Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-04-21 23:01

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 17-04-21 23:01

Dat is heel herkenbaar. Toen ik net ziek thuis was kon ik helemaal in paniek raken als ik iets niet kon vinden in de supermarkt, dikke stress als iets op was en ik een andere keuze moest maken.
Ik was pas net verhuisd en dus was de supermarkt ook nog eens nieuw voor me. Dat werkte niet mee.

Ik lees nog wel mee maar reageren komt er weinig van. Het gaat hier best heel goed en daardoor ben ik ook gelijk een stuk drukker.

[***] we moeten niet vergeten dat opbouwen een heel zwaar proces is en dat gaat denk ik altijd met vallen en opstaan.

**Geplaatst**: 18-04-21 11:08

Geplaatst: 18-04-21 11:08

Hier precies toch maar veel vallen en weinig energie om op te staan $:\$
Dat gezegd zijnde heb ik donderdag een sollicitatie om op een andere dienst binnen mijn werkomgeving te gaan werken, ben benieuwd. Volgens mijn omgeving raken al mijn problemen opgelost als ik ander werk heb, dus we gaan het zien ..

Wat gezegd wordt over de boodschappen herken ik voor een stuk wel, al heb ik gelukkig nooit echte paniekaanvallen gehad. Wel dat ik even niet weet wat te doen als iets op blijkt te zijn inderdaad, en ik ga ook altijd in dezelfde winkel omdat ik daar weet wat ze hebben en waar het staat... Als ze dan de winkel besluiten te reorganiseren ben ik wel even van mijn melk, maar dit lost zichzelf gelukkig ook wel weer op.

Maar in het algemeen heb ik wel moeite met (simpele) keuzes maken, dat weer wel. Dingen waar mensen niet eens 5 minuten over nadenken of ze dat zouden kopen of niet ben ik 3 dagen bezig met opzoeken en vergelijken en dan koop ik uiteindelijk nog met twijfel.

**Geplaatst**: 18-04-21 19:03

Geplaatst: 18-04-21 19:03

Fijn dat die herkenning van boodschappen doen er is. De winkel waar je heen gaat maakt idd wel een verschil, persoonlijk vind ik ook een kleinere winkel fijner, en uiteraard op een moment dat het rustig is. Nu met die corona tijden botsen mensen soms met de karretjes tegen elkaar omhoog.. niet normaal joh.

Maar idd, het komt neer op simpele keuzes maken. Kostte mij met de meeste dingen voorheen ook 5 minuten, nu kan ik zo lang piekeren over iets onbelangrijks..

Denk dat het een kwestie is dat je hersenen zo lang overprikkeld/overbelast zijn geweest dat het op een gegeven moment een beetje beschadigd? (Al dan niet tijdelijk) is waardoor keuzes maken niet meer goed lukt.

**Geplaatst**: 18-04-21 21:07

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 18-04-21 21:07

Welkom in het topic IsaCalixa! Heb je je ook ziek gemeld op werk?
Boodschappen doen is hier ook een groot struikelpunt, raak snel in paniek en idd stress als er iets niet is. Vind sowieso bedenken wat ik moet gaan koken moeilijk.

Goed dat je zoveel mogelijk rust probeert te creëren, heb je ook hulp van een praktijkondersteuner of psycholoog?

@Leandra balen dat ze je niet kunnen helpen daar, snap dat het nutteloos voelt. Maar hopelijk kunnen ze je bij de doorverwezen plek wel beter helpen! En opzich wel goed dat ze zo’n compleet beeld hebben met alle dossiers. Hoe gaat het nu met je? En met je man?

@Goldie :(:)

gaat het idd niet allemaal een beetje te snel? Wel goed dat je leidinggevende het goed inziet en je naar huis stuurt. Je collega’s klinken ook echt heel lief!

@Cynn jeetje heftig zeg! Klinkt niet goed hoor die bijwerkingen.
Laatste keer ophoging (naar 300 mg

) had ik wel hartkloppingen, spierpijn, duizeligheid en hoofdpijn maar niet zo extreem! Enige wat echt niet te doen was was de vermoeidheid. Echt extreem was dat. 2 dagen in bed gelegen volgens mij :')

Hoe gaat het nu? Sterkte! :(:)

——

Ik word echt zooo moe van m’n bedrijfsarts... meestal werk ik nu 2x6 en 2x5, die 6 uur is wel echt het absolute maximum voor nu en meestal is 5 echt wel genoeg voor ik m’n grens over ga. Van de week belafspraak met de bedrijfsarts; “ja nu je bijna op 4x6 zit, kan je wel in 1x naar 4x8 toch? Je bent er bijna, dat is maar 2 uur!” Ja, en dat maakt echt serieus een hele werkdag extra. Serieus _-:(

als het zo makkelijk geweest was had ik een jaar geleden alweer op m’n 4x8 gezeten! Het kost me elke keer zooo veel stress om met haar te bellen hè, ze luistert volgens mij ook maar half. Ze heeft nu eindelijk, na 1,5 jaar, gegevens opgevraagd bij de GGZ. Heb echt het idee dat ze me niet meer gelooft ofzo. In de brief die ze naar de GGZ gestuurd had stond m’n functie ook verkeerd, daar stond in dat ik senior manager ben _O-

tuurlijk joh. (Ik ben senior sales advisor)

Oh en de gemeente heeft m’n WMO aanvraag voor de opleiding van Ot tot hulphond afgewezen. -O-

Word zo moe van dat gezeur allemaal, ik ben gewoon zo moe, laat me met rust :')

**Geplaatst**: 19-04-21 10:19

Geplaatst: 19-04-21 10:19

[***] ik heb niet het idee dat het te snel is gegaan, ik ben acht maanden thuis geweest en het voelde op dat moment ook wel weer als het juiste moment om wat te gaan proberen

Succes met je sollicitatie, dat vind ik wel heel knap dat je dat toch probeert maar doe niet iets omdat een ander dat van je verwacht

Leandra ik snap dat het dan balen is.. Je gaat toch heen met een zekere hoop en hoort niet wat je wil horen. Het klinkt wel alsof ze een goede plek voor je gaan zoeken waar ze je wel kunnen helpen

IsaCalixa het wordt toch een welkom terug voor jou, je hebt je al 2x eerder gemeld in het topic. De eerste keer was ruim een jaar geleden en toen gaf je aan al een jaar met klachten te lopen. Ik hoop dat je inmiddels wel hulp hebt ingeschakeld :(:)

Ik had het voorheen ook zo met boodschappen, inmiddels gaat dat wat beter. Kleine stapjes maken...

Mandyy wat fijn om te horen dat het goed met je gaat

Inderdaad wat je zegt het opbouwen gaat niet in een rechte lijn, maar met heel veel hobbels.

Warboel serieus, wat een idioot idee zeg _-:(

Eerst maar een naar 4x6 en dan zie je wel weer verder... :(:)

Wat balen dat de aanvraag is afgewezen, kan je daar nog bezwaar tegen aantekenen? Kost ook allemaal zoveel energie dit soort dingen :(:)

Ik heb niet het idee dat het te snel gaat, ik ben in juni begonnen met 2 uur en zit nu net op de helft van m'n uren

__

Omdat ik maandag dus naar mezelf heb geluisterd en m'n rust heb gepakt ben ik ook weer snel hersteld en heb ik de rest van de week de geplande uren kunnen maken. Er was maandag ook gewoon een duidelijk aanwijsbare reden waarom ik me zo voelde.
Vandaag komt er ook nog niet veel uit m'n handen, slecht geslapen. Toch evengoed wel weer een stap gemaakt, even op een van de andere werkplekken langs geweest. Vrijdag ben ik weer op het normale parkeerterrein geweest, was voor het eerst sinds ik daar een paniekaanval had gehad. Van daar uit moet ik het laatste stuk fietsen. Van de week misschien even rondje parkeerterrein fietsen en een collega bood al aan om de eerste keer iig samen te fietsen

Was ook m'n eerste week met 4 dagen, ook al was de vrijdag maar 2 uur vond ik het toch best pittig. 's avonds lekker eten besteld

Morgen spreek ik de bedrijfsarts weer. Kunnen we het mooi over het deskundigenoordeel van het UWV hebben, daar staat zeer zeker niet in wat we allemaal hadden verwacht. Bijzonder dat 1 iemand van achter z'n bureau in gaat tegen 4 andere mensen, waaronder 2 experts...

Gisteren heerlijk rondje buiten gedaan, Cas was echt weer zoals ik der ken. Puur genieten was het :+:

Gevaar is wel dat ik daarna denk de hele wereld aan te kunnen, maar ik heb me gedragen

**Geplaatst**: 19-04-21 11:38

Geplaatst: 19-04-21 11:38

Fijn dat je er toch weer bovenop bent gekomen en hebt kunnen genieten van de dingen die je gedaan hebt

Het was van mij uit ook maar een hersenspinsel, omdat ik zelf vorig jaar ruim 6 maanden ben thuis geweest, toen beginnen opbouwen (al gaat dat hier anders dan bij jullie) en dan na een half jaar toch weer hervallen en nu eigenlijk nog geen oplossing heb. Vandaar de vraag, ook vanuit mijn omgeving, of het niet allemaal te snel was gegaan ... Je leest & ziet ook overal dat een burn-out makkelijk een jaar tot 2 jaar kan duren, en dan vraag ik mij af of het realistisch is om na 6 maanden of wat langer alweer vanalles te willen. Maar natuurlijk hangt dat van persoon tot persoon af.

De sollicitatie geeft mij een heel dubbel gevoel .. Langs de ene kant wil ik het wel gewoon, dat het lukt, dat ik een andere job heb en dat ik weer een gewoon leven kan opbouwen. Langs de andere kant heb ik het momenteel (al lang) zo moeilijk met de gewone dagdagelijkse dingen waardoor ik mij afvraag voor wie ik het allemaal doe. Maar wie weet, misschien is het effectief wel wat ik nodig hebt en komt alles wel op z'n pootjes terecht. Het is gewoon zo balen dat je altijd afhangt van andere mensen of instanties om bepaalde dingen te kunnen doen. Ik kan wel zeggen dat ik gewoon thuis wil blijven zitten, maar als op een bepaald moment de huisarts of het ziekenfonds niet meer meewerkt, tja .. dan houdt het ook op.

Het blijft toch heel dubbel allemaal, op mijn leeftijd hoor je namelijk wel gewoon te werken. En er zijn nog mensen met mijn aandoeningen die 'gewoon werken'. Als die dat kunnen moet ik dat ook kunnen want ik ben nog te jong om het niet te kunnen .. ofzo ..

Echt wel balen Warboel dat het afgekeurd is -O-

Dat bedoel ik ook met mijn eerdere dingen over instanties, mensen kunnen zo makkelijk over iets (of jezelf) beslissen, maar ze weten er eigenlijk niks van .. pff ..

Ik ben ook wel een beetje trots op mijzelf vandaag, heb een zwaar weekend gehad met veel pijn tot gevolg. Vanmorgen moest ik naar de kiné voor mijn nieuwe training, dus dat was al een dingetje. Oorspronkelijk wilde ik daarna naar de winkel (merk toch ook wel dat ik uitstel tot het wel moet, haha) maar toen ik opstond wilde ik dat helemaal niet meer. Dus ik dacht weer aan uitstellen ("dan ga ik morgen wel") tot ik op een bepaald moment tegen mezelf zei: als je nu gewoon vandaag gaat dan is het gedaan en zit je er morgen niet mee. Dus ik ben gewoon gegaan $*\o/*$ En bij thuiskomst alles opgeruimd en meteen ook de vuilzakken klaargezet en alles in orde gemaakt zodat die vanavond gewoon aan straat kunnen en ik dan niet nog dingen moet vervangen enzo.

En nu heb ik voor mezelf een rustige namiddag verdiend :Y)

**Geplaatst**: 22-04-21 12:16

Geplaatst: 22-04-21 12:16

Nou, de sollicitatie ging zoals mijn gevoel de laatste tijd: dubbel

Het komt er een beetje op neer dat ze niet weten of ik het fysiek ga aankunnen aangezien het werk op zich de laatste jaren toch wel enorm verandert is en het eigenlijk mijn huidige werk niet zoveel ontloopt. We hebben het zelfs bijna niet gehad over mijn werkhouding op zich en mijn wil om te werken, want dat wisten ze dat dit meer dan in orde was. Ze gaan het nu bekijken en overleggen en zien wat voor andere kandidaten er nog zijn .. maar als het niet doorgaat gaat dit zijn omwille van mijn fysieke gesteltheid, en daar heb ik het toch moeilijk mee. Ookal begrijp ik het natuurlijk helemaal, want het is ook gewoon een probleem. Ik weet ook niet wat de juiste keuze is ..

**Geplaatst**: 09-08-21 09:46

Geplaatst: 09-08-21 09:46

Hoi allemaal,

Ik zie dat hier al even niet geplaatst is. Hoe gaat het met jullie?

Ik ben zelf helaas recentelijk ook uitgevallen. Geen burn-out maar wel flink overspannen en in dat opzicht 'net optijd' de witte vlag opgestoken. Het ging niet meer.. Gelukkig een hele begripvolle en meedenkende leidinggevende. Ik heb direct een burn-outcoach toegewezen gekregen waarmee ik fijn kan praten. Zij kan met mij kijken naar de knelpunten in mijn werk.

In eerste instantie ben ik minder gaan werken; 5 uur per dag. We merkten dat ik toen hetzelfde werk in minder uur aan het doen was, dus dat werkte niet. Vervolgens is mijn takenpakket flink gereduceerd en na een week zei mijn manager dat ze me wilde adviseren er voor 2 a 3 weken 100% uit te gaan om mijn herstel te bevorderen. Dan zou er nog 2 weken zijn voor mijn vakantie van 2,5e week. Ze hoopte me voor die tijd al terug te zien maar anders trekken we het er overheen.

Woensdag zit ik op de 3 weken en vanmiddag hebben we op kantoor afgesproken. Ik merk dat ik het heel spannend vind omdat ik als de dood ben dat ze me al wil laten beginnen. Hoe zijn jullie omgegaan met het bespreken van opbouw?

Gek genoeg ben ik nog niet opgeroepen geweest door de bedrijfsarts. Wil vandaag vragen wat daar de reden voor is. Ik werk zelf in HR dus normaliter zouden wij en ook mijn manager daar strak op zitten.

**Geplaatst**: 09-08-21 13:04

Geplaatst: 09-08-21 13:04

Goedemorgen, goed dat je aan de bel hebt getrokken en dat je een fijne leidinggevende hebt. Is heel belangrijk.

Het is het zomervakantie, ben 2 keer weg geweest met mijn kinderen, zonder man. Donderdag gaan we met z'n allen weg. Merk wel dat het me heel goed doet.

Wel een gedoe met de uwv. Ik kreeg 3 weken geleden telefoon dat ze me willen laten reïntegreren. Terwijl ikzelf het idee heb er nog helemaal niet aan toe te zijn.
Veel stress en spanning, gelukkig kent mijn moeder iemand die bij de uwv heeft gewerkt en die persoon wilde ons wel helpen. Dus veel doorgenomen en besproken.
Bel ik de volgende dag de reïntegratie begeleider met de mededeling dat ik denk dat ik er nog niet aan toe ben. Zegt ze: Ach meid, had dan gelijk gebeld. Als jij er nog niet aan toe denkt te zijn laten we het gewoon zo. Wat zonde dat je nu zoveel stress hebt gehad. :')

Dus nu daarover even geen stress meer.

Verder nog niets van Psytrec gehoord dus nog niet bekend wanneer ik daar ga starten.

**Geplaatst**: 20-09-21 12:55

Geplaatst: 20-09-21 12:55

Hoi, ik hoop dat ik hier mee mag praten, zie dat er al een tijdje niet gereageerd is maar ik vond het topic toen ik zocht op ''reintegreren''.

Ik heb niet de diagnose burn-out maar ik ben 2 maanden geleden uitgevallen op werk ivm verschillende klachten, die voort bleken te komen uit een te snel werkende schildklier. Ik heb de diagnose ziekte van Graves gekregen en zit in een medicatietraject bij de internist, wat erg goed gaat. Mijn waardes zijn mooi gedaald en ik ben nu bezig met instellen op levothyroxine. Ik ben van de week ook gestopt met mijn betablokker en ook dit gaat goed. Op dat gebied dus allemaal goede vooruitgang.

Nou ben ik vorige week vrijdag weer begonnen op het werk en daar meteen door mijn leidinggevende meegenomen voor het maken van een opbouwrooster. Ik voelde me een beetje overvallen en dacht, laat ze maar een schema maken, ik kan altijd langzamer/eerder weg als dat nodig is. Echter bleek al in de eerste week dat ma/wo/vr van 9-13 opstarten teveel van het goede was, ik kan alleen maar slapen nadien en voel me vooral mentaal uitgeput (hoofd werkte traag) en dus heb ik aangegeven die week af te maken met 2 uur per dienst, en deze week 3 uur.
Echter zie ik elke dag zo vreselijk op tegen weer naar het werk moeten. Ik heb het niet gemist, ik voel me thuis ook niet nutteloos of dat ik me verveel ofzo.
Ik vind het niet leuk om weer patiënten en collega's te spreken. Vanmorgen lukte het me niet om mijn bed uit te komen, ik heb eerst aangekondigd dat ik een half uur later kwam en toen ik voor ik weg moest om onduidelijke redenen begon te huilen heb ik maar afgebeld voor vandaag.
Ik heb morgen een 2e afspraak met een psych (heb helaas 10 weken op de wachtlijst gestaan) en ga het daar maar even bespreken. Toen er vanuit werk niets van me verwacht werd (want fysiek ziek door medicatie) en ik ook nog geen gesprekken had, dacht ik dat het psychisch beter met me ging, maar nu weet ik het niet zo goed meer.

Heb ik gewoon geen zin in mijn werk? Dat kan geen reden zijn om maar weg te blijven, iedereen heeft wel eens geen zin en je moet toch een keer weer aan de bak. Is het dan toch, naast die schildklieraandoening, ook een burn-out of zoiets? Of zou ik niet zo ongemotiveerd zijn als ik niet elke maand toch gewoon mijn salaris zou krijgen?

Ik vind het heel lastig om op mijn gevoel af te gaan momenteel, want als ik dat zou doen zou ik nooit meer terug gaan naar mijn werkplek geloof ik.

**Geplaatst**: 20-09-21 13:41

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 20-09-21 13:41

Vervelend dat je je zo voelt Maeve.

Ik ben geen psycholoog of arts, ik kan je alleen mijn ervaring met mijn burn-out vertellen en dat is dat ik simpelweg niet kon werken.

Ik denk dat je dit het beste met je huisarts en/of psycholoog kan bespreken, je hebt naast een burn-out nog overspannen zijn of een depressie.

Gekopieerd van internet: Je kunt zeggen dat een burn-out een energiestoornis is en een depressie een stemmingsstoornis. Bij een burn-out is er sprake van een totale uitputting en als gevolg daarvan is men tot bijna niets meer in staat. Bij een depressie kan iemand dat nog wel, maar daar ontbreekt de zin in de activiteit.

Hopelijk kan je hier snel met iemand over praten en sterkte :(:)

**Geplaatst**: 20-09-21 14:50

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 20-09-21 14:50

Ben inmiddels een tijdje niet meer actief geweest in dit topic… met een reden; ik werk deze week voor het eerst weer m’n volledige uren. Helaas wel een slechte start vandaag, een klant die nogal onredelijk deed. Gelijk een paniek aanval, zwart voor m’n ogen, duizelig… heel vervelend. Maargoed we gaan ervoor. Ik werk 32 uur over 5 dagen verdeeld, dus maak kortere dagen en dat bevalt me wel. Gelukkig spreek ik normaliter niet zoveel klanten. Als het goed is belt de arts van de GGZ me zo ook nog, en gaan we starten met het afbouwen van de antidepressiva naar een onderhoudsdosis. Ik slik nu namelijk 300 mg per dag wat de maximale dosis is en dat is op lange termijn niet echt zo heel gezond

@Maeve vervelend dat je je zo voelt inderdaad! Goed dat je morgen een afspraak hebt met de psycholoog, helemaal niet gek om psychische klachten door/naast lichamelijk klachten te hebben. Wat niet gaat gaat niet. Bespreek het met de psych, wellicht is het fijn voor je als je nog wat langer thuis blijft, of nog minder werken. Ik begon met 2x2 uurtjes na 3 maanden thuis zitten en dat was al knetter vermoeiend

**Geplaatst**: 20-09-21 15:41

Geplaatst: 20-09-21 15:41

Charlotte446, bedankt voor je berichtje :-)

Het klinkt zo simpel, je kunt simpelweg niet werken, maar ik probeer dat dus te rationaliseren voor mezelf, waarom dan niet? Ik heb vorig weekend wel een paar uur gewandeld, maar 2 uurtjes op werk zijn kan dus niet? Gelukkig heeft mijn psychologe dit ook goed in de gaten, die wees me er ook meteen op dat je dit soort dingen niet kunt rationaliseren maar ik vind dat dus heel lastig. Ik SNAP het niet.

Warboel, wat vervelend dat je zo'n nare ervaring hebt gehad vandaag :(:)

Ik ga het inderdaad morgen bespreken, vorige week was ze al verbaasd over het snelle opbouwen maar toen dacht ik nog, volgens mij komt dit wel goed. Maar het vraagt veel meer van me dan ik had verwacht.

**Geplaatst**: 20-09-21 15:46

Geplaatst: 20-09-21 15:46

Hoi allemaal! Wat een verademing dat hier een topic voor is zeg. Met een burnout of overspannenheidsklachten lijk je in deze maatschappij gewoon niets voor te stellen heb ik namelijk het idee. Toch fijn om er dan met anderen over te kunnen praten.

Ik ben inmiddels alweer een paar maanden in de weer met mijn burnout. Mee naar de huisarts geweest en loop nu bij de praktijkondersteuner. Op kantoor zijn ze heel behulpzaam, maar laat werk nou net hetgeen zijn wat me over de rand gepusht heeft. Voornamelijk (onbewust) grensoverschrijdend gedrag vanuit een collega. Het is gewoon allemaal veel te veel geworden en mijn plezier om te werken is gewoon weg. Ik heb het er natuurlijk ook over met de praktijkondersteuner en we proberen samen te zoeken naar de positieve dingen, maar eerlijk: ik geniet wel van de vrije tijd nu ik 2x 3 uur werk in de week. Vanaf deze week gaat dat omhoog naar 3x 3 uur en ik zie nu al mijn vrije dagen wegebben. Balen dat ik alles opeens zo zie want het is niet dat ik niet wil werken, maar het kost zo ontzettend veel energie dat ik na zo'n werkdag van een paar uur meteen weer kan gaan bijslapen en me 's avonds regelmatig te moe voel om nog naar mijn paard te gaan. Vreselijk. $:\$

**Geplaatst**: 20-09-21 21:26

Geplaatst: 20-09-21 21:26

Maeve schreef:
Charlotte446, bedankt voor je berichtje
Het klinkt zo simpel, je kunt simpelweg niet werken, maar ik probeer dat dus te rationaliseren voor mezelf, waarom dan niet? Ik heb vorig weekend wel een paar uur gewandeld, maar 2 uurtjes op werk zijn kan dus niet? Gelukkig heeft mijn psychologe dit ook goed in de gaten, die wees me er ook meteen op dat je dit soort dingen niet kunt rationaliseren maar ik vind dat dus heel lastig. Ik SNAP het niet.

Warboel, wat vervelend dat je zo'n nare ervaring hebt gehad vandaag
Ik ga het inderdaad morgen bespreken, vorige week was ze al verbaasd over het snelle opbouwen maar toen dacht ik nog, volgens mij komt dit wel goed. Maar het vraagt veel meer van me dan ik had verwacht.

Totaal geen energie, huilbuien, paniek en alleen maar slapen of als een zombie voor me uit staren. Geen boodschappen kunnen doen; geen lijstje samen kunnen stellen, buiten voelde niet veilig... En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Wat ik achteraf heel belangrijk vind en wat vaker tegen mij gezegd had mogen worden: van aan huis gekluisterd zitten wordt je niet beter, ga ook leuke dingen doen (wandelen, paard etc.) want daar knap je (sneller) van op. Ik heb me te lang schuldig gevoeld over zulke dingen.

Daar de kluts over kwijt zijn had ik ook last van. Ik kon dingen zelf bepaalde niet meer helder krijgen, bij specifieke situaties heb ik mijn psycholoog om handvatten gevraagd en dat heeft mij goed geholpen.

Qua opbouwen kan ik alleen maar zeggen neem je tijd, het is makkelijker om een keer je schema aan te passen naar een week eerder meer uren dan regelmatig je uren niet halen. Dat geeft alleen maar frustraties.

Celebi schreef:
Hoi allemaal! Wat een verademing dat hier een topic voor is zeg. Met een burnout of overspannenheidsklachten lijk je in deze maatschappij gewoon niets voor te stellen heb ik namelijk het idee. Toch fijn om er dan met anderen over te kunnen praten.

Ik ben inmiddels alweer een paar maanden in de weer met mijn burnout. Mee naar de huisarts geweest en loop nu bij de praktijkondersteuner. Op kantoor zijn ze heel behulpzaam, maar laat werk nou net hetgeen zijn wat me over de rand gepusht heeft. Voornamelijk (onbewust) grensoverschrijdend gedrag vanuit een collega. Het is gewoon allemaal veel te veel geworden en mijn plezier om te werken is gewoon weg. Ik heb het er natuurlijk ook over met de praktijkondersteuner en we proberen samen te zoeken naar de positieve dingen, maar eerlijk: ik geniet wel van de vrije tijd nu ik 2x 3 uur werk in de week. Vanaf deze week gaat dat omhoog naar 3x 3 uur en ik zie nu al mijn vrije dagen wegebben. Balen dat ik alles opeens zo zie want het is niet dat ik niet wil werken, maar het kost zo ontzettend veel energie dat ik na zo'n werkdag van een paar uur meteen weer kan gaan bijslapen en me 's avonds regelmatig te moe voel om nog naar mijn paard te gaan. Vreselijk.

Vervelend dat je dat zo ervaart, fijn dat je hier terecht kan

Op mijn werk begrepen ze weinig van de situatie, gelukkig in privé kring veel steun gehad. Ook veel vrienden/kennissen etc die ooit een burn-out hebben gehad waar ik niet van wist. Het erover praten en de overeenkomsten gaven mij veel steun en rust. Dat IK niet gek was maar dat het echt een aandoening is.

Dat klinkt heftig van je collega

wel fijn dat ze verder op kantoor behulpzaam zijn. Is de praktijkondersteuner tijdelijk tot je naar een psycholoog kan? Ik heb zelf geen ervaring met een POH, alleen een psycholoog. Zijn er misschien aanpassingen op je werk mogelijk om het makkelijker te maken? Iets andere functie of heel simpel werk? Mijn psycholoog gaf aan dat ik pas kon beginnen met werken als ik een maand echt goed was. Ben nooit tot opbouwen gekomen toen ik bij haar liep, maar ook bij opbouwen gaf zij aan dat je eerst makkelijk je uren moest kunnen maken, en dan pas uren erbij. Die lijn tussen werken en je paard vind ik lastig. Ik vind dat je soms voor je werk iets moet opofferen/rekening houden met; bijv. niet teveel drinken op zondagavond als je maandagochtend weer moet werken. Maar zo met je paard wat ook ontspanning en plezier geeft vind ik het lastig. Wat zegt je POH van die situatie?

**Geplaatst**: 20-09-21 21:52

Geplaatst: 20-09-21 21:52

Charlotte446 schreef:
Vervelend dat je dat zo ervaart, fijn dat je hier terecht kan Op mijn werk begrepen ze weinig van de situatie, gelukkig in privé kring veel steun gehad. Ook veel vrienden/kennissen etc die ooit een burn-out hebben gehad waar ik niet van wist. Het erover praten en de overeenkomsten gaven mij veel steun en rust. Dat IK niet gek was maar dat het echt een aandoening is.

Dat klinkt heftig van je collega wel fijn dat ze verder op kantoor behulpzaam zijn. Is de praktijkondersteuner tijdelijk tot je naar een psycholoog kan? Ik heb zelf geen ervaring met een POH, alleen een psycholoog. Zijn er misschien aanpassingen op je werk mogelijk om het makkelijker te maken? Iets andere functie of heel simpel werk? Mijn psycholoog gaf aan dat ik pas kon beginnen met werken als ik een maand echt goed was. Ben nooit tot opbouwen gekomen toen ik bij haar liep, maar ook bij opbouwen gaf zij aan dat je eerst makkelijk je uren moest kunnen maken, en dan pas uren erbij. Die lijn tussen werken en je paard vind ik lastig. Ik vind dat je soms voor je werk iets moet opofferen/rekening houden met; bijv. niet teveel drinken op zondagavond als je maandagochtend weer moet werken. Maar zo met je paard wat ook ontspanning en plezier geeft vind ik het lastig. Wat zegt je POH van die situatie?

Het was (in ieder geval nog) geen case voor de psycholoog. De praktijkondersteuner is dus niet tijdelijk maar gewoon het traject wat ik bewandel. Ik ben best angstig aangelegd en dat is hetgeen waar we ons nu het eerste op focussen omdat dat veel rust zou moeten geven in het dagelijks leven. Ik heb daar een online module voor gevolg en grote stappen gemaakt. Ik heb ook veel zelfinzicht gekregen en kan herleiden wat de oorzaak is als ik nu over mijn grenzen heen ga. Super goed, maar verder nog niet iets wat mijn werkplezier zou verbeteren helaas. Ik zit nu in de modus van 'doe mij die loterij maar, dan ga ik lekker een tijdje niksen en genieten van mijn paard en dan daarna kijken of ik van een van mijn hobbies mijn werk kan maken'. Daarnaast heb ik natuurlijk ook gesprekken met de bedrijfsarts, maar die zijn een beetje nutteloos. De eerst vond een burnout op je 24e totale onzin en ik was echt in shock van die vrouw. De tweede was gelukkig meer begripvol, maar eigenlijk nog steeds vrij vlot met alles: elke twee weken meer uren erbij tot ik op m'n oude werkniveau draai. Maar dat is dus momenteel iets waar ik tegenop zie.

Om terug te komen op je andere vragen: mijn werkzaamheden zijn momenteel aangepast en dat merk ik goed. Ik doe nu meer de kleine klusjes dan echt projectmatige opdrachten, want daar heb ik de tijd gewoonweg nu niet voor. Bovendien zitten daar meer deadlines aan verbonden en dat wilden ze nog even vermijden. Toch denk ik dat ik eigenlijk ander werk moet zoeken of op z'n minst een andere werkgever zodat ik echt m'n plezier terugvind in plaats van 'verdorie het is morgen alweer maandag' en 'pff moet ik wéér 's avonds in het donker naar stal omdat ik de hele dag met mooi weer binnen moet werken'. Dit soort gedachtes komen tegenwoordig zo hard binnen en houden me echt in een negatieve spiraal. Zoiets had ik vroeger nooit.

Ben het trouwens eens met dat je dingen moet opofferen om te kunnen werken, maar inderdaad niet alles. Ik ben heel erg op zoek naar een balans tussen 'moetens' en 'mogens', maar bijna alles voelt tegenwoordig als een 'moeten'. Ik had 1001 hobbies, maar ik heb voor bijna niets meer de tijd of energie dus eigenlijk moet ik zoveel opofferen dat dat me ook weer in een negatieve spiraal trekt.

**Geplaatst**: 21-09-21 13:50

Geplaatst: 21-09-21 13:50

Celebi schreef:
Het was (in ieder geval nog) geen case voor de psycholoog. De praktijkondersteuner is dus niet tijdelijk maar gewoon het traject wat ik bewandel. Ik ben best angstig aangelegd en dat is hetgeen waar we ons nu het eerste op focussen omdat dat veel rust zou moeten geven in het dagelijks leven. Ik heb daar een online module voor gevolg en grote stappen gemaakt. Ik heb ook veel zelfinzicht gekregen en kan herleiden wat de oorzaak is als ik nu over mijn grenzen heen ga. Super goed, maar verder nog niet iets wat mijn werkplezier zou verbeteren helaas. Ik zit nu in de modus van 'doe mij die loterij maar, dan ga ik lekker een tijdje niksen en genieten van mijn paard en dan daarna kijken of ik van een van mijn hobbies mijn werk kan maken'. Daarnaast heb ik natuurlijk ook gesprekken met de bedrijfsarts, maar die zijn een beetje nutteloos. De eerst vond een burnout op je 24e totale onzin en ik was echt in shock van die vrouw. De tweede was gelukkig meer begripvol, maar eigenlijk nog steeds vrij vlot met alles: elke twee weken meer uren erbij tot ik op m'n oude werkniveau draai. Maar dat is dus momenteel iets waar ik tegenop zie.

Om terug te komen op je andere vragen: mijn werkzaamheden zijn momenteel aangepast en dat merk ik goed. Ik doe nu meer de kleine klusjes dan echt projectmatige opdrachten, want daar heb ik de tijd gewoonweg nu niet voor. Bovendien zitten daar meer deadlines aan verbonden en dat wilden ze nog even vermijden. Toch denk ik dat ik eigenlijk ander werk moet zoeken of op z'n minst een andere werkgever zodat ik echt m'n plezier terugvind in plaats van 'verdorie het is morgen alweer maandag' en 'pff moet ik wéér 's avonds in het donker naar stal omdat ik de hele dag met mooi weer binnen moet werken'. Dit soort gedachtes komen tegenwoordig zo hard binnen en houden me echt in een negatieve spiraal. Zoiets had ik vroeger nooit.

Ben het trouwens eens met dat je dingen moet opofferen om te kunnen werken, maar inderdaad niet alles. Ik ben heel erg op zoek naar een balans tussen 'moetens' en 'mogens', maar bijna alles voelt tegenwoordig als een 'moeten'. Ik had 1001 hobbies, maar ik heb voor bijna niets meer de tijd of energie dus eigenlijk moet ik zoveel opofferen dat dat me ook weer in een negatieve spiraal trekt.

Dat laatste stukje van je bericht is zo enorm herkenbaar. Bij mij was dat vooral een half jaar/jaar voor de burn-out. Alles continue afwegen en steeds voor het moeten gekozen. En tadaaa... burn-out. Hoe reageert je POH daarop?

Ik denk dat als jij tevreden bent met de resultaten die je boekt bij de POH dat je op de goede weg bent

Het is voor iedereen een andere weg. Werkplezier verbeteren lijkt me een lastige. Wat zou je voor werk willen doen mocht je de loterij winnen? Wat waardeloos van die bedrijfsarts zeg 8)7

Alsof een ziekte naar je leeftijd kijkt. Ik heb vanwege een hele slechte bedrijfsarts een second opinion aangevraagd en hij gaf een hele goede tip over het opbouwen: Jij bent de baas over het traject rondom het opbouwen. Jij kan als enige je grenzen aangeven.

Fijn dat je werk is aangepast, vooral dat van de deadlines is heel herkenbaar. Dan is op deze manier de druk wat meer van de ketel. Heeft je POH daar geen tips voor, die negatieve spiraal? Dat kreeg ik op een gegeven moment door bij mijn psych, dat ik zelf om handvatten moest vragen. Misschien is dat een idee bij de POH? Dat gaf mij heel veel rust.

**Geplaatst**: 21-09-21 19:53

Geplaatst: 21-09-21 19:53

Charlotte446 schreef:
Dat laatste stukje van je bericht is zo enorm herkenbaar. Bij mij was dat vooral een half jaar/jaar voor de burn-out. Alles continue afwegen en steeds voor het moeten gekozen. En tadaaa... burn-out. Hoe reageert je POH daarop?

Ik denk dat als jij tevreden bent met de resultaten die je boekt bij de POH dat je op de goede weg bent Het is voor iedereen een andere weg. Werkplezier verbeteren lijkt me een lastige. Wat zou je voor werk willen doen mocht je de loterij winnen? Wat waardeloos van die bedrijfsarts zeg Alsof een ziekte naar je leeftijd kijkt. Ik heb vanwege een hele slechte bedrijfsarts een second opinion aangevraagd en hij gaf een hele goede tip over het opbouwen: Jij bent de baas over het traject rondom het opbouwen. Jij kan als enige je grenzen aangeven.

Fijn dat je werk is aangepast, vooral dat van de deadlines is heel herkenbaar. Dan is op deze manier de druk wat meer van de ketel. Heeft je POH daar geen tips voor, die negatieve spiraal? Dat kreeg ik op een gegeven moment door bij mijn psych, dat ik zelf om handvatten moest vragen. Misschien is dat een idee bij de POH? Dat gaf mij heel veel rust.

Ja dat stukje 'moetens' en 'mogens' komt vanuit de POH. Ik moest van haar kijken wat ik graag in mijn leven zou gaan doen. Als ik die loterij zou winnen zou ik een mooi pand kopen aan de Veluwe of een soortgelijk gebied en daar een kleinschalige paddock paradise willen beginnen en daarnaast mijn fotografie hobby wat meer professioneel maken. Zo kwamen we ook uit bij mijn angsten want ik vind autorijden vreselijk dus een fotograaf worden is in mijn hoofd onmogelijk. Maar goed dat zegt m'n hoofd me maar natuurlijk. En daar werken we aan: positieve gedachten. Alleen is dat best zwaar als je erg vermoeid bent. Dan valt alles automatisch zwaarder dan nodig.

Goede tip trouwens van jouw bedrijfsarts! Ik denk dat ik deze fase van het opbouwen iets langer nodig ga hebben en dat ga ik gewoon vragen (of eisen) of dat kan.

**Geplaatst**: 21-09-21 22:50

Geplaatst: 21-09-21 22:50

Ik ga morgen als het lukt even reageren op iedereen.

Charlotte als ik naar jouw psycholoog zou moeten luisteren zou ik nu nog niet aan het opbouwen zijn, iedereen heeft elke maand wel een offday denk ik

Morgen gesprek met het UWV -O-

**Geplaatst**: 22-09-21 08:20

Geplaatst: 22-09-21 08:20

Weer wat leven in het topic. Ik kijk of ik morgen kan reageren, zit nu even in de stress, zo de 2e intake van Psytrec. Ze gaan me al wel behandelen maar nu wordt er gekeken wat er gedaan moet worden. Dus gaan nu ook al de diepte in.

Goldie, sterkte vandaag.

**Geplaatst**: 22-09-21 09:32

Geplaatst: 22-09-21 09:32

Sterkte vandaag Goldie! Spannend zijn dat soort dingen. :(:)

En Leandra, zet 'm op :-)

Celebi en CHarlotte446, ik kan niet overal op reageren maar vind het wel prettig om jullie ervaringen zo te lezen. Ook het stukje moeten/mogen is heel nuttig. Ook ik had, voordat ik uitviel, al maanden alles afgebouwd tot moeten, en dan echt the bare minimum.
Geen energie meer voor sporten/tuin/spelen met de kat

/vrienden en familie, het lukt me al een paar jaar niet om te koken(gelukkig een man die dit leuk vindt), alleen nog werk en een beetje huishouden.

Ik had gisteren mijn afspraak met de psychologe en heb vooral de werksituatie besproken. Ook vanmorgen zou ik eigenlijk aan de slag, maar ik heb me toch alweer afgemeld.
Ik voel zo'n intense aversie en de tranen staan me in de ogen als ik bijna die kant op moet.

Gisteren gaf de psych aan dat dat dus eigenlijk al veel te ver is. Ik had vorige week, toen ik al doodmoe heen ging en daar doodmoe 2 uur heb gezeten en daarna een paar uur moest slapen, al op de rem moeten trappen, niet pas toen ik in huilen uitbarstte de volgende dag.
Maar als ik die gedachtegang volg dan zou ik dus vandaag ook niet moeten gaan. En dat is echt lastig. Want gaat die reactie wel weg? Ik vind mijn werk inmiddels zó poedersuiker. Daar kan ik elke dag wel om janken :')

Vorige week zei ze ook al halverwege het gesprek ''anders had je nu geen burn-out gehad'' toen heb ik daar eigenlijk niet op gereageerd, maar toen ze deze week met een boekje aan kwam zeggen met als titel ''N.ooit meer b.urn-out!'' gevraagd of ze dan dus dacht dat dat aan de hand is, kreeg ik een heel kort antwoord: ja. Oke. Dat is even wennen

. Want ik kwam thuis te zitten met een overactieve schildklier en daarvoor ben ik nu aan het re-integreren.

Verder was ze nogal teleurgesteld in hoe op het werk wordt omgegaan met het opbouwen. Er werd natuurlijk al op dag 1 een ambitieus schema gemaakt, maar er wordt als ik daar ben ook vooral gekeken wat voor klusjes ze me kunnen laten doen, want het is natuurlijk gewoon druk. Maar ik merk dat dat dus veel te intensief is. Ik voel me niet helder genoeg om een intakegesprek met een patiënt te voeren.
De inzet zou eigenlijk moeten zijn om mij weer een beetje mee te laten doen, maar ik ben toch zelf ook vooral bezig met hoe ik me nuttig kan maken. Anders voel ik me toch schuldig en het wordt dus ook van me gevraagd.

**Geplaatst**: 22-09-21 09:38

Geplaatst: 22-09-21 09:38

Celebi schreef:
Ja dat stukje 'moetens' en 'mogens' komt vanuit de POH. Ik moest van haar kijken wat ik graag in mijn leven zou gaan doen. Als ik die loterij zou winnen zou ik een mooi pand kopen aan de Veluwe of een soortgelijk gebied en daar een kleinschalige paddock paradise willen beginnen en daarnaast mijn fotografie hobby wat meer professioneel maken. Zo kwamen we ook uit bij mijn angsten want ik vind autorijden vreselijk dus een fotograaf worden is in mijn hoofd onmogelijk. Maar goed dat zegt m'n hoofd me maar natuurlijk. En daar werken we aan: positieve gedachten. Alleen is dat best zwaar als je erg vermoeid bent. Dan valt alles automatisch zwaarder dan nodig.

Goede tip trouwens van jouw bedrijfsarts! Ik denk dat ik deze fase van het opbouwen iets langer nodig ga hebben en dat ga ik gewoon vragen (of eisen) of dat kan.

Goede tip van de POH vind ik

Bij mij werd het omschreven als dingen die je energie kosten en energie geven

Grappig die kleine verschillen tussen POH's en psychologen. Jammer dat je autorijden vreselijk vind. Heb je dat ook in de omgeving waar je woont en dus bekend bent?

Goldie schreef:
Ik ga morgen als het lukt even reageren op iedereen.

Charlotte als ik naar jouw psycholoog zou moeten luisteren zou ik nu nog niet aan het opbouwen zijn, iedereen heeft elke maand wel een offday denk ik

Morgen gesprek met het UWV

Succes vandaag

Dat is denk ik wel erg lang voor iemand in onze situatie. Achteraf denk ik dat het misschien meer de indruk moet wekken dat je echt wel vaker 'goed' moet zijn dan slecht om te kunnen werken/opbouwen. Voor mij gaf het iig veel rust want ik dacht na een halve goede dag al dat ik weer kon werken

Dan dacht ik nee, moet een maand zijn.

Leandra schreef:
Weer wat leven in het topic. Ik kijk of ik morgen kan reageren, zit nu even in de stress, zo de 2e intake van Psytrec. Ze gaan me al wel behandelen maar nu wordt er gekeken wat er gedaan moet worden. Dus gaan nu ook al de diepte in.

Goldie, sterkte vandaag.

Succes met je intake. Heb even opgezocht wat het is, klinkt intensief, hopelijk gaat het je helpen!

**Geplaatst**: 22-09-21 09:51

Geplaatst: 22-09-21 09:51

Maeve schreef:
Sterkte vandaag Goldie! Spannend zijn dat soort dingen.
En Leandra, zet 'm op

Celebi en CHarlotte446, ik kan niet overal op reageren maar vind het wel prettig om jullie ervaringen zo te lezen. Ook het stukje moeten/mogen is heel nuttig. Ook ik had, voordat ik uitviel, al maanden alles afgebouwd tot moeten, en dan echt the bare minimum.
Geen energie meer voor sporten/tuin/spelen met de kat /vrienden en familie, het lukt me al een paar jaar niet om te koken(gelukkig een man die dit leuk vindt), alleen nog werk en een beetje huishouden.

Ik had gisteren mijn afspraak met de psychologe en heb vooral de werksituatie besproken. Ook vanmorgen zou ik eigenlijk aan de slag, maar ik heb me toch alweer afgemeld.
Ik voel zo'n intense aversie en de tranen staan me in de ogen als ik bijna die kant op moet.

Gisteren gaf de psych aan dat dat dus eigenlijk al veel te ver is. Ik had vorige week, toen ik al doodmoe heen ging en daar doodmoe 2 uur heb gezeten en daarna een paar uur moest slapen, al op de rem moeten trappen, niet pas toen ik in huilen uitbarstte de volgende dag.
Maar als ik die gedachtegang volg dan zou ik dus vandaag ook niet moeten gaan. En dat is echt lastig. Want gaat die reactie wel weg? Ik vind mijn werk inmiddels zó poedersuiker. Daar kan ik elke dag wel om janken

Vorige week zei ze ook al halverwege het gesprek ''anders had je nu geen burn-out gehad'' toen heb ik daar eigenlijk niet op gereageerd, maar toen ze deze week met een boekje aan kwam zeggen met als titel ''N.ooit meer b.urn-out!'' gevraagd of ze dan dus dacht dat dat aan de hand is, kreeg ik een heel kort antwoord: ja. Oke. Dat is even wennen . Want ik kwam thuis te zitten met een overactieve schildklier en daarvoor ben ik nu aan het re-integreren.

Verder was ze nogal teleurgesteld in hoe op het werk wordt omgegaan met het opbouwen. Er werd natuurlijk al op dag 1 een ambitieus schema gemaakt, maar er wordt als ik daar ben ook vooral gekeken wat voor klusjes ze me kunnen laten doen, want het is natuurlijk gewoon druk. Maar ik merk dat dat dus veel te intensief is. Ik voel me niet helder genoeg om een intakegesprek met een patiënt te voeren.
De inzet zou eigenlijk moeten zijn om mij weer een beetje mee te laten doen, maar ik ben toch zelf ook vooral bezig met hoe ik me nuttig kan maken. Anders voel ik me toch schuldig en het wordt dus ook van me gevraagd.

Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik blijf het ook pijnlijk vinden om te lezen hoe we ons zo hebben teruggetrokken van alles om maar te kunnen werken (want dat moet). Ook bijzonder dat je het zo tijdens de burn-out kan benoemen en daarvoor waarschijnlijk geen idee had.

Ik weet van Goldie hier in het topic dat zij 2 opbouwschema's had, een rustige en voorspoedige. Misschien kan zij daar meer over vertellen en haar ervaring daarmee? Lijkt mij fijn dat je een schema hebt wat beide partijen graag zien uitkomen maar dat er ook een 'back up' is.

Ik zou dat slapen na werk ook met je bedrijfsarts bespreken. Ik heb bijvoorbeeld een auto-immuunziekte en tijdens reïntegreren (2 uur per week) speelde die naast de burn-out gelijk weer op. Die maar 2 uur gaven dus echt een hele heftige reactie. Omdat het fysiek was en te zien/meten (toiletbezoeken) kon ik makkelijker zeggen dat het te zwaar was. Mentaal kan het ook veel met je doen, dat moet je zeker niet vergeten.

Heftig he, als je eindelijk de diagnose krijgt :(:)

Ergens weet je het wel maar toch is het hard om te horen dat je 'ziek' bent. Achteraf kan ik zeggen dat de burn-out ook mede kwam door de auto-immuunziekte. Volgens mij zijn er best veel mensen hier in het topic die er nog een ziekte/aandoening oid bij hebben.

**Geplaatst**: 22-09-21 10:01

Geplaatst: 22-09-21 10:01

Charlotte446, mijn schildklierprobleem is inderdaad ook een auto-immuunziekte! En wat me thuisgehouden heeft zijn idd ook aanhoudende buikklachten. Dat was meetbaar en dus makkelijker om te zeggen ''ik kan niet aan het werk, want ik moet 15 keer per dag naar de wc''.
En dat is nu wel iets beter, maar nog niet over.
En de psych geeft idd ook aan dat ik weliswaar tot stilstand ben gekomen door die schildklierziekte, maar dat de rest er ook al lang aan zat te komen als we zo terugkijken.

Ik heb ook het idee dat het een beetje alles of niks is. Want ik heb heus wel vaker aangegeven dat het teveel was qua werkdruk, onregelmatige roosters e.d., maar je krijgt pas ruimte als je echt ver over je grenzen heen bent ofzo. Bijna-ziek is geen ding.
En dan ben je even ''af'', maar als ik weer helemaal gere-integreerd zou zijn is er niets veranderd op het werk. En dat vind ik ook enorm demotiverend. Want hoewel het lastig is kán ik nu wel nee zeggen op het werk. Maar als ik straks weer 6 patiënten heb en 4 dingen tegelijk moet doen dan moet ik het toch maar zien te fiksen.

Ik ben inderdaad benieuwd naar de 2 opbouwschema's Goldie, als je daar iets over wilt vertellen :-)

edit: ik vind het inderdaad heftig om die diagnose te krijgen, al wist ik het eigenlijk wel. Ik loop nu ook aan tegen de vooroordelen die ik er over heb (welvaartsziekte, ik werkte niet eens fulltime, ik ben toch te jong), daar moet ik ook maar eens goed over nadenken.
Ik heb denk ik toch liever een gebroken been dan een gebroken hoofd :')

**Geplaatst**: 22-09-21 10:10

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 22-09-21 10:10

Dank jullie wel. Even snel bericht tussendoor. Zit te wachten tot er overleg is geweest.
Ik had me er op ingesteld dat de behandeling intern zou zijn, daar werd bij de eerste intake ook op gehint. Nu te horen gekregen dat het toch online is. Kwam even binnen. Als ik de datum heb dan ga ik op zoek naar een huisje waar ik kan verblijven tijdens de behandeling. Want een intensief programma, 4 dagen online doorlopen met 2 kleine kinderen in huis gaat niet echt werken.