vooral als je ook getroost, gezien, erkend wordt
kan het zoden aan een dijk zetten. Maar 'alles gaat fout' klinkt niet fijn.
Nu is een opname geen kwestie van prestatie ("je hoeft alleen maar 'te zijn ', je pijn te laten zien", zeggen de optimisten) -
maar soms is de sfeer hier niet naar.
(Opname heeft een kant dat je met 10 mensen samen bent die jij niet hebt uitgezocht en die allemaal 'tegen het plafond' zitten. Gesteld dat er dan een strijd woedt om wie de meeste aandacht van de staf krijgt etc etc - brrr.)
- coldsummers
-
- Berichten: 2060
- Geregistreerd: 19-06-12
- Woonplaats: Zuid-Holland
Geplaatst: 28-05-17 14:06
Janneke2 schreef:coldsummers schreef:Nou ik zit er echt helemaal doorheen. Derde dag dat ik nu zit te huilen. Ik weet het echt niet meer en alles gaat fout.
Rot hoor, dat je er helemaal doorheen zit...!
"Huilen en huilen is twee" - soms is het een kwestie dat de ellende er uit komt, en vooral als je ook getroost, gezien, erkend wordt
Maar 'alles gaat fout' klinkt niet fijn.
Nu is een opname geen kwestie van prestatie ("je hoeft alleen maar 'te zijn ', je pijn te laten zien", zeggen de optimisten) -
maar soms is de sfeer hier niet naar.
(Opname heeft een kant dat je met 10 mensen samen bent die jij niet hebt uitgezocht en die allemaal 'tegen het plafond' zitten. Gesteld dat er dan een strijd woedt om wie de meeste aandacht van de staf krijgt etc etc - brrr.)
Ik ben nog nooit opgenomen. Maar als ik zo mn signaleeringsplan zie, zit ik nu dus al op ernstig (crisis is de volgende). Ik weet niet of ik morgen wil werken, ik zit alles op te schrijven en alleen maar te huilen om de kleinste dingen.