Radiostilte schreef:De mensen met prikangst weten jullie waar het vandaan komt? Nare ervaring van vroeger? Vroeger juist veel of nooit hoeven doen? Of het idee? En is het bij alles even erg, dus zowel bij een vaccinaties (iets erin) als bij bloedprikken (iets eruit)?
Ik ben wel nieuwsgierig waar het vandaan komt. In mijn naaste omgeving ook iemand met prikangst. Maar die heeft totaal geen idee waar het vandaan komt. Of wil daar niet overnadenken. En ik zelf heb er geen problemen mee. Wel denk ik dat er thuis anders over dit onderwerp werd gepraat toen we jong waren. Maar dat zal het vast niet verklaren.
Ik vind langs water rijden trouwens ook niet tof. Zeker in de winter als het vriest, probeer ik een andere route te nemen.
Ik heb gigantische prikangst gehad, complete paniekaanvallen als ik er maar aan dacht, en bij pogingen tot echt volledig onhandelbaar inclusief om me heen slaan etc, heel naar.
Ik had als kind geen prikangst, echt nul. Tot ik een stom ongeluk had met trefbal op school, ik was toen 11 jaar oud. Hele nare val waarbij ik op mijn gestrekte linkerarm landde en daarna meerdere mensen op me. Resultaat was beide botten in mijn onderarm verbrijzeld, open breuk (er stak een stuk bot uit net voor mijn elleboog), en mijn arm hing zwabberend naar beneden.
De school had achteraf absoluut een ambulance moeten bellen en ik had direct knock out gespoten moeten worden, maar ze hebben mijn ouders gebeld en mijn vader heeft me naar het ziekenhuis gebracht. De uren(!) voor ze zijn gaan opereren waren hel en de pijn was onbeschrijfelijk. Steeds kreeg ik weer prikken en pijnstillers, waarna die arm weer gemanipuleerd moest worden en nog meer pijn. Uiteindelijk zijn ze 5 uur aan het opereren geweest om de arm te redden (gelukt, al is mijn linkerhand altijd grotendeels verlamd gebleven).
Toen ik bij kwam was het midden in de nacht en waren mijn ouders er niet (die hadden ze nog niet geroepen dat het klaar was). Toen ze het bed wegreden om me naar de zaal te brengen werd de infuuspaal vergeten en het infuus uit mijn arm getrokken. Heel veel bloed en nieuw infuus. Bij het oprijden van de zaal bleef de paal weer hangen, nu de ‘verkeerde’ kant op. Weer eruit en enorme bloeding. Ze hebben met 3 man op me moeten liggen om een nieuwe te kunnen zetten.
Kortom, geen beste ervaring
Ik ben wél weer over die angst heen gekomen, maar pas toen ik tegen de 30 was en ik nog een keer geopereerd moest worden aan iets anders.
Dankzij een ongelooflijk lieve zuster die geen moment haar geduld met me is verloren en me als een klein kind heen en weer heeft zitten wiegen en heeft vastgehouden terwijl ik hysterisch huilde en iemand anders bloed bij me prikte. Op de dag van de operatie was ze er weer en heeft hetzelfde gedaan. Ik ben haar eeuwig dankbaar, want gek genoeg is mijn prikangst daarna als sneeuw voor de zon weer verdwenen.
Verder zijn mijn rare angsten watten en piepschuim, hoewel dat niet zozeer angst is maar een kokhalsreactie
Ballonnen vind ik doodeng, en ik kan compleet in paniek raken als mijn neus verstopt zit. Die laatste is de ergste.
Geplaatst: 12-11-24 11:21 
Dit dus
Spaart nog water ook. 
ik durf oprecht mijn ogen niet te lazeren door die film en ik rijd echt niet achter dat soort wagens 
.
.
