Das waar! En dat lukt me ook als ik voor de klas sta ook al werd het daar even moeilijk de laatste weken omdat ik daar ook nog een heleboel moest doen...
OMG dat lijstje is wel heel eng.. Daar lijk ik ook echt enórm op.. Vooral het chaotische/snel afgeleid/dingen laten liggen tot het laatste moment (ik bedoel, ik zit op bokt ipv aan mn verslag)...
jeetje ja zeg ik her ken ook wel erg veel. Fijn toch om te lezen dat ik niet de enige ben met dat soort soms 'rare en onbegrijpelijke' problemen die niemand begrijpt. Er zijn mensen bij mij in de omgeving die enorm twijfelen aan de diagnose, psycholoog en psychiater overigens niet, maar daardoor moet ik eerlijk zegggen dat ik soms zelf ook wel twijfel maar als ik dan dingen lees over jullie bestaan dan denk ik: hja het is toch wel erg erg herkenbaar
Ik vertelde gisteren aan mijn vriend dat ik smiddags even zo depri was. Dan probeert hij me heel lief gerust te stellen dat ik me nergens druk om hoef te maken en dat ik er niet te veel aan moet denken. Was echt heel lief maar kan dan ook echt merken dat hij het niet helemaal snapt. Er niet aan denken is voor mij echt niet makkelijk. Het schiet constant door mn gedachten etc..
ja die site ken ik inderdaad. Dat is zo vervelend bij mij, mijn ouders en familie hebben dus steeds hun twijfels bij de diagnose e.d. Maar ondertussen weigeren ze allemaal zich er is in te verdiepen. Want 'ze weten wel wat adhd inhoud' Maar dan komen ze met 'argumenten' waarom de diagnose fout is, terwijl toch steeds alle kenmerken weer op adhd uitkomen, zoals bijv. stemmingswisselingen, impulsief gedrag, nergens aan kunnen beginnen enz enz. En dat zeg ik dan ook en dan wil ik ze info erover onder hun neus drukken maar ze doen er gewoon niks mee. Dan krijg ik weer te horen: ja je wil gewoon koste wat kost bewijzen dat je adhd hebt. Heel irritant, want dan denk ik: dat wil ik helemaal niet, wat kan ik er nou aan doen dat die diagnose gesteld is, dat heb ik zelf toch niet bedacht? Ik had zelf niet eens bedacht naar de psychiater te gaan
**ik ben al meeer dan 3 weken niet meer voor school aan het werk en ben niet eens meer naar school geweest... terwijl dat wel had gemoeten baas boven baas hè
LL gelukkig snappen mijn ouders het wel. Alleen kreeg ik dus gisteren ook van een vriendin te horen. Och waarom zou je het willen weten. Tis nou eenmaal zo. Je kan er nu toch ook mee leven. Waarom moet je het dan allemaal zeker weten. Ook al is het het niet dan voel je je toch nog hetzelfde... Had echt zoiets van wat moet ik hier nou mee....
als je er zelf last van hebt zou ik zeker naar de huisarts gaan. Mijn zoontje heeft adhd en voor hem was t een hele verlichting dat ze t hebben geconstateerd. Hij heeft medicatie gerkegen( waar wij eerst tegen waren) en zit nu veel lekkerder in zijn vel en kan op school zijn werk weer maken en haalt goeie cijfers. Hiervoor kreeg hij niets op papier wat wel in zijn hoofd zat. Dus je nergens voor schamen maar gewoon voorleggen aan je huisarts
oow neeeeeeeeeeeeej DPF Wat een vreselijke ramp is dat, traumaaaaaaa's Ik weet niet hoe erg het DPF bij jullie is, maar bij mij op school is dat echt het ergste wat er bestaat. Alle studiepunten hangen er vanaf, en maar bewijzen, bewijzen, verantwoorden, verantwoorden, praten praten praten praten en vooral heel veel uit je duim zuigen. Hoe moeilijk is dat voor een ad(h)d'er, om dat alles op een gestructureerde manier op een rijtje te krijgen, eeeen en al ellendig overzicht dat ik daarbij kwijt raak, alles gaat door elkaar brrrr ik wil er even niet aan denken bij mij is dat alweer doorgeschoven naar volgend schooljaar 1 tip het zo moeilijk verwoorden dat de docenten het niet meer snappen maar het toch best intelligent klinkt! Kijk en dat is weer een voordeel van adhd: iets ingewikkeld beschrijven zodat niemand het meer snapt dat is 1 van onze specialiteiten we hoeven niet eens moeite te doen voor een ongestructureerd, van de hak op de tak verhaal. Terwijl de dingen die we zeggen gwoon vaak kloppen en intelligent klinken en dan nog dat snufje hyperactief enthousiasme waarmee ze helemaal over stag gaan Suuperrr veel succes
Maar das idd frustrerend hoor, ik wil het namelijk echt niet bewijzen, maar het moet haast wel. En soms wil ik het laten rusten maar dan gebeurt er iets stoms waardoor ik weer even doorsla en dan beginnen ze weer: ja wij snappen ook niks van jou, je moet is normaal doen, met dit gedrag kunnen we niet leven, flauwekul die adhd bla bla bla... heel heel vermoeiend! Maar binnenkort gaat waarschijnlijk de psycholoog met mijn ouders erbij praten over wat het nou inhoud en wat de kenmerken zijn want ik heb dit bij haar ook wel aangekaart, dat hebben we al is gehad dat gesprek maar tis nog niet beter geworden daardoor dus maar weer proberen. En ook de psychiater ga ik vragen of hij ze wat meer zekerheid kan bieden over de diagnose, eventueel door misschien meerdere testjes om andere eventuele stoornissen uit te sluiten. Ik wil echt geen adhd of uberhaupt 'iets' hebben hoor maar ik wil gewoon dat mijn ouders het accepteren dat ik niet perfect ben en zich erbij neerleggen dat dit het 'probleem' is wat daarbij hoort en hoe ze daar mee om moeten gaan. Want het kan niet alleen vanuit mij komen, ik doe mijn best maar soms gaat het mis en dan gaan zij er gewoon op een verkeerde manier op in voor mijn gevoel want dat wordt het nog erger. Als nou de ander dingen die mijn ouders in hun hoofd hebben 'uitgesloten' worden denk ik dat het ze misschien ook meer rust geeft ofzo.
Ik heb okk ADD. Haha grappig dat er een topic over is.
Ik slik geen medicijnen meer, wel gedaan (methylfenidaat) maar wordt er onwijs depri van. Had het gevoel dat ik mezelf niet meer was en kon daar niet goed mee omgaan.
Het lijkt me verstandig om naar de HA te gaan en je door een Psyg te laten testen voor zover als ze dat echt kunnen. Als je ADD hebt kun je best met je zelf in de knoop raken ivm gevoelens ed. De een gaat hier beter mee om dan een ander, dat geld ook voor de medicijnen. Heel persoonlijk dus.
Met mij gaat het de laatste 3 jaar super! Ben gaan samen wonen wat mij heel veel rust gaf en heb de luxe dat ik niet veel hoef te werken. Wil het wel maar het gaat gewoon niet! Het gaat goed voor een paar weken en dan heb ik weer een Burn-out. Het is dus niet dat ik het niet wil, maar moet gewoon leren wat mijn grensen zijn en niet te veel hooi op mijn vork moet nemen... Gelukkig heb ik mijn vriend die constant zegt dat ik een stapje terug moet doen en mij ook begrijpt, anders zou het continu fout gaan. Ik zeg altijd het is geen ziekte , maar een manier van leven! Net sonja Bakkeren dus..haha. Je moet het je zelf makkelijker maken en niet denken ik heb ADD dus ik kan bepaalde dingen niet...(heb ik in het begin erg gehad) Ik moet een agenda bij houden met al mijn afspraken en ook bijv medicijnen die ik in zou moeten nemen moet ik opschrijven of het liefst nog een herinnering in mijn telefoon. Ik drink geen koffie, als ik dat doe weet ik na 3 kopje niet eens meer hoe ik van huis naar stal toe moet rijden. Bij mij staat er zelfs in dat ik 's middags moet eten, ben zo'n chaoot dat de dag om is voor ik er erg in heb. Heel veel mensen hebben wel een beetje last van ADD de een meer dan de ander. Eigenlijk moet je het zien als een heel dik boek met heel veel verschillende hoofdstukken. De een heeft er een en de ander tien...
Als je wat wilt weten kun je me altijd een PBtje sturen.
Weet je, het klinkt cru, maar bij een kind met downsyndroom zie je tenminste aan de buitenkant al dat het een beperking heeft. ADHD ed. vallen ook onder hersenbeschadigingen/geestelijke handicaps, zijn alleen niet te zien aan de buitenkant of op een scan aan te tonen..... Nou, leg dan maar eens uit dat je toch echt "iets" hebt........
Klopt inderdaad... Ik denk trouwens dat ADHD met een MRI wel aantoonbaar zal zijn... Het werd vroeger 'Minimal Brain Damage' genoemd, dus dat zou dan toch te zien moeten zijn? Zou best eens de tunnel in willen als test hoor...