
Ik kan me nog goed herinneren dat ik bvb. met natuurkunde het vanuit het boek vooruit werkend heel goed begreep allemaal. Die berekeningen van welke temperatuur wordt / is het water in een bak als je zoveel ijsblokjes en water van deze temperatuur toevoegt aan een bak water van deze temperatuur. Was allemaal logisch en ging allemaal prima dat toekomstige huiswerk, was binnen no time klaar
.....en toen ging de leraar het een week later uitleggen en raakte ik compleet de draad kwijt op de manier waarop die het uitlegde, en ik geloof zelfs dat ik het daarna nooit meer gesnapt heb

Heb het kort daarna ook laten vallen want die leraar maakte het alleen maar lastiger allemaal met zijn (voor mij) rare, lastige uitleg... alle logica was er dan ineens uit

Ikkedus: het is ook wel lastig hoor soms, of je een beetje doortastend in moet komen of juist (nog) een beetje moet beschermen tegen de (verwachtingen van) de wereld. Het verschilt per situatie vind ik. Ik ben wel heel erg van het er van doordringen van joh de wereld gaat zich waarschijnlijk niet aan jou aanpassen, dus je kan er maar beter mee om leren gaan

Maar ik vind het met kinderen vooral echt wel heel vervelend hoe sommige ouders, en vooral mensen zonder kinderen of degenen met de mazzel met van die makkelijke kinderen, nogal snel negatieve conclusies trekken als je je kind nog een beetje beschermt.
Mensen vinden toch al snel dat kinderen niet moeten zeiken en zich maar aan moeten passen.
Alles maar moeten slikken als robotjes. Vinden alles snel zeuren en verwennerij. Terwijl iets soms gewoon echt teveel is voor die kinders en het geen enkele zin heeft om ze over de kling te jagen
.
iets met dat je uitstelgedrag in stand houdt doordat je er mee weg komt. Als ik op het allerallerallerlaatste moment iets doe en het dan vaak, sorry, ook beter is dan hetzelfde van iemand die op tijd is begonnen, waarom zou ik dan in godsnaam eerder beginnen.
was heel druk aan het kletsen tegen mijn moeder. De juf stond met haar oren te klapperen, haha! Zorgen over mijn spraak waren toen wel weg. Maar praten deed ik vervolgens nog steeds niet op school. Ik heb mezelf altijd als extreem verlegen gezien. In mijn studie zelfs net niet de diagnose 'sociale fobie' gekregen, ik voldeed alleen net niet aan alle eisen.