Bokt.nl

coldsummers schreef:

Azmay: precies. Ik moest stiekem lachen om "Helaas was er geen plek" opmerking, hihi. Maar het is wel zo. Wil je hulp, krijg je het niet. Er moet eerst wat serieus gebeuren voordat ze het inzien dat het echt goed mis is. En ik voel dat het bij mij weer goed mis gaat. Mn moeder vroeg gisteren wat er was en of ik nare gedachtes had om mezelf wat aan te doen. Ik heb nee gezegd, maar ik wilde dit dus wel, en nog steeds. Maar ik kan mijn meer dan twee maanden "clean streak" niet vebreken, dan ga ik me nog slechter voelen ben ik bang. En ik ben zo trots dat ik het al zo lang heb volgehouden. Maar gisteren zat ik er echt doorheen.

Azmay schreef:

coldsummers schreef:

Azmay: precies. Ik moest stiekem lachen om "Helaas was er geen plek" opmerking, hihi. Maar het is wel zo. Wil je hulp, krijg je het niet. Er moet eerst wat serieus gebeuren voordat ze het inzien dat het echt goed mis is. En ik voel dat het bij mij weer goed mis gaat. Mn moeder vroeg gisteren wat er was en of ik nare gedachtes had om mezelf wat aan te doen. Ik heb nee gezegd, maar ik wilde dit dus wel, en nog steeds. Maar ik kan mijn meer dan twee maanden "clean streak" niet vebreken, dan ga ik me nog slechter voelen ben ik bang. En ik ben zo trots dat ik het al zo lang heb volgehouden. Maar gisteren zat ik er echt doorheen.

Misschien dan toch eens met je moeder praten? (ik weet niet hoe de relatie met jouw moeder is)
Het is een verdomd moeilijk gesprek maar lucht wel op, dan draag je de last niet meer alleen.

coldsummers schreef:

@CalipsoLover: Ik heb net dan een halve pizza gegeten maar ook echt met moeite en ik voel me nu enorm schuldig dat ik het het liefst direct uit mn lichaam wil verwijderen. Ik heb daarvoor nog twee uur geslapen en ik voelde me daarna nog slechter dan vanochtend. Het liefst duik ik nu ook gewoon weer het bed in.
Pijnstillers zijn voor mij, sinds mn zelfmoordpoging, echt een no go. Mn ouders hebben deze dan ook verstopt. Ik had er namelijk 20 ingenomen en daarbij ook nog alcohol genuttigd. Ik werd de volgende dag wakker, heb tegen mn ouders gelogen dat ik film ging kijken bij een vriendin, maar die vriendin zij dat ik naar het ziekenhuis moest. Ik heb zelf met die vriendin nog gereden en ik weet niet eens hoe ik het heb gedaan want alles is een groot zwart gat onderhand. Nachtje op de intensive care moeten liggen en de volgende ochtend kwam de psychiater. M'n lichaam heeft de week erna nog heel veel moeten doen om zichzelf te herstellen, wel ben ik die maandag (het was op vrijdag avond gebeurd) naar mn werk gegaan en heb ik ongeveer een hele week gewerkt. Dit omdat als ik thuis zat het helemaal niet goed ging.

CalipsoLover schreef:

coldsummers schreef:

@CalipsoLover: Ik heb net dan een halve pizza gegeten maar ook echt met moeite en ik voel me nu enorm schuldig dat ik het het liefst direct uit mn lichaam wil verwijderen. Ik heb daarvoor nog twee uur geslapen en ik voelde me daarna nog slechter dan vanochtend. Het liefst duik ik nu ook gewoon weer het bed in.
Pijnstillers zijn voor mij, sinds mn zelfmoordpoging, echt een no go. Mn ouders hebben deze dan ook verstopt. Ik had er namelijk 20 ingenomen en daarbij ook nog alcohol genuttigd. Ik werd de volgende dag wakker, heb tegen mn ouders gelogen dat ik film ging kijken bij een vriendin, maar die vriendin zij dat ik naar het ziekenhuis moest. Ik heb zelf met die vriendin nog gereden en ik weet niet eens hoe ik het heb gedaan want alles is een groot zwart gat onderhand. Nachtje op de intensive care moeten liggen en de volgende ochtend kwam de psychiater. M'n lichaam heeft de week erna nog heel veel moeten doen om zichzelf te herstellen, wel ben ik die maandag (het was op vrijdag avond gebeurd) naar mn werk gegaan en heb ik ongeveer een hele week gewerkt. Dit omdat als ik thuis zat het helemaal niet goed ging.

Denk dat je dit aan je psycholoog wel moet melden van het eten. Als je niet blij bent kan je altijd vermageren, maar dan wel op een gezonde evenwichtige manier ipv in hongerstaking te gaan of alles uit te spugen, weet dat ik niet degene ben die moet spreken maar ok

Snap het, als ik me rot voel ben ik liever ook op school dan thuis. Maar is toch altijd een uitdaging om s'ochtends het bed uit te komen.

Luca03 schreef:

Het is zo, in België is het helaas niet anders. Er moet idd eerst iets ernstig gebeuren voor ze je helpen.

Knert schreef:

Luca03 schreef:

Het is zo, in België is het helaas niet anders. Er moet idd eerst iets ernstig gebeuren voor ze je helpen.

Dat is zo absurt... terwijl wij zelf gewoon weten wanneer het fout gaat. Veel eerder dan we hulp krijgen..

Luca03 schreef:

Het is absurt maar helaas niet anders... anders zat ik nu weer in opname maar ja, ik vind het de moeite niet want er is nooit plaats, zeggen ze.

CalipsoLover schreef:

@coldsummers: Maar als je zelf weet dat je eigenlijk te weinig binnen krijgt voor wat je doet, waarom begin je dan niet aan een evenwichtig en gezond dieet? Ik zag gisteren bijvoorbeeld een filmpje van mezelf dat een vriendin van mij had gemaakt, en merkte dat ik echt zeer veel vermagerd ben... Ben er me dus wel van bewust, en ik denk jij ook?

pateeke schreef:

Luca03 schreef:

Het is absurt maar helaas niet anders... anders zat ik nu weer in opname maar ja, ik vind het de moeite niet want er is nooit plaats, zeggen ze.

De plaatsen zijn inderdaad schaars, door de wijzigingen in het zorglandschap onder andere. Dat wil echter niet zeggen dat je er geen vraag naar kan hebben...
Is er anders geen mobiel team waar je beroep op kan doen? Dus iemand die bij jou in de thuissituatie komt om jou te begeleiden bij de moeilijkheden die je ondervindt?

Luca03 schreef:

Die zijn helaas ook druk bezet.. morgen weer naar m'n eigen psycholoog, gaat deugd doen hoop ik.

Phoya schreef:

Ik denk 3 maanden geleden heb ik 24 uur op de intensive care gelegen na een suicidepoging. Afgelopen week ben ik weer in crisis geraakt met gedachten aan de dood, en werd niet opgenomen omdat er geen plek was. Ik kan dan boos worden. Maar dan wordt ik boos op de mensen die me helpen en van wie ik afhankelijk ben. Die energie en verstandhouding die je dan creëert is slecht voor de hele situatie. Blijkbaar zijn er mensen die het dan toch nog zwaarder hebben. Het is super vervelend als je door een hel gaat en je kan niet opgenomen worden. Maar de hulpverlening doet wat ze kunnen. Zoals wij ons slecht en suïcidaal voelen, zo zijn er nog 20 in de regio. Ze nemen de moeite om bij iedereen langs te gaan met een vooraadje pammetjes en dan maken ze een inschatting: wie gaat zichzelf het snelst doodmaken? De 3 die echt op het randje zitten nemen ze mee. De rest geven ze kalmerende pillen. Dat is nou eenmaal hoe het werkt.

Phoya schreef:

Ik denk 3 maanden geleden heb ik 24 uur op de intensive care gelegen na een suicidepoging. Afgelopen week ben ik weer in crisis geraakt met gedachten aan de dood, en werd niet opgenomen omdat er geen plek was. Ik kan dan boos worden. Maar dan wordt ik boos op de mensen die me helpen en van wie ik afhankelijk ben. Die energie en verstandhouding die je dan creëert is slecht voor de hele situatie. Blijkbaar zijn er mensen die het dan toch nog zwaarder hebben. Het is super vervelend als je door een hel gaat en je kan niet opgenomen worden. Maar de hulpverlening doet wat ze kunnen. Zoals wij ons slecht en suïcidaal voelen, zo zijn er nog 20 in de regio. Ze nemen de moeite om bij iedereen langs te gaan met een vooraadje pammetjes en dan maken ze een inschatting: wie gaat zichzelf het snelst doodmaken? De 3 die echt op het randje zitten nemen ze mee. De rest geven ze kalmerende pillen. Dat is nou eenmaal hoe het werkt.

Janneke2 schreef:

Wat idd "niet werkt" is boos worden op de hulpverleners met wie je te maken hebt - ten eerste ben jij er van afhankelijk (ook al geen feest!)
ten 2e kunnen die mensen op de werkvloer kunnen er weinig tot niets aan doen dat ze te weinig collega's hebben en daarom te weinig voor hun cliënten kunnen doen.
3e: de hulpverleners met hart voor hun cliënten balen er net zo goed van!

Dingen benoemen kan zin hebben: "ik ben blij dat u even langs komt, u doet uw best - maar ik baal van de tekorten!"
Dan is duidelijk dat de woede niet op de persoon van de hulpverlener is gericht, en drie tegen een dat de persoon tegenover jou je groot gelijk geeft mbt balen van de bezuinigingen. Niet dat het gesprek per se over politiek moet gaan, maar dan is duidelijk dat cliënt en hulpverlener in principe 'aan de zelfde kant staan'.
En nadat jouw woede (laat ons zeggen "op de politiek") geuit is, is de lucht geklaard en kun je de resterende tijd ook zinnig gebruiken.

Joolien schreef:

Phoya schreef:

Ik denk 3 maanden geleden heb ik 24 uur op de intensive care gelegen na een suicidepoging. Afgelopen week ben ik weer in crisis geraakt met gedachten aan de dood, en werd niet opgenomen omdat er geen plek was. Ik kan dan boos worden. Maar dan wordt ik boos op de mensen die me helpen en van wie ik afhankelijk ben. Die energie en verstandhouding die je dan creëert is slecht voor de hele situatie. Blijkbaar zijn er mensen die het dan toch nog zwaarder hebben. Het is super vervelend als je door een hel gaat en je kan niet opgenomen worden. Maar de hulpverlening doet wat ze kunnen. Zoals wij ons slecht en suïcidaal voelen, zo zijn er nog 20 in de regio. Ze nemen de moeite om bij iedereen langs te gaan met een vooraadje pammetjes en dan maken ze een inschatting: wie gaat zichzelf het snelst doodmaken? De 3 die echt op het randje zitten nemen ze mee. De rest geven ze kalmerende pillen. Dat is nou eenmaal hoe het werkt.

Ik vind dit ook een gevaarlijke denkwijze, want daardoor krijg je de kans om je eigen klachten niet serieus te gaan nemen. Het idee 'ach anderen hebben het vast erger' kan ervoor zorgen dat je jezelf niet serieus neemt en je gevoel/klachten/problemen gaat ondermijnen. Het feit dat je aan de dood denkt, is gewoon ontzettend heftig en niet goed. Daar heb je echt wel rap hulp voor nodig, want blijkbaar ziet jouw hoofd geen andere uitweg dan de dood.