Zo, ik kom hier ook maar weer eens even buurten.
Ik heb niet helemaal bij gelezen. Sinds mijn laatste post hier is er veel gebeurd. Ik ga proberen om kort even mijn verhaal te doen.
Na mijn laatste gesprek bij de psycholoog leek ik eerst wel een beetje verdoofd, daarna zat ik er helemaal doorheen. Weer terug naar de huisarts en uiteindelijk de crisisdienst op bezoek gehad. Ik voelde me een wandelende tijdbom. Als ik met de hond buiten liep durfde ik bij wijze van spreke niet eens een steentje weg te schoppen, omdat ik bang was dan helemaal door het lint te gaan.
Vrijdag heb ik een intake-gesprek bij de psychiater van dezelfde instelling als de crisisdienst. Dat scheelt wel wat, want dan weten ze al een beetje hoe of wat. Van de arts van de crisisdienst andere medicijnen gekregen, maar die lijken niet te helpen. De woedeaanvallen zijn heftiger dan ooit en wat ik zo erg vind, ik reageer het nu veel meer af op mijn vriend, wat ik helemaal niet wil. Maar ik ben gewoon de controle over mezelf op zo'n moment kwijt en dat vind ik eng. Vanmiddag heb ik weer een gesprek bij de crisisdienst, dus dan kan ik dat mooi aangeven.
Vorige week zouden mijn vriend en ik een midweekje weg. Lekker met de hond wandelen in de bossen was de bedoeling. Maandags vertrokken, woensdagochtend alweer thuis. Het ging helemaal niet. En nog niet. Ik dacht dat ik onderhand het diepste punt wel bereikt had, maar ik geloof dat ik maar stop met dat te denken. Het valt iedere keer weer zo tegen.
Nadat de mensen van de crisisdienst geweest zijn heeft mijn vriend mijn ouders en zusje gebeld dat ze voorlopig geen contact moeten opnemen. Ik trek het gewoon niet meer, iedere keer dat gezeur. Gelukkig bellen ze mij niet, maar ze snappen het niet. Mijn vader belde mijn vriend op omdat hij uitleg wilde. Hij had namelijk nog eens navraag gedaan bij wat mensen en die hadden tegen hem gezegd dat instellingen als een crisisdienst nooit het advies zouden geven om even geen contact te hebben met ouders.
Ze hadden er toch ook wel moeite mee dat ze nu ook geen contact hadden met mij, omdat mijn broer ook al het contact verbroken heeft... En dat kan je natuurlijk niet verkopen naar de buitenwereld, een tweede kind die even geen contact wil. Hoe groot kan die plaat zijn die sommigen voor hun kop hebben? Het dringt gewoon niet tot ze door dat het mijn eigen keuze is. Ik wil gewoon eindelijk rust. Ik ben al een jaar aan mezelf aan het werken, tegen mezelf aan het vechten en ik trek het even niet meer. Ik realiseer me dat ik nu echt voor mezelf moet gaan kiezen, want anders gaat het niet goed komen.
Het verhaal is toch wat langer geworden dan de bedoeling was, maar ik moest het even kwijt.
Als ik me wat beter voel en wat meer energie heb zal ik weer bijlezen.