Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-06-18 09:47

Geplaatst: 18-06-18 09:47

Bij twijfel niet doen kocht ik een paard
Bij twijfel en niet doen hield ik de baby
Bij twijfel niet doen spande ik rechtszaak aan tegen WG
Bij twijfel niet dien koos ik toch voor die ene baan.

Alleen paard had ik misschien moeten laten staan de rest is helemaal goed gegaan

**Geplaatst**: 18-06-18 10:26

Geplaatst: 18-06-18 10:26

Ik heb altijd geroepen ik wil nooit kinderen. Never niet. Mijn ex, waar ik 13 jaar mee samen was, wilde ze heel erg graag. Hij zei er vrede mee te hebben dat ik ze niet wilde, maar altijd werd ik onbewust gepusht door hem. Als ik mijn nichtje op de arm had: "joh dat staat je goed".
Iedere keer dat het woord kinderen viel voelde ik me ongemakkelijk. Ik wist dat ik iets van hem afnam door niet te willen. Ik voelde me schuldig naar hem toe. Vroeg me zelfs af of ik wel een normale vrouw was, want een normale vrouw wil toch kinderen? En mijn ex was echt geen slechte man. Een hele lieve man zelfs, geweldig met kinderen. Dus wat was er mis met mij?

Een paar jaar geleden hebben we een 'zwangerschaps scare' gehad. Een scare voor mij, maar hij was dolgelukkig. Uiteindelijk is dit niet doorgegaan maar het heeft iets gebroken in hem en ook in mij. Ik wilde pertinent niet never nooit niet. Hij voelde zich niet compleet zonder. Dus zijn we uit elkaar gegaan.

Na onze scheiding realiseerde ik mij wat ik gemist had. Ik voelde me ineens zoveel vrijer ten opzichte van mijn nichtje en later mijn neefje. Ik kan nu met ze spelen en lachen en gelukkig zijn zonder dat ik bang hoef te zijn dat ik commentaar krijg. "Zie je wel dat het leuk is, als we nou zelf eens..." Ik kon nooit van ze genieten, altijd die angst dat ik hem 'hoop' gaf. Onbewust heb ik dus altijd een grotere afkeer gehad van kinderen juist vanwege de druk. Het heeft me pijn gedaan toen ik me dat realiseerde, dat ik hun de liefde niet kon geven die ik voelde. Ik ben nu de verloren tijd in aan het halen.

Inmiddels heb ik mijn man ontmoet, vader van 4 kinderen

Ik realiseerde me al heel snel dat als ik een nieuwe relatie zou beginnen de kans dat hij kinderen zou hebben heel groot was. Mijn man zijn kinderen zijn al ouder (15, 17, 19 en 23) dus de echte kleine kinderen fase zijn we voorbij. Voor hem was het ook een tijdje spannend. Hij heeft me wel eens gezegd dat hij zich vaak afvroeg wanneer voor mij het kwartje zou vallen dat hij echt kinderen heeft die dan dus ook mijn verantwoordelijkheid zouden worden als we samen verder gingen. Maar ik ben gek met ze en vind het heerlijk om ze te kunnen helpen en steunen in hun dagelijkse dingen.

Mijn man is ook gek met kleine kinderen en is helemaal weg van mijn neefje en nichtje. Hij kan niet wachten op kleinkinderen, haha. Hij heeft mij ook gezegd dat, mocht mijn biologische klok nog gaan tikken, hij hier helemaal voor open staat.

Maar het hoeft niet.

Dat voelt zo bevrijdend. Ik kan eindelijk mijn eigen gevoelens gaan onderzoeken of ik kinderen wil.
En eerlijk is eerlijk. Het idee om nog een ukkepuk aan het gezin toe te voegen klinkt best aanlokkelijk.

**Geplaatst**: 18-06-18 10:35

Geplaatst: 18-06-18 10:35

Ik wou ook nooit kinderen maar ineens toch wel heel graag

Toen zwanger geworden, zwangerschap was een drama, geboorte was een drama, kraamtijd ook (was er niet door vroeggeboorte). Hele babytijd vond ik echt verschrikkelijk, eerste verjaardag was een feestje voor onszelf omdat we het eerste jaar überhaupt overleefd hebben :')

Maar na het eerste jaar; wow, dan wordt het zo leuk! Het worden dan echte persoontjes met een eigen mening enzo. Heerlijk die verhalen en het ontdekken. Ik zou het nooit meer willen missen

Heb eigenlijk nooit het idee gehad dat ik m’n leven heb moeten aanpassen, dat ging best vanzelf. Hoewel het begin wel zwaar was.

**Geplaatst**: 18-06-18 11:18

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 11:18

Hier nooit echt grote twijfel gehad. Ik wilde graag kinderen.
In mijn eerdere relatie had hij al een dochtern en was hij wat ouder. Hij twijfelde over nog een kind te willen. Gek genog vond ik dat geen onoverkomelijk problee. Immers er was al een kind waar ik gek mee was. Hij vond het wel een probleem mij zo te beperken en we zijn uitelkaar gegaan.

Hierna kwam ik mij man tegen. We wisten direct wij worden samen oud met een groot (4/5 kinderen)gezin.
Toen we paar jaar samenwoonde maar anticonceptie weggelaten...

En er kwam geen kind

Uiteindelijk ziekenhuis traject in gegaan en na hormonen en behandelingen een dochter gekregen 2 jaar geleden. Nu weer zwanger via het ziekenhuis van de tweede.

Dat het zo moiezaam was om zwanger te worden heeft ons wel gedwongen na te denken over een leven zonder kinderen. Hoe gaan wij dat invullen. En ik denk dat wij zonder kinderen erg gelukkig waren geweest, want we zijn samen en het geeft ruimte tot zaken die anders niet kunnen.
Maar het was wel een heel groot gemis en verdriet gebleven.

Overigens vind ik een kind niet extreem beperkend. Ik ga nog steeds iedere dag paardrijden (ze staat naast of in de bak i nde kinderwagen). Ga van woensdag tot zondag naar een internationel wedstrijd en gaat ze gewoon mee. We gaan weekendjes naar Londen, we gaan uit eten met vrienden (ze gaat mee), gaan naar restaurants met een Michelin ster (ook gewoon mee).
Ben vorig jaar last-minute met mijn moeder, haar partner en mijn dochter 2 weken gaan rondtrekken door Engeland (was ze 10 maanden oud).
Als je zelf flexibel bent kan er zoveel.

**Geplaatst**: 18-06-18 11:22

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 11:22

Hier nooit een kinderwens gehad, kan wel 100 bezwaren tegen kinderen bedenken.. Maar ik weet ook dat als die wens er wel is of nog zou komen, al die bezwaren van tafel worden geveegd.. Maar goed, ik heb die gevoelens niet en ook nooit gehad. Wel een tijdje gedacht dat ik ze wou, maar dat was toen het op mijn werk erg slecht ging.. Kort daarna kreeg ik ook een burnout. "Gelukkig" dit toen niet doorgezet, want inmiddels is hij mijn ex

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-06-18 11:32

Geplaatst door de TopicStarter : 18-06-18 11:32

@AbbyBlues dat soort opmerkingen krijg ik dus niet van m'n vriend gelukkig. Ook niet van mijn eigen familie. Ondanks dat mijn moeder grapte dat ze van ieder kind minimaal 2 kleinkinderen wilde, weet zij als geen ander hoe zwaar het kan zijn en ze wil dat absoluut aan niemand opdringen. Ook de rest laat het mijn keuze. Alleen mijn schoonfamilie is er dus "druk" mee wanneer wij nu eens aan kinderen beginnen, die zien we dus ook niet zo vaak

@LadyMadonna ik was ook echt een jongetje qua spelen vroeger

bomen klimmen, met fiets racen, domme skateboard acties uithalen, heb ook prachtige knieën daardoor :')

Barbie alleen als ik het paard van m'n zus kon pikken :Y)

De onvoorwaardelijke (wederzijdse) liefde tussen ouders en kind is inderdaad ook niet voor iedereen weggelegd, ook dat ken ik van dichtbij. Ik denk dat daar ook te weinig bij wordt stil gestaan. Het is gewoon niet altijd zoals je zou willen.

Hilli schreef:
@NoTwixLeft: ik snap de zwangerschapsblijdschap ergens wel, ondanks het feit dat ik geen kinderwens heb. Constructief neuken (pardon my french) is soms een stuk minder leuk dan alle recreatieve keren ervoor en ook duurt het soms lang voordat het resultaat geeft. Dan ben je wel blij als het lukt, of de hormomen zijn dat

Vrouw eindelijk blij dat ze 9 maanden niet meer hoeft

@love_western ik heb het gevoel van jouw vriend gelukkig nooit gehad. Mijn ouders zijn altijd heel duidelijk geweest; Jij moet gelukkig zijn met jouw keuzes in het leven. Dan zijn wij ook gelukkig, want dan kan je keuze nooit fout zijn geweest.

@Azmay dat bevallen is voor mij ook een angst dingetje. M'n vriend maakt de opmerking gisteren dat dat toch wel gewoon zou gaan, want ik ben lang en dat zou toch allemaal wel op elkaar aangepast zijn en dus groot genoeg zijn _O-

Zoals ik meldde het is een man die daar gewoon nog nooit bij stil gestaan had. :')

@verootjoo Dat vind ik nu eens een goede reden om als ouders die eerste verjaardag te vieren "Yes! We hebben het overleefd!" $*\%/*$ Y)(^)

**Geplaatst**: 18-06-18 11:58

Geplaatst: 18-06-18 11:58

Ik weet al heel lang dat ik geen kinderen wil. Ik vind kinderen stom. Ik vind ze vies, ze stinken, ze kosten geld, ze kosten je nachtrust, je vrijheid. Ik zie alleen maar negatieve dingen. Nee hoor geef mij maar katten en paarden en andere dieren om voor te zorgen.

Ook in het kader van duurzaamheid bespaar ik de wereld een kind. En vroeger werd er nog wel uit mijn directe omgeving gezegd dat ik wel van gedachte zou veranderen. Inmiddels heeft iedereen zich er bij neer gelegd. Ouders vinden het prima (hebben 2 kleinkinderen van mijn zus) en daarbij. Mijn leven, mijn lijf, mijn keuze.

Ook mijn moeder heeft gezegd dat als ze had geweten hoe haar leven met kinderen eruit ziet ze niet zeker was of ze het nog zo had gedaan. Ze houdt van mij en mijn zus hoor. Maat 2 kinderen met autisme en de bijbehorende rompslomp op scholen etc...

Als je twijfelt hoop ik dat je een besluit kan maken waar je 100% achter staat. En dat het kind een eerlijke kans krijgt. Maar wees niet bang om kinderloos te blijven. Want ook dan kun je hartstikke gelukkig zijn

**Geplaatst**: 18-06-18 12:03

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 12:03

Ik heb nooit getwijfelt, want ik heb gewoon niks met kinderen. Ben 31 en heb altijd gezegd dat ik geen kinderen wil. Ik vind ze leuk voor even, maar daarna niet meer hoor. Paste ook op de 3 van mijn broer toen ze klein waren, maar blij als het klaar was.
Ik heb er ook gewoon geen geduld voor en denk niet echt dat ik een leuke moeder zou zijn, dus doe maar niet. Geef mij maar een puppy;) Maar goed, iedereen in de ene kant van de familie trouwt jong en kinderen, dus dan ben ik de rare..met die kant heb ik dus ook niet echt contact meer haha.

**Geplaatst**: 18-06-18 13:31

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 13:31

Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wil, maar wist het pas zeker toen ik een relatie met mijn vriend kreeg... die een zoontje heeft.

Zijn zoontje is de halve week bij ons, en ik vind dat best pittig. Voor mij dus een bevestiging dat ik écht geen kinderen wil.

**Geplaatst**: 18-06-18 13:38

Geplaatst: 18-06-18 13:38

Ts, heel eerlijk. Ik proef een beetje "ik wil eigenlijk niet maar mijn vriend wel" in je berichten. En dat is nooit een goede reden om het te overwegen. Je kunt ook zonder kinderwens kinderen wel leuk vinden en blij kindvrij zijn.

En hoe je een bevalling ervaart, is voor iedereen anders. Ik heb het in 5 uur gepiept zonder schade maar mijn schoonzus heeft zo geleden dat het voor haar niet meer hoeft.

Fokken is gokken. Niet fokken ook.

**Geplaatst**: 18-06-18 13:40

Geplaatst: 18-06-18 13:40

Ik wilde echt nooit kinderen. Voornamelijk uit angst dat ik geen goede moeder zou zijn en ze niet zou kunnen geven wat ze nodig hadden.
Totdat ik mijn man leerde kennen die aangaf wel graag kinderen te willen. Inmiddels was ik ook wat ouder had wat meer geleerd en kwam tot de conclusie dat ik het samen met hem wel zou kunnen. Wel onder de voorwaarde dat ik onze kinderen zou kunnen geven wat ik als kind gekregen heb. Ik heb een fantastische jeugd gehad met een moeder die er altijd voor ons was en de eerste jaren ook niet werkte zodat ze ons op kon vangen na school. Wel werkte mijn vader destijds heel veel en dat vond ik altijd jammer. Samen met mijn man werken we er dus voor dat ook hij veel qualitytime met z'n dochters kan doorbrengen.
De oudste word volgende week 2 en de jongste 10 maanden. En ja er zijn momenten dat het zwaar is en ik me serieus afvraag waar we aan begonnen zijn en blij ben dat we de dag weer heelhuids zijn doorgekomen maar er zijn nog veel meer momenten dat ik echt volop van ze geniet.

En dat vieren van die eerste verjaardag....ja ook wij hebben destijds gevierd dat we het eerste jaar succesvol hebben volbracht. En dat gaan we ook zeker zo doen als de jongste een jaar word. :')

**Geplaatst**: 18-06-18 14:02

Geplaatst: 18-06-18 14:02

Marjoow schreef:
Ik weet al heel lang dat ik geen kinderen wil. Ik vind kinderen stom. Ik vind ze vies, ze stinken, ze kosten geld, ze kosten je nachtrust, je vrijheid. Ik zie alleen maar negatieve dingen. Nee hoor geef mij maar katten en paarden en andere dieren om voor te zorgen.

Ook in het kader van duurzaamheid bespaar ik de wereld een kind. En vroeger werd er nog wel uit mijn directe omgeving gezegd dat ik wel van gedachte zou veranderen. Inmiddels heeft iedereen zich er bij neer gelegd. Ouders vinden het prima (hebben 2 kleinkinderen van mijn zus) en daarbij. Mijn leven, mijn lijf, mijn keuze.

Ook mijn moeder heeft gezegd dat als ze had geweten hoe haar leven met kinderen eruit ziet ze niet zeker was of ze het nog zo had gedaan. Ze houdt van mij en mijn zus hoor. Maat 2 kinderen met autisme en de bijbehorende rompslomp op scholen etc...

Als je twijfelt hoop ik dat je een besluit kan maken waar je 100% achter staat. En dat het kind een eerlijke kans krijgt. Maar wees niet bang om kinderloos te blijven. Want ook dan kun je hartstikke gelukkig zijn

Ik moest wel even lachen overigens niet uitlachen.
Maar ik dacht het eerste en paarden dan?! :')

Komen ook aardig in de buurt _O-

**Geplaatst**: 18-06-18 14:09

Geplaatst: 18-06-18 14:09

Ik heb het hele topic gelezen en 't is reuze interessant, al die verschillende meningen.

Vroeger dacht ik niet na over kinderen. Ook toen ik mijn vriend leerde kennen niet, ik was 17, dus nog tijd genoeg. Maar op mijn 21e kreeg ik de diagnose van een auto-immuunziekte en zei men dat ik heel moeilijk kinderen zou kunnen krijgen. Pas toen ging ineens het licht aan. Ik moest en zou kinderen hebben. Uiteindelijk op mijn 23e begonnen, maar pas mama geworden op mijn 26e na medische hulp. Die jaren dat het niet lukte waren verschrikkelijk... Ik wou zo graag kinderen!! En bam, toen was ik naar mijn gevoel "plots" zwanger (terwijl ik er wel bij was hoor :')

) en de angst was ineens zo groot. Ik had dit zo graag gewild en toen was ik zwanger en begon ik ineens te twijfelen. Niet alleen ik, ook mijn vriend kreeg het er spaans benauwd van

Maar ja, dan kan je niet meer terug natuurlijk. Mijn bevalling was een eitje, zo gefixt. En daar lig je dan met die baby. Super raar. Ik was eerlijk gezegd niet bij en moedergevoelens had ik zeker niet. Huilen, huilen huilen. Had iemand de eerste 3 weken gezegd: "hoi ik kom je baby halen", ik denk dat ik haar zonder problemen mee gaf. Maar dat gevoel groeide en ondertussen is ons meisje 4 jaar oud en hoewel zeker geen gemakkelijk kind, echt wel de grootste liefde van mijn leven.

Overigens blijkt onze dochter ook epilepsie te hebben (cyste in het hoofd) dus 't is een feit, kinderen geven zorgen en aangezien het je kostbaarste bezit is, wil je er alles voor doen. Da's 't zwaarste aan ouders zijn: die continue angst dat er iets mis zou kunnen gaan...

Maar de hele "rare" gevoelens periode zorgde er wel voor dat we geen tweede kind wilden. En aangezien we toch niet spontaan zwanger raakten gebruikte we ook geen anticonceptie. En toen gebeurde het ondenkbare: ik werd zwanger... En ik was zooooo blij. Echt belachelijk blij. Geen woorden voor. Uiteraard liep dat mis. Maar dat deed me beseffen dat ik toch heel graag nog een tweede ettertje erbij wou. Helaas liepen de tweede en derde zwangerschap ook mis. Maar gelukkig, ondertussen zitten we al 19 weken in de 4e zwangerschap

Hoe het deze keer gaat zijn daar heb ik geen idee van. Uiteraard ben ik bang dat ik weer gevoelloos zal zijn na de geboorte maar sowieso, weet ik dat het in orde komt en ik heb precies nog zoveel liefde over... Ondertussen weet ik natuurlijk ook wat het is en zal ik niet meer zo in het moederschap gegooid worden als de eerste keer. Hoewel ik geen oermoeder ben (waar ik overigens stiekem wel wat jaloers op ben, die mama's die vol overgave hun hele leven opgeven voor hun kinderen), weet ik dat onze kindjes nooit liefde te kort gaan komen

Dus ja, hoe stop je met twijfelen, geen idee, misschien wel nooit? Zijn kinderen zo zaligmakend? Nee absoluut niet, geregeld haalt ze me om 6u uit mijn bed en denk ik "arrrrh, waarom wou ik toch kinderen" :')

maar er zijn uiteraard al die andere kanten ook. En blijkbaar zijn die toch doorslaggevend aangezien nummer twee in mijn buik zit. Ik denk alleen dat je er idd goed moet over nadenken, want zwaar is't sowieso. Ik zou het sowieso opnieuw doen, zelf met alles wat ik nu weet... Geen idee of dat helpt.

Laatst bijgewerkt door SofieHavan op 18-06-18 14:27, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 18-06-18 14:10

Geplaatst: 18-06-18 14:10

cinniz123 schreef:
Marjoow schreef:
Ik weet al heel lang dat ik geen kinderen wil. Ik vind kinderen stom. Ik vind ze vies, ze stinken, ze kosten geld, ze kosten je nachtrust, je vrijheid. Ik zie alleen maar negatieve dingen. Nee hoor geef mij maar katten en paarden en andere dieren om voor te zorgen.

Ook in het kader van duurzaamheid bespaar ik de wereld een kind. En vroeger werd er nog wel uit mijn directe omgeving gezegd dat ik wel van gedachte zou veranderen. Inmiddels heeft iedereen zich er bij neer gelegd. Ouders vinden het prima (hebben 2 kleinkinderen van mijn zus) en daarbij. Mijn leven, mijn lijf, mijn keuze.

Ook mijn moeder heeft gezegd dat als ze had geweten hoe haar leven met kinderen eruit ziet ze niet zeker was of ze het nog zo had gedaan. Ze houdt van mij en mijn zus hoor. Maat 2 kinderen met autisme en de bijbehorende rompslomp op scholen etc...

Als je twijfelt hoop ik dat je een besluit kan maken waar je 100% achter staat. En dat het kind een eerlijke kans krijgt. Maar wees niet bang om kinderloos te blijven. Want ook dan kun je hartstikke gelukkig zijn

Ik moest wel even lachen overigens niet uitlachen.
Maar ik dacht het eerste en paarden dan?!
Komen ook aardig in de buurt

Nee ik vind paarden niet vies of stinken nee

En ik geef liever geld uit aan paarden dan aan kinderen, maar volgens mij gaat daar de discussie niet over? Dus gelieve de persoonlijke aanval even achterwege laten

Paarden en kinderen kun je niet vergelijken.

**Geplaatst**: 18-06-18 14:25

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 14:25

Ik twijfel dus sterk om een 2e en ik moet zeggen dat vind ik nog lastiger!
ik heb een keizersnede gehad en wil echt zo graag een meisje er bij, maar wat nou als het een jongen wordt? ik vind het zo moeilijk je hebt 50/50% kans maar ik heb ook nog eens 50% kans op een gezond kindje en 50% kans op een ziek kindje.
Mijn zoontje nu van 2 jaar heeft dus helaas die erfelijke ziekte en het kost zoveel tijd om hem te verzorgen.
En als ik had geweten hoeveel energie en tijd het vrat had ik er niet aan begonnen eerlijk is eerlijk hoe erg ik ook van mijn boeffie houd!

**Geplaatst**: 18-06-18 14:39

Geplaatst: 18-06-18 14:39

Ik riep op mn 12e al dat ik geen kinderen wilde. Maar ik heb niet het gevoel dat ik ooit een besluit genomen heb. Ik heb altijd gezegd: 'het kan gebeuren dat ik er anders over ga denken, dat het opeens gaat kriebelen. Als dat gebeurt is het ook goed.' Toen ik de cruciale leeftijd van 40 naderde gingen mensen me wel waarschuwen:'straks lukt het niet meer en heb je spijt.' Maar als er helemaal niks kriebelt kan je toch moeilijk aan kinderen beginnen? Inmiddels ben ik al een paar jaar 'over de datum'. En er kriebelt nog steeds niks en ook geen spijt. Het is prima zo.

Overigens ben ik best gek met kinderen en kinderen vinden mij meestal op de een of andere manier erg leuk. Maar ik vind Ferrari's ook heel leuk zonder dat ik er zelf één wil.

Mijn man heeft een hele leuke dochter van inmiddels 21. En hij hoefde er ook niet meer. Dat maakt t ook wel makkelijk.

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 18-06-18 14:45, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 18-06-18 14:44

Geplaatst: 18-06-18 14:44

mairead schreef:
Even over het moment; ik heb ooit eens ergens gelezen dat na je 30e je toch echt over de houdbaarheid heen raakt voor wat betreft de geschiktheid voor het krijgen van kinderen. Meer kans op complicaties, miskramen, aangeboren afwijkingen etc.
Ik weet dat veel vrouwen tegenwoordig langer wachten, maar dat is blijkbaar niet hoe de natuur het allemaal bedoeld heeft...

Hier zelf nooit moedergevoelens gehad. Nooit met poppen gespeeld. Moet ook niks van kleine kinderen en babies hebben. Ik heb er zelfs een afkeer van.
Sterker nog (en dit klinkt heel hard) : als ik op dit moment erachter zou komen dat er 'zoiets' in me zou groeien, dan zou ik niet lopen naar de abortuskliniek, maar ik zou Rennen! En ik zou er totaal geen moeite mee hebben om het eruit te laten halen.
Ik wil ook dolgraag een knoopje laten leggen. Ben de 30 reeds gepasseerd dus ik hoop dat dat binnen nu en 5 jaar kan zonder al te veel tegenstand.

Oudere kinderen pas ik graag een keertje op. Maar ik ben blij dat ik er niet 24/7 zorg over hoef te dragen.

Mijn moeder kreeg mij als eerste van 4 kinderen op haar 30e, en wij waren alle vier gezond!! Niet alles is zo zwart wit hè

**Geplaatst**: 18-06-18 14:44

Geplaatst: 18-06-18 14:44

NoTwixLeft schreef:
@Jazza, dat lijkt me echt verschrikkelijk om mee te moeten maken. Ik begrijp ook goed dat je je eenzaam voelt nu je ouders ook zijn overleden.

Wat is er verder veel gereageerd. Had ik eerlijk gezegd niet verwacht. In m'n omgeving hoor ik alleen de blije "ik ben zwanger" boodschap zonder de twijfels. Help me herinneren als ik uiteindelijk wel kies om zwanger te worden dat ik daar eerlijk over ga zijn!
Dit topic heeft ook weer een gesprek met m'n vriend opgeleverd. Duidelijk dat hij het als man niet zo zwaar aan tilt en dus niet bedenkt dat het voor een vrouw dus wel ff wat anders is. En zoals ik hier in het topic lees helemaal niet raar is dat ik twijfel en het spannend/eng vind.

Ik heb altijd geleerd "bij twijfel niet doen" maar in veel gevallen kan je nog een proefperiode doen. Met baby's gaat dat niet, want niet je eigen baby dus het gevoel kan niet hetzelfde zijn in mijn ogen.

Zwanger zijn hoe blij en geweldig ik het ook vond/vind. Het is aardig pittig ik was tussen de 3 en de 6 maanden zo misselijk dat de wc pot mijn vaste knuffel was. En zeker mijn 1e zwangerschap had ik veel angsten me kindje te verliezen.

Bekkeninstabiliteit met de 2e zelfs in een rolstoel gezeten en met allebei heb ik een endeldarm en blaas verzakking gehad die ik nu nog weg aan het trainen ben. Ik ben door mijn 1e zwangerschap GalStenen gaan ontwikkelen en mijn galblaas is na mijn bevalling ook verwijdert. Met mijn 2e zwangerschap door het opzetten van mijn tandvlees is heel mijn kaak ontstoken geweest en je mag niks anders dan paracetamol of tramadol in lichte dosis enkel als het echt nog meer kon. Natuurlijk niet gedaan want ik wil me kindje niets doen.

Maar even dus te zeggen je weet het zelfs dan niet als je gekozen heb om zwanger te worden.

De een heeft een geweldige 9 maanden en loopt die zo uit. En de ander heeft alleen maar ellende.

Het is zeker om goed over na te denken en mijn moeder zegt ook altijd als je twijfelt niet doen.

**Geplaatst**: 18-06-18 14:48

Geplaatst: 18-06-18 14:48

Mijn dochter was na een one-nightstand verwekt. Ik was 23. Ze is nu 12, en ik kan niet gelukkiger zijn!!! Ik dacht op dat moment nog niet eens na over kinderen, maar voor Qwert zou ik dus echt voor het vuur gaan, en ik heb echt een moedergevoel bij haar!!

Ik was geschrokken toen ik zwanger was, maar toen ik dat baby'tje in mijn armen had wist ik dat ik voor haar zou sterven!! Wel heb ik met de vader een ingewikkelde relatie gehad, als ik ergens spijt van had was het daarvan, maar ik zou nooit zeggen dat ik spijt heb van mijn dochter. Natuurlijk was de situatie niet ideaal, maar ik houd zielsveel van haar.

**Geplaatst**: 18-06-18 15:05

Geplaatst: 18-06-18 15:05

Marjoow schreef:
Nee ik vind paarden niet vies of stinken nee En ik geef liever geld uit aan paarden dan aan kinderen, maar volgens mij gaat daar de discussie niet over? Dus gelieve de persoonlijke aanval even achterwege laten Paarden en kinderen kun je niet vergelijken.

Jeetje wat voel jij je snel aangevallen. Is gewoon een grappige opmerking door een medebokker.

Is immers wat men altijd over paarden zegt.

**Geplaatst**: 18-06-18 15:09

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 15:09

ik wist al vanaf mij jeugd dat ik ze ABSOLUUT NIET wilde..... ben nu 45 en nog steeds wil ik ze niet.....en mijn 3 serieuze exen die ik in mijn leven gehad heb wilden destijds ook geen kids : ex 1 heeft er 1, ex 2 heeft er 2 en ex 3 heeft er nog steeds geen.....

**Geplaatst**: 18-06-18 15:51

Geplaatst: 18-06-18 15:51

DiantaM schreef:
Marjoow schreef:
Nee ik vind paarden niet vies of stinken nee En ik geef liever geld uit aan paarden dan aan kinderen, maar volgens mij gaat daar de discussie niet over? Dus gelieve de persoonlijke aanval even achterwege laten Paarden en kinderen kun je niet vergelijken.

Jeetje wat voel jij je snel aangevallen. Is gewoon een grappige opmerking door een medebokker.

Is immers wat men altijd over paarden zegt.

Joh lekker laten gaan
Sommige mensen hebben bokt nodig om frustraties kwijt te kunnen

**Geplaatst**: 18-06-18 15:56

Geplaatst: 18-06-18 15:56

DiantaM schreef:
Marjoow schreef:
Nee ik vind paarden niet vies of stinken nee En ik geef liever geld uit aan paarden dan aan kinderen, maar volgens mij gaat daar de discussie niet over? Dus gelieve de persoonlijke aanval even achterwege laten Paarden en kinderen kun je niet vergelijken.

Jeetje wat voel jij je snel aangevallen. Is gewoon een grappige opmerking door een medebokker.

Is immers wat men altijd over paarden zegt.

Je wilt niet weten hoe vaak zo'n opmerking al niet is gemaakt om toch even overgehaald te worden om tóch voor kinderen te kiezen

Dus ja, dan is het niet altijd leuk om dat ook hier weer eens te lezen.

**Geplaatst**: 18-06-18 16:09

Re: Wanneer besluit wel/geen kinderen?

Geplaatst: 18-06-18 16:09

Net zoals vaak wordt gezegd dat kinderen stinken/vies zijn vanwege luiers/snot/etensresten.

**Geplaatst**: 18-06-18 16:26

Geplaatst: 18-06-18 16:26

Magrathea schreef:
justkid schreef:
Ik pik dit stukje er even uit want ik vind ook dat je dat echt nooit mag zeggen.
Je mag zeggen dat het je zwaar valt, dat je het moeilijk vindt, allemaal prima en wanneer mensen dat bagataliseren moet je anderen zoeken die dat wel begrijpen.
Zeggen dat je spijt hebt van je keuze voor kinderen kun je gewoon niet zeggen.
Wat denk je dat dit doet met dat kind waar je spijt van hebt?
Natuurlijk vat die dat persoonlijk op. Het kind is dus blijkbaar een teleurstelling en kan niet voldoen aan de verwachtingen van de ouder?

Hoe egocentrisch ben je dan dat je dat aan je kind meegeeft. Nee hou dat maar lekker voor jezelf. En leer het maar dat dit je keuze was en dat je daar het allerbeste uit jezelf moet gaan halen om van jouw keuze een mooi stabiel mens te maken met alle capaciteiten om het leven het hoofd te kunnen bieden. Daar hoort zeker geen boodschap bij van je ouders die eigenlijk een leuker leven zonder jou hadden gehad.

Maar volgens mij zegt ook niemand dat als je spijt hebt je dit dagelijks tegen je kinderen moet zeggen.

ECHTER
Er is een groep ouders die serieus denkt: ik hou zielsveel van mijn kinderen maar als ik het over kon doen waren ze er niet geweest. Die duikt op in anonieme enquêtes en dergelijken.

Maar omdat je nog net niet met fakkels en hooivorken het dorp uit wordt gegooid als je daar voor uit zou komen houden mensen die gedachten voor zichzelf. Dan denken ze dat ze een slechte ouder zijn, omdat ze hun kind vervelend vinden, spijtgevoelens hebben, hun oude leven terug willen. Ook al zijn die gevoelens maar sporadisch, doordat je die bij niemand kwijt kunt raken die mensen gefrustreerd en wordt het alleen maar erger.

En daarom lijkt het me geen goed idee om te ontkennen dat mensen die gevoelens hebben en/of ze afkeuren. Sommige mensen hebben spijt. Dat is nu eenmaal zo. Wat je met die gevoelens doet is een tweede.

Dit idd... Ik heb nergens gezegd dat je je hypothetische kind moet gaan vertellen dat het niet gewenst of beliefs is of wat dan ook is
Maar door de hooivorken en fakkel reacties Zou je bijna vergeten dat het dus wel degelijk bestaat ipv dat kinderen altijd een goed idee zijn geweest, spijt niet bestaat en ga zo maar door
Want guess what
Life sucks and then you die
Er zijn wel degelijk best wat “spijt en had ik maar ouders”.
En daarom zeg ik “ bij twijfel, niet! Aan beginnen”
Vind het nogal een kostbare gok namelijk en dan doel ik echt niet op het geld wat een kind kost
Maar puur het welzijn van ouders en kind