Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird

Toevoegen aan eigen berichten
 
 
Cowboy55
Berichten: 9326
Geregistreerd: 11-10-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 10:50

Joanne1987 schreef:
Ok, om je eerste zin moest ik lachen, maked my day :')
Ziek melden was wel een dingetje ja, ben nu rustig genoeg om een boterhammetje te eten

De rest van je verhaal, schrik ik enorm van... wat doodeng


Dat eerste was het doel..... :D lachen blijven is belangrijk.

De rest viel vanuit mijn perspectief wel mee:
1. Ik was zelf ‘out’ toen die dingen gebeurden. Voor mijn familie was het een stuk minder amusant;
2. Ik wist zelf al heel snel zeker dat ze niks gingen vinden met al die scans. Had zelf helder waardoor het gekomen was. Dat geeft meteen een stuk rust.....al is het slikken van anti-epilepsiemedicatie (EN NIET MOGEN AUTO RIJDEN!!! -:(- ) zwaar shyte. Maar goed, als het het goed is ben ik daar in januari weer vanaf.

Succes straks. Maak het bij de HA niet mooier dan het is. Zelfcensuur is onverstandig bij dit soort dingen.

Eva1975
Berichten: 532
Geregistreerd: 18-08-05
Woonplaats: Zeeuws-Vlaanderen

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 11:08

Vorig jaar november naar huis gestuurd door mijn baas. Kon alleen maar huilen. Had dan ook een pittig jaar achter de rug. Scheiding, kids 3 maanden niet bij me, vader die een bypass moest, wonen in een huis bij een goede vriend die naar zee ging... tja toen opvliegend en emotioneel. Nooit de stempel burn out of overspannen gehad. Na een week of 6 terug aan het werk. Helaas was dat achteraf te snel en zat zo weer op mijn `normale` niveau. Nu loop ik weer bij de praktijkondersteuning omdat ik merkte dat eea weer fout ging. Daar wordt ook niet met labels gegooid en zeggen ze gewoon je hebt een pittige tijd gehad ... Dit jaar de scheiding definitief, maatje thuis en weer weg, eigen huis gekocht en flink moeten klussen en daar naar toe verhuizen
Klachten nu zijn vooral emotioneel, weinig energie, kort lontje naar degene die dicht bij staat.

Sannert

Berichten: 6086
Geregistreerd: 05-06-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 11:09

Astorga schreef:
Hoe weten jullie dat jullie overspannen zijn en geen depressie hebben? Vind nl dat de symptomen best op elkaar lijken.

Ik heb van de poh vragenlijsten gekregen. Daar kwam duidelijk overspannen uit en geen depressie.

Succes en sterkte joanna !

Druif_01

Berichten: 9079
Geregistreerd: 04-11-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 11:16

Astorga schreef:
Hoe weten jullie dat jullie overspannen zijn en geen depressie hebben? Vind nl dat de symptomen best op elkaar lijken.


Klopt inderdaad. Ik ben depressief (met ptss) en herken veel symptomen inderdaad. Ik ben een hele dag getest in een centrum en daar kwam ptss met bijkomend een depressie.
Je zal dus een diagnose moeten hebben. Net als met een burn out roepen mensen snel dat ze zich depressief voelen of een burn out hebben. Als ze vervolgens na 3 weken alweer alles doen wat ze altijd deden kun je toch wel met vrij grote zekerheid zeggen dat niet depressief waren of een burn out hadden...

Druif_01

Berichten: 9079
Geregistreerd: 04-11-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 11:18

Joanne1987 schreef:
Ik heb me vanmorgen ziek gemeld en kan 10.20 bij de huisarts terecht
Maag zit in mn keel...


Zorg dat je eerlijk bent en je niet beter voordoet dan je je voelt. Succes! Ik leef met je mee, maar komt echt goed!

Paloedie

Berichten: 1008
Geregistreerd: 03-12-09
Woonplaats: Deventer/Epe

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 11:23

Cowboy55 schreef:
Joanne1987 schreef:
Ik heb me vanmorgen ziek gemeld en kan 10.20 bij de huisarts terecht
Maag zit in mn keel...


Maag in keel lijkt me meer iets voor de Spoedeisende Hulp? :D

Maar serieus, goed dat je gaat en dat je je ziek gemeld hebt. Ik heb dat niet gedaan want ‘ziek melden is voor watjes’.

En dus werd ik 2 maanden geleden wakker op de Intensive Care. 36 uur van mijn leven weg waar ik geen enkele herinnering meer aan heb. Reden: Na twee epileptische aanvallen en obstinaat gedrag waarbij ik in het ziekenhuis met 5 hulpverleners heb liggen worstelen ‘platgespoten’ zodat ze me neurologisch konden onderzoeken.

Na uitgebreid onderzoek: geen somatische redenen voor de aanvallen, waarschijnlijk door stress/burn-out mijn neurologisch systeem ‘op tilt gejaagd’ (is ‘tilt’ nog een woord tegenwoordig?) waardoor mijn hersens even iets anders zijn gaan doen (“Zoek het maar effe uit met je lichaam gast, wij gaan even een blokje om”).

Nu dus alweer 2 maanden thuis en onder begeleiding van een psycholoog. Zo ver wil je het niet laten komen.


Holy oliebol dan ben je ver gegaan... Sterkte!

Ik moest wel lachen om je "zoek het maar effe uit met je lichaam, wij gaan even een blokje om". Ik probeer sinds ik thuis ben te luisteren naar m'n lichaam, en dat heeft soms stevige gesprekken tot gevolg.

"Hey, dit is wel veel"
"Ja maar, nog even.."
"Nee, t is genoeg nu"
"Oke ik ga al op de bank. Oh ik doe nog even dit"
"Sterf maar dan, I'm out"

En dan is het echt echt echt op.

"Hey, moe, liggen, slapen, ogen dicht"
"Ik heb je gehoord, naar boven, in bed, boekje etc erbij voor als ik toch niet kan slapen, pyjama aan en lekker liggen"
*Lijf tintelt*

Het voelt soms compleet achterlijk, maar ik ben me op deze manier veel bewuster van wat m'n lijf me probeert te vertellen. En ik merk dat het me goed doet als ik bewust lief voor mezelf ben. Dus niet me om laten vallen op de bank omdat m'n ogen dicht vallen, maar echt even lekker in bed kruipen en jezelf dat gunnen.

Joanne1987

Berichten: 5888
Geregistreerd: 13-11-06
Woonplaats: Den Bosch

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 11:37

Flinke burn out is de conclusie
Voor nu rust, alleen dingen doen die ik wil en voldoening uit haal. Over 2 weken terugkomen en idd de bedrijfsarts inschakelen hoe evt met werk verder

Cowboy55
Berichten: 9326
Geregistreerd: 11-10-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 12:11

Paloedie schreef:
Cowboy55 schreef:

Maag in keel lijkt me meer iets voor de Spoedeisende Hulp? :D

Maar serieus, goed dat je gaat en dat je je ziek gemeld hebt. Ik heb dat niet gedaan want ‘ziek melden is voor watjes’.

En dus werd ik 2 maanden geleden wakker op de Intensive Care. 36 uur van mijn leven weg waar ik geen enkele herinnering meer aan heb. Reden: Na twee epileptische aanvallen en obstinaat gedrag waarbij ik in het ziekenhuis met 5 hulpverleners heb liggen worstelen ‘platgespoten’ zodat ze me neurologisch konden onderzoeken.

Na uitgebreid onderzoek: geen somatische redenen voor de aanvallen, waarschijnlijk door stress/burn-out mijn neurologisch systeem ‘op tilt gejaagd’ (is ‘tilt’ nog een woord tegenwoordig?) waardoor mijn hersens even iets anders zijn gaan doen (“Zoek het maar effe uit met je lichaam gast, wij gaan even een blokje om”).

Nu dus alweer 2 maanden thuis en onder begeleiding van een psycholoog. Zo ver wil je het niet laten komen.


Holy oliebol dan ben je ver gegaan... Sterkte!



Dank je! +:)+

Ach, ik ben een 'hard ass' met een indrukwekkende collectie aan burn-out gevoelige persoonseigenschappen. Zoals Tom Petty al zong: "You can stand me up at the gates of hell but I won't back down'. Dat doe ik ook niet. Figuurlijk niet, maar uiteindelijk ook letterlijk niet. Ik wijk NIET (vraag maar aan die 5 arme verpleegkundigen in de nacht van mijn epilepsie -sorry dames!) En als het dan mis gaat, gaat het ook echt mis.

De positieve kant van dat 'I won't back down'-verhaal (jawel, die is er) is dat je er sociaal-maatschappelijk een plekkie door kunt veroveren dat velen niet gegeven is met alle voordelen van dien.


Paloedie schreef:
<KNIP>

Het voelt soms compleet achterlijk, maar ik ben me op deze manier veel bewuster van wat m'n lijf me probeert te vertellen. En ik merk dat het me goed doet als ik bewust lief voor mezelf ben. Dus niet me om laten vallen op de bank omdat m'n ogen dicht vallen, maar echt even lekker in bed kruipen en jezelf dat gunnen.


Dan doe je het beter dan ik. Ik krijg nog steeds zure oprispingen als mensen zeggen: "Ga leuke dingen doen" :r Erger me nu bijvoorbeeld ook dood aan het feit dat ik geen 3 woorden kan typen zonder typfout. Terwijl dat 2 miljard Chinezen toch echt geen fok boeit.....die hebben niet eens door dat ik scheef typ _O-

Dit is overigens best een therapeutische conversatie.
Laatst bijgewerkt door Cowboy55 op 16-12-19 12:14, in het totaal 3 keer bewerkt

Suliko

Berichten: 5014
Geregistreerd: 06-12-14
Woonplaats: Utrecht

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 12:12

Astorga schreef:
Hoe weten jullie dat jullie overspannen zijn en geen depressie hebben? Vind nl dat de symptomen best op elkaar lijken.


Er is ook overlap aan symptomen tussen beide aandoeningen/stoornissen (vind deze benaming niet fijn, maar zo wordt het nou eenmaal genoemd, overspanning en burn-out vallen onder de ‘aanpassingsstoornis’ in de DSM-V, als je daar naar zoekt vind je er ook meer informatie en de symptomen van).

Bij gevallen van overspannenheid waar het ook heel erg neigt naar depressie, noemen ze het ook wel comorbiditeit. De aanwezigheid van meerdere aandoeningen/stoornissen omdat er veel overlap is. Maar bij welke benaming je symptomen het beste passen doet er eigenlijk niet toe, belangrijkste is om de oorzaak aan te pakken.

Stel iemand is dusdanig overspannen dat hij naar depressie neigt, heeft het geen zin om diegene als depressief iemand te behandelen maar moet de de onderliggende oorzaak, chronische stress, aangepakt worden. Als de overspannenheid wordt behandeld zal de depressie vanzelf afnemen (tenzij er weer een andere factor/gevoeligheid onder de depressie ligt, maar goed, dat is wat de psychologie zo ingewikkeld maakt).

Cavaletto

Berichten: 470
Geregistreerd: 18-06-11

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 12:20

20 jaar geleden ben ik uitgevallen. Zelf denk ik dat ik een burn-out heb gehad maar dat is nooit gediagnosticeerd door een arts of andere kundige. Ik vertel dit om aan te geven dat de diagnose burn-out, denk ik, moeilijk te stellen is en dat de oorzaken en symptomen vaak verschillend zijn.

Mijn leven stond 20 jaar geleden binnen een jaar op z'n kop. Waar eerst alles voor de wind ging, fijne gezonde echtgenoot, prachtige kinderen en een goede baan in ontwikkeling. Binnen een jaar stond alles op losse schroeven. Mijn moeder werd ernstig ziek; ik ging mantelzorgen (mijn familie deed niets), mijn man werd ernstig ziek (intensive care en daarna lang en zwaar traject) mijn man raakte zijn baan kwijt, mijn baan stond op het spel door reorganisatie en ik had een gestoorde buur (echt rijp voor de GGZ; belde mij regelmatig om aan te geven dat ze zelfmoord wilde plegen)oh ja, en ik ben ook nog overvallen door een groep jongens .. dag laatste sprankje zelfvertrouwen. Oh, en aangifte doen was geen optie; het was een bij de politie bekende groep die wisten waar ik woonde en mij dat heeft laten weten door mij te volgen en dag te zwaaien...(ik ben uiteindelijk met mijn gezin letterlijk gevlucht naar een andere woonplaats).

Dat dus, in een notendop. Ik heb lang alle ballen hoog gehouden maar hield dit uiteindelijk niet vol. Ik sleepte mijzelf voort, ik wilde huilen, ik wilde thuisblijven maar dat kon dat niet want ik moest sterk zijn voor mijn kinderen en man.
Ik heb hulp gevraagd maar heb het niet gekregen. Alleen (verkeerde) medicijnen van de huisarts; ik werd er onverschillig (en steeds dikker) van.
Ik ben na de reorganisatie op mijn werk eerst gedetacheerd en daarna moest ik er uit. Toen moest ik solliciteren. UWV vond dat ik op alles moest solliciteren; ook onder mijn niveau. Heb ik gedaan.
Ik werk nu ruim 17 jaar onder mijn niveau maar ik kan de rekeningen betalen. Niet echt wat ik wil maar ik ben ondertussen wel helemaal klaar met vechten. Het is een wonder dat alles uiteindelijk nog redelijk goed op zijn pootjes terecht is gekomen. Het houdt mij op de been dat; (sinds een paar jaar) mijn man veel beter is (al kan hij niet meer werken), mijn kinderen gelukkig en gezond zijn en ik kan genieten van mijn paard.
Ik kan mij heel veel over die jaren niet meer herinneren. Ik heb in een wazige achtbaan gezeten. Die pas zo'n 7 jaar geleden langzaam aan gestopt is.

Ik vind dat ik niet meer de oude ben. Mijn emmertje zit gauw vol. Ik zou niet eens meer op mijn "oude" niveau kunnen functioneren. Wat werk betreft laat heel veel mij onverschillig. Dat houdt mij zeker niet gemotiveerd maar wel op de been.

Wat wil ik hiermee zeggen; de diagnose burn-out is niet makkelijk te stellen. Er kan ook wat anders aan de hand zijn. Maar kom wel op voor jezelf en probeer zoveel mogelijk steun/hulp te zoeken.
TS, ik hoop zo voor je dat je hulp kunt krijgen!

Paloedie

Berichten: 1008
Geregistreerd: 03-12-09
Woonplaats: Deventer/Epe

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 12:31

Cowboy55 schreef:
Dan doe je het beter dan ik. Ik krijg nog steeds zure oprispingen als mensen zeggen: "Ga leuke dingen doen" :r Erger me nu bijvoorbeeld ook dood aan het feit dat ik geen 3 woorden kan typen zonder typfout. Terwijl dat 2 miljard Chinezen toch echt geen fok boeit.....die hebben niet eens door dat ik scheef typ _O-

Dit is overigens best een therapeutische conversatie.


Mijn 1e gedachte bij jouw post: mensen die zeggen 'ga leuke dingen doen' moeten dood. Het wordt zoveel gezegd... Ga leuke dingen doen, ga lekker wandelen met de honden, doe dingen waar je energie van krijgt. En ondertussen zat ik huilend op de wc omdat ik niet de energie had weer terug op de bank te komen. Lukte het me niet thee te zetten, omdat ik te lang moest uitrusten tussen water opzetten en thee zetten: was het water al lang weer koud.

Wandelen heb ik gedaan.. ik moest en zou een rondje om het blok: 700 meter in ruim drie kwartier. Het. Ging. Niet.

Het enige waar ik afgelopen zomer iets energie van kreeg was buiten wat fruit plukken. En het fruit seizoen is nu over.


Ik zie enorm uit naar het moment dat ik denk 'hey ik heb ZIN om iets te doen' en dat dat dan ook gewoon kan. Zonder 3 dagen kapot te zijn. Dat lijkt op dit moment enorm ver weg.

lizy29

Berichten: 6391
Geregistreerd: 05-03-12
Woonplaats: Het land van du vin, du pain, du Boursin

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 12:39

Dat komt terug Paloedi, maar heeft tijd nodig. En zelfs nu nog heb ik momenten dat ik me echt ergens toe moet zetten. Maar dat doe ik ook alleen maar omdat ik weet dat het echt nodig is en ik het uiteindelijk best aan kan.

Overigens helpt het mij ook erg goed om bepaalde situaties die me mentaal blijven achtervolgen te analyseer. Heel vaak kom ik dan tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is. Dan kan ik het ook beter loslaten.

Paloedie

Berichten: 1008
Geregistreerd: 03-12-09
Woonplaats: Deventer/Epe

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 12:47

lizy29 schreef:
Dat komt terug Paloedi, maar heeft tijd nodig. En zelfs nu nog heb ik momenten dat ik me echt ergens toe moet zetten. Maar dat doe ik ook alleen maar omdat ik weet dat het echt nodig is en ik het uiteindelijk best aan kan.

Overigens helpt het mij ook erg goed om bepaalde situaties die me mentaal blijven achtervolgen te analyseer. Heel vaak kom ik dan tot de conclusie dat het eigenlijk helemaal niet zo belangrijk is. Dan kan ik het ook beter loslaten.


Ik weet het! Analyseren doe ik ook veel, soms teveel.

Een tijd geleden zei een collega me: "je bent hersteld van je burn-out als je oprecht kunt zeggen dat je dankbaar bent dat je hem gehad hebt. Duurde bij mij 6 jaar. En ik weet dat je me nu wil slaan, maar daar heb je toch de energie niet voor. En zodra je de energie er weer voor hebt weet je dat ik gelijk heb"

mellanion84
Berichten: 242
Geregistreerd: 14-07-11
Woonplaats: Spijkenisse

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 13:28

Pfft heftige verhalen zeg. Ik heb 2 jaar geleden op het randje staan balanceren.

stiefvader die een gescheurde aorta had gehad en wonder 1) het heeft gered tot de operatietafel wonder 2) de operatie heeft overleefd en wonder 3) volledig hersteld is.
Verhuizen, geldzorgen en een baan waar van alles werd gevraagd wat ik er eigenlijk niet bij kon hebben. Goddank een opdrachtgever die heel oplettend was en mijn werk eerst drastisch terugschroefde en daarna minder dagen werk voorstelde.
Ik kon niet meer rationeel nadenken, ziek gemeld bij opdrachtgever maar niet bij de baas (detachering) en letterlijk een week van de aardbodem verdwenen voor de baas. volledig in paniek want mijn eigen huisarts was met vakantie precies op de dag dat ik langs wilde gaan omdat ik het niet meer wist.

Ik kon na het gesprek met de huisarts de dag erop al terecht bij de GGZ medewerker die in hetzelfde pand werkte. Bedrijfarts een week later gesproken die het advies gaf om dingen te doen waar ik zin in had. Als dat netflix kijken was met chips of koekjes, prima! als dat lekker uitwaaien op het strand was, ook dikke prima. Wel parttime blijven werken gedurende 2 maanden waarbij ik eigenlijk vooral sociaal therapeutisch aanwezig was, meer niet.

Het heeft heel lang geduurd voor ik me weer mezelf voelde. Geleerd om wat liever voor mezelf te zijn en via mijn baas een jaar later een uitgebreide cursus rationeel denken ( ja het bestaat echt!) gevolgd op kosten van het werk. Daar ben ik nog het meest dankbaar voor, dat heeft me zoveel tools gegeven.

Mijn advies zou altijd zijn, bij twijfel niet doorrijden ;) oftwel, heb je het gevoel dat het niet lekker gaat, dat je maar zo moe blijft of gewoon algemene misere zoals het genoemd werd, ga naar je huisarts, bedrijfsarts of vertrouwenspersoon. Als je over dat richeltje kukeld ben je zooo veel verder van huis.

Joanne1987

Berichten: 5888
Geregistreerd: 13-11-06
Woonplaats: Den Bosch

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 13:31

Mijn rayonleidster stelde ook halve dagen werken voor evt, maar ik moet écht niet aan werken denken... dat is ook echt 1 van de triggets geweest nu

Zit nu op de bank en kijk toe hoe mijn jongste zoontje lekker aan het spelen is, normaal is dit mijn enigste dag vrij en MOET ik vooral van alles van mezelf, nu kan dat morgen, of zelfs overmorgen ook nog

lizy29

Berichten: 6391
Geregistreerd: 05-03-12
Woonplaats: Het land van du vin, du pain, du Boursin

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-12-19 13:37

Heel verstandig. Nu eerst gewoon even niets en proberen langzaam aan weer tot jezelf komen. Vooral niet te snel willen met alles terug op pakken want uiteindelijk duurt het dan alleen maar langer.

Leandra

Berichten: 1732
Geregistreerd: 06-01-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 15:54

Vanmorgen ben ik bij de bedrijfsarts geweest. Hij noemde uitputting en zoveel stress dat er lichamelijke klachten bij komen. Zoals hij het noemde: in de volksmond noemen we dit een burn out.
Het kwam wel even binnen.

Cowboy55
Berichten: 9326
Geregistreerd: 11-10-05

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 16:29

Leandra schreef:
Vanmorgen ben ik bij de bedrijfsarts geweest. Hij noemde uitputting en zoveel stress dat er lichamelijke klachten bij komen. Zoals hij het noemde: in de volksmond noemen we dit een burn out.
Het kwam wel even binnen.


Come join us....we have cookies! :D

Leandra

Berichten: 1732
Geregistreerd: 06-01-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 16:44

Cowboy55 schreef:
Leandra schreef:
Vanmorgen ben ik bij de bedrijfsarts geweest. Hij noemde uitputting en zoveel stress dat er lichamelijke klachten bij komen. Zoals hij het noemde: in de volksmond noemen we dit een burn out.
Het kwam wel even binnen.


Come join us....we have cookies! :D



Misschien een clubje oprichten voor de "burnoutsiders" :P

Cayenne
Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!

Berichten: 114129
Geregistreerd: 08-08-03
Woonplaats: Haaren (NB)

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 16:44

De eerste keer dat ik bij de arbo arts kwam, maakte hij meteen een lekkere binnenkomer.
Nog voordat ik hem een hand gaf zei hij: 'Ik zal maar meteen met de deur in huis komen: alleen terminaal zieke mensen kunnen niet werken'.

Zo, en bedankt he! Ik stond echt met m'n mond vol tanden en er kwam niets nuttigs meer uit.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 16:58

Zo, dat is ook een leuke >;) Hoe is dat gesprek (af)gelopen dan? Als je dat wil vertellen natuurlijk.
Want die arts is toch degene die je moet begeleiden en helpen om terug te kunnen functioneren in het werkveld? Of is dat bij jullie niet die arts (hier heet het arbeidsgeneesheer, dus verbonden aan je werk)?

Joanne1987

Berichten: 5888
Geregistreerd: 13-11-06
Woonplaats: Den Bosch

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 17:40

Ik was per direct omgedraaid en een seconde opion aangevraagd, die is gek zeg

Cayenne
Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!

Berichten: 114129
Geregistreerd: 08-08-03
Woonplaats: Haaren (NB)

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 18:07

Ja, dat is idd de arbo arts! Die is onafhankelijk (of zou dat iig moeten zijn).
Er kwam bij mij weinig meer uit en dus moest ik van hem gewoon weer aan de slag.
Eenmaal thuis ben ik in een gigantische paniekaanval beland. Zelfs mijn werkgever kon zich niet in het advies vinden en stond gelukkig op een second opinion.
Dat wilde ik zelf ook dus die heb ik gehad bij een andere arts en die was van mening dat ik niet eens aan werk mocht denken. Eerst moet ik weer kunnen slapen en leren om rust te pakken en de rest op een rijtje te zetten.
Heb later nog een brief met excuses gekregen dus dat was wel netjes, maar die opmerking heeft er toch best ingehakt.
Daarna stond ik iedere keer weer bol van de stress wanneer ik naar de arbo arts moest, ook al was de nieuwe arts echt een schat van een man.

Joanne1987

Berichten: 5888
Geregistreerd: 13-11-06
Woonplaats: Den Bosch

Re: Hoe herken/merk je dat je overspannen bent, of burnout?

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 18:21

Ik ben ook bang dat daar een andere diagnose uitkomt, hoewel hij vanmorgen een en al begrip was en vooralsnog hoef ik niet langs

Leandra

Berichten: 1732
Geregistreerd: 06-01-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 17-12-19 18:43

Cayenne schreef:
De eerste keer dat ik bij de arbo arts kwam, maakte hij meteen een lekkere binnenkomer.
Nog voordat ik hem een hand gaf zei hij: 'Ik zal maar meteen met de deur in huis komen: alleen terminaal zieke mensen kunnen niet werken'.

Zo, en bedankt he! Ik stond echt met m'n mond vol tanden en er kwam niets nuttigs meer uit.


Wat heftig zeg! Ik zou ook niets meer kunnen zeggen.

De arts die ik vanmorgen had was heel begaan en ik kon makkelijk praten.